Douluo Dalu : 🐈‍⬛ยกทัพมาเอาความ〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: ยกทัพมาเอาความ

《ยกทัพมาเอาความ》

คมจอบที่พลิกไหวไถพรวนดินจนขึ้นเป็นร่องนาเรียงราย ไต้มู่ไป๋เปลือยท่อนบนอวดมัดกล้ามแข็งแกร่ง ผมสีทองสยายปลิวไสว เปี่ยมด้วยกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศอย่างเต็มภาคภูมิ

จูจู๋ชิงก้าวตามอยู่ข้างกายเขาด้วยรอยยิ้ม เขาไถพรวนดิน ส่วนนางเป็นผู้หว่านเมล็ดพันธุ์

สำหรับสถานะเทพชั้นสองแล้ว กระท่อมเล็กๆ ที่พวกเขาอาศัยอยู่นี้ดูจะสมถะเกินไปอยู่บ้าง ด้วยตำแหน่งเทพสงครามพยัคฆ์ขาว ไต้มู่ไป๋นับเป็นผู้ที่โดดเด่นในหมู่เทพชั้นสองด้วยกัน

แต่พวกเขากลับหลงใหลในชีวิตเช่นนี้

ย้อนกลับไปสมัยที่ยังอยู่บนดินแดนโต้วหลัว พวกเขาทั้งสองต่างเติบโตในตระกูลขุนนางสูงศักดิ์ ไต้มู่ไป๋เคยเป็นถึงหนึ่งในองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิซิงหลัว ทว่าสิ่งเหล่านั้นก็มิอาจนำพาความสุขที่แท้จริงมาให้พวกเขาได้

ครั้นเมื่อขึ้นสู่แดนเทพ สองสามีภรรยาก็เลือกใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบทอย่างรู้ใจกันโดยมิได้นัดหมาย พวกเขาทำไร่ไถนาด้วยตนเอง พึ่งพาตนเอง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและเปี่ยมด้วยความสงบ

"เหนื่อยไหม? พักสักหน่อยดีหรือไม่?" จูจู๋ชิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนงามออกมาจากอกเสื้อ ซับเหงื่อให้ไต้มู่ไป๋อย่างแผ่วเบา

หลังจากมาอาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่ได้มองว่าตนเองเป็นเทพเจ้าผู้สูงส่ง และแทบจะไม่ได้ใช้พลังแห่งเทพเลยด้วยซ้ำ

ไต้มู่ไป๋หัวเราะเบาๆ พลางตอบว่า "เหนื่อยที่ไหนกัน?"

จูจู๋ชิงกล่าวต่อ "เจ้าอ้าวซือข่านั่นช่างเห็นแก่กินเสียจริง ผักที่เราปลูกยังไม่ทันโต เขาก็ไม่ยอมมาเลย เจ้าคนนี้นี่..."

ไต้มู่ไป๋ยิ้ม "เจ้าเสี่ยวอ้าวมันก็เป็นเช่นนั้นแหละ อยู่ไม่สุขทั้งวัน คราวก่อนหรงหรงก็ยังมาบ่นอยู่มิใช่หรือ? เขาไม่มาก็ดีแล้ว จะได้ไม่มารบกวนเราสองคน รอให้ผักชุดนี้โตเต็มที่เสียก่อนเถิด รับรองได้ว่าไม่ต้องเชิญ เจ้าตัวก็มาเอง"

"ตอนนี้ข้าไม่ต้องเชิญก็มาแล้ว" เสียงหนึ่งพลันดังขึ้น แสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้น พร้อมกับสองร่างที่ปรากฏขึ้นกลางสวนไร่ในบัดดล

เมื่อเห็นผู้มาเยือน ไต้มู่ไป๋ก็ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "เจ้าคนภารกิจรัดตัว ไหนเลยจะเจียดเวลามาที่นี่ได้?"

แขกที่ไม่ได้รับเชิญนี้คือถังซานเจ้าของเรือนผมสีฟ้าคราม และเสียวอู่ในชุดผมเปียหางแมงป่องอันเป็นเอกลักษณ์ ทว่ายามนี้สีหน้าของถังซานดูไม่สู้ดีนัก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูแข็งกระด้างไปถนัดตา

"เฮ้อ!" ถังซานถอนหายใจยาว "ไม่มาไม่ได้จริงๆ! พี่ใหญ่ไต้มู่ไป๋... ข้ามาเพื่อยกทัพมาเอาความ"

จูจู๋ชิงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ "พี่ซาน ที่ว่ายกทัพมาเอาความนี่มันเรื่องอันใดกันคะ?"

ไต้มู่ไป๋เองก็มีสีหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน "ไปเถิด เข้าไปคุยกันในบ้าน"

ทั้งสี่เดินเข้าไปในบ้าน จูจู๋ชิงรินน้ำชาพลางมองสีหน้าที่ยังคงเคร่งขรึมของถังซานแล้วเอ่ยถาม "พี่ซาน เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่? พวกเราแทบไม่ได้ก้าวเท้าออกจากประตูเลย ที่ท่านว่ามาเพื่อเอาความนั้น...มันเรื่องอะไรกันหรือ?"

เสียวอู่หันหน้าไปทางอื่น ราวกับกำลังพยายามกลั้นหัวเราะ ขณะที่สีหน้าของถังซานยิ่งดูพิลึกพิลั่นขึ้น

ไต้มู่ไป๋ขมวดคิ้ว "เสี่ยวซาน มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถิด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ถังซานฝืนยิ้ม "พี่ใหญ่ เรื่องที่อู่ถงลงไปยังดินแดนโต้วหลัว ท่านทราบใช่หรือไม่?"

ไต้มู่ไป๋พยักหน้า "ทราบสิ! เด็กคนนั้นซุกซนเกินไปแล้ว ถึงกับแอบหนีลงไปเที่ยวเล่นคนเดียว แต่เจ้าไม่ได้ให้ต้าหมิงกับเอ้อหมิงตามไปคุ้มครองนางหรอกหรือ? หรือว่า...เกิดเรื่องอะไรกับนางขึ้น?"

ถังซานพยักหน้ารับ "ก็ใช่น่ะสิ! เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้ใครสบายใจได้เลย! เพิ่งจะหนีออกไปไม่นาน ก็..."

ไต้มู่ไป๋กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เจ้าพูดจาอ้ำๆ อึ้งๆ เช่นนี้? รีบพูดมาเถิด เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ถังซานเอ่ย "เช่นนั้นข้าจะพูดตรงๆ... ท่านมีทายาทคนหนึ่ง กำลังตามจีบลูกสาวข้าอยู่!"

"หา?" ไต้มู่ไป๋อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง แต่ประโยคถัดมาของเขาก็ทำเอาถังซานโกรธจนแทบพูดไม่ออก "ทายาทคนไหนของข้า...ช่างมีความสามารถถึงเพียงนี้?"

มุมปากของถังซานกระตุกวูบ ก่อนจะร้องเสียงดัง "พี่ใหญ่ไต้มู่ไป๋!"

ไต้มู่ไป๋หัวเราะแห้งๆ กล่าวอย่างกระอักกระอ่วน "เรื่องนี้จะโทษข้าได้อย่างไร! ข้าจะไปควบคุมได้อย่างไร ใช่หรือไม่? แต่ว่า...นังหนูอู่ถงนี่ก็ตาถึงไม่เบานะ ว่าแต่...หรือเจ้าคิดว่าทายาทของข้าไม่คู่ควรกับแม่มดน้อยของเรารึ?"

ถังซานแค่นเสียงเย็นชา "คิดจะจีบลูกสาวข้างั้นรึ ไม่ง่ายถึงเพียงนั้นหรอก"

ไต้มู่ไป๋มองเขาอย่างระแวดระวัง "แล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไร?"

ถังซานกล่าวเสียงเย็น "ไม่ทำอย่างไร ก็แค่...ต้องทดสอบเขาอย่างหนักเสียหน่อย"

ไต้มู่ไป๋พลันยิ้มออกมา "คาดไม่ถึงเลย ว่าเจ้าก็มีวันนี้เหมือนกัน!"

สีหน้าของถังซานแข็งทื่อไปชั่วขณะ "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

ไต้มู่ไป๋ตอบ "หามิได้! ดูท่าว่าการตัดสินใจของข้าในอดีตที่ให้บุตรชายอยู่บนโลกเบื้องล่างนั้นถูกต้องแล้ว แม้จะห่างกันหลายชั่วอายุคน แต่สุดท้ายพวกเราก็จะได้เกี่ยวดองกันอยู่ดี ฮ่าฮ่าฮ่า!"

ถังซานสวนกลับ "อย่าหวัง! หากเจ้าหนุ่มนั่นผ่านบททดสอบของข้าไม่ได้ ข้าไม่มีทางยอมให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันเด็ดขาด!"

ไต้มู่ไป๋กล่าวอย่างมั่นใจ "ข้าเชื่อมั่นในทายาทของข้า พวกเราก็คอยดูกันต่อไปเถิด เจ้าจะทดสอบเขาอย่างไรก็สุดแล้วแต่ 'ต้องผ่านความขมขื่นที่สุด จึงจะก้าวล้ำเหนือคนธรรมดาได้'มิใช่รึ!"

ถังซานลุกขึ้นยืน "ข้าจะไม่ออมมือให้แน่ วันนี้ที่มาก็เพียงเพื่อบอกกล่าวท่านไว้ล่วงหน้า... เอาล่ะ พวกเราไปก่อน"

พูดจบ เขาก็มิได้แตะต้องถ้วยชาแม้แต่น้อย ก็ดึงเสียวอู่ออกไปข้างนอก แล้วกลายเป็นลำแสงสายหนึ่งหายลับไปในท้องฟ้า

เมื่อมองดูเงาร่างของพวกเขาที่จากไป จูจู๋ชิงก็อดมิได้ที่จะมองไปยังไต้มู่ไป๋ด้วยความเป็นกังวล "ไม่เคยเห็นพี่ซานโกรธถึงเพียงนี้มาก่อนเลย ทายาทของเรา...จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ไต้มู่ไป๋หัวเราะเบาๆ "วางใจเถิด การที่ทำให้เสี่ยวซานโกรธได้ถึงเพียงนี้ ย่อมเป็นเพราะทายาทคนนั้นของเราได้หัวใจของนังหนูอู่ถงไปแล้วอย่างแท้จริง มิเช่นนั้น เจ้าคิดหรือว่าเสี่ยวซานจะมาถึงหน้าประตูเพื่อ 'ยกทัพมาเอาความ' ด้วยตนเอง? เด็กคนนั้นฉลาดหลักแหลมเพียงใดเราก็เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก การที่สามารถเอาชนะใจนางได้ แสดงว่าทายาทของเราคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว! ส่วนเรื่องเสี่ยวซานนั้น เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเลย เขาโกรธเพราะมีคนมาแย่งลูกสาวสุดที่รักไป แต่ถึงกระนั้น บททดสอบของเขาก็จะไม่มีวันเกินเลยไปนัก เขาเป็นคนเช่นไร เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ข้างกายเขายังมีเสียวอู่อยู่อีกทั้งคน นางย่อมต้องคอยดูแลเขาอยู่แล้ว พวกเขาคงไม่ยอมสละความสุขของบุตรสาวตนเองหรอก เจ้าก็คอยดูเถิด...ยามที่อู่ถงกลับมา ไม่แน่ว่าอาจจะพานังหนุ่มนั่นกลับมาด้วยก็ได้! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

...

(สำหรับเรื่องราวของถังอู่ถง โปรดติดตามรายละเอียดในผลงานของผู้เขียนเรื่อง 《ตำนานโต้วหลัว ภาคสอง สำนักถังเลิศภพ》)

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษ เผยแพร่ในปี2014 ของการตีพิมพ์ใหม่

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪