Douluo Dalu : 🌱เพลงหวีสื่อรัก〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: เพลงหวีสื่อรัก

《เพลงหวีสื่อรัก》

"พี่ซาน เสร็จหรือยัง?" เสียวอู่ส่งเสียงเข้าไปในห้องอย่างร่าเริง

"เฮ้อ!" เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากอีกฟากของประตู ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมกับร่างของถังซานที่เดินออกมาจากห้องนอนของคณะกรรมการแดนเทพด้วยสีหน้าจนใจ

เสียวอู่เดินเข้าไปหาเขา สองแขนโอบรอบเอวของเขาไว้ พลางเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้เปียผมหางแมงป่องของตนเองทิ้งตัวลงอย่างเป็นธรรมชาติ "การแต่งเพลงให้ข้ามันยากเย็นขนาดนั้นเชียวหรือคะ? ท่านสัญญากับข้าแล้วนะ"

ถังซานยิ้มขื่น "ก็คราวก่อนพอได้ฟังเจ้าขับขานเพลงแห่งโต้วหลัว ข้าก็เผลอใจรับปากไปน่ะสิ แต่เจ้าก็รู้นี่นา... ว่าข้าเป็นพวกเสียงหลงขนาดไหน ปล่อยข้าไปเถอะนะ...นะ?"

เสียวอู่ยื่นริมฝีปากแดงระเรื่อออกมา "ท่านก็คิดดูเอาเองเถอะ ขนาดหรงหรงยังบอกเลยว่าท่านควรจะแต่งเพลงตอบแทนข้าสักเพลง นี่เป็นการฝึกฝนสำหรับท่านนะ คิกคิก"

ถังซานลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันมานานแสนนาน แต่เมื่อเห็นท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูของนาง ถังซานก็ยังคงห้ามใจตนเองไว้ไม่ไหว ปรารถนาที่จะรวบนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

"ช่างเถอะๆ ไม่ทำให้ท่านลำบากใจแล้ว" เสียวอู่ซบลงในอ้อมกอดของถังซาน พึมพำแผ่วเบา "ขอเพียงแค่ได้อยู่กับท่านทุกโมงยาม ข้าก็พอใจมากแล้ว"

ถังซานยิ้ม "เอาเถอะ ที่จริงก็เตรียมใจจะยอมขายหน้าอยู่แล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ถือว่าเป็นการปลดปล่อยข้าพอดี"

"หา?" เสียวอู่เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างประหลาดใจ "ท่านแต่งแล้วจริงๆ หรือเจ้าคะ?"

"อื้ม! คุณภรรยาสุดที่รักบัญชาการ มีหรือที่ข้าจะไม่ทำตาม?"

เสียวอู่กระโดดออกจากอ้อมกอดของเขาด้วยความดีใจ "เร็วเข้า! ร้องให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้เลย!"

ถังซานยิ้มขื่น "แต่ว่า... ข้าร้องเพลงเพี้ยนนะ!"

เสียวอู่ยิ้มหวาน "ข้าไม่สนหรอกว่าท่านจะร้องเพี้ยนกี่เสียง ขอเพียงเป็นท่านที่ร้อง ข้าก็จะฟัง ไม่ว่าจะเป็นด้านที่ดีหรือด้านที่ไม่ดีของท่าน ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของท่าน ขอเพียงเป็นของท่าน... ก็คือของข้า! รีบแสดงฝีมือหน่อยสิเจ้าคะ"

"อะแฮ่ม!" ถังซานกระแอมหนึ่งครั้ง "จะให้ร้องจริงๆ หรือ? ถ้าข้าร้องแล้วเรียกหมาป่ามาจะทำอย่างไร?"

เสียวอู่แค่นเสียงเย็นชา "แดนเทพไม่มีหมาป่าหรอกนะ ท่านจะร้อง... หรือไม่ร้อง?"

"ก็ได้ๆ เทพราชันย์ผู้นี้ยอมสละชีพแล้ว" ถังซานยกมือขึ้น พลันปรากฏชั้นแสงสีทองจางๆ แผ่ขยายออกจากร่างของคนทั้งสองเป็นศูนย์กลาง เขาคงไม่อยากให้เสียงเพลงของตนเองเล็ดลอดไปให้ผู้อื่นได้ยิน

ทว่าเมื่อได้สบตากับเสียวอู่ ความตึงเครียดในใจของเขาก็ค่อยๆ คลายลง... แปรเปลี่ยนเป็นความรักอันลึกซึ้งที่เอ่อล้นออกมาทางแววตา เมื่อมองดูนาง... เรื่องราวต่างๆ ในอดีตก็หวนกลับมาฉายซ้ำในห้วงคำนึง

เขาไม่มีวันลืม... วินาทีแรกที่ได้พบกัน และเสียงแนะนำตัวอันสดใสของนาง

"ข้าชื่อเสียวอู่... 'อู่' ที่แปลว่าเต้นรำ!"

ถังซานสูดหายใจลึกๆ สายตาของเขาดูเลื่อนลอยเล็กน้อย ก่อนจะเปล่งเสียงขับขานอันใสสดออกมา:

“ข้ายังสามารถ... หวีผมให้เจ้า... ได้อีกสักครั้งหรือไม่
ปล่อยให้ความคิดถึง... ลอดผ่านปลายนิ้ว... หลังพลิกผัน... หยั่งรากงอกงาม
ทะเลครามเปลี่ยนเป็นทุ่งหม่อน... จันทราสาดส่องสุดขอบฟ้ากี่ครา
เพียงรอคอยการพบกันอีกครั้ง... ในโมงยามนั้น...

เพื่อเบ่งบานเป็นบุปผา
ในชั่วพริบตา... คิ้วตาที่พร่าเลือน
คือวาสนาข้ามภพชาติ... จากลาพันปีมิได้พบเจอ
จึงมิอาจห้าม... หยาดน้ำตาที่รื้นคลอ
ในความเลือนลาง... เห็นใบหน้าของเจ้า... ผันแปรไปตามกาลเวลา

รอยยิ้มอันแสนหวานเหล่านั้น
ยังคงราวกับเมื่อวาน
ความอบอุ่นจากมือและปลายนิ้ว
ลูบไล้ผ่านเส้นผมของเจ้า... อย่างผูกพัน

ข้ายังสามารถ... หวีผมให้เจ้า... ได้อีกสักครั้งหรือไม่
คลี่สยายผืนผมนี้... ดำขลับดุจน้ำตก... คือความคะนึงหา... ที่รินไหลลงมา
กาลเวลาที่คดเคี้ยว... มีใยรักถักทอไว้มากมายเพียงใด
เพียงรอคอยที่จะได้หวีให้เจ้าอย่างบรรจง... ทีละนิ้ว... ทีละนิ้ว...
ใจภักดิ์ดุจแพรพรรณ... สุกสกาวไร้ราคี”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและเปี่ยมด้วยมนต์เสน่ห์ สิ่งที่นางสามารถได้ยินอย่างชัดเจนมีเพียงความรักอันลึกซึ้งในทุกถ้อยคำ เสียงขับขานของเขาอาจไม่ไพเราะดุจพิณทองคันชักหยก... แต่หยาดน้ำตาของนางกลับร่วงหล่นราวกับสายฝนไปแล้ว

ในชั่วขณะนี้... ดูราวกับว่าสรรพเสียงอื่นใดล้วนกลายเป็นเพียงเสียงรบกวน

ถังซานค่อยๆ คลายเปียผมของนางออก... ปล่อยให้เปียหางแมงป่องนั้นกลับกลายเป็นน้ำตกที่ไหลหลั่งดุจสายรุ้งอีกครั้ง... หวีไม้ค่อยๆ สาง... หวีที่เส้นผม... แต่สิ่งที่สั่นไหวอยู่ในหัวใจของพวกเขาก็คือความรักอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสานั้น

"เพลงนี้ชื่อว่าอะไรหรือเจ้าคะ?" นางถามเสียงอ่อนโยน

"หวีสื่อรัก" ถังซานตอบพลางค่อยๆ หวีผมของนางอย่างแผ่วเบา

เสียวอู่เผยอริมฝีปากแดงระเรื่อ... เนื้อเพลงเดียวกัน... ล่องลอยออกมาจากปากของนาง...

“ข้ายังสามารถ... หวีผมให้เจ้า... ได้อีกสักครั้งหรือไม่
ปล่อยให้ความคิดถึง... ลอดผ่านปลายนิ้ว... หลังพลิกผัน... หยั่งรากงอกงาม
ทะเลครามเปลี่ยนเป็นทุ่งหม่อน... จันทราสาดส่องสุดขอบฟ้ากี่ครา
เพียงรอคอยการพบกันอีกครั้ง... ในโมงยามนั้น...

เพื่อเบ่งบานเป็นบุปผา
ในชั่วพริบตา... คิ้วตาที่พร่าเลือน
คือวาสนาข้ามภพชาติ... จากลาพันปีมิได้พบเจอ
จึงมิอาจห้าม... หยาดน้ำตาที่รื้นคลอ
ในความเลือนลาง... เห็นใบหน้าของเจ้า... ผันแปรไปตามกาลเวลา

รอยยิ้มอันแสนหวานเหล่านั้น
ยังคงราวกับเมื่อวาน
ความอบอุ่นจากมือและปลายนิ้ว
ลูบไล้ผ่านเส้นผมของเจ้า... อย่างผูกพัน

ข้ายังสามารถ... หวีผมให้เจ้า... ได้อีกสักครั้งหรือไม่
คลี่สยายผืนผมนี้... ดำขลับดุจน้ำตก... คือความคะนึงหา... ที่รินไหลลงมา
กาลเวลาที่คดเคี้ยว... มีใยรักถักทอไว้มากมายเพียงใด
เพียงรอคอยที่จะได้หวีให้เจ้าอย่างบรรจง... ทีละนิ้ว... ทีละนิ้ว...
ใจภักดิ์ดุจแพรพรรณ... สุกสกาวไร้ราคี”

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของถังซานเสียวอู่บนแดนเทพ ฉบับตีพิมพ์เป็นหนังสือครั้งที่สอง ในปี2014

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪