📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 40 ข้ารักเจ้า เฮปเบิร์น

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 40 ข้ารักเจ้า เฮปเบิร์น

สามวันต่อมา ถังหลิงในที่สุดก็มา

“กลิ่นน่าขยะแขยง” แสงสีเงินสว่างขึ้นในห้อง วินาทีต่อมา ม่านแสงสีเงินก็กั้นกลิ่นจากภายนอก

ถังหลิงมองออเดรย์ที่ไม่มีรูปร่างมนุษย์แล้วอย่างรังเกียจ ปิดจมูก

นางมองข้าอีกครั้ง บนร่างข้ามีกลิ่นเหมือนกับออเดรย์

“คิดได้หรือยัง?” นางไม่ได้มองเฮปเบิร์นในคุกข้างๆ เลยแม้แต่น้อย ถามข้าอย่างเย็นชา

ข้าพยักหน้าอย่างยากลำบาก ใช่แล้ว ข้าคิดได้นานแล้ว

“เจ้าจะยอมเป็นบ่าวของข้าหรือไม่?” ถังหลิงมองข้าอย่างร้อนแรง

แววตาข้าเหม่อลอยไปแล้ว ข้าพยักหน้าอีกครั้ง ใช่แล้ว ข้าไม่มีทางเลือกอื่น ข้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป มีเพียงมีชีวิตอยู่ต่อไปถึงจะสามารถแก้แค้นได้ นางยิ่งสัญญาแล้วว่าจะฆ่าเจ้าคนสารเลวนั่น ฆ่าเจ้าเดรัจฉานที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากข้า

ถังหลิงพอใจกับคำตอบของข้ามาก วางมือที่ปิดจมูกลง: “ดีมาก ฉลาดจริงๆ เช่นนั้นแล้ว ตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไป”

“อูๆๆ...” ข้าส่งเสียงออกมาจากปาก

ถังหลิงมองข้าขมวดคิ้ว: “เจ้าจะพูดหรือ?”

ข้าพยักหน้าอีกครั้ง

“วางใจเถอะ เรื่องที่ข้าสัญญาไว้กับเจ้าย่อมต้องทำได้แน่นอน การฆ่าเขาไม่นับเป็นอะไร เขาควรจะตายไปนานแล้ว มีเพียงเขาตาย อีน่าถึงจะสามารถสืบทอดราชบัลลังก์ได้ แล้วก็แต่งงานกับออกัสตินคนนั้น รอให้ข้าได้รับความช่วยเหลือจากเจ้าในการยืดอายุแล้ว กลายเป็นเทพที่แท้จริงคือเป้าหมายของข้า”

“อูๆๆ...” ข้าส่งเสียงอีกครั้ง

ถังหลิงกล่าวอย่างสงสัยว่า “ต้องพูดให้ได้งั้นหรือ? ก็ได้ ข้าจะพาเจ้าไปทำพันธสัญญาก่อน”

พูดจบ นางก็ปลดปล่อยพลังแห่งมิติ

“อูๆๆ...” เสียงสะอื้นอย่างร้อนรนดังมาจากคุกข้างๆ

ข้าหันไป เห็นเฮปเบิร์น

นางได้ยินคำพูดของถังหลิง นางมองข้า ส่ายหน้าใส่ข้าอย่างแรง นางที่ต่อให้ถูกเจ้าเดรัจฉานนั่นหักกระดูกก็ไม่เคยร้องไห้ ในตอนนี้กลับน้ำตานองหน้า นางน่าจะเดาอะไรบางอย่างได้

ข้ามองนาง แววตาข้าคงจะอ่อนโยนมาก ข้าไม่สามารถแสดงท่าทางอะไรให้นางได้ แต่ริมฝีปากข้ากลับขยับไปมา ข้าเชื่อว่านางอ่านออก

ข้าบอกนางว่า: ข้าไม่เป็นไร วางใจเถอะ ข้าจะเข้มแข็ง

ต่อให้นางเคยหลอกลวงข้า ต่อให้นางชอบแกล้งข้า แต่ข้าก็ยังรักนางเหมือนกับที่รักออเดรย์ และก็รักนางเหมือนกับที่รักพี่สาว

ใช่แล้ว ข้ารักนาง ข้าก็ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นความรักแบบไหน แต่ข้าก็รักนาง

เพื่อนนาง ข้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ยิ่งต้องให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี

ถังหลิงก็เห็นนางเช่นกัน ขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“หลังจากที่ทำพันธสัญญากับข้าแล้ว ข้าจะช่วยรักษานางให้หายดี นางน่าจะเป็นความหวังเดียวของเจ้า ขอเพียงแค่เจ้าเชื่อฟังข้าอย่างดี ในอนาคต นางก็จะอยู่ดีมีสุข”

ข้าหันไปมองถังหลิง ในชั่วขณะนี้ ข้ายอมรับชะตากรรมจริงๆ ขอเพียงแค่สามารถฆ่าเจ้าเดรัจฉานนั่นได้ ขอเพียงแค่ให้นางเฮปเบิร์นมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี ให้ออเดรย์ต่อให้กลายเป็นผีดิบอยู่ข้างๆ ข้า ข้ายอมรับชะตากรรม

ถังหลิงดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของข้า นางพอใจมากพยักหน้า แสงสีเงินก็พันรอบร่างของเฮปเบิร์นด้วย แสงสีเงินส่องประกาย พวกเราก็มาถึงทุ่งกว้างอีกครั้ง

ในชั่วพริบตาที่ออกจากประตูมิติสีเงิน ข้อจำกัดในทะเลแห่งจิตของข้าก็ถูกคลายออกแล้ว

อารมณ์ของถังหลิงดีมาก นางมองข้า ยิ้มเล็กน้อย: “เจ้าสามารถแสดงร่างที่แท้จริงได้แล้ว ค่อยๆ ฟื้นฟูร่างกายของเจ้า รอให้เจ้ารอฟื้นฟูร่างกายของเจ้าดีแล้ว ข้าค่อยทำพันธสัญญากับเจ้า”

“เลือดของเจ้ามหัศจรรย์มาก ข้าทดลองแล้ว ในเลือดของเจ้ามีพลังงานพิเศษอย่างยิ่งชนิดหนึ่ง พลังงานชนิดนี้แข็งแกร่งมาก เต็มไปด้วยพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่ง แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าคุณสมบัติเช่นนี้ของเจ้ามาจากไหน แต่ข้ามั่นใจได้อย่างสมบูรณ์ว่าพลังงานเช่นนี้คือสิ่งที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ถึงกับทำให้ข้าเป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ถึงโอกาสที่จะก้าวไปสู่ระดับอื่นได้ ดีมาก แข็งแกร่งมาก ดีมากจริงๆ

“ก่อนที่เจ้าจะทำพันธสัญญากับข้า ข้าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าก่อน ข้า ผู้พิทักษ์ระเบียบแห่งมิติผู้ยิ่งใหญ่ คำพูดที่เคยพูดไว้ ต้องทำได้อย่างแน่นอน เจ้าอยู่ที่นี่รอ”

ประตูมิติสีเงินเปิดขึ้นข้างๆ ถังหลิง นางโบกมือให้ข้า แล้วก็หันหลังเดินเข้าไปในประตูมิติ

ในทุ่งกว้างที่ไร้ขอบเขตที่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนนี้ ก็เหลือเพียงข้ากับเฮปเบิร์น และระหว่างพวกเรา ก็ไม่มีประตูคุกขวางกั้นอีกแล้ว

ข้าไม่ได้แปลงร่าง เพราะเฮปเบิร์นอยู่ข้างๆ ข้า หากข้าแปลงร่าง ในสภาพที่แขนขาขยับไม่ได้ ร่างกายมหึมาเกรงว่าจะทับนาง

เฮปเบิร์นใช้แขนข้างหนึ่งพยุงร่างกายของตนเอง ค่อยๆ คลานมาทางข้าทีละนิด แขนอีกข้างกับขาสองข้างของนาง บวมเป่งจนไม่เป็นรูปแล้ว หากไม่ใช่เพราะยาบำรุงค้ำจุนไว้ นางเกรงว่าจะตายไปนานแล้ว

นางคลานมาทางข้าพลางร้องไห้

ข้าจะให้นางลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร แม้ว่าแขนข้าขยับไม่ได้ แต่ลำตัวข้ายังคงขยับได้ ข้าเหมือนหนอน ค่อยๆ ขยับไปทีละนิด เข้าใกล้นาง เข้าใกล้นาง

พวกเราก็เข้าใกล้กันอย่างยากลำบากเช่นนี้ เมื่อร่างกายของเราในที่สุดก็ได้สัมผัสกันอีกครั้ง การกระทำอย่างหนึ่งของนางทำให้ข้าน้ำตาไหลพรากในทันที

นางยกแขนข้างเดียวที่ยังขยับได้ขึ้นมา เอาฝ่ามือแนบแก้มข้า หยิกเบาๆ นางร้องไห้ แต่แววตาของนางกลับอ่อนโยนเหลือเกิน

นางขยับร่างกาย ข้าก็ขยับร่างกาย พวกเราก็นอนอยู่บนพื้นเช่นนั้น เผชิญหน้ากันอย่างยากลำบาก

ใกล้กันเพียงแค่เอื้อม พวกเราไม่ใช่พวกเราในอดีตอีกแล้ว เพียงแค่ไม่กี่วัน นางก็ถูกทรมานจนไม่เป็นรูปคน แต่ในสายตาข้า นางยังคงสวยงามเช่นนั้น

บนขนตายาวของนางหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ใสราวคริสตัล ริมฝีปากของนางขยับไปมา บอกเล่ากับข้าอย่างเงียบๆ

ข้าอ่านออกว่านางกำลังพูดว่า: อย่าทำพันธสัญญากับนาง อย่าเป็นบ่าวของนาง

ข้าส่ายหน้าให้นาง แววตาข้าคงจะเต็มไปด้วยความเศร้า ข้าไม่อยากจะให้นางต้องทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว

เฮปเบิร์นก็ส่ายหน้าให้ข้าเช่นกัน นางกล่าวว่า: หากเจ้ากลายเป็นบ่าวของผู้หญิงคนนั้น ก็จะไม่มีวันมีความสุขอีกต่อไป ก็จะไม่ใช่ตัวเจ้าเองอีกต่อไป

แต่ข้าทำไม่ได้ ข้าไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ เพื่อเฮปเบิร์น ข้าทำได้เพียงยอม

นางกล่าวว่า: เจ้ารู้ไหมว่าอะไรคือความรัก?

ข้าเหม่อลอยไปบ้าง ข้าไม่รู้จริงๆ เพียงแต่เมื่อก่อนเคยได้ยินออร์แซกับออเดรย์พูดคำนี้บ่อยๆ พวกเขาพูดกับกันและกัน ส่วนใหญ่แล้วจะพูดกับข้า

เฮปเบิร์นมองข้าอย่างอ่อนโยน แววตาของนางในชั่วขณะนี้ราวกับจะหลอมละลายข้า

นางกล่าวว่า: ความรักคือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ความรักคือการให้ ออสตินน้อย หากออร์แซกับออเดรย์ยังอยู่ พวกเขาก็จะไม่ยอมแพ้เจ้าเพราะตอนจบสุดท้าย พวกเขาจะต้องหวังว่าในใจเจ้าจะมีความรักอยู่เสมอ

เพราะเป็นภาษาปาก นางพูดช้ามาก ข้าอ่านทีละคำ

นี่คือความรักของมนุษย์งั้นหรือ? แต่ข้าก็ไม่สามารถได้รับความรักของพวกเขาได้อีกแล้ว

เฮปเบิร์นกอดข้าเบาๆ ใช้แขนข้างเดียวของนาง นางไม่ได้รังเกียจว่าบนร่างข้าสกปรก ก็นอนแนบกับร่างข้าเช่นนั้น สัมผัสถึงลมหายใจของนาง อุณหภูมิของนาง ในช่วงสองสามวันนี้ ในใจข้าเป็นครั้งแรกที่สงบลงบ้าง

โชคดีที่มีนาง โชคดีที่ยังมีนางอยู่ข้างๆ ข้า

นางกล่าวว่า: ออสติน เจ้าเคยบอกว่าหากเจ้าทะลวงผนึกสุดท้ายได้ ก็จะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้ ใช่หรือไม่?

ข้าพยักหน้า นี่คือสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลย หากข้าสามารถทะลวงผนึกที่ผู้สร้างผนึกไว้บนร่างข้าได้ เช่นนั้นแล้ว บนโลกใบนี้ก็จะไม่มีพลังอะไรมาหยุดยั้งข้า ต่อกรกับข้าได้อีกแล้ว

เฮปเบิร์นพยักหน้าเบาๆ แล้วก็จูบแก้มข้าเบาๆ ใบหน้าข้า ชาตินี้ถูกผู้หญิงสองคนจูบเท่านั้น คนหนึ่งคือออเดรย์ อีกคนคือเฮปเบิร์น

จะดีขึ้นเอง ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง

ข้ากล่าวว่า: เฮปเบิร์น ขอบคุณนะ

ข้าโน้มตัวเข้าไป แล้วก็จูบแก้มของนางเช่นกัน แม้ว่าตอนนี้แก้มของนางจะไม่มีกลิ่นหอมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แม้ว่าตอนนี้พวกเราจะดูโทรมขนาดนี้ แต่นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ข้าจูบคน และก็คงจะเป็นคนเดียวเท่านั้นกระมัง

เฮปเบิร์นยิ้ม รอยยิ้มของนางอบอุ่นมาก และก็ดูปลดปล่อยมาก นางกอดหัวข้าเบาๆ ริมฝีปากขยับไปมา ดูเหมือนจะกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่เพราะหัวข้าถูกนางกอดอยู่ ข้าจึงมองไม่เห็นภาษาปากของนาง

ความสุขที่เจือด้วยความเจ็บปวด ก็ผ่านไปเร็วเช่นกัน

แสงสีเงินส่องประกาย สองร่างเดินออกมาจากแสงสีเงิน คือถังหลิงกับเจ้าเดรัจฉานนั่น

เมื่อเจ้าเดรัจฉานนั่นปรากฏตัวขึ้น ไม่ว่าจะเป็นข้า หรือเฮปเบิร์น แววตาของเราก็แข็งทื่อไป

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪