📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 39 ออเดรย์... เฮปเบิร์น...

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 39 ออเดรย์... เฮปเบิร์น...

เลือดของข้าเหมือนกับของมนุษย์ทั่วไป เป็นสีแดงเข้ม แต่ทว่า บนผิวของเลือดสีแดงเข้มนั้นกลับแผ่ประกายแสงสีม่วงทองจางๆ ออกมา นี่คือสิ่งที่เลือดมนุษย์ไม่มี

“ช่างเป็นสายเลือดที่แปลกประหลาดจริงๆ! เจ้ามีเวลาสามวันในการพิจารณาข้อเสนอของข้า หลังจากสามวัน ไม่ว่าจะถูกข้าผ่าศพ หรือจะเป็นบ่าวของข้า”

ประตูมิติสีเงินเปิดขึ้นอีกครั้ง ข้าถูกนางโยนกลับเข้าไปในกรงขังอีกครั้ง

หลังจากที่ข้ากลับมาถึงกรงขังแล้ว ก็ยังคงทำได้เพียงนอนแผ่อยู่บนพื้น

ในกรงขัง ออเดรย์เดินไปเดินมา ร้อนรนมาก ดูเหมือนจะกำลังหาอะไรบางอย่าง

นางพบว่าข้ากลับมาแล้ว ก็รีบพุ่งมาตรงหน้าข้า กัดเข้าที่คอข้า ข้าไม่ได้หันหน้าหลบ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยศพของนาง ทำให้หัวใจข้าเจ็บปวดถึงเพียงนี้

ปากของออเดรย์หยุดอยู่หน้าคอข้า นางเงยหน้าขึ้น จูบแก้มข้า แววตาที่เหม่อลอยของนางในชั่วขณะนี้ดูเหมือนจะอ่อนโยนลงเล็กน้อย แล้วนางก็นั่งอยู่ข้างๆ ข้าอย่างเหม่อลอย

“อูๆๆ...” เสียงของเฮปเบิร์นปลุกข้าให้ตื่น

ข้าพยายามบิดตัวอย่างยากลำบาก ลากแขนขาที่ขยับไม่ได้มองไปยังทิศทางข้างๆ

เฮปเบิร์นขยับได้ นางมองข้า แววตาเจือด้วยความตื่นเต้น

“อูๆๆ...” ข้าก็ทำได้เพียงส่งเสียงคล้ายๆ กัน มองดูนางในสภาพนี้ หัวใจข้าเจ็บปวดเหลือเกิน

แววตาของเฮปเบิร์นอ่อนโยนลง นางยกมือขึ้น วาดในอากาศ นางไม่ได้ถูกทำลายเอ็นที่แขนขา ไม่รู้ว่าอีกวาอินลืมไป หรือว่าไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

ข้าอ่านตัวอักษรที่นางเขียนออก

นางกำลังเขียนว่า: ออสติน อย่าเสียใจนะ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง เธอยังมีฉัน เราจะต้องหนีออกไปได้แน่นอน

ข้าพยักหน้าให้นาง ในชั่วขณะนี้ ในใจข้าได้ตัดสินใจแล้ว

“ยังเขียนหนังสือได้อีกหรือ?” ในขณะนั้นเอง เสียงที่ทำให้ใจสั่นก็ดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ข้าถึงกับรู้สึกได้ว่าลูกตาข้ากำลังหดตัว

เป็นเขา คือผู้ชายที่เหมือนปีศาจคนนั้น

อีกวาอินยืนอยู่นอกกรงขัง มองพวกเราอย่างเย็นชา เขาเปิดประตูคุกฝั่งเฮปเบิร์นแล้วเดินเข้าไป

“อูๆๆ... อูๆๆ...” ข้าส่งเสียงอย่างรุนแรง

อีกวาอินกลับเดินเข้าไปในคุกของเฮปเบิร์นแล้ว

เฮปเบิร์นถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พยายามจะหลบอยู่มุมห้อง แต่ต่อหน้านางคือเทพมนตรา

พลังของสายฟ้ากลายเป็นแรงดูด ดึงนางมาอยู่ตรงหน้าเขา

อีกวาอินบีบคอเฮปเบิร์น แต่กลับยิ้มกว้างมองข้า

ข้า “อูๆๆ” ตะโกนใส่เขา ข้าอยากจะบอกเขาว่าลูกชายเขาไม่ใช่ข้าที่ฆ่า ลูกนอกสมรสที่แท้จริงของเขาถูกถังหลิงบีบคอฆ่าไปก่อนแล้ว

แต่ข้าก็เปล่งเสียงออกมาไม่ได้ และก็เขียนไม่ได้ด้วย

“รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงเพียงแค่ทำลายเอ็นมือเอ็นเท้าเจ้า แต่กลับไม่ได้แตะต้องนาง?” อีกวาอินยิ้มกว้างมองข้าแล้วพูด

จากนั้นเขาก็ถามตอบตัวเองต่อไปว่า: “เพราะว่า ข้าจะให้ความสิ้นหวังของเจ้าดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ทีละนิดๆ ข้าจะทรมานนางให้เจ้าดูทีละนิด ข้าคิดว่า นี่จะทำให้เจ้าเจ็บปวดยิ่งกว่าทรมานเจ้าเสียอีก ไม่ใช่หรือ?”

พูดจบ เขาก็จับมือซ้ายของเฮปเบิร์น ยื่นมาทางข้าอย่างจงใจ แล้วก็ใช้แรง

“อื้อ—” เฮปเบิร์นร้องอย่างเจ็บปวด ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นางชักกระตุกอย่างรุนแรง

เดรัจฉาน—

ร่างกายข้าเกร็งอย่างรุนแรง ข้าดิ้นรนอยากจะลุกขึ้น แต่ข้ากลับทำไม่ได้

“ใช่ ใช่ ใช่ ก็แววตาแบบนี้แหละ สิ้นหวังอีกหน่อย เจ็บปวดอีกหน่อย ใช่แล้ว ดูสิ ดวงตาเจ้าแดงไปหมดแล้ว ข้าชอบดูเจ้าในสภาพนี้แหละ ความสิ้นหวังของเจ้าแรงอีกหน่อย บางที ข้าอาจจะทรมานนางน้อยลงหน่อยนะ”

พูดจบ เขาก็ใช้แรงอีกครั้ง

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เฮปเบิร์นหมดสติไปในทันที แต่ภายใต้แรงดูดของธาตุสายฟ้ากลับไม่สามารถล้มลงได้

ทั่วทั้งร่างข้าเกร็งไปหมด ในชั่วขณะนี้ ข้ารู้สึกเพียงว่าสมองข้าจะระเบิดแล้ว โลกทั้งใบดูเหมือนจะมืดลง

มองดูร่างกายที่หยุดชักกระตุก แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังของข้า อีกวาอินก็หยุดลง เขายิ้มละไมพูดกับข้าว่า: “ใช่แล้ว ก็ต้องรักษาสภาพแบบนี้ไว้ รักษาสภาพแบบนี้ไว้ ข้าชอบดูเจ้าในสภาพสิ้นหวังแบบนี้ เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ฆ่านาง มีนางอยู่ ในใจเจ้าก็ยังมีความหวังอยู่บ้าง มีความหวังนี้เจ้าก็จะไม่บ้าจริงๆ ข้าจะไม่ให้เจ้าบ้าจริงๆ หรอกนะ เช่นนั้น ไม่ก็ไม่สนุกแล้วสิ? ข้าจะทิ้งมือข้างหนึ่งไว้ให้นาง นางยังสามารถเขียนหนังสือให้เจ้าได้อีกนะ”

ปีศาจตนนี้จากไปแล้ว

เฮปเบิร์นหมดสติไปแล้ว ก็ถูกความเจ็บปวดอย่างรุนแรงปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีก

ข้าขยับร่างกาย เพียงแค่อาศัยลำตัวคลานไปยังนาง

ฝ่ามือที่หักไปห้านิ้วของนางบวมเป่งไปหมด ใบหน้าของนางเพราะความเจ็บปวดจึงเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น แต่เมื่อนางเห็นข้าคลานเข้ามา มาอยู่ข้างๆ กรงขังของนาง นางก็ยังคงพยายามยกมืออีกข้างขึ้น วาดในอากาศ

ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่เป็นไร เราต้องเข้มแข็งไว้นะ ออสตินน้อย

ทันใดนั้น ข้าก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ในช่วงเวลาสั้นๆ วันนี้ น้ำตาทั้งชีวิตของข้าดูเหมือนจะไหลออกมาหมดแล้ว

กลิ่นอายแห่งความตายที่เจือด้วยกลิ่นเน่าเหม็นเข้ามาใกล้ ริมฝีปากเย็นเฉียบแนบลงบนหางตาข้า

ออเดรย์หมอบลงมา ใช้ริมฝีปากของนางแนบกับใบหน้าข้า จูบน้ำตาข้า

ออเดรย์ เฮปเบิร์น ข้าน้ำตานองหน้า

อีกสามวันต่อมา ข้าก็ได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งว่าอะไรคือความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง

ถังหลิงไม่ได้มาอีก แต่อีกวาอินกลับมาทุกวัน ทุกครั้งที่เขามา ก็จะทรมานเฮปเบิร์น ให้ข้าได้เห็นกับตา ขาสองข้างของเฮปเบิร์นถูกเขาตีหัก นางทำได้เพียงนอนอยู่บนพื้นเหมือนข้า ไม่สามารถยืนขึ้นได้อีกแล้ว

เฮปเบิร์นอกจากจะร้องโหยหวนตอนที่ถูกทรมานครั้งแรกแล้ว ก็ไม่ได้ร้องเจ็บปวดอีกเลย นางถึงกับยังฝืนยิ้มที่ไม่สวยงามอีกต่อไปเมื่อหันหน้ามาทางข้า

อีกวาอินทิ้งมือข้างหนึ่งไว้ให้เฮปเบิร์น คือทิ้งไว้ให้นางเขียนหนังสือให้ข้า แต่เจ้าเดรัจฉานนั่นคงจะคิดไม่ถึงว่าในช่วงสองสามวันนี้ตัวอักษรที่เฮปเบิร์นเขียนให้ข้ายังคงเป็นตัวอักษรเดิมๆ

ฉันไม่เป็นไร ต้องเข้มแข็งนะ ออสตินน้อยของฉัน

นี่คือสามวันที่ยาวนาน ข้ารู้สึกได้ว่ากลิ่นอายแห่งชีวิตของเฮปเบิร์นไม่ได้ลดลง เพราะเจ้าเดรัจฉานนั่นหลังจากที่ทรมานนางทุกครั้ง ก็จะให้ยาบำรุงแก่นาง เฮปเบิร์นไม่ได้ปฏิเสธ ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหน นางก็ยังคงยืนกรานที่จะกินลงไป

นางเขียนในอากาศให้ข้าว่านางจะอยู่ต่อไปอย่างดี เพื่อข้า นางรู้ว่านางคือความหวังเดียวในใจข้าแล้ว

และในช่วงสามวันนี้ ร่างกายของออเดรย์เริ่มเน่าเปื่อย ร่างกายที่ไม่มีชีวิตชีวารองรับ แผ่กลิ่นเหม็นออกมา ผิวหนังเริ่มเน่าเปื่อย น้ำหนองไหลออกมา ทำให้คุกเต็มไปด้วยกลิ่น การเปลี่ยนแปลงของนางในแต่ละวัน ทุกชั่วยามล้วนทรมานข้า นางยังคงจูบข้า แต่สิ่งที่นางสามารถสัมผัสแก้มข้าได้ไม่ใช่แค่ริมฝีปาก แต่ยังมีฟันอีกด้วย

ออเดรย์...

เฮปเบิร์น...

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪