📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 48 คิเมร่าเก้าหัว

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 48 คิเมร่าเก้าหัว

แปดหัวของข้า มีเพลิงกับความมืดอยู่ตรงกลาง ต่างก็แยกย้ายกันไปสองข้างเล็กน้อย และร่างกายข้า ในชั่วขณะนี้ก็พลันขยายตัวอย่างรุนแรง ท้องฟ้าทั้งผืนราวกับจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายข้า และในระหว่างกระบวนการนี้ หัวสีม่วงเข้มที่เจือด้วยกลิ่นอายแห่งการทำลายล้างอย่างหาที่เปรียบมิได้ก็ค่อยๆ โผล่ออกมา

ใช่แล้ว นี่คือร่างสุดท้ายของข้า พี่น้องฝาแฝดของเทพผู้สร้าง คิเมร่าเก้าหัว ออสติน กริฟฟิน!

ตอนที่หัวที่เก้าของข้าเริ่มโผล่ออกมา ถังหลิงก็หันหลังวิ่งหนี พลังแห่งมิติถูกนางควบคุมถึงขีดสุด ถึงกับในร่างกายของนางในทันทีก็ก่อตัวเป็นประตูมิติสิบสองบาน

ประตูมิติสิบสองบานนี้แต่ละบานมีหน้าที่ต่างกัน มีที่โจมตีข้า มีที่ขวางข้า และยังมีที่ช่วยให้นางเคลื่อนย้ายมิติหนีไปไกลอย่างรวดเร็ว ประตูมิติทุกบานมีอานุภาพใกล้เคียงกับคาถาต้องห้าม

สมแล้วที่เป็นผู้พิทักษ์ระเบียบแห่งมิติ!! หลังจากได้รับการเสริมพลังจากสายเลือดข้าแล้ว นางกล่าวได้ว่าเป็นผู้ส่งสารแห่งธาตุมิติของมิตินี้ เป็นผู้ที่สามารถหลอมรวมกับมิติได้อย่างแท้จริง

แต่ทว่า ต่อหน้าข้า ทั้งหมดนี้ก็ไร้ประโยชน์

เมื่อหัวที่เก้าของข้าโตออกมาแล้ว นางก็ไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ท้องฟ้ากลายเป็นสีม่วงเข้ม ประตูมิติที่เปิดออกทีละบานนั้น ก็ค่อยๆ สลายไปภายใต้แสงสีม่วงบนท้องฟ้า แผ่นดินที่แห้งแล้งเดิมก็ภายใต้การกดดันของแสงสีม่วงนี้ค่อยๆ ปรากฏรอยแตกทีละเส้น ชีวิตกำลังมอดดับ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือพืช ในพลังที่เต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งการทำลายล้างของข้านี้ มีเพียงการทำลายล้าง

จิตสำนึกข้าแผ่ขยายออกไป ครอบคลุมไปไกล ในไม่ช้าข้าก็รู้ว่านี่คือที่ไหน

นี่น่าจะอยู่บนที่ราบกว้างใหญ่และรกร้างแห่งหนึ่งในจักรวรรดิซือม่าน ห่างไกลจากเมืองมาก ก่อนหน้านี้ถังหลิงจงใจจะส่งข้ามาทางนี้

ถังหลิงใบหน้าซีดขาวมองประตูมิติที่สลายไปข้างๆ ตนเอง ในแววตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ข้า ข้าถึงกับปล่อยปีศาจเช่นเจ้าออกมา” นางมองข้าอย่างหวาดกลัว เสียงสั่นเทาเล็กน้อย

“ปีศาจ? ท่านว่าข้าคือปีศาจงั้นหรือ? เช่นนั้นข้าก็เป็นแล้วกัน ท่านคือเจ้านายของปีศาจ ไม่มีท่าน ปีศาจเช่นข้าจะถือกำเนิดขึ้นมาได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ควรจะขอบคุณท่านถึงจะถูก! ท่านว่าใช่หรือไม่? เจ้านายของข้า ผู้พิทักษ์ระเบียบแห่งมิติ เทพมิติถังหลิง”

บนท้องฟ้า ร่างกายข้ามหึมาจนมองไม่เห็นขอบ ข้าพลางพูดกับนาง พลางลงมาจากฟ้า ในระหว่างที่ลงมา ร่างกายข้าก็เริ่มหดเล็กลง

เมื่อข้ามาอยู่ข้างๆ นาง ข้าก็กลับคืนสู่ร่างมนุษย์อีกครั้ง บนร่างปกคลุมด้วยชุดเกราะสีม่วงทอง

ถังหลิง เทพมนตราระดับกึ่งเทพคนนี้ ต่อหน้าข้าไม่มีพลังต้านทานแม้แต่น้อย ถูกข้าบีบคอได้อย่างง่ายดาย ธาตุมิติทั้งหมด ในชั่วขณะที่ข้าลงมาก็ถูกข้าพรากไปจนหมดสิ้น ไม่ใช่แค่พลังแห่งมิติภายนอก แม้แต่พลังแห่งมิติที่นางมีอยู่เองก็เช่นกัน หายไปจนหมดสิ้น

สูญเสียคุณสมบัติธาตุของตนเองไปแล้ว ต่อให้เป็นเทพ แล้วจะทำอะไรได้?

“ข้าฆ่าตัวเอง เจ้าก็จะตาย” ถังหลิงมองข้าอย่างดุร้าย

ข้าปล่อยมือที่บีบคอนาง แล้วถอยหลังไปสองก้าว ทำท่าเชิญให้นาง: “มาสิ นี่คือโอกาสเดียวที่ท่านจะกลายเป็นเทพผู้สร้าง ข้าอนุญาตให้ท่านจบชีวิตตนเอง ให้เกียรตินี้แก่ท่าน ท่านตาย ข้าอาจจะตายไปพร้อมกับท่านก็ได้ อย่างไรเสีย พลังของพันธสัญญาโลหิตก็ได้รับการคุ้มครองจากกฎจักรวาล ต่อให้จักรวาลนี้คือข้ากับผู้สร้างที่สร้างขึ้นมา ท่านตายเถอะ ข้าจะคอยดู”

ข้าก็มองนางเช่นนั้น สีหน้าของถังหลิงกลับเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ นางจะตายไหม? หากนางสามารถละทิ้งชีวิตและความตายได้ ก็คงไม่ทำเรื่องเลวร้ายที่ฟ้าดินไม่ยอมรับด้วยการแอบใช้นักเวทเนโครแมนเซอร์วิจัยวิธียืดอายุขัย ก็จะไม่ลังเลที่จะฆ่าสามีของตนเองเพื่อทำพันธสัญญากับข้า ผู้หญิงที่เลือดเย็นไร้ความรู้สึกและโหดเหี้ยมคนนี้เห็นแก่ตัวแค่ไหน! แม้ว่าข้าจะรู้จักนางไม่นาน แต่ข้าเชื่อว่านางไม่มีความกล้าที่จะจบชีวิตตนเองอย่างแน่นอน

“มาสิ! ทำไมยังไม่ลงมือ?” มองดูสีหน้านางที่เขียวๆ แดงๆ ข้าก็ยังคงกระตุ้นนางต่อไป “แม้ว่าข้าจะพรากธาตุมิติของท่านไป แต่ร่างกายท่านได้รับการตอบแทนจากพันธสัญญาโลหิต พลังวิญญาณภายนอกที่ได้รับจากข้าก็มหาศาลพอ ด้วยพลังวิญญาณภายนอกเช่นนี้ ท่านขอเพียงแค่ใช้สุดกำลัง ฝ่ามือท่านย่อมสามารถทลายกะโหลกศีรษะของตนเองได้ ย่อมจะตายได้ มาเถอะ ท่านตาย บางทีข้าจะไปเป็นเพื่อนท่าน”

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?” อารมณ์ของถังหลิงพลันพังทลาย นางตะโกนใส่ข้าอย่างบ้าคลั่ง

“ทำลายล้างสิ! เมื่อครู่บอกท่านไปแล้ว ข้าจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบนดาวเคราะห์ดวงนี้ ทำลายทั้งโลก” ข้าพูดอย่างสบายๆ ข้ากำลังยิ้ม แต่หัวใจข้ากลับตายไปแล้ว ต่อให้พลังในอดีตของข้ากลับคืนมาทั้งหมด ก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่ตายไปของข้ามีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ได้อีกแล้ว

“ไม่ ไม่ เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้ เจ้าจะทำไม่ได้ ข้า...” ถังหลิงพลันยกมือขึ้น ดูเหมือนจะอยากจะจบชีวิตตนเองจริงๆ

ข้ายังคงยืนอยู่ที่นั่นมองนาง ยังคงไม่ขยับ ไม่มีความคิดที่จะห้ามนาง หากนางมีความกล้าที่จะจบชีวิตตนเองจริงๆ ก็แล้วแต่นางเถอะ

แต่ทว่า ผ่านไปครึ่งวัน ฝ่ามือของนางก็ยังคงไม่ตกลงมา สุดท้ายแล้วนางก็ไม่มีความกล้านั้น

ข้ากลับมาอยู่ตรงหน้านางอีกครั้ง ดึงมือนางลง มองดูใบหน้าที่อ่อนเยาว์และงดงามของนาง: “เสียดายชีวิตหรือ? เสียดายชีวิตก็จงเป็นพยานเถอะ ข้า ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ ต่อให้ตายเพราะท่าน ข้าก็จะกลับมาเกิดใหม่ในโลกใบนี้ จนกว่าจะทำลายโลกใบนี้ทั้งหมด บอกความลับให้ท่านอย่างหนึ่ง จริงๆ แล้วข้ามีเก้าชีวิต พันธสัญญาโลหิตหนึ่งฉบับของท่าน อย่างมากก็แค่แลกกับชีวิตหนึ่งของข้าเท่านั้น ดังนั้น จึงไม่มีความหมายอะไรเลย ตอนนี้ ในฐานะเชลยของข้า ท่านจะต้องเชื่อฟังข้า มิฉะนั้นแล้ว จุดจบของอีกวาอิน ก็คืออนาคตของท่าน ข้าจะไม่ฆ่าท่าน แต่ข้าสามารถทำให้ท่านกลายเป็นเหมือนเขาได้”

หนึ่งนาทีต่อมา

ข้ากับถังหลิงกลับมายังสถานที่ที่สกปรกและเต็มไปด้วยกลิ่นศพนั่นอีกครั้ง

แม้ว่าออเดรย์จะตายไปแล้ว แต่ในฐานะผีดิบ วิญญาณของนางน่าจะยังคงอยู่ ข้าไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยนางกลับมาได้หรือไม่ แต่ทว่า ข้าต้องลองดู

แต่ทว่า เมื่อข้ากับถังหลิงมาถึงคุกที่ขังข้าไว้ ออเดรย์กลับหายไปแล้ว

“ไปถามพวกเขามาสิว่าออเดรย์ไปไหนแล้ว” ข้าโน้มตัวไปข้างหูถังหลิง แล้วพูดกับนางเสียงเบา

ร่างกายของถังหลิงสั่นสะท้าน นางกำลังหวาดกลัว หวาดกลัวอย่างรุนแรง นางย่อมได้ยินกลิ่นอายในเสียงข้า

นางวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ข้าไม่ได้จำกัดนาง และก็ไม่ได้ผนึกนาง เพราะไม่มีความจำเป็นเลย หลังจากฟื้นคืนชีพอย่างสมบูรณ์แล้ว พลังของข้า ก็ไม่ใช่สิ่งที่สิ่งมีชีวิตใดจะต่อกรได้อีกต่อไป

ไม่มี ไม่มีกลิ่นอายของออเดรย์ ในฐานลับทั้งหมดของนักเวทเนโครแมนเซอร์นี้ ไม่มีกลิ่นอายของออเดรย์เลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ใช้จิตสำนึกกวาดผ่าน ข้าก็สามารถยืนยันเรื่องนี้ได้

ข้ายิ้ม แม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงยิ้ม

ในจักรวาล มีสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาจริงๆ หรือ? หากมี นี่ไม่ควรจะเป็นสิ่งที่ผู้สร้างจัดไว้หรือ? อย่างไรเสีย เขาก็คือผู้ที่สร้างทั้งโลกขึ้นมา เช่นนั้นแล้ว โชคชะตานี้ทำไมถึง “เอ็นดู” ข้าถึงเพียงนี้?

ถังหลิงไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน แต่ข้าก็ไม่ได้ไปตามหานาง ข้าก็ยืนอยู่ในคุกที่ยังคงมีกลิ่นอายของออเดรย์หลงเหลืออยู่ รอคอยอย่างเงียบๆ อย่างไรก็ตามถังหลิงก็ไม่ได้ออกจากที่นี่ นางไม่กล้าที่จะออกจากที่นี่

อีกหนึ่งชั่วยามเต็ม ในที่สุดนางก็กลับมา เมื่อนางเห็นข้าอีกครั้ง สีหน้าก็ซีดขาวไปหมด ข้าคิดว่านางคงจะเข้าใจแล้วว่าทำไมข้าถึงกลายเป็นสภาพเช่นนี้ เข้าใจว่าสำหรับข้าแล้ว เฮปเบิร์นกับออเดรย์สำคัญเพียงใด

เฮปเบิร์นตายไปแล้ว ร่างกายและวิญญาณสลายไป ตอนนี้แม้แต่ออเดรย์ที่กลายเป็นผีดิบก็ไม่อยู่แล้ว

“คนล่ะ?” ข้าถามอย่างสงบ

ถังหลิงก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบ บางที ในชั่วขณะนี้ ในใจนางอาจจะมีสำนึกผิดอยู่บ้าง? ต่อให้เป็นเพื่อตนเองก็ตาม

“คนล่ะ?” ข้าถามอีกครั้ง แล้วก็เดินไปอยู่ตรงหน้านาง

ร่างกายของถังหลิงสั่นสะท้านเล็กน้อย: “ไม่มีแล้ว”

“ทำไมถึงไม่มีแล้ว?”

“นักเวทเนโครแมนเซอร์ที่นี่เห็นข้าพาพวกเจ้าไปหมดแล้ว เหลือเพียงผีดิบครึ่งซีกตัวหนึ่ง ก็เลยพานางไป” ถังหลิงกล่าวเสียงต่ำ

“พาไปไหน?” ข้ายังคงถาม

“สังเวยแล้ว สังเวยให้เทพแห่งความตาย เทพที่นักเวทเนโครแมนเซอร์ทุกคนศรัทธาคือเทพแห่งความตาย พวกเขาจะสังเวยสิ่งมีชีวิตบางอย่างเป็นประจำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งจะกลายเป็นผีดิบ เพื่อที่จะได้รับพลังแห่งความตายที่บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ผีดิบตัวนั้น ได้ถูกสลายเป็นพลังแห่งความตายในพิธีสังเวยแล้ว”

ข้าฟังคำบอกเล่าของนางอย่างเงียบๆ

ดีมาก! ดีมากจริงๆ! ไม่มีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีแล้ว ตอนนี้ข้า บนโลกใบนี้ ก็ไร้กังวลแล้วสินะ

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪