📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 49 การกำเนิดของเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 49 การกำเนิดของเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์

“ดีมากเลย แม้แต่ความผูกพันสุดท้ายก็ไม่มีแล้ว” ข้าคว้าตัวถังหลิง ดึงนางมาอยู่ข้างๆ ข้า

“ท่านว่าดีมากเลยใช่ไหม?” ข้ายิ้มมองนาง

ร่างกายของถังหลิงสั่นสะท้านรุนแรงยิ่งขึ้น ข้าก็ไม่รู้ว่านางรู้สึกอะไร

“โลกใบนี้ มีความสกปรกและความเลวทรามมากเกินไป สิ่งเหล่านี้สมควรที่จะมีอยู่จริงๆ หรือ? ข้าคิดว่าไม่ควร ข้าคิดว่าทั้งหมดนี้ควรจะถูกทำลายให้สิ้นซาก กลายเป็นความว่างเปล่า โลกใบนี้ เดิมทีก็ไม่ควรจะถูกสร้างขึ้นมา ท่านว่าใช่หรือไม่?”

แสงสีม่วงเริ่มแผ่ออกมาจากร่างข้า ภายใต้การคุ้มครองของข้า ถังหลิงไม่ได้ถูกมันกัดกร่อน แต่ทว่านอกจากนางแล้ว ที่ที่แสงสีม่วงที่แผ่ออกมาจากร่างข้าไปถึง ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังพังทลาย กลายเป็นผงธุลี สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นของนักเวทเนโครแมนเซอร์นี้ กำลังมอดดับไปภายใต้แสงแห่งการทำลายล้างสีม่วงนี้

ข้าเดินออกไปทีละก้าว ขอบเขตที่แสงสีม่วงครอบคลุมก็ยิ่งกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อข้าพานางถังหลิงมาถึงพื้นดิน ในรัศมีสิบกิโลเมตร ก็กลายเป็นทะเลสีม่วงไปอย่างสมบูรณ์แล้ว ในทะเลสีม่วงนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไปแล้ว ที่เหลืออยู่ มีเพียงความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุดกับแผ่นดินที่แตกระแหง

“อย่า อย่าทำลายอีกเลย” ถังหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

ข้าส่ายหน้าเบาๆ: “ข้าไม่ได้กำลังทำลายล้าง! ข้ากำลังชำระล้าง ชำระล้างความสกปรกทั้งหมด เดี๋ยวก่อน ข้าราวกับว่าได้ยินข้อความหนึ่ง ข้อความจากพี่ชายข้า”

ข้าค่อยๆ หลับตาทั้งสองข้างลง จริงๆ แล้ว เสียงนี้ปรากฏขึ้นในชั่วขณะที่ข้าทำลายผนึกทั้งหมดแล้ว เพียงแต่ว่าในชั่วขณะนั้นข้าไม่เต็มใจที่จะไปรับฟัง ตอนนี้ ข้าฟังได้แล้ว

…

“ออสติน เมื่อเจ้าได้ยินเสียงนี้ของข้า แสดงว่าเจ้าได้เปิดผนึกทั้งหมดที่ข้าลงไว้บนร่างเจ้าแล้ว ยินดีด้วย ในที่สุดเจ้าก็มีพลังที่เป็นของตนเองแล้ว”

คือเสียงนั้น คือเสียงที่น่ารำคาญนั้น เสียงของผู้สร้าง

“ยินดีกับข้า? นี่น่าแสดงความยินดีมากนักหรือ? นี่เดิมทีก็คือพลังที่เป็นของข้า” ข้ากล่าวอย่างเฉยเมย

ผู้สร้างกล่าวว่า: “ผนึกที่ข้าลงไว้บนร่างเจ้านั้นพิเศษมาก นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าไม่สามารถทะลวงผ่านได้ด้วยพลังของตนเอง มันต้องการให้เจ้ามีประสบการณ์ ไปสัมผัสกับคุณสมบัติของชีวิตในจักรวาลแห่งใหม่นี้อย่างแท้จริง ไปรู้สึกถึงการวิวัฒนาการของโลกแห่งชีวิต มีเพียงเจ้าที่รู้สึกได้จริงๆ เข้าไปในโลกเช่นนั้น และกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างแท้จริงแล้ว ถึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะคลายผนึกของข้า ดูท่า เจ้าทำได้แล้ว”

“แล้วจะทำไม?” ข้าพูดอย่างสงบ

ผู้สร้างกล่าวว่า: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมพวกเราถึงได้เป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิดในจักรวาลแห่งใหม่นี้?”

“ทำไม?” ข้าถามเขา

ผู้สร้างกล่าวว่า: “เพราะว่าตอนที่พวกเราถือกำเนิดขึ้นมา ในจักรวาลแห่งใหม่นี้ก็มีภารกิจที่แตกต่างกัน ภารกิจของข้า คือการสร้างสรรค์ทุกสิ่งทุกอย่าง สร้างชีวิต สร้างมิติต่างๆ ทำให้จักรวาลใหม่นี้เริ่มวิวัฒนาการโดยรวม จากมิติที่หนึ่งไปมิติที่สอง แล้วก็ไปมิติที่สาม มิติที่สี่ และในจักรวาลนี้ หน้าที่ของเจ้าก็ไม่ได้น้อยไปกว่าข้า หากหน้าที่ของข้าคือการสร้างสรรค์ เช่นนั้นแล้ว หน้าที่ของเจ้าก็คือการปกป้อง ปกป้องสิ่งที่ข้าสร้างขึ้น”

ข้าไม่เข้าใจแล้วกล่าวว่า: “ในเมื่อเป็นการปกป้อง ทำไมพลังของข้าถึงเป็นการทำลายล้างและความพินาศ?”

ผู้สร้างกล่าวว่า: “เพราะการทำลายล้างคือวิธีการปกป้องของเจ้า เจ้ากับข้าเป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิด ดังนั้นเจ้าก็น่าจะเหมือนกับข้า มีความทรงจำจากจักรวาลก่อนหน้านี้ จักรวาลก่อนหน้านี้ดับสูญไปอย่างไรเจ้าก็น่าจะยังจำได้ใช่ไหม ก็เพราะว่าทุกสิ่งที่สร้างขึ้นในจักรวาลวิวัฒนาการเร็วเกินไป จนทำให้ทั้งจักรวาลเดินไปสู่จุดจบอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็พังทลาย จากมิติที่สิบกลับคืนสู่มิติที่ศูนย์อีกครั้ง จักรวาลตั้งแต่เริ่มสร้างขึ้นมาก็ถูกกำหนดให้ต้องวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง การวิวัฒนาการนี้ในที่สุดก็จะมุ่งหน้าไปยังทิศทางของมิติที่สิบ จนกระทั่งสุดท้าย ก็จะเดินไปสู่การพังทลายอีกครั้ง กลับคืนสู่จุดเริ่มต้น

“ข้าคือผู้ริเริ่ม ผู้สร้างจักรวาล สร้างทั้งโลก สร้างมิติต่างๆ สร้างสิ่งมีชีวิตชนิดต่างๆ ข้าทำได้เพียงสร้างสรรค์และวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง แต่ข้าไม่สามารถทำให้การวิวัฒนาการนี้ย้อนกลับได้ การวิวัฒนาการที่ไม่สามารถย้อนกลับได้ ในที่สุดก็ทำได้เพียงเดินไปสู่การดับสูญที่แท้จริง ดังนั้น จึงต้องให้เจ้ามาปกป้องสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นนี้ พลังแห่งการทำลายล้างของเจ้า คือใช้เพื่อทำให้ผู้ที่วิวัฒนาการเกินขอบเขตเหล่านั้นหยุดหรือหายไป เพื่อที่จะไม่ส่งผลกระทบต่อกระบวนการของจักรวาลอีกต่อไป

“เจ้าคิดว่าพลังของเจ้าด้อยกว่าข้างั้นหรือ? นั่นเป็นเพราะว่าข้าต้องสร้างจักรวาลใหม่ทั้งมวล สร้างโลก และในความเป็นจริงแล้ว พลังของข้าจะค่อยๆ แผ่ขยายออกไป ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็ย่อมจะหลอมรวมเข้ากับจักรวาลทั้งหมด ส่วนพลังของเจ้ากลับรวมตัวกันอยู่ เมื่อเจ้ามีสิ่งมีชีวิตเช่นนี้อย่างแท้จริงแล้ว เจ้าก็คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในทั้งจักรวาล

“ภารกิจของเจ้าคือการไปแก้ไขมิติที่วิวัฒนาการเกินขอบเขตเหล่านั้น ให้พวกมันควบคุมความเร็วในการวิวัฒนาการ เมื่อมีมิติที่ก่อให้เกิดภัยคุกคาม ก็จะต้องทำลายมันอย่างเด็ดขาด การทำลายมิติหนึ่ง หมายถึงการปล่อยให้มิติอื่นๆ อยู่ต่อไปได้มากขึ้น ดังนั้น ข้าคือเทพผู้สร้าง ส่วนเจ้าก็คือเทพผู้พิทักษ์ทั้งจักรวาล เทพผู้พิทักษ์สวรรค์!”

กลับกลายเป็นเช่นนี้ ที่แท้ข้ากับผู้สร้างที่เป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิดไม่ได้เป็นสองขั้วตรงข้าม ไม่ใช่ว่าเขาคือการสร้างสรรค์ แล้วข้าก็คือการทำลายล้างที่เป็นด้านตรงข้ามของเขา แต่คือการใช้พลังแห่งการทำลายล้างของข้ามาปกป้องการสร้างสรรค์

“ผู้สร้าง” ข้าเรียกเขาอย่างสงบ

“หืม? ยังมีคำถามอะไรอีกไหม? จิตสำนึกที่ข้าทิ้งไว้เส้นนี้คงอยู่ได้ไม่นาน” ผู้สร้างกล่าว

“ข้าอยากจะถามท่านคำถามหนึ่ง” ข้ากล่าวอย่างเฉยเมย

“อะไร? รีบถามมาเถอะ ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว” ผู้สร้างพูดอย่างร้อนรน

“หากข้าจะทำลายจักรวาลทั้งหมดที่ท่านสร้างขึ้น ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่? ทำลายมิติทีละมิติ จนกว่าทุกสิ่งที่ท่านสร้างจะมอดดับไปทั้งหมด”

“เจ้าพูดอะไร? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” ผู้สร้างกล่าวอย่างตกตะลึง

“ใช่สิ! ข้าบ้าไปแล้ว! ท่านสามารถรู้สึกได้ถึงทุกสิ่งที่ข้าได้ประสบในมิติที่ข้าได้ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตที่แท้จริงนี้หรือไม่? ท่านพูดถูก ท่านสร้างเผ่าพันธุ์ที่ยอดเยี่ยมขึ้นมาจริงๆ ในเผ่าพันธุ์นี้ ข้าได้ประสบกับหลายสิ่งหลายอย่าง การเกิดแก่เจ็บตาย ความทุกข์โศก แต่ทว่า ข้าก็ยังได้เห็นความเลวร้ายของพวกเขา ข้าคิดว่าเผ่าพันธุ์ที่ท่านสร้างขึ้นนี้ไม่ค่อยจะดีนัก เช่นนั้นแล้ว มิติที่ท่านสร้างขึ้นเหล่านั้น บางทีอาจจะสกปรกไปหมดกระมัง มิติที่สกปรกเช่นนี้จะมีอะไรให้มีอยู่ต่อไปอีก? ไม่สู้ทำลายให้สิ้นซากไปเลยดีกว่า”

“ออสติน เจ้าจะทำเช่นนี้ไม่ได้ พวกเราถือกำเนิดขึ้นมาด้วยกัน ก็เพื่อที่จะปกป้องจักรวาลได้ดียิ่งขึ้น เจ้าจะมองภาพรวมจากส่วนย่อยไม่ได้”

“พอแล้ว ข้าไม่อยากจะฟังท่านพูดต่อไปอีกแล้ว ผู้สร้าง เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเกลียดท่านมาก ตั้งแต่เกิดได้ไม่นานข้าก็เกลียดท่านแล้ว ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างต้องให้ท่านเป็นผู้ควบคุม ทุกอย่างต้องดำเนินไปตามที่ท่านจัดไว้? ทำไมท่านอยากจะผนึกข้าก็ผนึกพลังของข้า อยากจะให้ข้าเป็นอย่างไรก็ให้ข้าเป็นอย่างนั้น? หากไม่ใช่เพราะท่านผนึกพลังของข้า ออร์แซกับออเดรย์ก็จะไม่ตาย เฮปเบิร์นก็จะไม่ตาย หากข้ามีพลังเดิมของข้า ข้าก็จะสามารถปกป้องทุกสิ่งที่ข้าอยากจะปกป้องได้ แต่ทว่า ข้าไม่มี ในตอนที่ข้าสิ้นหวังและเจ็บปวดที่สุด ท่านอยู่ที่ไหน? สิ่งที่ท่านสามารถทำให้ข้ารู้สึกได้ ก็มีเพียงผนึกที่ลงไว้บนร่างข้าเท่านั้น ท่านมีสิทธิ์อะไรที่จะกำหนดให้ข้าเป็นเทพแบบไหน?

“ข้าไม่อยากจะเป็นเทพผู้พิทักษ์สวรรค์อะไรนั่น ข้า คิเมร่าเก้าหัว ออสติน กริฟฟิน จะเป็นผู้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ก็จะทำลายทุกสิ่งที่ท่านสร้างขึ้น ดังนั้น ท่านสามารถเรียกข้าว่าเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์ได้! ข้าคือเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์ คิเมร่าเก้าหัว ออสติน กริฟฟิน! ท่าน ผู้สร้าง ไปตายซะ!”

จิตสำนึกของข้าระเบิดออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทำลายเจตจำนงที่ผู้สร้างทิ้งไว้เส้นนี้

“เฮ้อ—” เสียงถอนหายใจอย่างสุดซึ้งคือเสียงสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้

แผ่นดินอันกว้างใหญ่ในสายตาข้า ได้กลายเป็นสีม่วงไปหมดแล้ว

ถังหลิงยังคงอยู่ข้างๆ ข้า เพียงแต่ตอนนี้ได้กลายเป็นเหม่อลอยไปแล้ว

ข้าหันไปมองนาง ยิ้มเล็กน้อย

“มา ผู้พิทักษ์กฏแห่งมิติ เทพแห่งมิติถังหลิง ให้พวกเรามาทำความรู้จักกันใหม่ ข้า ออสติน กริฟฟิน คือคิเมร่าเก้าหัวผู้ยิ่งใหญ่ ข้า ก็คือเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์”

เมื่อได้ยินเสียงข้า ถังหลิงก็พลันหันมา มองข้าอย่างหวาดกลัว

ในชั่วขณะนี้ ข้ารู้สึกได้ถึงความตั้งใจที่จะตายของนาง นางอยากจะจบชีวิตตนเอง

แต่ทว่า ต่อหน้าข้าที่ได้พลังทั้งหมดกลับคืนมาแล้ว นางอยากจะจบชีวิตตนเอง จะเป็นเรื่องง่ายๆ ได้อย่างไร?

พลังทั้งหมดของนางถูกข้าพรากไปในพริบตา นางแม้แต่จะกัดลิ้นตนเองก็ทำไม่ได้

ข้าโน้มตัวไปตรงหน้านาง แล้วพูดกับนางว่า “อยากจะตายก็ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นหรอก ท่านเก่งที่สุดไม่ใช่หรือในการใช้พลังแห่งมิติพันธนาการผู้อื่น? เช่นนั้นแล้ว ข้าก็จะพันธนาการท่านตลอดไป ให้ท่านมาเป็นพยานในทั้งหมดนี้ และทั้งหมดนี้ที่ถูกทำลาย ล้วนเป็นเพราะท่านกับสามีที่ชั่วร้ายของท่านเป็นผู้ก่อขึ้น ไปกันเถอะ ข้าจะพาท่านเดินไปบนเส้นทางแห่งทัณฑ์สวรรค์”

แสงสีม่วงทะยานขึ้นสู่ฟ้า ตั้งแต่นี้ไปไม่มีเทพผู้พิทักษ์สวรรค์อีกแล้ว ที่เหลืออยู่ มีเพียงเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์

ออร์แซ ออเดรย์ เฮปเบิร์น และเหล่าคนแก่ พวกท่านจะมีเครื่องสังเวยมากมาย

…

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪