🏫Douluo Dalu 4.5 : บทที่18 ปลอดภัยไว้ก่อน

📚 Douluo Dalu 4.5 (Side Story) : Shrek Heavenly Mission

บทที่18 : ปลอดภัยไว้ก่อน

จางกงเว่ยกล่าวว่า “ถ้าอยากเป็นคนขี้เกียจจริงๆ คุณต้องมีรากฐานหลายประการ ประการแรกคุณต้องสามารถปกป้องความปลอดภัยของตัวคุณเองได้ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คุณก็สามารถเอาตัวรอดได้ เอาเป็นว่า ความปลอดภัยเป็นองค์ประกอบหลักของโลกแห่งความขี้เกียจของเรา "

หลิงอวี่โม่พยักหน้าเห็นด้วย: “ใช่ ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

จางกงเว่ยกล่าวต่อ “ประการที่สอง ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องกังวล เพราะนี่คือสิ่งที่โลกของความขี้เกียจควรมี เมื่อคุณเข้าสู่ระดับของคนขี้เกียจ คุณจะเข้าใจมากขึ้น คุณต้องใช้พละกำลังทั้งหมดของคุณเองเพื่อทำให้คุณคลายความกังวล

ในโลกของคนขี้เกียจ มีคำกล่าวไว้ว่า ความพยายามทั้งหมดในวันนี้ ก็เพื่อความขี้เกียจในวันข้างหน้า ดังนั้นคนขี้เกียจที่แท้จริง จึงต้องมีเหตุผลประกอบ เพื่อที่จะให้ตัวเองได้ขี้เกียจ

เช่นเดียวกับที่คุณรู้สึกสบายเมื่อได้นอนบนเตียง แต่เมื่อคุณนอนบนเตียงถึงสองครั้งคุณก็ยังรู้สึกดี แต่ถ้าจะให้คุณนอนต่อทั้งวัน มันก็ทำให้คุณรู้สึกเบื่อและวิตกกังวล เหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างใช่ไหม?

นั่นเป็นเพราะคุณไม่ได้มีส่วนที่ทำให้เกิดความขี้เกียจ ถึงแม้ว่าร่างกายของคุณจะรู้สึกขี้เกียจ แต่ใจของคุณก็ยังมีความกังวล ดังนั้นความขี้เกียจของคุณมันจึงยังไม่มีเสถียรภาพ

"ดูเหมือนฉันจะเริ่มเข้าใจนิดหน่อย" หลิงอวี่โม่พยักหน้า

จางกงเว่ยกล่าวว่า "คนขี้เกียจที่แท้จริง ไม่ใช่ว่าจะขี้เกียจในที่ของตัวเองเท่านั้น แต่ยังขี้เกียจได้ทุกที่อีกด้วย นี่คือโลกที่คนขี้เกียจใฝ่ฝัน เราไม่เพียงแต่ต้องขี้เกียจ แต่เราต้องทำให้คนอื่นๆรู้สึกว่าความขี้เกียจของเราอยู่เหนือเหตุผล นี่คือระดับที่เรากำลังไล่ตาม"

แต่ว่า "มันยากเกิน จะมีคนขี้เกียจแบบนี้ที่ไหน" หลิงอวี่โม่กล่าว

"มีแน่นอน ถ้าให้ฉันยกตัวอย่าง ก็อดีตเทพสมุทรถังซานของโรงเรียนเชร็ค สมมุติว่าเขาอยู่ที่นี่ตอนนี้ นอนทั้งวันโดยไม่ทำอะไรเลย คนอื่นจะคิดยังไงกับเขา คุณคิดว่ามันสมเหตุสมผลไหม "

หลิงอวี่โม่กล่าวโดยไม่ลังเล :"แน่นอน เพราะนั้นคือพระเจ้า!"

จางกงเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า : "เทพทุกองค์มีคุณสมบัติที่จะเป็นคนขี้เกียจ แต่แน่นอน ว่าคนขี้เกียจไม่จำเป็นต้องเป็นพระเจ้า นี่คือสิ่งที่ข้าพูดไปโดยปริยาย"

หลิงอวี่โม่ถามต่อ : "แล้วอะไรคือราชาขี้เกียจและพระเจ้าขี้เกียจในระดับที่สูงขึ้นไป?"

จางกงเว่ยยิ้มและพูดว่า :"ในระดับของราชาขี้เกียจ คุณจะไม่ใช่เป็นแค่คนขี้เกียจธรรมดาอีกต่อไป แต่คุณจะสามารถใช้ความสามารถขี้เกียจของคุณ ช่วยเหลือให้ผู้อื่นขี้เกียจได้ด้วย"

นักวิทยาศาสตร์ทุกคนก็ขี้เกียจ พวกเขาจึงศึกษาวิธีการต่างๆเพื่อช่วยให้ผู้คนได้ขี้เกียจ และนั่นถึงเรียกว่า ราชาขี้เกียจ"

หลิงอวี่โม่ตกตะลึง: "นักวิทยาศาสตร์ได้อธิบายเรื่องนี้หรือไม่"

จางกงเว่ยกล่าว: “เกือบ

"แล้วพระเจ้าขี้เกียจล่ะ?" หลิงอวี่โม่ถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

จางกงเว่ยยิ้ม และชี้มาที่ตัวเอง "ครูของคุณนี่ไง ฉันนี่แหละพระเจ้าขี้เกียจ!"

หลิงอวี่โม่ขยิบตา : "คุณโอ้อวดเกินไปหรือป่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้?"

จางกงเว่ยยิ้มและกล่าวว่า :"ถึงเจ้าจะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่มีใครหักล้างสิ่งที่ข้าพูดได้"

"แล้วมันทรงพลังมากไหม?"หลิงอวี่โม่ ถามด้วยความประหลาดใจ

"เจ้าอยากเห็นสภาพของพระเจ้าขี้เกียจไหม? จางกงเว่ยพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวนเล็กน้อย"

"อยาก" หลิงอวี่โม่รู้สึกข้องใจเล็กน้อย เกี่ยวกับทฤษฏีโลกขี้เกียจของเขา เขาจึงตอบรับโดยไม่ลังเล

"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ" ขณะที่เขาพูด จางกงเว่ยก็โบกมือใหญ่ๆของเขา มีลำแสงห่อหุ้มทั่วร่างทั้งสองคนในทันที พริบตาเดียวพวกเขาก็มาถึงยังโลกที่แปลกประหลาด โลกนั้นกว้างใหญ่ไพศาล และมีพลังที่มองไม่เห็นกดขี่อย่างรุนแรงจากทั่วสารทิศ

ที่ที่พวกเขายืนอยู่นี่ ดูเหมือนเป็นที่ราบ หลิงอวี่โม่รู้สึกเพียงแค่พริบตาเดียว จางกงเว่ยก็พาเขามายังสถานที่นี้ได้ทันที ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เหนือจินตนาการของหลิงอวี่โม่เป็นอย่างมาก

คุณทำได้อย่างไร? สามารถมาถึงที่นี่ในทันทีได้อย่างไรกัน?

แต่ในพริบตาเดียว เขาก็ไม่สามารถคิดเรื่องนี้ได้อีก

ในระยะไกลเสียงก้องต่ำเริ่มดังขึ้น และมีร่างจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นที่ปลายขอบฟ้าอย่างช้าๆ และมันกำลังวิ่งเข้าหาพวกเขาด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์

“นั่นอะไรน่ะ?” หลิงอวี่โม่ถามด้วยความประหลาดใจ

"ปีศาจ" เหนื่อยไหม มาพักก่อน "จางกงเว่ยกวักมือเรียกหลิงอวี่โม่ และพวกเขาก็นั่งลงแถวนั้นและหาวออกมา"

หลิงอวี่โม่มองไปที่เขา แล้วมองไปที่ร่างอันสยดสยองที่อยู่ในระยะไกล ที่มันค่อยๆขยับและชัดเจนยิ่งขึ้น "ครู พวกมันจะมาทางนี้ไหม? เหมือนมันกำลังมองมาทางนี้!"

"อย่ากังวล นั่งลงก่อน ทำไมไม่ขี้เกียจแล้วล่ะ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม"

ปากหลิงอวี่โม่กระตุก :"ครู ฉันขี้เกียจ! แต่ฉันก็กลัวตายเหมือนกัน! คุณไม่ได้บอกหรือ ว่าคนขี้เกียจก็ควรปลอดภัยไว้ก่อนเหรอ?"

"นั่นเป็นเรื่องปกติ แต่คุณนั่งลงก่อน ถ้าครูต้องการที่จะทำร้ายคุณ คุณจะหนีรอดเหรอ?"

หลิงอวี่โม่นั่งลงข้างๆจางกงเว่ยด้วยท่าทีประหม่า ตอนนี้เขาดูสงบลงเล็กน้อย และปีศาจที่พุ่งพล่านขึ้นมาจำนวนมาก ทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนไปทั่วอย่างรุนแรง มันทำให้เขารู้สึกไม่มั่นคง ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกองทัพปีศาจเริ่มขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ได้เห็นว่ามันน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเร็วที่มันกำลังเคลื่อนที่นั้น ดูเหมือนว่ากองทัพปีศาจมันกำลังจะมาถึงพวกเขาในไม่ช้า! ในตอนแรกเขายังจินตนาการว่าพวกเขาคงไม่ใช่เป้าหมายของกองทัพปีศาจเหล่านี้

“ครู!ครู! เราจะทำอย่างไรกันดี?” หลิงอวี่โม่พูดด้วยอาการตื่นตระหนก

ใกล้เข้ามาแล้ว พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว พวกมันอยู่ในระยะพันเมตรแล้ว ด้วยความเร็วระดับนี้ พวกมันจะมาถึงภายในหนึ่งนาที!

หลิงอวี่โม่ทนนั่งเฉยๆไม่ไหวแล้ว เขากระโดดขึ้นทันที และรีบจับไปที่จางกงเว่ย "ครู รีบหนีกันเถอะ"

"ใจเย็นๆ" จางกงเว่ยดึงเขามาข้างๆแล้วยิ้มเล็กน้อย" ไม่ใช่ว่าคุณอยากเห็นเหรอ ว่าพระเจ้าขี้เกียจเป็นอย่างไร? คอยดูให้ดี"

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน กองทัพปีศาจก็ใกล้เข้ามาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อดูจากทิศทางการเคลื่อนที่ของกองทัพปีศาจ เป้าหมายไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเขาและครูของเขานั่นเอง

เสียงคำรามดังก้องไปทั่ว ทำให้รู้สึกถึงพลัง ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมืดมิดอันทรงพลัง ทำให้หลิงอวี่โม่รู้สึกว่าจุดจบของโลกกำลังจะมาถึง

อย่างที่เขาเคยบอก ว่าเขากลัวตาย เขากลัวตายจริงๆ และตอนนี้ดูเหมือนว่าความตายกำลังจะมาใกล้เขาเรื่อยๆ

ปีศาจที่อยู่เบื้องหน้าเขาค่อยๆลอยสูงขึ้นไปบนอากาศพร้อมดาบยักษ์ในมือ พุ่งตรงเข้ามาหาเขาและจางกงเว่ย และฟาดดาบลงมา

"อ๊ากก" หลิงอวี่โม่ตะโกนเสียงลั่น และทันทีที่เขากำลังจะเอามือปิดตา จบแล้ว จบแล้ว ตายแน่ ตายแน่!

สมองของเขาว่างเปล่า เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะตายในลักษณะเช่นนี้ มันกะทันหันเกินไป!

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้มีความเจ็บปวดอะไรเกิดขึ้นเลย

เมื่อเขาตั้งสติและรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงของเขาได้ ตอนนี้เขาหลับตาอยู่ เขาใช้จิตใต้สำนึกสัมผัสรอบๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรต่างไปจากเดิมโดยเฉพาะร่างของจางกงเว่ย ก็ดูอบอุ่นอยู่ เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ จากนั้นเขาได้เห็นรอยยิ้มที่ดูสงบของจางกงเว่ย

และสภาพแวดล้อมรอบๆก็ดูสว่างขึ้น ความกลัวก่อนหน้านี้ค่อยๆหายไป แต่เมื่อเขาผงกหัวขึ้นมาดูจริงๆ เขาต้องกรีดร้องอีกครั้งด้วยความตกใจ

ป.ล. :

ข้อความหมายเหตุ...

ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป