Douluo Dalu : 🌭ความทรหดของอ้าวซือข่า〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: 🌭ความทรหดของอ้าวซือข่า

《ความทรหดของอ้าวซือข่า》

อากาศค่อยๆ เย็นยะเยือกลงทุกขณะ อ้าวซือข่าไม่รู้ว่าตนเองได้รอนแรมมานานเพียงใดแล้ว เขารู้เพียงว่า... จุดหมายปลายทางนั้นใกล้เข้ามาทุกที

เขาลูบแหวนบนนิ้ว... สัมผัสสัมภาระบนหลัง... แววตาของเขาก็พลันลุกโรจน์ขึ้น ปีนี้เขาอายุเพียงสิบเจ็ดปี แต่การเดินทางอันยาวนานได้ขัดเกลาสายตาของเขาให้เปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและล้ำลึก ความทุกข์ทรมานในใจได้หล่อหลอมจิตใจของเขาให้เปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่อง

เขายังคงจำวันที่ตัดสินใจมุ่งหน้าสู่แดนเหนือได้ดี วันที่เขาได้แอบปฏิญาณไว้ในใจว่า: "หรงหรง... ข้าจะกลับไปอย่างมีชีวิต จะกลับไปเคียงข้างเจ้าพร้อมกับความแข็งแกร่งและพลังที่จะปกป้องเจ้าได้ หากทำไม่ได้... ก็ขอให้เจ้าลืมข้าไปเสียเถิด..." ประโยคนี้ เขาอยากจะเอ่ยกับหนิงหรงหรงเหลือเกิน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

เขาใช้เงินเก็บทั้งหมดซื้อแหวนวงนี้มา ในแหวนนั้นเก็บไว้ด้วยลูกเกาทัณฑ์... ลูกเกาทัณฑ์ของเกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อ และบนหลังของเขาก็คือเกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อที่ถังซานสร้างขึ้นด้วยมือตนเอง แม้แหวนเครื่องมือวิญญาณจะเก็บของได้ แต่น่าเสียดายที่พื้นที่นั้นเล็กเกินไป เขาสามารถใส่ได้เพียงลูกเกาทัณฑ์ที่พกพาลำบากแต่ก็สำคัญยิ่งยวดเข้าไปเท่านั้น ส่วนตัวเกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อ ก็ต้องแบกไว้บนหลังเอง

หนวดเคราดกครึ้มบดบังใบหน้าที่แท้จริงของเขาจนหมดสิ้น สำหรับเขาแล้ว... นี่คือสิ่งสำคัญ เขาจงใจไม่โกนหนวด ก็เพื่อที่จะทำให้ตนเองดูผ่านโลกมามากขึ้น เพราะเป้าหมายของเขาไม่ใช่สถานที่แห่งการทดสอบ... แต่เป็นสถานที่แห่งการสังหาร ที่นั่น... ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนโหดร้ายและนองเลือด

วิญญาจารย์สายอาหารคนหนึ่ง... การที่จะเอาชีวิตรอดในสถานที่เช่นนั้นได้จะยากลำบากเพียงใด! แต่เขาก็ยังคงมา... มาอย่างไม่เกรงกลัว... เพราะเขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ปรมาจารย์เคยกล่าวไว้ว่า "มีเพียงการฝึกฝนตนเองในสภาพแวดล้อมที่ลำบากที่สุด ถึงจะสามารถกระตุ้นศักยภาพของตนเองได้อย่างเต็มที่ และทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้น" ประโยคนี้เขาจำได้ขึ้นใจ และที่อยู่เบื้องหน้าไม่ไกล... จุดหมายของเขาก็กำลังจะถึงแล้ว

ป่าน้ำแข็งผนึก... ดินแดนอันตรายที่อยู่ใกล้กับดินแดนเหนือสุด และยังเป็นสรวงสวรรค์ของเหล่านักล่าสัตว์วิญญาณอีกด้วย เหล่านักล่าจะโจมตีสัตว์วิญญาณที่มีโอกาสจะให้วงแหวนวิญญาณที่แข็งแกร่งจนบาดเจ็บสาหัส แล้วนำออกมาจากป่าน้ำแข็งผนึกไปขายในราคาที่ดี หากโชคดีเจอกระดูกวิญญาณ ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ ที่นี่ไม่ได้กว้างใหญ่เท่าป่าใหญ่ซิงโต่ว และก็ไม่มีสัตว์วิญญาณมากมายขนาดนั้น แต่ความหนาวเหน็บคือปัจจัยที่ทนทานได้ยากที่สุด การจะเอาชีวิตรอดในสถานที่แบบนี้... ความยากลำบากนั้นเกินจะคาดเดา

อ้าวซือข่าไม่เคยมายังสถานที่ที่หนาวเย็นขนาดนี้มาก่อน เสื้อผ้าฝ้ายหนาๆ บนตัวดูเหมือนจะไม่สามารถขวางกั้นความเย็นยะเยือกที่ราวกับเป็นทักษะวิญญาณโจมตีได้เลย ความหนาวเย็นนั้นแทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของกระดูก เขาลูบเกล็ดน้ำแข็งบนใบหน้า... สายตาของเขายิ่งแน่วแน่ขึ้นท่ามกลางความหนาวเหน็บนี้... แล้วเดินต่อไปข้างหน้า...

ในที่สุด เมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขาดูแผนที่ "เมืองป่าน้ำแข็ง? ก็เป็นหมู่บ้านที่ใหญ่เหมือนกันนะ! ในที่สุดก็จะถึงแล้ว" อ้าวซือข่าดีใจอย่างยิ่ง จากที่นี่เดินต่อไปข้างหน้า ก็คือจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้---ป่าน้ำแข็งผนึก

เป้าหมายของเขานั้นชัดเจนมาก... นั่นคือ อสูรภาพกระจกหมื่นปี ในป่าน้ำแข็งผนึก มันเป็นสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งและหายากชนิดหนึ่ง ว่ากันว่าอสูรภาพกระจกมีโอกาสที่จะมอบวงแหวนวิญญาณที่ทำให้ผู้ได้รับมีความสามารถเหมือนกับมัน อสูรภาพกระจกมีทักษะพรสวรรค์พิเศษ---ขอเพียงมันกรีดร่างกายของท่าน ได้เลือดของท่านไปแม้เพียงเล็กน้อย มันก็สามารถจำลองความสามารถของท่านมาใช้ต่อกรกับท่านได้ แม้จะมีผลการจำลองที่สั้นมาก แต่ก็แข็งแกร่งผิดปกติ วิญญาณยุทธ์ของอ้าวซือข่าคือไส้กรอก ในฐานะวิญญาจารย์สายอาหาร สิ่งที่เขาขาดที่สุดก็คือพลังการต่อสู้ เกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็เป็นเพียงพลังภายนอก ในการต่อสู้ที่แท้จริงแล้วแทบจะไม่มีบทบาทสำคัญอะไรเลย เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น... ก็จะต้องมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ดังนั้นเขาจึงมา... สำหรับวิญญาจารย์ส่วนใหญ่แล้ว การจำลองทักษะวิญญาณของผู้อื่นโดยมีพลังเพียงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของต้นฉบับ แต่กลับต้องแลกกับวงแหวนวิญญาณไปหนึ่งวงนั้นเป็นสิ่งที่ไม่คุ้มค่า แต่สำหรับวิญญาจารย์สายอาหารอย่างอ้าวซือข่าแล้ว นี่นับว่าเป็นทักษะเทวะเลยทีเดียว! ดังนั้น มีเพียงวิญญาจารย์สายสนับสนุนและสายอาหารที่ต้องการเพิ่มความสามารถในการต่อสู้เท่านั้น ถึงจะสนใจวงแหวนวิญญาณชนิดนี้ เป้าหมายที่อ้าวซือข่าตั้งไว้ให้ตนเองก็คือเช่นนี้... หากไม่ได้วงแหวนวิญญาณของอสูรภาพกระจก เขาจะไม่มีวันจากไปเด็ดขาด วงแหวนที่ห้าไม่ได้ก็หก, หกไม่ได้ก็เจ็ด ตอนที่เขาเสนอ "สัญญาแห่งสิบปี" เขาก็ได้คิดว่าตนเองตายไปแล้ว ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียว... นั่นก็คือจะต้องมีพลังการต่อสู้!

เมืองป่าน้ำแข็งคึกคักมาก ยากที่จะจินตนาการได้ว่าในดินแดนเหนือสุดที่หนาวเหน็บเช่นนี้จะมีหมู่บ้านที่คึกคักเช่นนี้อยู่ ผู้คนในหมู่บ้านต่างก็สวมเสื้อคลุมหนังสัตว์หนาๆ บนถนนเต็มไปด้วยผู้คน อาคารบางหลังถึงกับสูงใหญ่เป็นพิเศษ สามารถเทียบได้กับอาคารบางหลังที่อ้าวซือข่าเคยเห็นในเมืองใหญ่ๆ เลยทีเดียว

ไม่นานอ้าวซือข่าก็รู้ว่าทำไมที่นี่ถึงได้คึกคักขนาดนี้ เหตุผลที่นักล่ามีอยู่ ก็เพราะมีตลาดรองรับ เมืองป่าน้ำแข็งก็คือสถานีส่งกำลังบำรุงของเหล่านักล่านั่นเอง ที่นี่พวกเขาจะได้รับการส่งกำลังบำรุง และยังสามารถนำสัตว์วิญญาณที่ตนเองนำกลับมาขายออกไปได้อีกด้วย แม้ว่าราคาที่นี่อาจจะไม่ใช่สูงสุด แต่กลับเร็วและตรงที่สุด นักล่าจำนวนมากล้วนเป็นผู้ที่รู้สึกว่าระดับพลังของตนเองยากที่จะก้าวหน้าต่อไปได้แล้ว ถึงได้มาที่นี่เพื่อหาเงินให้ได้มากพอ จะได้สามารถใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสุขสบาย

มาถูกที่แล้ว! แต่อ้าวซือข่าก็ผิดหวังในไม่ช้า เพราะไม่มีทีมนักล่าทีมไหนยอมรับเขาเลย... ไม่มีเลยสักทีม!

ในกองทัพ วิญญาจารย์สายอาหารที่ยอดเยี่ยมอาจจะเป็นที่ต้องการอย่างมาก เพราะอาหารที่เขาให้สามารถเสริมทรัพยากรของกองทัพได้ แต่ที่นี่กลับไม่มีความหมายเลย การพาคนไปเพิ่มหนึ่งคน ก็หมายถึงความเสี่ยงเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน และยังหมายถึงต้องแบ่งผลประโยชน์ออกไปอีกหนึ่งส่วน...

ยิ่งไปกว่านั้น ข้อเรียกร้องที่อ้าวซือข่าเสนอคือวงแหวนวิญญาณของอสูรภาพกระจก แม้ในบรรดาผู้ซื้อ ผู้ที่ต้องการอสูรภาพกระจกจะไม่มาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย อสูรภาพกระจกสัตว์วิญญาณหายากชนิดนี้ หากมีคนต้องการซื้อ ย่อมเป็นราคาสูงลิบลิ่ว เพราะคนที่ต้องการมันจะต้องการเป็นพิเศษ และที่อ้าวซือข่าเสนอ ยังเป็นอสูรภาพกระจกระดับหมื่นปีอีกด้วย! ด้วยความสามารถของวิญญาจารย์สายอาหารในทีม แลกกับอสูรภาพกระจกหมื่นปีหนึ่งตัว... ใครจะยอมรับเขา? ดังนั้นเขาจึงต้องผิดหวังอย่างแน่นอน

สามวันเต็ม... เขาเดินไปทั่วทุกโรงเตี๊ยม พบกับหัวหน้าทีมนักล่าทุกทีมในเมืองป่าน้ำแข็ง แต่กลับไม่มีทีมไหนยอมรับเขาเลย...

อ้าวซือข่านั่งอยู่นอกโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แววตาเหม่อลอย บนตัวเขาไม่มีเงินแล้ว ดังนั้นแม้แต่ที่พักก็หาไม่ได้ ในดินแดนที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งและหิมะนี้ เขาจะทำอะไรได้? วิญญาจารย์สายอาหารคนหนึ่งที่นี่แทบจะไม่มีค่าอะไรเลย โชคดีที่ไส้กรอกที่ตนเองทำยังสามารถใช้ประทังความหิวได้... หรือว่าจะต้องกลับไปทำอาชีพเดิม... ขายไส้กรอกที่นี่จริงๆ เหรอ? รอยยิ้มที่จนใจปรากฏขึ้นใต้หนวดเคราดกครึ้มของเขา

ในสมองของอ้าวซือข่าอดไม่ได้ที่จะปรากฏใบหน้างามเลิศล้ำนั้นขึ้นมา... หรงหรง... สายตาของเขากลายเป็นอ่อนโยนลง แต่ไม่นานก็กลับมาแน่วแน่อีกครั้ง ไม่ว่าจะอย่างไร เขาจะต้องเอาชีวิตรอดที่นี่ให้ได้ก่อน หากเขาแม้แต่เรื่องนี้ยังทำไม่ได้ จะไปปกป้องหรงหรงได้อย่างไร? แล้วจะให้สำนักหอแก้วเจ็ดสมบัติยอมยกหรงหรงให้ตนเองได้อย่างไรกัน? เขาลุกขึ้นยืน ตัดสินใจกลับไปที่โรงเตี๊ยมอีกครั้ง... จะไม่เสนอเงื่อนไขก่อน... ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องเข้าร่วมทีมนักล่าทีมหนึ่งให้ได้ เมื่ออยู่ในการต่อสู้ก็แสดงบทบาทของตนเอง แล้วค่อยๆ เสนอเงื่อนไข พัฒนาความแข็งแกร่งของตนเองไปพร้อมกับแสวงหาโอกาสที่จะได้ทักษะเงาสะท้อน

"โฮก!" ทันใดนั้น เสียงคำรามของอสูรร้ายขนาดมหึมาก็ดังขึ้น สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองเล็กๆ อ้าวซือข่ามองไปยังทิศทางที่เสียงดังมา ที่นั่นมีแสงสีน้ำเงินสว่างวาบอยู่ลางๆ นี่เป็นเสียงของสัตว์วิญญาณ? ที่ที่มีสัตว์วิญญาณ... บางทีอาจจะมีโอกาส...

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็กระโจนออกไป วิ่งไปยังที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว มือซ้ายหยิบเกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อที่แบกอยู่บนหลังออกมา ขึ้นคันเกาทัณฑ์อย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นก็ร่ายคาถาในปาก

"ข้าอ้าวซือข่ามีไส้กรอกเห็ด!"

สี่วงแหวนวิญญาณ สองเหลือง, สองม่วง ลอยขึ้นมาจากใต้เท้าของเขา แม้ว่าเขาจะใกล้จะถึงระดับห้าสิบแล้ว แต่ก็ยังห่างจากวงแหวนที่ห้าอยู่ ไส้กรอกเห็ดบินเร็วตกอยู่ในมือของเขา ในตอนที่ใกล้จะถึงปากหมู่บ้าน เขาก็กินไส้กรอกแท่งนี้เข้าไปทันที แล้วทะยานร่างขึ้น มองไปยังเบื้องหน้าจากที่สูงขึ้น

สิ่งที่เขาเห็นเป็นอย่างแรกคือแสงสีน้ำเงินผืนหนึ่ง แล้วก็เห็นสัตว์วิญญาณกว่าร้อยตัวกำลังพุ่งเข้ามายังเมืองป่าน้ำแข็ง ที่พุ่งมาข้างหน้าสุดคือหมีน้ำแข็งขนาดมหึมาตัวหนึ่งอย่างน่าเกรงขาม ร่างกายที่สง่างามสูงถึงเจ็ดเมตร เสียงคำรามเมื่อครู่ ก็คือมันที่ปล่อยออกมา ด้านหลังมันยังตามมาด้วยสัตว์วิญญาณต่างๆ นานาที่ขนส่วนใหญ่เป็นสีขาว สัตว์วิญญาณทุกตัวต่างก็แผ่กลิ่นอายที่แข็งแกร่งพอสมควรออกมา เป็นสัตว์วิญญาณระดับพันปีทั้งสิ้น

นี่คือ? ในใจของอ้าวซือข่าพลันเข้าใจในชั่วพริบตา เมืองป่าน้ำแข็งที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นนักล่า และสัตว์วิญญาณระดับสูงก็มีสติปัญญา พวกมันย่อมต้องรู้สึกถึงภัยคุกคามจากนักล่าเหล่านี้อย่างแน่นอน จึงได้รวบรวมสัตว์วิญญาณจำนวนหนึ่งเพื่อบุกโจมตี นี่คือการมาเพื่อสังหารกลับ!

ที่ปากหมู่บ้านยังมีหมีตัวใหญ่อีกตัวหนึ่ง เทียบกับหมีน้ำแข็งที่สูงเจ็ดเมตรตัวนั้น ตัวนี้สูงเพียงสามเมตร แต่อุ้งเท้าหมีคู่หนึ่งใหญ่เป็นพิเศษ บนร่างส่องประกายด้วยเจ็ดวงแหวนวิญญาณ ทุกครั้งที่อุ้งเท้าของมันตบออกไป ก็จะปะทะกับหมีน้ำแข็งตรงหน้าอย่างแรง กดดันหมีน้ำแข็งตัวนั้นไม่ให้เข้ามาข้างหน้าได้อย่างแข็งขัน

กายแท้วิญญาณยุทธ์? นี่คือมหาปราชญ์วิญญาณสายต่อสู้ที่มีวิญญาณยุทธ์สัตว์! หมีน้ำแข็งที่สูงเจ็ดเมตรตัวนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์วิญญาณหมื่นปี อาศัยการบุกทะลวงซึ่งๆ หน้าของมัน สัตว์วิญญาณอื่นๆ ก็ได้พุ่งเข้ามาในหมู่บ้านแล้ว เสียงกรีดร้องเริ่มดังขึ้นในทุกหนทุกแห่ง การสังหารของสัตว์วิญญาณได้เริ่มขึ้นแล้ว

อ้าวซือข่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้ตัดสินใจแล้ว... "ข้าอ้าวซือข่ามีไส้กรอกสีชมพู!" ขณะที่ตะโกนคาถา เขาก็บินไปยังที่ที่หมีสองตัวปะทะกันอย่างรวดเร็ว

"ซู่ซู่ซู่!" เสียงแหวกอากาศที่แหลมคม เกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อพ่นลูกเกาทัณฑ์สิบหกดอกออกมา ทั้งหมดพุ่งเข้าใส่หัวของหมีน้ำแข็งตัวนั้น

เสียง "ปุ๊ปุ๊" ดังขึ้นเป็นสาย หมีน้ำแข็งเงยหน้าคำรามลั่นฟ้า คลื่นเสียงขนาดมหึมาสั่นจนอ้าวซือข่าเกือบจะตกลงมา หมีตัวใหญ่ที่กลายร่างมาจากมนุษย์ก็ฉวยโอกาสโจมตี กระแทกหมีน้ำแข็งถอยไปหลายก้าวอย่างแรง

"พี่ใหญ่ รับไป!" อ้าวซือข่าสะบัดมือ ไส้กรอกสีชมพูที่เพิ่งร่ายคาถาเสร็จก็ลอยตรงไปยังมหาปราชญ์วิญญาณผู้นั้น

มหาปราชญ์วิญญาณยกมือขึ้นรับ เมื่อเห็นว่าเป็นไส้กรอก ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงไป

"ข้าเป็นวิญญาจารย์สายอาหาร! รีบกินเร็วเข้า" ขณะที่พูด เกาทัณฑ์เทพเจ้าจูเก่อรอบที่สองของอ้าวซือข่าก็ได้ปล่อยออกไปแล้ว หมีน้ำแข็งสูงเจ็ดเมตรโกรธจัด ก้าวออกไปข้างหน้าอย่างแรง กระโดดขึ้นสูง กรงเล็บที่แหลมคมบนอุ้งเท้าขวาฟาดมาทางทิศทางของอ้าวซือข่าอย่างไม่เกรงกลัว คมมีดน้ำแข็งที่แหลมคมไร้เทียมทานสามสายราวกับจะตัดท้องฟ้าทั้งผืนเป็นชิ้นๆ พุ่งตรงมายังอ้าวซือข่า

อ้าวซือข่ามีประสบการณ์การต่อสู้โชกโชน เมื่อเห็นหมีน้ำแข็งกระโดดขึ้นมา ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ดีแล้ว เขาหยุดผลของไส้กรอกเห็ดบินโดยตรง ปล่อยให้ร่างกายของตนเองตกลงไปข้างล่าง ใบหน้าเย็นวาบเล็กน้อย หลังจากที่เขาลงถึงพื้นก็ม้วนตัวไปข้างหน้าอย่างแรง ในที่สุดก็หลบการโจมตีของหมีน้ำแข็งสูงเจ็ดเมตรได้ แต่เลือดที่สาดกระเซ็นบนใบหน้าก็ได้ย้อมพื้นเป็นสีแดงแล้ว สติของเขาเริ่มเลือนลาง ความเจ็บปวดที่รุนแรงและการกระแทกอย่างแรงหลังจากลงถึงพื้นทำให้เบื้องหน้าเขาเหลือเพียงสีขาวและสีแดงสองสี

"โฮก!" เสียงคำรามต่ำ เสียงระเบิดจากการปะทะกันของพลังดังขึ้นในอากาศอย่างต่อเนื่อง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แรงมหาศาลก็ส่งมา เขาถูกดึงขึ้นมาจากพื้น อ้าวซือข่าเช็ดเลือดบนใบหน้า มองไปยังอีกฝ่าย นั่นคือชายร่างใหญ่กำยำคนหนึ่ง เขาพูดกับอ้าวซือข่า "ข้าชื่อเฮ่าเท่อ ไส้กรอกเมื่อกี้ของเจ้าเป็นทักษะวิญญาณอะไร?"

อ้าวซือข่าไอสองครั้ง ตอบว่า "ไส้กรอกสีชมพูกระตุ้น สามารถกระตุ้นศักยภาพของร่างกายมนุษย์ เพิ่มความแข็งแกร่งในทันที"

เฮ่าเท่อหัวเราะฮ่าๆ "ดี! ไส้กรกที่ยอดเยี่ยมมาก เมื่อวานข้าเห็นเจ้าที่โรงเตี๊ยมอยากจะเข้าร่วมนักล่า ต่อไปก็มาอยู่กับข้าเถอะ"

อ้าวซือข่าตาเป็นประกาย รีบกล่าว "ได้ครับ"

เฮ่าเท่อตบไหล่เขา "ต่อไปพวกเราก็เป็นพี่น้องกันแล้ว ป่าน้ำแข็งผนึกเป็นขุมทรัพย์ขนาดใหญ่ พวกเราไปขุดด้วยกัน ไม่ใช่แค่อสูรภาพกระจกตัวหนึ่งเหรอ? หาเจอแล้วก็เป็นของเจ้า"

"ขอบคุณครับหัวหน้า"

"เรียกพี่ใหญ่!"

"ครับ พี่ใหญ่เฮ่าเท่อ!"

อ้าวซือข่าพลันรู้สึกว่าบาดแผลบนใบหน้าไม่เจ็บปวดอีกต่อไป ในใจกลับร้อนรุ่มขึ้นมาแทน ก้าวที่สำคัญที่สุดในที่สุดก็ได้ก้าวออกไปแล้ว หรงหรง... รอข้ากลับไปนะ! ข้าจะกลับไปอย่างแน่นอน! ข้าจะเป็นอ้าวซือข่าที่สามารถปกป้องเจ้าได้!

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของอ้าวซือข่า เผยแพร่ในปี2014 ของการตีพิมพ์ใหม่

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪