Douluo Dalu : 🌱การเดินทางข้ามภพของถังซาน〔จุดเริ่มต้นของนิยาย〕

📚 Douluo Dalu Extra

บทนำ: การเดินทางข้ามภพของถังซาน〔ปฐมบท〕

《การเดินทางข้ามภพของถังซาน》

แคว้นปาฉู่ ได้รับการขนานนามว่าเป็นดินแดนแห่งสรวงสวรรค์บนดินมาโดยตลอด และในบรรดาสำนักต่างๆ ที่นี่ สำนักที่มีชื่อเสียงที่สุดก็คงหนีไม่พ้น ‘สำนักถัง’

สำนักถังตั้งอยู่ในสถานที่อันลึกลับ ผู้คนส่วนใหญ่รู้เพียงว่ามันตั้งอยู่บนครึ่งทางของภูเขาลูกหนึ่ง และยอดเขาที่สำนักถังตั้งอยู่ก็มีชื่อที่ชวนให้ผู้คนต้องขนหัวลุก

กุ่ยเจี้ยนโฉว (ภูตผีโศกา)

หากโยนก้อนหินลงจากหน้าผากุ่ยเจี้ยนโฉว จะต้องนับไปจนครบสิบเก้าครั้งจึงจะได้ยินเสียงสะท้อนจากก้นเหว แสดงให้เห็นถึงความสูงของมัน และเป็นเพราะสิบเก้าวินาทีนี้เองที่เหนือกว่าสิบแปดขุมนรกไปอีกหนึ่งก้าว จึงเป็นที่มาของชื่อนี้

ชายหนุ่มในชุดสีเทากำลังยืนอยู่บนยอดเขากุ่ยเจี้ยนโฉว สายลมบนภูเขาที่พัดกระหน่ำอย่างรุนแรงมิอาจทำให้ร่างกายของเขาสั่นไหวได้แม้แต่น้อย จากอักษร ‘ถัง’ ขนาดใหญ่บนอกของเขา สามารถบอกได้ว่าเขามาจากสำนักถัง และชุดสีเทาที่เขาสวมใส่นั้นเป็นตัวแทนของศิษย์ฝ่ายนอกแห่งสำนักถัง

ปีนี้เขาอายุยี่สิบเก้าปี เพราะเข้ามาอยู่ในสำนักถังตั้งแต่ยังเป็นทารก เขาจึงถูกจัดอยู่ในลำดับที่สามของรุ่นศิษย์ฝ่ายนอก ดังนั้นเหล่าศิษย์ฝ่ายนอกจึงเรียกขานเขาว่า ‘ซานเส่า’ (คุณชายสาม) แน่นอนว่าเมื่ออยู่ในปากของเหล่าศิษย์ฝ่ายใน ชื่อนั้นก็จะกลายเป็น ‘ถังซาน’

นับตั้งแต่ก่อตั้ง สำนักถังได้แบ่งออกเป็นฝ่ายในและฝ่ายนอก ศิษย์ฝ่ายนอกล้วนเป็นผู้ที่ใช้แซ่อื่นหรือได้รับอนุญาตให้ใช้แซ่ถัง ส่วนศิษย์ฝ่ายในนั้นเป็นผู้สืบทอดโดยตรงของตระกูลถัง

ในขณะนี้ สีหน้าของถังซานเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ร้องไห้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่สามารถบดบังความตื่นเต้นที่มาจากส่วนลึกของหัวใจได้

ยี่สิบเก้าปีแล้ว นับตั้งแต่ยี่สิบเก้าปีก่อนที่เขาถูกผู้อาวุโสฝ่ายนอก ท่านปู่ถังหลาน เก็บกลับมายังสำนักถังตั้งแต่ยังเป็นทารกในผ้าอ้อม สำนักถังก็คือบ้านของเขา และศาสตราลับของสำนักถังก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

ทันใดนั้น สีหน้าของถังซานก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แต่ในไม่ช้าเขาก็กลับสู่ความสงบ พลางพึมพำกับตัวเองอย่างขมขื่นว่า “สิ่งที่ต้องมา ในที่สุดมันก็มาถึง”

ร่างสิบเจ็ดสาย ร่างในชุดสีขาวสิบเจ็ดร่าง พุ่งทะยานจากครึ่งทางของภูเขาขึ้นมายังยอดเขาราวกับดาวตก ร่างทั้งสิบเจ็ดสายนี้ ผู้ที่มีอายุน้อยที่สุดก็เกินกว่าห้าสิบปีไปแล้ว ทุกคนมีสีหน้าเคร่งขรึม ชุดคลุมสีขาวที่พวกเขาสวมใส่เป็นตัวแทนของศิษย์ฝ่ายใน และอักษร ‘ถัง’ สีทองบนหน้าอกคือสัญลักษณ์ของผู้อาวุโสแห่งสำนักถัง

หอผู้อาวุโสฝ่ายในของสำนักถัง รวมทั้งประมุข ท่านผู้เฒ่าถังต้าแล้ว มีผู้อาวุโสทั้งหมดสิบเจ็ดคน และผู้ที่กำลังปีนขึ้นมาในตอนนี้ก็คือผู้อาวุโสทั้งสิบเจ็ดคนนั่นเอง แม้แต่การประลองยุทธ์ในยุทธภพก็ไม่อาจทำให้ผู้อาวุโสของสำนักถังทั้งหมดต้องออกโรงพร้อมกันได้ ควรทราบไว้ว่าในบรรดาผู้อาวุโสเหล่านี้ ผู้ที่อาวุโสที่สุดมีอายุเกินกว่าสองรอบ (หนึ่งร้อยยี่สิบปี) ไปแล้ว

ระดับพลังฝีมือของผู้อาวุโสแห่งสำนักถังเหล่านี้ ล้วนบรรลุถึงขอบเขตขั้นสูงสุดแล้ว เพียงชั่วพริบตา พวกเขาก็มาถึงยอดเขา

เมื่อศิษย์ฝ่ายนอกพบกับผู้อาวุโสฝ่ายใน มีเพียงหน้าที่เดียวคือคุกเข่าต้อนรับ แต่ในตอนนี้ ถังซานกลับไม่ขยับ เขายืนนิ่งๆ มองดูเหล่าผู้อาวุโสที่มีสีหน้าเคร่งขรึมเดินเข้ามาหาเขา ปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดของเขาไว้ และเบื้องหลังของเขาก็คือ กุ่ยเจี้ยนโฉว

เขาวาง ‘บัวพุทธพิโรธถัง’ สามดอกลง ถังซานทอดสายตามองมันเป็นครั้งสุดท้ายอย่างอาลัยอาวรณ์ มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ หลังจากพากเพียรมาถึงยี่สิบปี ในที่สุดเขาก็สร้างผลงานชิ้นเอกอันเป็นสุดยอดศาสตราลับของฝ่ายนอกแห่งตระกูลถังได้สำเร็จ ความรู้สึกพึงพอใจนั้นมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้

ในตอนนี้ ถังซานรู้สึกว่าสำหรับเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างไม่สำคัญอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการละเมิดกฎของสำนัก หรือความเป็นความตาย ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลงพร้อมกับดอกบัวถังทั้งสามที่กำลังเบ่งบานอยู่ตรงหน้า บัวพุทธพิโรธถัง ศาสตราลับที่ทรงอานุภาพที่สุดในโลกได้ถือกำเนิดขึ้นด้วยน้ำมือของเขา จะมีสิ่งใดที่ทำให้ถังซานผู้ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับศาสตราลับต้องตื่นเต้นไปมากกว่านี้อีกเล่า?

“ข้ารู้ว่าการลอบเข้าฝ่ายใน ลอบศึกษาเคล็ดวิชาสุดยอดของสำนักเป็นความผิดที่มิอาจให้อภัยได้ เป็นสิ่งที่กฎของสำนักไม่อนุญาต แต่ถังซานขอสาบานต่อฟ้า ว่าข้าไม่เคยนำเคล็ดวิชาใดๆ ของสำนักที่ลอบเรียนมาไปเปิดเผยต่อโลกภายนอกแม้แต่น้อย ที่ข้าพูดเช่นนี้ ไม่ใช่เพื่อหวังให้เหล่าผู้อาวุโสเมตตา เพียงแต่ต้องการจะบอกพวกท่านว่า ถังซานไม่เคยลืมบุญคุณสำนัก ไม่ว่าในอดีต หรือในอนาคต”

อารมณ์ของถังซานในตอนนี้สงบนิ่งอย่างยิ่ง บางที นี่อาจเป็นช่วงเวลาที่เขาสงบที่สุดในชีวิต เขามองไปยังกลุ่มอาคารโบราณของสำนักถังที่ตั้งอยู่บนไหล่เขา สัมผัสกับอากาศอันเป็นของสำนักถัง ดวงตาของถังซานก็ชื้นแฉะ นับตั้งแต่วันที่เขาเริ่มรู้ความ อาจกล่าวได้ว่าเขาเกิดมาเพื่อสำนักถัง และในตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่ต้องจากไปเพื่อการแสวงหาตลอดทั้งชีวิตของตนเพื่อสำนักถังอีกครั้ง

เหล่าผู้อาวุโสไม่มีใครพูดอะไร พวกเขายังไม่สามารถตื่นจากอาการตกตะลึงกับการปรากฏตัวของบัวพุทธพิโรธถังได้ สองร้อยปี เป็นเวลาถึงสองร้อยปีเต็ม บัวพุทธพิโรธถังกลับมาปรากฏขึ้นอีกครั้งในมือของศิษย์ฝ่ายนอกคนหนึ่ง นี่มันหมายความว่าอะไร? ศาสตราลับอันไร้เทียมทานที่แม้แต่คนของสำนักถังเองก็ไม่อาจต้านทานได้นี้ คือสัญลักษณ์แห่งการมาถึงของจุดสูงสุดอีกครั้งของสำนักถังอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเห็นเหล่าผู้อาวุโสเอาแต่ก้มหน้านิ่งเงียบ ถังซานก็ยิ้มอย่างสดใส “ทุกสิ่งทุกอย่างของถังซานล้วนเป็นสิ่งที่สำนักถังมอบให้ ไม่ว่าจะเป็นชีวิตหรือความสามารถที่มี ล้วนเป็นสิ่งที่สำนักถังประทานให้ ไม่ว่าเมื่อใด ถังซานเกิดเป็นคนของสำนักถัง ตายก็เป็นผีของสำนักถัง ข้ารู้ว่าพวกท่านผู้อาวุโสย่อมไม่อนุญาตให้ร่างของศิษย์ฝ่ายนอกที่ละเมิดกฎของสำนักคงอยู่ในสำนักถัง เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขอให้กระดูกของข้าได้กลายเป็นเถ้าธุลีในธรรมชาติแห่งแคว้นปาฉู่นี้เถิด”

น้ำเสียงที่สงบนิ่งกระทั่งแฝงความตื่นเต้นของถังซาน ในที่สุดก็ปลุกเหล่าผู้อาวุโสให้ตื่นขึ้น เมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองเขา ก็เห็นกระแสพลังสีขาวนวลแผ่ออกจากร่างกายของเขาในทันที

“คัมภีร์สมบัติเสวียนเทียน! เจ้าถึงกับเรียนแม้กระทั่งวิชากำลังภายในสูงสุดของสำนักจากคัมภีร์สมบัติเสวียนเทียนเชียวรึ?” ท่านผู้เฒ่าถังต้าร้องออกมาอย่างตกใจ

เสียงระเบิดดังสนั่น ขณะที่เหล่าผู้อาวุโสถอยหลังพร้อมกันเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน สิ่งที่พวกเขาเห็นกลับเป็นร่างที่เปลือยเปล่าของถังซาน

ถังซานยิ้ม รอยยิ้มของเขาสดใสยิ่งนัก “มาตัวเปล่า ก็กลับไปตัวเปล่า บัวพุทธพิโรธถังถือเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ถังซานทิ้งไว้ให้สำนัก ตอนนี้ นอกจากร่างกายของข้าแล้ว ข้าก็ไม่ได้นำสิ่งใดของสำนักถังไปเลย คัมภีร์ลับทั้งหมดอยู่ใต้แผ่นอิฐแผ่นแรกในห้องของข้า บัดนี้ ถังซานขอคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่สำนักถัง”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ถังซานหัวเราะก้องฟ้า ก่อนจะก้าวถอยหลังอย่างแรง ในชั่วขณะนั้น เหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักถังพลันตระหนักว่า ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเขาทัน ร่างของเขาที่อาบไล้ไปด้วยแสงสีขาว พุ่งไปยังหน้าผากุ่ยเจี้ยนโฉวเบื้องหน้าราวกับสายฟ้า ร่างสูงสง่านั้นทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า พุ่งตรงไปยังม่านเมฆและสายหมอกระหว่างหุบเขา

“เดี๋ยวก่อน!” ในที่สุดท่านผู้เฒ่าถังต้าก็ได้สติ แต่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรในตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว

ม่านเมฆและสายหมอกนั้นหนาทึบยิ่งนัก นำพาความชื้นแฉะมาเป็นระลอก พรากแสงตะวันไป และยังพรากถังซานผู้ซึ่งอุทิศทั้งชีวิตให้กับสำนักถังและศาสตราลับไปอีกด้วย

เวลาคล้ายจะหยุดนิ่ง ท่านผู้เฒ่าถังต้าประคองดอกบัวถังทั้งสามดอกนั้นขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาของเขาชื้นแฉะ “ถังซานเอ๋ย ถังซาน ทำไมเจ้าต้องทำถึงเพียงนี้? ความประหลาดใจที่เจ้ามอบให้พวกเรามันมากมายเหลือเกิน...”

“ท่านพี่ใหญ่” ผู้อาวุโสลำดับที่สองก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ใยต้องเศร้าโศกเพื่อคนทรยศผู้นี้?”

แววตาของท่านผู้เฒ่าถังต้าพลันเย็นเยียบ ไอเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขามองจ้องไปยังผู้อาวุโสลำดับที่สอง “เจ้าว่าใครคือคนทรยศ? เจ้าเคยเห็นคนทรยศคนไหนที่ได้คัมภีร์สูงสุดของสำนักไปแล้วไม่คิดหนี? เจ้าเคยเห็นคนทรยศคนไหนที่ใช้ความตายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ? เจ้าเคยเห็นคนที่มีศาสตราลับอันไร้เทียมทานที่สามารถทำลายล้างยอดฝีมือของสำนักถังได้ แต่กลับมอบมันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้แก่สำนักถังหรือไม่? ถังซานไม่ใช่คนทรยศ เขาคืออัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดของสำนักในรอบสองร้อยปีมานี้”

ผู้อาวุโสลำดับที่สองถึงกับนิ่งอึ้ง “แต่ว่า เขาแอบเรียนวิชาของสำนัก...”

ท่านผู้เฒ่าถังต้าขัดจังหวะขึ้นทันที “ถ้าเจ้าสามารถสร้างบัวพุทธพิโรธถังได้เช่นกัน ต่อให้เจ้าจะแอบเรียนอะไร ข้าก็จะไม่สนใจเช่นกัน เจ้าคิดผิดแล้ว ข้าก็คิดผิดเช่นกัน เมื่อครู่นี้เอง พวกเรากลับได้แต่มองดูโอกาสที่สำนักถังจะกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้งหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา”

เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นๆ เข้ามาล้อมวง สีหน้าของพวกเขาซับซ้อนยิ่งนัก มีทั้งความสับสน ความเศร้าโศก ความถอนใจ และที่มากกว่านั้นคือความเสียดาย

“พวกเจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น จงประกาศคำสั่งของข้า ให้ศิษย์ในสำนักทั้งหมดออกตามหาถังซานที่เบื้องล่างของหน้าผากุ่ยเจี้ยนโฉว เป็นต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ พร้อมกันนี้ นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ถังซานได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์ฝ่ายในของสำนัก หากเขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขเพียงคนเดียวของข้า”

“ขอรับ ท่านประมุข” เหล่าผู้อาวุโสประสานเสียงก้มศีรษะรับคำสั่ง

หากถังซานยังอยู่บนหน้าผาแห่งนี้ และได้ยินคำพูดของท่านผู้เฒ่าถังต้า แม้จะต้องตาย เขาก็คงจะรู้สึกปลาบปลื้มใจอย่างยิ่ง ความพยายามของเขาในที่สุดก็ไม่สูญเปล่า แต่อนิจจา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้กลับมาช้าเกินไป

กุ่ยเจี้ยนโฉว หน้าผาที่แม้แต่การโยนก้อนหินลงไปก็ยังต้องนับถึงสิบเก้าวินาที สถานที่ที่ดูเหมือนจะอยู่เหนือกว่าสิบแปดขุมนรก จะยอมให้คนที่มีชีวิตรอดกลับมาจากม่านเมฆและสายหมอกได้อย่างไร? ถังซานจากไปแล้ว เขาจากโลกนี้ไปตลอดกาล แต่ชะตากรรมอีกครั้งของเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวปฐมบทก่อนเริ่มตำนานมหากาพย์ทวีปโต้วหลัว เนื้อเรื่องบทนี้คือบทนำ..

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪