Douluo Dalu : 🐦‍🔥หงส์เพลิงนิพพาน หม่าหงจวิ้น〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: หงส์เพลิงนิพพาน

《หงส์เพลิงนิพพาน》

แสงตะวันอันเจิดจ้าสาดส่องลงมายังผืนปฐพี ย้อมสรรพสิ่งให้กลายเป็นสีทองอร่ามจับตา รวมไปถึงหุบเขาที่อยู่เบื้องหน้า...

ณ หุบเขาแห่งนั้นไร้ซึ่งต้นหญ้าแม้แต่ต้นเดียว ผืนดินเป็นสีแดงฉาน ทุกวันจะมีเพียงยามเที่ยงเท่านั้นที่แสงตะวันจะสามารถสาดส่องครอบคลุมได้ทุกตารางนิ้ว ยามเที่ยงคือช่วงเวลาที่ร้อนระอุที่สุดของวัน บรรยากาศบิดเบี้ยวเป็นระลอกคลื่นเล็กน้อย เพราะที่นี่มันร้อน... ร้อนเหลือเกิน อากาศที่ร้อนระอุ ผืนดินที่ร้อนระอุ...

บนภูเขาลูกย่อมข้างหุบเขา บุรุษและสตรีคู่หนึ่งกำลังยืนอยู่ที่นั่น บุรุษสวมชุดคลุมยาวสีแดงเพลิง รูปร่างท้วมเล็กน้อย แต่กลับเปี่ยมด้วยชีวิตชีวา ในส่วนลึกของดวงตาปรากฏประกายแสงสีแดงสว่างวาบเป็นครั้งคราว ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเขาราวกับแฝงไว้ด้วยสัจธรรมอันลึกซึ้ง แต่กลับดูไม่เข้ากับทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย สตรีผู้นั้นมีรูปโฉมงดงามอย่างยิ่ง นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ราวกับดอกกล้วยไม้ป่าอันสง่างามในหุบเขาลึก

"ข้าจะเริ่มแล้วนะ!" บุรุษชุดแดงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เมื่อก้าวข้ามขั้นนี้ไป ข้าก็จะไล่ตามฝีเท้าของพวกเขาได้ทัน ก้าวเดียวสู่สวรรค์ มุ่งหน้าไปยังแดนเทพ ที่นี่คือสถานที่สืบทอดเทวสถานะเทพแห่งไฟ ขอเพียงข้าทำพิธีสืบทอดให้สำเร็จ กลายเป็นเทพเจ้าชั้นหนึ่ง... เทพแห่งไฟ... หึๆ พี่ใหญ่ไต้, อ้าวซือข่า พวกนั้นจะต้องมาอยู่ข้างหลังข้าทั้งหมด พวกเขาขึ้นสู่แดนเทพก่อนก็ใช่ว่าจะเทียบกับการสั่งสมพลังของข้าได้ เฉินเซียง ขอเพียงข้ากลายเป็นเทพเจ้าชั้นหนึ่ง ก็จะสามารถพาเจ้าขึ้นสู่แดนเทพได้ ถึงตอนนั้น พวกเราก็จะสามารถอยู่เคียงข้างกันได้ตลอดไป"

ในดวงตาของสตรีชุดขาวฉายแววกังวล "หงจวิ้น ท่านอย่าฝืนตัวเองเลย ที่จริงแล้ว ข้าขอเพียงแค่ให้ท่านปลอดภัยก็พอแล้ว"

บุรุษชุดแดงหัวเราะฮ่าๆ "พวกเขาทำได้ ทำไมพญาหงส์เพลิงอสูรหม่าหงจวิ้นคนนี้จะทำไม่ได้? พูดถึงแล้ว ข้าก็คิดถึงพวกเขาจริงๆ นะ ข้าไปล่ะ! ถังซาน, เสียวอู่, พี่ใหญ่ไต้, จู๋ชิง, เสี่ยวอ้าว, หรงหรง... ข้ากับศรีภรรยาของข้า ไป๋เฉินเซียง กำลังจะไปหาพวกท่านแล้ว!"

พูดจบ เขาก็พลันก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทะยานร่างขึ้น ทั้งคนราวกับเปลวเพลิงก้อนหนึ่งลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้น เสียงร้องของพญาหงส์ที่ดังก้องก็กังวานไปทั่วปฐพี เปลวเพลิงที่ร้อนระอุทำให้ท้องฟ้าทั้งผืนบิดเบี้ยวในทันที วงแหวนแสงวงแล้ววงเล่าสว่างวาบขึ้นในอากาศ ภายใต้แสงสีแดงเพลิงนั้น ทั้งหมดถูกย้อมให้กลายเป็นสีที่แข็งแกร่งที่สุดของวงแหวนวิญญาณบนแผ่นดินโต้วหลัว! วงแหวนวิญญาณลำดับที่เจ็ดพลันส่องแสงเจิดจ้า พญาหงส์เพลิงที่งดงามตระการตาตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าสูง

ในชั่วพริบตา ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงเพลิงโดยสิ้นเชิง มีเพียงมันเท่านั้น เปลวเพลิงที่ควบแน่นเป็นสีทอง พร้อมกับเสียงร้องของพญาหงส์ที่ดังก้อง พุ่งตรงไปยังผืนดินสีแดงฉานในหุบเขา ราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ผืนดินสีแดงฉานในหุบเขาพลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พญาหงส์เพลิงสีแดงทองนั้นพลันพุ่งเข้าไป กลายเป็นแสงสีทองกลุ่มหนึ่ง หลอมรวมเข้ากับผืนดินสีแดงฉานนั้นแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

สตรีชุดขาวบนเนินเขาที่อยู่ไกลออกไปยกมือขึ้นปิดปาก จ้องมองสถานการณ์ในหุบเขาอย่างตึงเครียด

น้ำตาสองสายพลันไหลรินลงมา นางกระซิบเสียงแผ่วเบา "เจ้าคนโง่... ท่านไม่รู้หรอกว่า... ท่านจะเป็นเทพหรือไม่สำหรับข้าแล้วไม่สำคัญเลย ข้าเพียงแค่หวังว่าท่านจะอยู่ข้างกายข้าตลอดไปเท่านั้น การเป็นเทพย่อมดี พวกเราจะได้มีชีวิตอยู่ตลอดไป แต่การได้แก่ชราไปพร้อมกับท่านอย่างช้าๆ... ข้าก็มีความสุขไม่แพ้กัน"

ภายในหุบเขา การสั่นสะเทือนของผืนดินสีแดงฉานพลันรุนแรงขึ้น รอยแตกที่แม้จะอยู่ไกลก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจนเริ่มปรากฏขึ้น ในรอยแตกนั้น ลาวาเดือดพล่าน ของเหลวสีแดงทองพวยพุ่งออกมา

ทันใดนั้น ลำแสงสีแดงทองสายหนึ่งก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างเกรี้ยวกราด แต่มันแตกต่างจากสภาพของภูเขาไฟระเบิด เป็นเพียงลำแสงสีทองที่บริสุทธิ์ที่สุดสายหนึ่ง ถึงกับไม่มีความร้อนเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย เสียงร้องของพญาหงส์ที่ดังก้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีแดงโดยสิ้นเชิงค่อยๆ ถูกปกคลุมด้วยแสงสีทอง ลำแสงสีทองเชื่อมต่อฟ้าดิน แสงสีทองเจิดจ้าสว่างวาบอย่างต่อเนื่อง อักขระประหลาดทีละตัวเริ่มลอยออกมาจากภายใน เต้นระบำอยู่รอบๆ ลำแสงสีทองนั้น กลายเป็นพญาหงส์สีทองที่ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น อักขระสีทองเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่มันทีละตัว ทุกครั้งที่อักขระสีทองหลอมรวมเข้าสู่ร่างของมัน มันก็จะสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ราวกับกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่ในขณะเดียวกันก็มีกลิ่นอายที่แปลกประหลาดเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ผนึกพลังวิญญาณระดับเก้าสิบเก้าของหม่าหงจวิ้นที่ถึงคอขวดมานานแล้วในที่สุดก็ได้ทลายลง ก้าวไปสู่โลกอีกใบทีละก้าว

ความเร็วในการหลอมรวมของสัญลักษณ์สีทองยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของพญาหงส์ทองคำก็สั่นสะท้านรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างจริงของมันไม่แข็งแกร่งอีกต่อไป ค่อยๆ มีความรู้สึกเลือนราง เปลวไฟสีทองเป็นกลุ่มๆ เริ่มพวยพุ่งออกมาจากตำแหน่งต่างๆ บนร่างของมัน ราวกับสูญเสียการควบคุม

เสียงที่แก่ชราและทรงอำนาจอย่างหาที่เปรียบมิได้ดังขึ้นมาจากอีกฟากหนึ่งของท้องฟ้าสีทอง:

“รากฐานไม่มั่นคง ไม่คู่ควรกับเทพแห่งไฟ จงนิพพานเกิดใหม่ ประทานให้เจ้าซึ่ง.. พญาหงส์!”

แสงสีแดงเจิดจ้าสายหนึ่งตกลงมาจากฟ้า กระทบลงบนร่างของพญาหงส์ทองคำที่เลือนรางนั้นอย่างกะทันหัน ในชั่วพริบตา ร่างของพญาหงส์ทองคำก็สลายไป กลายเป็นจุดแสงเล็กๆ หายไปในอากาศ...

ข้างหุบเขา สตรีชุดขาวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา "ไม่— หงจวิ้น—"

ในตอนนั้นเอง เสียงร้องของพญาหงส์ที่ค่อนข้างทุ้มต่ำก็ดังขึ้น เพียงแต่ครั้งนี้ในเสียงร้องนั้นแฝงไว้ด้วยความแหบแห้ง พญาหงส์เพลิงสีแดงทองตัวหนึ่งพลันพุ่งออกมาจากลำแสงสีทองนั้น ร่างกายของมันสั่นสะท้านเล็กน้อย สั่นไหวเล็กน้อย มันพยายามดิ้นรนบินลงมายังพื้นดิน ต้องการจะบินไปยังสตรีชุดขาวนั้น แต่ว่าบนท้องฟ้าราวกับมีพลังที่มองไม่เห็นสายหนึ่งดึงรั้งร่างกายของมันไว้ ทำให้มันไม่สามารถลงมาได้เลย ทำได้เพียงค่อยๆ ไต่ระดับสูงขึ้นไป

"ไม่! ไม่! ไม่... ข้าไม่ต้องการเป็นเทพแล้ว! ข้าไม่ต้องการเป็นเทพเจ้าชั้นสอง! ข้าไม่อยากจะแยกจากเฉินเซียง!"

มีเพียงเทพเจ้าชั้นหนึ่งเท่านั้นที่สามารถพาครอบครัวขึ้นสู่แดนเทพได้ เทพเจ้าชั้นสองไม่มีคุณสมบัตินี้! นี่คือกฎของแดนเทพ เทพแห่งไฟไม่สำเร็จ เทวสถานะจึงเปลี่ยนเป็นเทพเจ้าชั้นสอง—พญาหงส์ เทวสถานะของอสูรเทพในอดีตบัดนี้ทำได้เพียงให้มนุษย์มาสืบทอด

"หงจวิ้น..." ไป๋เฉินเซียงร้องไห้ไล่ตามพญาหงส์นั้นไป แต่กลับถูกพลังอำนาจแห่งสวรรค์อันมหาศาลกดดันจนไม่สามารถบินขึ้นได้เลย

"เฉินเซียง..." หม่าหงจวิ้นเสียใจอย่างสุดซึ้ง เสียใจในความเกียจคร้านของตนเอง เสียใจในความหยิ่งทะนงของตนเอง แต่ว่าทั้งหมดนี้ได้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ท้องฟ้าที่เขาเคยถือว่าเป็นเป้าหมายสูงสุด ในตอนนี้กลับราวกับกลายเป็นห้วงลึกที่ไร้ที่สิ้นสุด ค่อยๆ กลืนกินเขา... ทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและนางไกลออกไปเรื่อยๆ... ไกลออกไปเรื่อยๆ...

(จบ)

“หลายสิบปีที่ผ่านมา ในใจของข้านอกจากความแค้นแล้ว ก็มีเพียงความคิดถึงที่มีต่อนาง ความใคร่ในกามารมณ์ที่เคยมีได้มลายหายไปนานแล้ว สิ่งที่หลงเหลืออยู่ มีเพียงความคิดถึงและความรักที่มีต่อนางเท่านั้น! ต่อให้เจ้าจะเป็นเทพแห่งราคะ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่นคลอนหัวใจของข้าได้? หากมีทางให้เลือก... หากข้ารู้แต่แรกว่าข้าไม่อาจสืบทอดเทวสถานะเทพแห่งไฟเพื่อนำพาภรรยาของข้าขึ้นสู่แดนเทพได้ เช่นนั้นแล้ว ข้ายอมที่จะไม่เป็นเทพ... ข้ายอมที่จะแก่ชราไปพร้อมกับนาง... ยอมที่จะหวนคืนสู่ธุลีดินไปพร้อมกัน...”

(หม่าหงจวิ้น จาก "ตำนานจอมยุทธ์ภูตถังซาน ภาคพิเศษ: ตำนานแดนเทพ" บทที่ 9)

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของหม่าหงจวิ้น เผยแพร่ในปี2014 ของการตีพิมพ์ใหม่ และคำพูดจากบทสนทนาหนึ่งของหม่าหงจวิ้นจากภาคแดนเทพ

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪