Douluo Dalu : 🐯เทพสงครามพยัคฆ์ขาว ไต้มู่ไป๋〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: เทพสงครามพยัคฆ์ขาว

《เทพสงครามพยัคฆ์ขาว》

ไต้มู่ไป๋ก้าวไปเบื้องหน้าอย่างเดียวดาย... ท่ามกลางโลกหล้าที่ปกคลุมด้วยพายุหิมะขาวโพลน

ณ ที่แห่งนี้ นอกจากสายลมและหิมะแล้ว ก็มีเพียงเขาผู้เดียว สายลมยะเยือกเสียดแทงลึกถึงกระดูกประดุจคมมีดที่กรีดเฉือนร่างกายของเขาอย่างไม่หยุดยั้ง พายุหิมะโหมกระหน่ำราวกับธรรมชาติกำลังร่ำร้องคำรามก้อง

ไต้มู่ไป๋เปลือยท่อนบน มัดกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งราวกับสลักเสลาจากหินแกรนิตปรากฏเด่นชัด บัดนี้ผิวของเขาเริ่มปรากฏรอยแดงจางๆ จากผลกระทบของอุณหภูมิที่ต่ำเยียบ

เขาพลันเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปยังเบื้องหน้า... ในเนตรปีศาจคู่นั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความเด็ดเดี่ยวอันมิอาจสั่นคลอน

เบื้องหน้าเขาคือเส้นทาง... เบื้องหลังเขาก็คือเส้นทาง... มรรคาที่ทอดยาวท่ามกลางน้ำแข็งและหิมะนี้ ราวกับไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด

โลหิตในกายราวกับจะจับตัวเป็นน้ำแข็ง แต่ก็มิอาจแช่แข็งเจตจำนงอันไม่ยอมจำนนของบุรุษผู้นี้ได้

มหาสงครามครั้งนั้นได้จบสิ้นไปเนิ่นนานเหลือเกินแล้ว... ป่านนี้ถังซานกับเสี่ยวอู่คงจะอยู่บนแดนเทพแล้วกระมัง? จู๋ชิงเองก็ได้ย่างก้าวบนเส้นทางของนางแล้วเช่นกัน...

เราได้ให้สัตย์ปฏิญาณไว้... ว่าจะก้าวเดินบนเส้นทางของตนไปพร้อมกัน และจะไปบรรจบกันอีกครั้ง ณ ปลายทางอันราบรื่น เพื่อมุ่งหน้าสู่โลกอันเป็นนิรันดร์

แม้บัดนี้วิญญาณยุทธ์ของข้าจะถูกผนึก... แม้ข้าจะมิอาจใช้วงแหวนวิญญาณได้แม้แต่วงเดียว... แต่ก็ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดยั้งความมุ่งมั่นที่จะก้าวไปข้างหน้าของข้าได้!

ไต้มู่ไป๋หลงลืมไปโดยสิ้นเชิงแล้วว่าตนได้เดินทางในโลกอันเวิ้งว้างนี้มานานเพียงใด เขาจำได้เพียงเสียงทุ้มต่ำอันเย็นชาที่ก้องอยู่ในหัว... *จงเดินต่อไป... ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด ก็จงเดินต่อไป... จนกว่าจะพบจุดสิ้นสุดของเส้นทางนี้ ที่นั่นคือโลกที่เจ้าเฝ้าแสวงหา*

คราแรกที่เขาย่างเท้าลงบนเส้นทางสายนี้ ยังคงเป็นฤดูร้อนอันแผดเผา เปลวแดดร้อนระอุและดวงอาทิตย์ที่สาดแสงจ้าคือสหายร่วมทางของเขา... แต่แล้วกาลเวลาก็ผันผ่าน อากาศเริ่มเย็นสบาย บาดแผลไหม้บนร่างกายค่อยๆ ทุเลาลง ความเหนื่อยล้าทั้งมวลดูเหมือนจะเลือนหายไปกับความเย็นสบายนั้น

แต่แล้ว... ความเย็นสบายกลับค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บ และในที่สุดก็กลายเป็นความเย็นยะเยือกอันแสนสาหัส อัตราการไหลเวียนของโลหิตในกายเขาก็เชื่องช้าลงอย่างต่อเนื่อง ร่างกายก็แข็งทื่อขึ้นทุกขณะที่ก้าวเดิน

ริ้วรอยด่างบนผิวสีทองแดงคือรอยประทับแห่งการเดินทางของเขา โลกใบนี้ราวกับไม่มีกลางวันและกลางคืน... เวลาราวกับได้หยุดนิ่งไปแล้ว

ไต้มู่ไป๋ไม่รู้ว่าตนเองเดินมานานเท่าใด และไม่รู้ว่าจะต้องเดินต่อไปอีกนานเท่าใด... แต่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด สายตาและหัวใจของเขาก็ยังคงแกร่งกร้าวดุจศิลา!

ไปข้างหน้า... ทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง!

สิ่งที่ถังซานทำได้... ข้าก็ต้องทำได้เช่นกัน!

กาลครั้งหนึ่ง... ณ เกาะเทพสมุทรที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเหล่าสหาย ถังซานมักจะอยู่แนวหน้าเสมอเพื่อต้านรับแรงกดดันที่หนักหน่วงที่สุด แล้วเขาล่ะ? ในยามนั้นเขามักจะก้าวตามหลังถังซานอยู่เสมอ... แต่... ต่อให้พรสวรรค์จะด้อยกว่า หรือว่าแม้แต่จิตใจอันแน่วแน่ของเขาก็จะพ่ายแพ้ให้ถังซานด้วยหรือ?

แม้ถังซานจะเป็นน้องรักของเขา... แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้!

ถังซาน... รอก่อนเถิด... ข้าจะไปหาเจ้าอย่างแน่นอน ถึงวันนั้น พวกเราพี่น้องค่อยร่ำสุราสนทนากันอีกครั้ง

ไออุ่นสายหนึ่งพลันฉายวาบผ่านเนตรปีศาจของไต้มู่ไป๋ที่แดงก่ำเล็กน้อยเพราะความเย็น ย่างก้าวของเขาก็ยิ่งทวีความมั่นคงขึ้น

ตลอดการเดินทางนี้... เขาไม่ได้อ้างว้าง ในห้วงคำนึงของเขายังคงดังก้องไปด้วยเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินโต้วหลัวตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา

ครั้งแรกที่เขาได้พบพวกเขา... ณ เมืองเล็กๆ อันเป็นที่ตั้งของสถาบันสื่อหลัยเค่อ

ในยามนั้นทุกคนยังคงอ่อนเยาว์นัก แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็หาญกล้าดุจลูกพยัคฆ์แรกเกิดที่ไม่เคยหวาดเกรงพญาเสือ เมื่อเผชิญหน้ากับท่านอาจารย์จ้าวอู๋จี้ อจลผู้ไม่หวั่นไหว ก็ยังคงยืนหยัดเข้าสู้... สร้างปาฏิหาริย์ให้เป็นที่ประจักษ์

ต่อมา... พวกเขาทั้งหมดได้ก่อตั้ง "เจ็ดประหลาดสื่อไหลเค่อ" ขึ้น ในฐานะพี่ใหญ่ ไต้มู่ไป๋คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเจ็ดประหลาด

พวกเขาฝึกฝนร่วมกัน... เติบใหญ่ไปด้วยกันภายใต้การฝึกฝนอันแสนเข้มงวดของปรมาจารย์

พวกเขาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่... สร้างชื่อกระฉ่อนในการประลองวิญญาจารย์ระดับสูงทั่วทั้งทวีป โค่นล้มศัตรูที่แข็งแกร่ง และในที่สุดก็ได้ครอบครองบัลลังก์แห่งผู้ชนะ

เมื่อเผชิญหน้ากับวิหารวิญญาณยุทธ์อันทรงอำนาจ พวกเขาก็ยืนหยัดเข้าสู้... ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละท่ามกลางภยันตรายนานัปการ

ยามเมื่อฝุ่นควันจางลง... ในที่สุดพวกเขาก็จำต้องแยกย้ายกันไป และปัญหาที่ไต้มู่ไป๋ต้องเผชิญคือ... จะเลือกเป็นจักรพรรดิ... หรือจะแสวงหาเส้นทางอีกสายหนึ่ง

เขาเลือกอย่างหลัง... เพราะเขาไม่ปรารถนาที่จะต้องห่างไกลจากสหายรักหลังจากได้เสพสุขในความรุ่งโรจน์ชั่วชีวิต ดังนั้น... เมื่อรู้ว่ามีเส้นทางอันราบรื่นที่ทอดไปสู่อนาคต... เขาก็เลือกที่จะละทิ้งมัน

ด้วยเหตุนี้... เขาจึงทุ่มเทฝึกฝนอย่างสุดกำลัง แม้จะปราศจากแรงกดดันจากภายนอก เขาก็มิเคยกล้าที่จะย่อหย่อนแม้แต่น้อย

ภายใต้ความพยายามอย่างไม่หยุดยั้ง... ในที่สุดพยัคฆ์ขาวเนตรปีศาจไต้มู่ไป๋และวิฬารโลกันตร์จูจู๋ชิงก็ได้ก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของโลกมนุษย์พร้อมกัน

และแล้ว... เสียงเพรียกจากแดนเทพก็มาถึง... ในชั่วขณะที่จิตสื่อสารกันนั้น ไต้มู่ไป๋ราวกับได้เห็นภาพเหล่าสหายได้กลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง

พลังนั้นได้มาเยือนแล้ว... และการทดสอบอันยิ่งใหญ่ก็ได้วางอยู่ตรงหน้าเขา

นี่คือโอกาส... และเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว... หากเขาล้มเลิกกลางคัน โลกอีกใบก็จะไร้วาสนาต่อเขานับแต่นั้น

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้า... ไปข้างหน้า... และไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

ตลอดการเดินทาง... ความทรงจำเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีที่สุดของเขา ทุกคราที่ความเหนื่อยล้าอย่างแสนสาหัสถาโถมเข้าใส่ร่างกาย เขาก็จะหวนนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นยามอยู่กับสหายโดยไม่รู้ตัว... นึกถึงทุกช่วงเวลาที่พวกเขาพยายามเพื่อปกป้องเกียรติยศของสื่อไหลเค่อ...

จะล้มลงไม่ได้... ต้องไปข้างหน้า... เพื่ออุดมการณ์... เพื่อความศรัทธา... และเพื่อเกียรติยศของสื่อไหลเค่อ!

ลมพายุพลันพัดโหมกระหน่ำขึ้นอย่างกะทันหันโดยไร้ซึ่งสัญญาณเตือน... ณ สุดขอบฟ้าไกล พายุหิมะที่ยากจะหาคำใดมาบรรยายกำลังก่อตัวขึ้น... และด้วยความเร็วอันน่าตกตะลึง ราวกับจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า... มันกำลังกดดันเข้ามาทางทิศทางของเขา

"เข้ามาเลย!" ไต้มู่ไป๋คำรามก้องฟ้า ในชั่วพริบตานี้ เขาราวกับได้กลายเป็นพรหมยุทธ์พยัคฆ์ขาวที่กำลังเผาไหม้วิญญาณยุทธ์ของตนเองอีกครั้ง เขากำหมัดแน่น... ผิวหนังที่แดงก่ำเพราะความหนาวเหน็บแผ่ความเชื่อมั่นอันแกร่งกร้าวออกมา... เขาไม่ได้หยุดนิ่ง... กลับเร่งฝีเท้าขึ้น... พุ่งเข้าใส่พายุหิมะอันน่าสะพรึงกลัวนั้นอย่างไม่เกรงกลัว!

"ฉึบ----" เกล็ดหิมะขนาดเท่าฝ่ามือแผ่นหนึ่งเฉือนผ่านร่างกายของเขา... ทิ้งรอยเลือดไว้หนึ่งสาย... แต่เขาราวกับไม่รู้สึกอันใด... ยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง

ตามหลังเกล็ดหิมะแผ่นนั้น... คือหิมะที่โปรยปรายอย่างไม่สิ้นสุด... เกล็ดหิมะทุกเกล็ดภายใต้แรงลม... ล้วนเป็นดั่งมีดน้ำแข็งอันคมกริบ

แต่ว่า... ไม่ว่าพวกมันจะเฉือนผ่านไปอย่างไร... นำความเจ็บปวดมาให้ไต้มู่ไป๋เพียงใด... ก้าวเดินไปข้างหน้าของเขาก็ยังคงแน่วแน่ไม่สั่นคลอน

เส้นทางนั้นค่อยๆ ถูกเกล็ดหิมะกลบฝังจนมองไม่เห็นอีกต่อไปแล้ว... ร่างกายของไต้มู่ไป๋ได้กลายเป็นสีแดงฉานโดยสิ้นเชิง... และร่างกายของเขาไม่ได้ถูกย้อมด้วยโลหิต... เพราะแม้บนร่างกายของเขาจะมีบาดแผลเพิ่มขึ้นมานับไม่ถ้วน... แต่เลือดก็มิอาจไหลรินออกมาได้เพราะความหนาวเย็นสุดขั้ว

เขายังคงก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว... เขาสามารถรู้สึกได้ถึงร่างกายของตนเองที่กำลังแตกสลาย... แต่สิ่งนี้ก็มิอาจทำให้ย่างก้าวของเขาหยุดชะงักลงได้

การแตกสลายของร่างกาย... กลับแลกมาซึ่งการก้าวข้ามสู่ขอบเขตใหม่แห่งจิตวิญญาณ...

รอยเท้าทีละรอย... จากตื้นไปลึก... บนเส้นทางนั้นเด่นชัดเป็นพิเศษ... เกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาจากฟ้าดินดูเหมือนก็มิอาจกลบฝังย่างก้าวอันแน่วแน่นั้นได้

หิมะค่อยๆ ปกคลุมเกินข้อเท้าของเขา... แล้วก็เป็นข้อเท้า... น่อง... เข่า... ต้นขา... และเอว...

แต่เขาก็ยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง... เป็นเจตจำนงอันไม่ยอมแพ้เพียงใด ถึงทำให้เขายังคงไม่หยุดนิ่งในสถานการณ์เช่นนี้!

ไต้มู่ไป๋ไม่รู้เลยว่า... เส้นทางนี้... แท้จริงแล้วไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด... จนกระทั่งร่างกายของเขาถูกหิมะกลบฝังโดยสิ้นเชิง... เขาก็ยังคงไม่เดินถึงปลายทาง

สถานที่ที่เขาเฝ้าแสวงหาอย่างสุดหัวใจ... ยังคงอยู่ไกลลิบถึงสุดขอบฟ้า

แต่ว่า... เขาไม่เคยเสียใจ... จนกระทั่งสูญเสียสัมผัสสุดท้าย... เขาก็ยังคงไม่เสียใจ!

แม้ร่างกายของเขาจะกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็งในโลกแห่งเหมันต์นั้น... เจตจำนงทางจิตวิญญาณของเขาก็ยังคงก้าวไปข้างหน้า... ตามเส้นทางนี้... ไปยังทิศทางที่ไกลออกไป... ก้าวไปข้างหน้า... ก้าวไปข้างหน้า... และก้าวไปข้างหน้าอีก!

ไต้มู่ไป๋... ไม่เคยเสียใจ!

ตูม—

ฟ้าดินพลันเปลี่ยนสี... ทันใดนั้น... โลกสีขาวทั้งใบราวกับถูกจุดให้ลุกเป็นไฟ... เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นในโลกนี้

เจตจำนงอันหาที่เปรียบมิได้วนเวียนอยู่ในโลกหล้า

“ทรหด... ไม่ยอมแพ้... กล้าหาญ... มุ่งมั่น... คู่ควรแล้วที่จะสืบทอดเจตจำนงและเทวสถานะของข้า!”

“ตูม—” เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้ง... แสงสีขาวเจิดจ้าสายหนึ่งฟาดลงมาจากสวรรค์... กระแทกเข้าสู่โลกแห่งน้ำแข็งและหิมะนั้นอย่างรุนแรง

พลังระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุดในบัดดล... เจตจำนงอันแข็งแกร่งก็ปะทุออกมาในชั่วพริบตา

“สู้! สู้! สู้! สู้! สู้! สู้! สู้!”

เสียงตะโกนกึกก้องเจ็ดครั้งดังขึ้นต่อเนื่อง... ทุกเสียงล้วนทรงพลังกว่าเสียงก่อนหน้า!

นี่คือเจตจำนึงแห่งการต่อสู้อันไม่ยอมแพ้... นี่คือศรัทธาอันกล้าหาญที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน!

แสงสีขาวสายหนึ่งพวยพุ่งขึ้นมาจากกองหิมะหนา

น้ำแข็งอันแข็งแกร่งค่อยๆ ละลาย... ร่างกายที่แหลกสลายนั้นค่อยๆ แผ่ประกายแสงสีทองออกมา

บาดแผลกำลังสมานตัว... กลิ่นอายกำลังทะยานสูงขึ้น...

“ตุบ... ตุบ... ตุบ...” เสียงหัวใจเต้นอันทรงพลังราวกับกลองศึกดังก้องอยู่ในอากาศ... สะท้อนไปไกลแสนไกล...

“โฮก----” เสียงคำรามลั่นฟ้าดังขึ้น... ร่างที่สูงตระหง่านนั้นพลันลืมตาขึ้น

นั่นคือดวงตาสีทองคู่หนึ่ง... แสงสีทองในดวงตาได้ทิ้งร่องรอยอันงดงามเจิดจรัสไว้ในอากาศ... ในวินาทีต่อมา... แสงสีขาวที่สว่างจ้าก็ระเบิดออกมาจากร่างของเขา

วงแหวนแสงวงแล้ววงเล่าปรากฏขึ้น... แล้วก็แตกสลายทีละวง... กลายเป็นจุดแสงสีทองนับไม่ถ้วน... หลอมรวมเข้าสู่ร่างกายของเขา

ร่างขยายใหญ่ขึ้น... เขาได้กลายเป็นพยัคฆ์ขาวยักษ์ตัวหนึ่ง... ยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งและหิมะนี้อย่างภาคภูมิใจ... อักษร “ราชันย์” สีทองบนหน้าผากทำให้เขาประดุจดั่งจอมกษัตริย์ที่กำลังพินิจพิเคราะห์โลกหล้า

ลมพัดเมฆหมุน! โลกนี้ราวกับมีเพียงเขาผู้เดียวที่ดำรงอยู่

พยัคฆ์ขาวคำรามลั่นฟ้า... เสียงอันกึกก้องของไต้มู่ไป๋ทำให้โลกทั้งใบต้องสั่นสะเทือน

“ข้าคือ... เทพสงคราม!”

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของไต้มู่ไป๋ เผยแพร่ในปี2014 ของการตีพิมพ์ใหม่

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪