Douluo Dalu : 🐇กระต่ายน้อยเสียวอู่ อายุแสนปี〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: กระต่ายน้อยเสียวอู่ อายุแสนปี

ตอนพิเศษ: กระต่ายน้อยเสียวอู่ อายุแสนปี

หนูคือกระต่ายน้อยตัวหนึ่งค่ะ แม่เรียกหนูว่า เสียวอู่ หนูใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไร้กังวลอยู่ในป่าใหญ่ซิงโต่ว ทุกวันของหนูมีแต่ความร่าเริงและสนุกสนาน! เผ่ากระต่ายอรชรของพวกเราน่ะ ในป่าใหญ่ซิงโต่วไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมายหรอกนะคะ แต่โชคดีที่สุดเลยที่มีคุณแม่อยู่ด้วย

แม่เล่าว่าสมัยก่อนนั้นชีวิตของแม่ลำบากมาก ต้องคอยหลบซ่อนจากศัตรูตามธรรมชาติสารพัดชนิด แต่แม่ก็โชคดีมาตลอดที่รอดชีวิตมาได้ แม่บอกเสมอว่า ถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ให้นาน ก็จะต้องรอบคอบและระมัดระวังตัวให้ดี แม้ตอนที่แม่บำเพ็ญเพียรจนมีอายุถึงหนึ่งหมื่นปีแล้ว แม่ก็ยังคงใช้ชีวิตอยู่แค่ในเขตผสมของป่า ไม่กล้าเฉียดเข้าไปในเขตใจกลางที่ลึกกว่านั้นเลย ส่วนดินแดนมหันตภัยน่ะเหรอ... แค่คิดแม่ก็ไม่กล้าแล้วค่ะ พอแม่เก่งขึ้นเรื่อยๆ ศัตรูที่น่ากลัวก็น้อยลงทุกที พวกเราเผ่ากระต่ายอรชรถึงจะตัวเล็ก แต่พอฝึกฝนนานๆ เข้า ก็เก่งไม่เบาเลยนะ!

แม่บอกว่า แม่แต่งงานกับพ่อตอนอายุห้าหมื่นปี พ่อของหนูเป็นกระต่ายที่หยิ่งทะนงมากเลยล่ะค่ะ เพราะตอนที่เกิดมา ท่านเป็นตัวที่ห้าที่ถูกคลอดออกมา ก็เลยได้ชื่อว่า "เสียวอู่" (小五 - ห้า) ส่วนชื่อของหนู "เสียวอู่" (小舞 - เต้นรำ) ก็มาจากชื่อของท่านนั่นแหละค่ะ พ่อของหนูขี้เกียจจริงๆ เลยนะคะ ไม่ยอมตั้งชื่อที่เพราะกว่านี้ให้หนูเลย

พ่อของหนูทั้งหยิ่งทะนงและก็เก่งกาจสุดๆ ไปเลยล่ะ! แม่บอกว่าตอนนั้นพ่อมีอายุขัยถึงแสนปีแล้วนะ! ในหมู่พวกเราเหล่าสัตว์วิญญาณ ใครที่บำเพ็ญเพียรถึงแสนปีได้ นั่นคือตัวตนที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษเลยนะคะ พ่อบอกว่าอยากจะเข้าไปในเขตใจกลางของป่าใหญ่ซิงโต่ว ไปใช้ชีวิตแบบสัตว์วิญญาณชั้นสูงที่นั่น แต่แม่ไม่เห็นด้วย แม่กลัวมากๆ เลย กลัวว่าจะไปเจอสัตว์วิญญาณที่ทั้งเก่งทั้งดุร้าย พวกนั้นอาจจะกินเราได้! แต่พ่อดื้อจริงๆ เขาไม่ฟังคำพูดของแม่... พ่อไม่เชื่อฟัง ไม่ใช่เด็กดีเลย พ่อไปแล้ว... และตั้งแต่นั้นมา พ่อก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย... ฮือ... เสียวอู่เสียใจจริงๆ แม่ก็เสียใจมากเหมือนกัน หนูเห็นแม่แอบไปร้องไห้บ่อยๆ ร้องจนแครอทของโปรดก็ยังกินไม่ลงเลย

หนูเลยคอยอยู่เป็นเพื่อนแม่ บอกแม่ว่า "แม่ยังมีหนูอยู่นะคะ!" หนูสัญญาว่าจะไม่ดื้อเหมือนพ่อ จะไม่ไปเที่ยวเล่นในเขตใจกลางเด็ดขาดเลย! พอหนูพูดแบบนี้ทีไร แม่ก็จะกอดหนูแน่นๆ แล้วก็ยิ้มออกมา หนูชอบสายตาของแม่ในตอนนั้นที่สุดเลย อ่อนโยน... อบอุ่นมากๆ เลยล่ะค่ะ

หนูอยู่กับแม่อย่างมีความสุขทุกวันในป่าใหญ่ เพราะมีแม่คอยปกป้อง หนูเลยไม่ค่อยมีศัตรูตามธรรมชาติ พวกสัตว์วิญญาณธรรมดาๆ ไม่กล้ามายุ่งกับหนูหรอก! ต่อมา หนูได้เจอเพื่อนใหม่สองคน! พวกเขาชื่อ ต้าหมิง กับ เอ้อร์หมิง แปลกจังเลยนะ ทั้งสองคนหน้าตาไม่เห็นจะเหมือนกันเลย แต่ทำไมถึงเป็นพี่น้องกันได้ล่ะ?

ต้าหมิงเป็นงูเขียวตัวน้อย ส่วนเอ้อร์หมิงเป็นเจ้าลิงน้อยล่ะ! พวกเราอายุพอๆ กันเลย อ้อ! ต้าหมิงน่าจะแก่กว่านิดหน่อย ส่วนเอ้อร์หมิงน่าจะเด็กกว่า หนูน่ะอยู่ตรงกลางพอดี! แต่ว่า... แป๊บเดียวหนูก็ไม่อยากเล่นกับพวกเขาแล้ว พวกเขาตัวโตเร็วเกินไป! แค่หนึ่งหมื่นปีเองนะ ต้าหมิงก็ตัวใหญ่กว่าต้นไม้แล้ว ส่วนเอ้อร์หมิงก็ตัวโตอย่างกับภูเขาลูกย่อมๆ แต่หนูยังตัวเล็กนิดเดียวเอง หนูไม่เล่นด้วยแล้ว! พวกเขาตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลย! เสียวอู่แอบกลัวนิดๆ นะ แต่พวกเขาก็ยังชอบมาเล่นกับหนูอยู่ดี บอกว่าหนูตัวเล็กแต่น่ารักมากเลย แล้วยังบอกอีกว่าถ้าพวกเราบำเพ็ญเพียรถึงแสนปี ก็จะกลายเป็นคนได้ด้วยนะ! ตอนหลังหนูถึงได้รู้ว่า เผ่าของต้าหมิงเรียกว่า วัวอสรพิษฟ้ามรกต เก่งมากๆ เป็นสายเลือดสัตว์วิญญาณระดับสุดยอดเลยนะ!

ส่วนเอ้อร์หมิงก็คือ ไท่ถ่านวานรยักษ์ เป็นสายเลือดระดับสุดยอดเหมือนกัน! สายเลือดของพวกเขาสุดยอดกว่าของหนูตั้งเยอะแหนะ! ที่ต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงเป็นพี่น้องกันก็เพราะว่า ตอนที่ครอบครัวของต้าหมิงเจอศัตรู พ่อแม่ของเขาก็ตายไป พ่อของเอ้อร์หมิงเป็นคนไปช่วยเขาออกมา พวกเขาก็เลยกลายเป็นพี่น้องกัน ต้าหมิงยังสาบานด้วยนะว่าจะปกป้องเอ้อร์หมิงตลอดไป ใช่แล้ว... ใช้ทั้งชีวิตเพื่อปกป้องเลยนะ แต่เอ้อร์หมิงกลับบอกว่า เขาจะใช้ทั้งชีวิตปกป้องหนูเอง! คิกคิก! ตอนนั้นน่ะ เสียวอู่มีความสุขที่สุดในโลกเลย! แล้วหนูก็ให้เอ้อร์หมิงอุ้มหนูไว้บนหัวโตๆ ของเขา แล้วก็ตบหัวเขาเล่นเบาๆ เอ้อร์หมิงก็ไม่โกรธเลยนะ ได้แต่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่อย่างนั้นแหละ

เวลาผ่านไปทุกวัน พวกเราก็โตขึ้นทุกวัน ต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงก็เก่งขึ้นเรื่อยๆ แม่ก็เหมือนกัน แต่แล้ววันหนึ่งพวกเขาก็บอกหนูว่า จะเข้าไปในเขตใจกลางแล้ว เพราะที่นั่นคือโลกของพวกเขา... โลกของผู้แข็งแกร่ง พวกเขาชวนหนูไปด้วยนะ สัญญาว่าจะปกป้องหนูอย่างดีที่สุดเลย แต่ว่า... หนูจะไปได้ยังไงล่ะ? หนูไปไม่ได้หรอก แม่ไม่ให้ไปนี่นา หนูก็ทิ้งแม่ไม่ลงด้วย หนูเคยสัญญากับแม่ไว้นานแล้วว่าจะไม่ไปซนที่เขตใจกลางเด็ดขาด

ดังนั้น หนูจึงไปไม่ได้ หนูต้องอยู่ที่นี่... อยู่เป็นเพื่อนแม่ ต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงอยู่เล่นกับหนูอีกพักหนึ่ง แล้วในที่สุดก็จากไป พวกเขาน่ารำคาญจริงๆ เลย! ในตัวมีแต่เลือดนักสู้ทั้งนั้น! ไม่สนใจแล้ว! ไม่สนใจแล้วจริงๆ! ไม่ยอมอยู่เล่นกับหนูเลย พวกเขาไปแล้ว... หนูกังวลมาก... กังวลว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนพ่อ... ไม่กลับมาอีกเลย

พวกเขาใจร้ายมาก... หนูร้องไห้อยู่นานมาก... นานจริงๆ... ก็ในวันนั้นเอง หนูได้พบกับสิ่งมีชีวิตแปลกๆ พวกเขาเดินด้วยสองขา แถมยังเดินเร็วมาก ขาสองข้างหน้าก็แกว่งไปมาด้วย บนตัวนั่นอะไรน่ะ? แม่บอกว่านั่นเรียกว่า "เสื้อผ้า" เป็นของที่พวกมนุษย์เขามีกัน... มนุษย์... แปลกจังเลย ทำไมบนตัวพวกเขามีวงแหวนแสงแบบนั้นด้วยนะ? แม่บอกว่าวงแหวนแสงแบบนั้นน่ะ ต้องฆ่าพวกเราเหล่าสัตว์วิญญาณถึงจะมีได้ หนูกลัวมากเลย แม่ก็เลยปกป้องหนู พาหนูหลบไปอยู่ไกลๆ

แม่บอกว่าบนแผ่นดินโต้วหลัวของพวกเรา สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดก็คือมนุษย์นี่แหละ พวกเขาอยากจะเก่งขึ้น ก็เลยชอบมาล่าพวกเรา เปลี่ยนพวกเราให้เป็นพลังของเขา... มนุษย์ใจร้าย! แต่แม่ก็บอกอีกว่า มนุษย์มีอยู่เต็มไปหมดทั้งทวีปเลยนะ โลกของมนุษย์มีเรื่องแปลกๆ แล้วก็ของพิเศษๆ เต็มไปหมด เป็นของที่พวกเราไม่มีเลยล่ะ! ต่อมา มนุษย์กลุ่มนั้นก็เข้าไปในเขตใจกลาง ผ่านไปหลายวัน คนที่ออกมากลับเป็นผู้หญิงที่บาดเจ็บแค่คนเดียว นางดูเหมือนจะใกล้ตายแล้ว บาดแผลหนักมากเลย น่าจะถูกสัตว์วิญญาณที่เก่งมากๆ ทำร้ายมาแน่ๆ วันนั้นแม่ออกไปหาของกิน หนูก็เลยอดใจไม่ไหว แอบวิ่งไปดูนางใกล้ๆ ก็นางบาดเจ็บอยู่นี่นา...

ท่าทางของนางน่าสงสารมากเลย ในตาของนางมีแต่แววอ้อนวอน เหมือนพวกสัตว์วิญญาณตัวเล็กๆ ที่กำลังจะตายไม่มีผิด ตอนแรกหนูก็กลัวนิดหน่อยนะ แต่แป๊บเดียวความสงสัยก็มีมากกว่า แล้วหนูก็เลยลองแตะตัวนางดู นางไม่ขยับเลย หนูก็เลยไปเอาหญ้าที่ปกติหนูกินแล้วหายเจ็บมาให้นางกิน... สนุกจังเลย! พอนางกินเข้าไป เหมือนจะดีขึ้นนะ! นางส่งเสียงแปลกๆ มาหาหนู... นั่นคงจะเป็นภาษามนุษย์สินะ!

แม่กลับมาแล้ว! ตอนแรกแม่จะพาหนูหนีไป แต่พี่สาวคนนั้นดูใจดีมากๆ เลยนะ เหมือนอยากจะให้ของอะไรกับพวกเราด้วย บาดแผลของนางหนักมาก นางอ้อนวอน... เหมือนอยากให้พวกเราช่วย ต่อมาแม่ก็ใจอ่อนยอมตกลง พวกเราช่วยนางรักษาแผล... ก็ช่วงนั้นแหละ ที่เสียวอู่ที่ทั้งฉลาดและน่ารักคนนี้ ก็เลยได้เรียนรู้ภาษามนุษย์จากพี่สาวคนสวยคนนั้นไงล่ะ! หนูเก่งมากๆ เลยนะ ไม่นานก็พูดภาษามนุษย์ได้แล้ว แล้วก็ได้ฟังนางเล่าเรื่องโลกมนุษย์ให้ฟัง... ว้าว! ที่แท้โลกมนุษย์เป็นแบบนี้นี่เอง! ช่างมีสีสันสดใสอะไรอย่างนี้ มีของสนุกๆ เยอะแยะไปหมดเลย! เสียวอู่อยากรู้เรื่องอีกเยอะๆ เลย!

ที่แท้แล้ว... ก็ไม่ใช่ว่ามนุษย์ทุกคนจะเป็นคนไม่ดีนี่นา แม่ก็ได้เรียนภาษามนุษย์จากนางด้วย แล้วจู่ๆ แม่ก็ใช้พลังวิญญาณ! กลายเป็นรูปร่างเหมือนนางเลย! ที่แท้... พวกเราสัตว์วิญญาณพออายุครบแสนปี ก็จะกลายเป็นคนได้นี่เอง! สุดยอดไปเลย! สักวันหนึ่ง... หนูจะต้องบำเพ็ญเพียรให้ถึงแสนปีให้ได้!

พี่สาวคนนั้นจากไปแล้ว... หนูไม่ค่อยมีความสุขเลย ไม่มีใครเล่าเรื่องโลกมนุษย์ให้หนูฟังอีกแล้ว... ต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงกลับมาแล้ว! หนูดีใจอีกครั้ง! แต่ว่า... หนูไม่สนใจพวกเขาหรอกนะ! หายไปตั้งนาน เพิ่งจะกลับมาหาหนู พวกเขาเอาแต่อวดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนในเขตใจกลาง แต่หนูไม่อยากฟังเลยสักนิด! น่ารำคาญที่สุด!

พวกเขาอยู่เป็นเพื่อนหนูหลายวัน หนูถามพวกเขาว่า "ไม่ไปได้ไหม?" พวกเขามองหน้ากัน... หึ! สายตาแบบนั้นมันอะไรกัน! ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ใครจะไปง้อ! แล้วพวกเขาก็ไปอีกแล้ว... เหลือแค่หนูกับแม่... แม่บอกว่ามนุษย์อันตรายเกินไป พี่สาวคนนั้นไปแล้ว อาจจะกลับมาอีกก็ได้ เพราะแม่เป็นสัตว์วิญญาณแสนปี เป็นสิ่งที่มนุษย์อยากได้มากที่สุด แล้วหนูกับแม่ก็เลยย้ายบ้าน... ย้ายไปไกลมากๆ เลย แต่ก็ยังไม่ได้เข้าไปในเขตใจกลางนะ หนูยังแอบกังวลว่าต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงจะหาเราไม่เจอ แต่แม่บอกว่าพวกเขาเก่งมาก... และโลกของพวกเขากับโลกของหนูมันต่างกัน

ช่วงนั้น... หนูไม่มีความสุขเลย ชีวิตที่เคยร่าเริง เหมือนจะมีอารมณ์ที่มนุษย์เรียกว่า... "ความเบื่อ" เข้ามาแทนที่... ไม่รู้ว่านานแค่ไหน... วันหนึ่ง หนูรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาก! เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวระเบิดออก พลังจากทั้งป่าใหญ่ดูเหมือนจะไหลเข้ามาในตัวหนูหมดเลย! แม่บอกว่า... ตอนนี้หนูก็อายุแสนปีแล้วเหมือนกัน! ในเขตผสมนี้ ไม่มีใครเป็นศัตรูของหนูได้อีกแล้ว!

แม่เริ่มสอนอะไรหนูหลายอย่าง... แม่บอกว่าพวกเราสัตว์วิญญาณพออายุเกินแสนปี ทุกๆ แสนปีจะต้องเจอกับเคราะห์กรรมครั้งใหญ่ ถ้าผ่านไปไม่ได้ก็จะตาย... แต่ถ้าผ่านไปได้ ก็จะมีชีวิตต่อไปได้อีกแสนปี

ยังมีอีกทางเลือกหนึ่ง ก็คือการเกิดใหม่กลายเป็นมนุษย์ ทิ้งร่างกายสัตว์ไปเลย แต่แบบนั้น... การบำเพ็ญเพียรก็ต้องเริ่มใหม่หมดเลยนะ มันจะอันตรายมาก แล้วก็ห้ามให้มนุษย์รู้ด้วย แม่รู้... ว่าหนูอยากไปโลกมนุษย์มาตลอด!

วันรุ่งขึ้น... แม่ก็จากไป... แม่ทิ้งไว้แค่ตัวหนังสือยุกยิกๆ ของมนุษย์ บอกว่า... แม่จะไปตามหาพ่อ... เวลาผ่านไปตั้งหลายหมื่นปีแล้วนะแม่... แม่จะยังหาพ่อเจออีกเหรอ? ฮือ... แม่จ๋า... แม่อยู่ไหน... อย่าทิ้งเสียวอู่ไปคนเดียวสิ! หนูกลัว... หนูกลัวเหลือเกิน! ถึงหนูจะอายุแสนปีแล้ว... แต่... แต่หนูก็ยังเป็นเสียวอู่ของแม่นะ! แต่ว่า... ไม่ว่าหนูจะร้องไห้แค่ไหน... แม่ก็ไม่กลับมา... แม่ไม่เคยกลับมาเลย...

ไม่! ไม่ได้การแล้ว! หนูต้องไปตามหาแม่! ต้องไปตามหาแม่ให้เจอ! ดังนั้น... หนูจึงเข้าไปในเขตใจกลางของป่าใหญ่ซิงโต่ว... ที่นั่นน่ากลัวจริงๆ สัตว์วิญญาณที่นี่ดุร้ายมาก พวกมันเห็นหนูก็เข้ามาโจมตี ถึงจะสู้หนูไม่ได้ก็ยังจะเข้ามา... อ๊ะ! เจ้าหมีตัวใหญ่นั่นเก่งมาก! เก่งมากจริงๆ! หนูสู้ไม่ได้... หนูกลัว... หนูจะตายแล้วเหรอ?

ต้าหมิง! เอ้อร์หมิงมาแล้ว! พวกเขามาแล้ว! ดีใจจังเลย! พวกเขาไล่เจ้าหมีตัวใหญ่นั่นไป... ช่วยหนูไว้ หนูให้พวกเขาช่วยตามหาแม่... แต่พวกเขากลับได้แต่มองหนูเงียบๆ... ไม่พูดอะไรเลย... พวกเขาบอกว่า... แม่เข้าไปในดินแดนมหันตภัยที่อยู่ใจกลางของป่าใหญ่ซิงโต่ว... ที่นั่นเป็นที่ที่แม้แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปง่ายๆ... ต้าหมิงเคยลองเข้าไปตามหาแล้ว... แต่ว่า... กลับเห็นแม่... เห็นแม่... ถูกตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ใหญ่มากๆ... กินเข้าไป...

ฮือๆๆๆ...............ฮือๆๆๆ...... แม่... แม่จ๋า... พ่อ... พ่อจ๋า... หนูร้องไห้... ร้องไห้ไม่หยุดเลย... ร้องไห้อยู่นานมาก... นานมาก... ทุกครั้ง... จะมีก็แต่ในความฝันเท่านั้น... ที่พ่อกับแม่จะกลับมาอยู่ข้างๆ หนู หนูร้องไห้จนเหนื่อยก็จะหลับไป... ดังนั้นหนูจึงร้องไห้... ร้องไห้ไปเรื่อยๆ... ต้าหมิงกับเอ้อร์หมิงคอยดูแลหนูตลอดเวลา พวกเขาบอกว่าจะปกป้องหนูตลอดไป... แต่ว่า... ไม่มีแม่แล้ว... เสียวอู่ก็ไม่มีบ้าน... ที่นี่... ก็ไม่ใช่บ้านของเสียวอู่อีกต่อไป...

เสียวอู่จะไปแล้ว... เสียวอู่ไม่อยากเป็นกระต่ายอีกต่อไป... เสียวอู่จะไปโลกของมนุษย์... เสียวอู่จะเป็นคน... จะไปดู... โลกที่ตัวเองอยากจะไปมาโดยตลอด...

แม่จ๋า... แม่จ๋า... เสียวอู่... จะคิดถึงท่านตลอดไปนะ... แม่ที่ดีที่สุดของหนู...

โลกของมนุษย์... ข้ามาแล้ว! ข้ามีนามว่าเสียวอู่... 'อู่' ที่หมายถึงการเต้นรำ!

(จบ)

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของเสียวอู่ ที่ถูกกล่าวถึงในนิยายภาค2.5 และฉบับตีพิมพ์เป็นหนังสือครั้งที่สอง ในปี2014

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪