Douluo Dalu : 🌱🐇ชีวิตประจำวันของถังซานและเสียวอู่ในแดนเทพ〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: ชีวิตประจำวันของถังซานและเสียวอู่ในแดนเทพ

《ชีวิตประจำวันของถังซานและเสียวอู่ในแดนเทพ》

ณ แดนเทพ

วันนี้เป็นวันที่ถังซานมีเวลาว่างอย่างหาได้ยาก

นับตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งในคณะกรรมการแดนเทพ เขาก็ตกอยู่ในสภาวะที่ยุ่งวุ่นวายมาโดยตลอด ในที่สุดก็จัดการเรื่องราวต่างๆ ให้เข้าที่เข้าทางได้เสียที ประกอบกับช่วงนี้มีเทพแห่งความเมตตาและเทพแห่งความชั่วร้ายองค์ใหม่คอยช่วยเหลือ เขาจึงพอจะถอนหายใจได้อย่างโล่งอกเสียที

"ข้า... คิดถึงท่านอาจารย์อยู่หน่อยๆ" ถังซานกระซิบข้างหูเสียวอู่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เสียวอู่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นในเนตรคู่งามก็ฉายแววหวนรำลึก พยักหน้าเบาๆ "ใช่แล้ว! คิดถึงวันเวลาที่พวกเราอยู่บนแผ่นดินโต้วหลัวจังเลย! พี่ซาน ถ้ามีเวลา พวกเรากลับไปที่แผ่นดินโต้วหลัวกันสักครั้งดีไหม?"

ถังซานยกมือขึ้นบีบจมูกของนางเบาๆ "พูดจาเหลวไหลอีกแล้ว ถ้าหากกลับไปได้จริงๆ พวกเราจะรอมาถึงป่านนี้หรือ? กฎแห่งจักรวาล ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นสิ่งที่มิอาจฝ่าฝืนได้"

"จนกระทั่งได้มาถึงแดนเทพ ข้าถึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเหตุใดจึงต้องมีแดนเทพอยู่ ไม่ใช่เพียงเพื่อบริหารจัดการมิติแห่งนั้น แต่ที่สำคัญกว่าคือ การนำพาผู้คนที่สามารถทะลวงผ่านขีดจำกัดจากมิติต่างๆ มายังที่แห่งนี้ สิ่งที่เรียกว่าเทพ แม้จะทะลวงผ่านมิติเดิมของตนมาได้ ก็ยังคงต้องอยู่ภายใต้ข้อจำกัดของกฎแห่งจักรวาลอยู่ดี"

เมื่อถังซานกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ในใจก็รู้สึกเศร้าสร้อยอยู่บ้าง การได้เป็นเทพ แม้จะทำให้เขามีชีวิตที่ยืนยาว แต่ในขณะเดียวกัน ก็ได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีบนแผ่นดินโต้วหลัวไป เขาคิดถึงวันเวลาในอดีตเหลือเกิน... วันที่ได้ฝึกฝนอย่างหนักร่วมกับสหาย, ล่าสัตว์วิญญาณ, เพิ่มวงแหวนวิญญาณ; ได้รับการสั่งสอนอย่างอบอุ่นจากปรมาจารย์จนแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง, เข้าร่วมการประลอง, ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง... ทุกย่างก้าวที่ผ่านมา ล้วนแต่มีเรื่องราวที่น่าจดจำมากมาย

และบัดนี้ในแดนเทพ แม้ดูเหมือนจะมีทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกอย่างล้วนดีพร้อม แต่ก็ยังมีพื้นที่ว่างบางส่วน... ที่ไม่อาจเติมเต็มได้

อย่างน้อยที่สุด... เขาก็ได้สูญเสียอิสรภาพไป

นอกจากแดนเทพแล้ว เขาไม่สามารถไปที่ใดได้เลย

หลังจากมาถึงที่นี่ เขาถึงได้รู้ว่า ที่แท้แล้วสิ่งที่เรียกว่าเทพเจ้า ก็คือมนุษย์ที่ได้ทะลวงผ่านข้อจำกัดของกฎแห่งมิติ เมื่อทะลวงผ่านสำเร็จ ก็จะถูกกฎแห่งจักรวาลกดดัน ขอบเขตนั้นยากที่จะทะลวงผ่านอย่างยิ่ง และการทะลวงผ่านก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป และเทวสถานะในแดนเทพ ที่จริงแล้วก็คือการให้ความคุ้มครองแก่คนเช่นนี้ เมื่อมีเทวสถานะ ก็จะสามารถปกป้องตนเองจากข้อจำกัดของกฎแห่งจักรวาลเหล่านั้นได้ในระดับหนึ่ง และแดนเทพ พูดให้ถึงที่สุดแล้ว ก็คือโลกอีกใบหนึ่งที่ตัดขาดออกจากกฎแห่งจักรวาล

เมื่อกลายเป็นเทพ ก็ไม่ใช่คนอีกต่อไป ไม่อาจหวนคืนสู่โลกของมนุษย์ได้อีกแล้ว เพราะเมื่อใดที่ออกจากความคุ้มครองของแดนเทพ แม้เทวสถานะจะสามารถปกป้องเขาได้ในเวลาอันสั้น แต่เมื่อหมดเวลา เขาก็จะถูกกฎแห่งจักรวาลกดดันอย่างรุนแรง และจะดับสูญไปในจักรวาลโดยสิ้นเชิง

ต่อให้เป็นเทพเจ้า ก็มิอาจต่อกรกับกฎของจักรวาลได้!

ถังซานจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดในจักรวาลจึงมีกฎเช่นนี้อยู่ มันเป็นพลังงานที่มองไม่เห็น รู้สึกไม่ได้ แต่กลับมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง

"นี่... วันนี้ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้านะ เลิกคิดเรื่องหนักๆ ได้แล้วดีไหม?" เสียวอู่ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ

ถังซานยิ้มเล็กน้อย ประทับจุมพิตลงบนแก้มของนางอย่างแผ่วเบา

"แล้ววันนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีล่ะ?"

เสียวอู่หัวเราะคิกคัก "ก็อยู่ที่บ้านนี่แหละ ที่จริงแล้ว ขอแค่มีท่านอยู่ข้างๆ ที่ไหนก็ไม่อยากไปทั้งนั้น"

เสียวอู่พลิกข้อมือ ในฝ่ามือก็ปรากฏหวีอันงดงามเล่มหนึ่งขึ้นมา หวีเล่มนั้นทำมาจากกระดูกศีรษะของสัตว์วิญญาณชนิดหนึ่ง บนนั้นแกะสลักลวดลายลอยนูนที่วิจิตรงดงามอย่างยิ่ง

เมื่อถังซานเห็นหวีเล่มนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะชะงักไป ด้วยสายตาอันทรงพลังที่สืบทอดมาจากเนตรปีศาจสีม่วง เขาย่อมสามารถมองเห็นลวดลายบนนั้นได้อย่างชัดเจน

ลายสลักนั้นละเอียดอ่อนยิ่งนัก ภาพบนนั้นบอกเล่าเรื่องราวหนึ่ง: เด็กชายตัวน้อยจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเล่นอยู่ในป่าเขา ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบนภูเขาลูกย่อมแห่งหนึ่ง เด็กหญิงนั่งอยู่ข้างหน้า เด็กชายยืนอยู่ข้างหลัง เหนือศีรษะคือดวงจันทร์ที่ส่องสว่างเต็มดวง... เด็กชายกำลังหวีผมยาวสลวยให้แก่เด็กหญิง

"พี่ซาน... ยังจำได้ไหม?" เสียวอู่ถามเสียงอ่อนโยน

ถังซานมองนางด้วยรอยยิ้ม "จะลืมได้อย่างไรกัน? การได้หวีผมให้เจ้า เคยเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดของข้า"

ขอบตาของเสียวอู่แดงขึ้นเล็กน้อย "เสียวอู่ไม่มีบ้านมานานแล้ว... จนกระทั่งได้พบกับท่าน... ขอบคุณนะพี่ซาน ที่มอบบ้านให้แก่ข้า ตอนที่ท่านหวีผมให้ข้าเป็นครั้งแรก ข้าก็บอกกับตัวเองว่า... ชาตินี้... จะไม่มีวันจากท่านไปไหน... เพราะว่า... ท่านคือคนที่ทำให้ข้ารู้สึกถึงคำว่าบ้าน... พี่ซาน..."

ดวงตาของถังซานก็ชื้นขึ้นมาเช่นกัน เขากอดนางแน่น "เจ้าก็มอบบ้านให้แก่ข้าเช่นกัน... เป็นเจ้าที่ทำให้ข้ามีความสุข... ร่าเริงได้ถึงเพียงนี้"

เสียวอู่พลันยิ้มออกมา ยื่นหวีใส่มือของเขา "ถ้าอย่างนั้น... ก็หวีผมให้ข้าสิ"

"ได้เลย!"

เขาค่อยๆ คลายเปียผมหางแมงป่องที่ยาวสลวยของนางออก... ถือหวีเล่มนั้นที่บันทึกเรื่องราวของพวกเขาไว้... เขาประคองมันอย่างระมัดระวังราวกับกำลังปกป้องชีวิตของตนเอง... ค่อยๆ หวีผมยาวสลวยให้แก่นางอย่างแผ่วเบา...

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของเสียวอู่และถังซาน ฉบับตีพิมพ์เป็นหนังสือครั้งที่สอง ในปี2014

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪