Douluo Dalu : 🐇เพลงแห่งโต้วหลัว〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: เพลงแห่งโต้วหลัว

《เพลงแห่งโต้วหลัว》

“หลอมกระดูกข้า เผาผลาญวิญญาณข้า ผ่านร้อยพันหลอมหล่อ สร้างร่างข้า กุมตะวันจันทราสามารถเด็ดดวงดารา โลกหล้านี้มิมีผู้ใดเสมอเหมือน ในที่สุดก็กลายเป็นตำนานแห่งแดนเทพ...”

---

เมฆาเซียนบนฟากฟ้าแปรเปลี่ยนไปนับหมื่นพัน บางคราคลี่คลายเป็นเกลียวคลื่นม้วนตลบ บางคราสงบนิ่งดุจดั่งเทพธิดา แต่แล้วก็พลันเปลี่ยนรูปร่างอย่างรวดเร็ว ทุกการแปรเปลี่ยนล้วนไร้ซึ่งกฎเกณฑ์ แต่กลับนำมาซึ่งสุนทรียภาพและความรู้สึกอันน่าทึ่ง

"เสียวอู่... เรียกข้ามาถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือ?" นิ่งหรงหรงมองดูหญิงสาวเบื้องหน้าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

เสียวอู่ในวันนี้ สวมชุดกระโปรงยาวสีชมพู ยืนอยู่บนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยเมฆหมอกอันเลือนราง ท่ามกลางปุยเมฆสีขาวที่ขับเน้นให้นางดูราวกับเทพธิดาจากสรวงสวรรค์

เปียผมหางแมงป่องที่ยาวสลวยสะบัดไหว เสียวอู่หันกลับมา บนใบหน้างามกลับฉายแววเศร้าสร้อยอยู่บ้าง

"พี่ซานเล่าว่า... แต่เดิมเขามาจากอีกโลกหนึ่ง... ไม่เป็นที่ยอมรับของสำนัก จึงได้กระโดดหน้าผาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของตน หน้าผาที่เขากระโดดลงมาในตอนนั้น มีชื่อว่า 'ภูตผีโศกา' ส่วนสำนักในอดีต ก็คือสำนักถัง... พอได้ฟังเรื่องราวในอดีตของเขา ข้าก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจเหลือเกิน"

นิ่งหรงหรงเดินมาอยู่ข้างๆ เสียวอู่ "ใช่แล้วล่ะ! พี่ซานลำบากมามากจริงๆ เขามาจากอีกโลกหนึ่ง มายังแผ่นดินโต้วหลัวของพวกเรา แต่กลับไม่เคยโทษโชคชะตา ก้าวเดินทีละก้าว แข็งแกร่งขึ้นทีละขั้น และสร้างสำนักถังขึ้นมาใหม่บนแผ่นดินนี้... แล้วนี่เจ้าเรียกข้ามา ก็เพื่อให้ข้ามาฟังเจ้าสรรเสริญเขารึไง? จะว่าไป... ตอนนั้นข้าเองก็เคยแอบมีใจให้พี่ซานอยู่เหมือนกันนะ เจ้าไม่กลัวข้าจะชิงรักหักสวาทเอาหรือไง? คิกคิก"

เสียวอู่ทำเสียงดุ "เจ้ากล้า!" แต่แล้วนางก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ในทันที "ต่อให้เจ้ากล้า ข้าก็ไม่กลัวหรอก!"

นิ่งหรงหรงหัวเราะ "เอาล่ะๆ ว่ามาเถอะน่า... ตกลงเรียกข้ามามีเรื่องอะไรกันแน่! ข้าไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้นนะ กลับไปยังต้องทำอาหารให้เจ้าอ้วนบ้านั่นอีก ถ้าให้เขาทำ เกรงว่าคงจะเป็นไส้กรอกใหญ่ ไส้กรอกเล็ก ไส้กรกเห็ดอีกเป็นกอง" เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

เสียวอู่กลับไม่ทันได้สังเกตเห็นรายละเอียดเหล่านี้ "ข้าอยากจะให้ของขวัญพี่ซานชิ้นหนึ่ง เลยอยากให้เจ้ามาช่วยข้าดูหน่อย"

นิ่งหรงหรงถามอย่างสงสัย "ของขวัญอะไรหรือ? ตอนนี้เขาเป็นถึงหนึ่งในห้าเทพราชันย์แห่งคณะกรรมการแดนเทพ ทั้งยังดูแลจัดการแดนเทพอีกด้วย อยากจะได้อะไรก็ย่อมได้มิใช่หรือ?"

เสียวอู่กล่าวอย่างภาคภูมิใจ "นี่เจ้าไม่รู้สินะ... ข้าแต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง อยากจะร้องให้เขาฟัง ของขวัญชิ้นนี้เขาจะหาได้ง่ายๆ หรือ? นี่ไง ก็เลยให้เจ้ามาฟังก่อนว่าไพเราะหรือไม่"

นิ่งหรงหรงกล่าวอย่างประหลาดใจ "เจ้าช่างใส่ใจจริงๆ นะ รีบเลย ร้องให้ฟังหน่อยสิ"

"อื้ม" เสียวอู่รับคำ ในดวงตาฉายแววเศร้าสร้อยระคนหวนรำลึก แต่ที่มากกว่านั้น คือความหวานล้ำที่เปี่ยมอยู่ในใจ

นางเผยอริมฝีปากแดงระเรื่อ ค่อยๆ ขับขานบทเพลง:

“ในโลกหล้าไหนเลยจะมีผู้ไร้ค่า
โชคชะตาแต่ละคนล้วนเป็นผู้กุม
หญ้าป่าเพียงหนึ่งต้นก็สามารถแผ่ไพศาลกลายเป็นทะเล
สรรพสิ่งหมื่นพัน
ท่ามกลางหมู่ดาว ย่อมมีพงไพรเขียวชอุ่ม

จะสู้ก็ต้องสู้ให้ปรากฏคม
จะเจ็บก็ต้องเจ็บอย่างงดงาม
กฎเกณฑ์ใดจะขังเราไว้ได้
โลหิตร้อนอันทรนงเดือดพล่าน
คือศักดิ์ศรีแห่งโต้วหลัว

หลอมกระดูกข้า
เผาผลาญวิญญาณข้า
ผ่านร้อยพันหลอมหล่อ
สร้างร่างข้า
กุมตะวันจันทราสามารถเด็ดดวงดารา
แต่กลับต้องถอนใจ... โลกนี้... มิมีตัวข้า...

โชคชะตา
บุพเพกรรม
ถามว่าใครเล่าจะหยั่งรู้ได้

หลอมกระดูกข้า
เผาผลาญวิญญาณข้า
ผ่านร้อยพันหลอมหล่อ
สร้างร่างข้า
กุมตะวันจันทราสามารถเด็ดดวงดารา
โลกหล้านี้มิมีผู้ใดเสมอเหมือน
ในที่สุดก็กลายเป็นตำนานแห่งแดนเทพ...”

เสียงเพลงอันไพเราะราวกับเสียงลมในป่าไพรบรรเลงเคล้าเสียงน้ำพุไหลริน ประดุจเสียงพิณทองคำดีดประสานคันชักหยก... เสียงขับขานอันน่าหลงใหลของเสียวอู่ทำให้เมฆหมอกรอบกายดูราวกับจะร่ายรำตามไปด้วย เสียงเพลงที่อ่อนหวานและกังวานนี้ แม้จะอยู่ในแดนเทพ ก็ยังคงเป็นดั่งเสียงสวรรค์

นิ่งหรงหรงยืนนิ่งตะลึงมองดูเสียวอู่ แต่ในส่วนลึกของจิตใจ กลับกำลังฉายภาพเรื่องราวทั้งหมดที่พวกเขาเคยประสบมาบนแผ่นดินโต้วหลัว

ฉากแล้วฉากเล่า... ยังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ... แรกเริ่มที่มาถึงสถาบันสื่อไหลเค่อ สี่คนต่อสู้กับท่านอาจารย์จ้าวอู๋จี้ อจลผู้ไม่หวั่นไหว ภายใต้การชี้แนะของปรมาจารย์อวี้เสี่ยวกังก็แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน เข้าร่วมการประลองครั้งใหญ่ที่ไม่มีวันลืมเลือน ผจญภัยในป่าใหญ่ซิงโต่วที่เต็มไปด้วยอันตรายและโอกาส และในที่สุด... ศึกตัดสินกับวิหารวิญญาณยุทธ์... บรรลุเป็นเทพในชั่วข้ามคืน... ทุกสิ่งทุกอย่าง... ราวกับถูกถ่ายทอดอยู่ในบทเพลงอันไพเราะนี้

"อยากกลับไปจังเลย..." นิ่งหรงหรงพึมพำ

"ข้าก็เหมือนกัน..." ขอบตาของเสียวอู่แดงก่ำ

"เพลงนี้ชื่อว่าอะไรหรือ?" นิ่งหรงหรงถาม

เสียวอู่ยิ้มเล็กน้อย "ก็ให้ชื่อว่า 《โต้วหลัว》เถอะ"

"อืม... ไม่มีอะไรจะเหมาะสมไปกว่านี้แล้วล่ะ ไปร้องให้เขาฟังเถอะ เขาจะต้องชอบอย่างแน่นอน" นิ่งหรงหรงกล่าวจากใจจริง

"อื้ม"

นิ่งหรงหรงกลอกตาไปมา "ในเมื่อเจ้าให้ของขวัญเขาแล้ว ก็ให้เขาตอบแทนของขวัญให้เจ้าบ้างสิ ให้เขาแต่งเพลงให้เจ้าสักเพลง เจ้าว่าดีไหม?"

เสียวอู่ชะงักไป "แบบนี้... จะดีเหรอ?"

"ดีสิ ดีแน่นอน!"

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวตอนพิเศษของเสียวอู่บนแดนเทพ ฉบับตีพิมพ์เป็นหนังสือครั้งที่สอง ในปี2014

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪