Douluo Dalu : 🌱สำนักถัง, ถังซาน! (2)〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: สำนักถัง, ถังซาน! (2)

สำนักถัง, ถังซาน! (2)

ถึงเวลาเปลี่ยนเวรยามแล้ว กรงเล็บเทพเหินฟ้าถูกส่งออกไปเกาะบนชายคาอย่างแผ่วเบา กรงเล็บเทพเหินฟ้าที่ถังซานสร้างขึ้นเองนี้ ที่ปลายกรงเล็บแต่ละอันหุ้มด้วยผ้านุ่ม เมื่อตกกระทบที่ใด ผ้านุ่มจะสัมผัสก่อนจึงไม่เกิดเสียง จากนั้นกรงเล็บอันแหลมคมจึงจะทะลุผ้านุ่มออกไปยึดเกาะอย่างมั่นคง ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

ออกแรงแขนทั้งสองข้าง ปีนขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว ชุดฝึกสีเทาเข้มของศิษย์ฝ่ายนอกช่วยอำพรางตัวในยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดี สภาพอากาศวันนี้เป็นใจนัก จันทร์มืดลมแรง

เมื่อเข้ามาในกำแพงของฝ่ายใน ถังซานรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นระรัว ไม่เต้นไม่ได้ หากถูกจับได้ เขารู้ดีถึงผลที่จะตามมา มันจะร้ายแรงมาก โทษเบาคือถูกเฆี่ยนอย่างหนัก โทษหนักคือถูกทำลายวรยุทธ์และขับออกจากสำนัก

ถังซานสูดหายใจลึก บอกตัวเองว่าต้องใจเย็น ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องใจเย็น มีเพียงความเยือกเย็นเท่านั้นจึงจะมีโอกาสสำเร็จแม้เพียงน้อยนิด ในเมื่อเข้ามาแล้ว ก็ไม่มีทางถอยอีกต่อไป ใช่แล้ว ไม่มีทางถอย มีแต่ต้องเดินหน้า ต้องสำเร็จเท่านั้น ห้ามล้มเหลว

ถังซานรู้ว่าตนควรไปที่ใด หอคัมภีร์ของสำนักถัง ที่นั่นคือสถานที่สำคัญอันเป็นรากฐานของสำนักถัง หากมีคัมภีร์ลับใดๆ ก็ย่อมต้องอยู่ที่นั่น ในหอคัมภีร์ไม่มีศาสตราลับใดๆ ติดตั้งไว้ แต่ทุกคืนจะมีผู้อาวุโสหนึ่งท่านรับผิดชอบเฝ้าเวรยาม

เขายังคงเดินไปตามเงามืดใต้ชายคา แม้เขาจะไม่ใช่ศิษย์ฝ่ายใน แต่ก็เคยเข้ามาในฝ่ายในมาก่อน จึงคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เพราะอย่างไรเสีย เขาก็เติบโตในสำนักถังมาตั้งแต่เล็ก

หอคัมภีร์ตั้งอยู่ในจุดที่สูงที่สุดของสำนักถัง มีเพียงศิษย์ฝ่ายในเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้ามาอ่าน และว่ากันว่าแต่ละเดือนมีโอกาสเพียงสามครั้งเท่านั้น

ที่นั่นเอง!

ในที่สุดก็มาถึงหอคัมภีร์ ถังซานสูดหายใจลึก หัวใจเต้นรัวอีกครั้ง

คืนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นผู้อาวุโสท่านใดเฝ้ายามอยู่ที่นี่ ขอเพียงรอดพ้นสายตาของท่านไปได้ เขาก็มีโอกาสสำเร็จ

กรงเล็บเทพเหินฟ้าถูกส่งออกไปอีกครั้งอย่างแผ่วเบา เกาะบนชายคาของหอคัมภีร์มุมหนึ่ง ยังคงไม่เกิดเสียงแม้แต่น้อย

เมื่อก่อน ตอนทดลองกรงเล็บเทพเหินฟ้านี้ ถังซานเคยขอให้ท่านปู่ถังหลันช่วยทดสอบ แม้แต่ท่านปู่ถังหลันที่มีวรยุทธ์สูงส่งปานนั้น ก็ยังไม่ได้ยินเสียงแหวกอากาศและเสียงกรงเล็บยึดเกาะวัตถุ

หากนับในฝ่ายในแล้ว ท่านปู่ถังหลันมีวรยุทธ์เป็นรองผู้อาวุโสเพียงเจ็ดท่านเท่านั้น ความหวังเดียวของถังซานในตอนนี้คือ ขออย่าให้ผู้ที่เฝ้ายามในคืนนี้เป็นหนึ่งในเจ็ดท่านนั้นเลย

เขานับเลขในใจจนครบหนึ่งร้อย หอคัมภีร์ยังคงเงียบสงบ ถังซานลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าโชคของเขาจะดีจริงๆ

ช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว สำเร็จหรือล้มเหลว ตัดสินกันที่ตรงนี้!

มือขวากำสายอ่อนของกรงเล็บเทพเหินฟ้า มือซ้ายยกขึ้น เล็งไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างหอคัมภีร์ สูดหายใจเข้าลึกๆ ให้อากาศเย็นยามค่ำคืนเต็มปอด เพื่อปลุกความกล้าหาญให้ตัวเอง

ถังซานกดกลไก "ชุ!" ลูกธนูจากปลอกแขนพุ่งออกไปราวกับสายฟ้า ตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป

"ปัก!" ลูกธนูฝังเข้าไปในต้นไม้ เกิดเสียงเบาๆ

แทบไม่ลังเล ถังซานก้มตัวลง หน้าไม้รัดหลังที่อยู่บนหลังของเขาก็ถูกยิงตามออกไปทันที คราวนี้เป้าหมายคือต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลกว่าเดิม "ตึง!" ครั้งนี้เสียงดังขึ้นเล็กน้อย เขาต้องการสร้างสถานการณ์ว่ามีผู้บุกรุกยามวิกาลกำลังเคลื่อนที่จากใกล้ไปไกล

กลยุทธ์นี้เรียกว่า ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม (声东击西)

ประตูใหญ่ของหอคัมภีร์เปิดผางออก เงาดำสายหนึ่งพุ่งออกมาในทันที ปลายเท้าแตะพื้น ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับอินทรี ปลายเท้าแตะกิ่งไม้ พุ่งตรงไปยังทิศทางที่ถังซานล่อไป

สำเร็จ! ถังซานดีใจอย่างยิ่ง โบราณว่าโอกาสดีไม่มีมาบ่อยๆ ในตอนนี้แม้แต่ความคิดที่จะลังเลก็ยังไม่ทันปรากฏ เขาก็ดึงสายอ่อน ปลายเท้าแตะพื้นเช่นกัน ใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไป ปีนขึ้นหอคัมภีร์ราวสายฟ้าแลบ พุ่งเข้าไปในห้องโดยตรง

ในห้องมีตะเกียงจุดอยู่ แสงไฟค่อนข้างสลัว ชั้นหนังสือโบราณวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ด้านหน้าชั้นหนังสือเหล่านั้นมีโต๊ะตัวหนึ่ง บนโต๊ะมีหนังสือวางอยู่หลายเล่ม

ถังซานรู้ว่าเวลาของตนมีน้อย เขาวิ่งไปยังโต๊ะหนังสือราวกับสายลม และเห็นหนังสือสองเล่มวางอยู่บนโต๊ะพอดี

“คัมภีร์เสวียนเทียน, เคล็ดร้อยศาสตราลับ? โชคดีจริงๆ” โดยไม่ลังเล เขาคว้าหนังสือทั้งสองเล่มขึ้นมา ไม่ทันได้ดูว่าเป็นของจริงหรือปลอม ก็ยัดเข้าไว้ในอก พลิกตัวตีลังกา พุ่งออกจากหอคัมภีร์ อาศัยกรงเล็บเทพเหินฟ้าเหวี่ยงตัว ร่อนลงสู่พื้นอย่างนุ่มนวล ยังคงเป็นมุมมืดที่เดิม มือขวาสะบัด กรงเล็บเทพเหินฟ้าถูกเก็บกลับมา เขาก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วดุจกระต่ายป่าโดยไม่หันกลับมามอง

แต่สิ่งที่เขาไม่เห็นคือ ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป ประตูหอคัมภีร์ก็ปิดลงอย่างเงียบกริบโดยไม่เกิดเสียงแม้แต่น้อย และลูกธนูสองดอกที่เขาปักไว้บนต้นไม้ก็หายไปด้วย

ถังซานกลับมาตามเส้นทางเดิม ราวกับแมวป่าออกจากฝ่ายใน กลับมาถึงที่พักของตนอย่างแผ่วเบา ผลักประตูเข้าไป แล้วปิดประตูอย่างเงียบๆ เขาไม่เคยรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน

สำเร็จ สำเร็จจริงๆ

ในห้องมืดมิด ถังซานได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น “ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!” ไม่หยุด ความรู้สึกนี้ช่างน่าตื่นเต้นเหลือเกิน แต่ในใจของเขาตอนนี้ นอกจากความกลัวแล้ว ยังมีความตื่นเต้นดีใจมากกว่า

คัมภีร์เสวียนเทียน นั่นคือคัมภีร์เสวียนเทียนเชียวนะ! บันทึกวิชาสุดยอดสูงสุดของสำนักถังไว้ เขาเคยได้ยินชื่อมานาน แต่ไม่เคยเห็นมาก่อน เคล็ดร้อยศาสตราลับก็น่าจะเป็นส่วนหนึ่งของคัมภีร์เสวียนเทียน ถูกแยกออกมาต่างหาก บนนั้นน่าจะบันทึกเคล็ดวิชาศาสตราลับชั้นสูงสุดของสำนักถังไว้! รวมถึงกรรมวิธีการสร้างศาสตราลับประเภทกลไกชั้นยอดเหล่านั้นด้วย ยอดเยี่ยมจริงๆ ยอดเยี่ยมจริงๆ

ถังซานพลันหันกาย คุกเข่าลงกับพื้นไปทางฝ่ายใน โขกศีรษะอย่างแรงสามครั้ง พึมพำกับตัวเองว่า “ท่านผู้อาวุโสทุกท่าน ถังซานอกตัญญู ขโมยวิชาสุดยอดของฝ่ายในไป แต่ขอให้ท่านผู้อาวุโสทุกท่านโปรดวางใจ ถังซานจะไม่นำวิชาเหล่านี้ไปเผยแพร่ให้ผู้อื่นเด็ดขาด จะศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองเท่านั้น วันหน้าหากศึกษาจนสำเร็จ จะยอมพลีชีพเพื่อสำนัก ตอบแทนบุญคุณอันยิ่งใหญ่ของสำนัก”

“นับว่าเจ้าหนูนี่ยังมีมโนธรรม” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ถังซานตกใจจนแทบจะกระโจนลุกขึ้นยืนโดยสัญชาตญาณ ในมือได้เล็งปลอกแขนธนูไปยังทิศทางที่มาของเสียงแล้ว

“ใคร!” เสียงของถังซานไม่เพียงสั่นเครือ แต่ยังฟังดูแปลกๆ

“ฉึก!” ตะเกียงน้ำมันถูกจุดขึ้น ข้างโต๊ะมีคนนั่งอยู่ จะเป็นใครไปได้นอกจากท่านปู่ถังหลัน

“ท่านปู่ ท่าน...ท่านมาได้อย่างไรขอรับ?” ถังซานถามตะกุกตะกัก ใบหน้าซีดเผือด เขาตระหนักดีว่าการขโมยวิชาสุดยอดของฝ่ายในเป็นความผิดร้ายแรงเพียงใด

ท่านปู่ถังหลันถอนหายใจ ยกมือขึ้น “กริ๊ง! กริ๊ง!” สองเสียง ลูกธนูสองดอกตกลงบนโต๊ะ เกิดเสียงกระทบเบาๆ

“เป็นขโมยยังทิ้งร่องรอยไว้ ช่างเป็นขโมยที่โง่เขลาจริงๆ” ขณะพูด ท่านผู้เฒ่าก็ส่ายหน้าให้ถังซาน

ใบหน้าของถังซานแข็งทื่อ “ตุบ” เขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ในตอนนี้ เขารู้ว่าพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่รอรับการตัดสินโทษ เขาไม่กลัวตาย เพียงแต่ ความปรารถนาของเขาคงไม่อาจสำเร็จได้ในที่สุด

ท่านปู่ถังหลันลุกขึ้นยืน ค่อยๆ เดินมาข้างๆ เขา

ถังซานหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ เขาไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย หากให้เขาเลือกอีกครั้ง เขาก็จะทำเช่นเดิม จะยังคงขโมยคัมภีร์ลับของฝ่ายใน

“เจ้าคิดว่า กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมของเจ้าจะล่อผู้อาวุโสที่เฝ้าหอคัมภีร์ไปได้จริงๆ รึ? สำหรับผู้อาวุโสที่เฝ้ายามแล้ว ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการปกป้องหอคัมภีร์อีกแล้ว นอกจากสำนักถังจะถูกบุกโจมตีจนพ่ายแพ้ มิฉะนั้นจะไม่มีวันจากไปโดยง่ายเด็ดขาด แค่เล่ห์เหลี่ยมตื้นๆ ของเจ้า ยังกล้าไปขโมยหนังสือที่หอคัมภีร์อีกรึ?”

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าหนูอย่างเจ้าจะไม่ยอมอยู่อย่างสงบ คืนนี้ต้องไปแน่ๆ ข้าเฝ้ามองเจ้าเติบโตมา แค่เจ้าขยับก้น ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าจะถ่ายออกมาเป็นอะไร ลุกขึ้นมา” พูดจบ ท่านปู่ถังหลันก็ยกขาเตะก้นถังซานไปหนึ่งที

ถังซานก้มหน้าต่ำจนแทบจะฝังอยู่ในอก ลุกขึ้นยืน ไม่กล้าเงยหน้ามองท่านปู่ถังหลัน

ท่านปู่ถังหลันถอนหายใจ กล่าวว่า “ข้าไม่เคยสอนวิชาสุดยอดของฝ่ายในให้เจ้า คืนนี้ ข้าก็ไม่เคยเห็นเจ้า เจ้าก็ไม่รู้ว่าข้าสลับเวรกับผู้อาวุโสที่เฝ้ายามในวันนี้ ไม่มีใครรู้ว่าหนังสือสองเล่มนั้นข้าแอบคัดลอกมาเอง ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น เจ้าก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น จำคำพูดเมื่อครู่ของเจ้าไว้ ของที่อยู่ในอกเจ้า ห้ามให้ศิษย์ฝ่ายนอกคนใดเห็นอีกเด็ดขาด เจ้าศึกษาค้นคว้าอะไรออกมา เรียนรู้อะไรมา ก็ต้องเก็บไว้ในท้องของเจ้า ห้ามรั่วไหลออกไปเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?”

“ท่านปู่ ท่าน?” ถังซานเงยหน้าขึ้นทันที มองไปยังใบหน้าที่ชราภาพของท่านปู่ถังหลัน

ในขณะนี้ ใบหน้าของท่านปู่ถังหลันเต็มไปด้วยความเมตตาปรานี เขายกมือขึ้น ลูบศีรษะของถังซาน ผลักประตูห้องออกไป แล้วหายไปในความมืดของราตรีในชั่วพริบตา

ดวงตาของถังซานพร่ามัวในทันที น้ำตาที่เอ่อคลอสะท้อนแสง ทำให้ทัศนียภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นเงาแสงประหลาด

เขาคุกเข่าลงอีกครั้ง โขกศีรษะอย่างหนักแน่นจริงจังไปยังทิศทางที่ท่านปู่ถังหลันจากไปสามครั้ง

ลุกขึ้นยืนใหม่ ปิดประตูให้ดี เดินอย่างรวดเร็วไปยังโต๊ะหนังสือ เช็ดน้ำตาออกจากดวงตา แล้วรีบหยิบหนังสือสองเล่มในอกออกมา กลืนน้ำลายลงคออย่างแรง เขาค่อยๆ พลิกเปิดหน้าแรกของคัมภีร์เสวียนเทียน!

...

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวปฐมบทก่อนเริ่มตำนานมหากาพย์ทวีปโต้วหลัว

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪