Douluo Dalu : 🌱สำนักถัง, ถังซาน! (3)〔ตอนพิเศษ〕

📚 Douluo Dalu Extra

ตอนพิเศษ: สำนักถัง, ถังซาน! (3)

สำนักถัง, ถังซาน! (3)

หนึ่งปีต่อมา!

ถังซานนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง รอบกายมีไอหมอกสีขาวอบอวล กลิ่นหอมจางๆ ลอยฟุ้งอยู่ในห้อง พลังพรหมจรรย์ที่สั่งสมมากว่าสิบปีทำให้เขามีรากฐานที่ลึกซึ้งอย่างยิ่ง เพียงปีเดียว เคล็ดวิชาเสวียนเทียนก็บรรลุขั้นต้นแล้ว

ปีนี้ เขาอายุสิบเก้าปี!

อีกสามปี!

ท่านปู่ถังหลันสิ้นลมอย่างสงบ สิริอายุได้เก้าสิบเอ็ดปี ผู้เดียวที่รู้ความลับได้จากไปแล้ว ก่อนจะจากไป ถังซานคอยเฝ้าอยู่ข้างกายท่านผู้เฒ่าตลอดเวลา คอยปรนนิบัติดูแลท่านปู่ถังหลันจนสิ้นลม ไม่ได้จากไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว

อีกสามปีต่อมา

ถังซานปิดด่าน ด้านหนึ่งเพื่อไว้ทุกข์ให้ท่านปู่ถังหลัน อีกด้านหนึ่งก็ศึกษาค้นคว้าวิชาศาสตราลับอย่างหนัก เริ่มทดลองสร้างศาสตราลับประเภทกลไกที่ล้ำสมัยที่สุดของสำนักถัง รวมถึงการฟื้นฟูศาสตราลับบางอย่างที่สูญหายไปแล้วผ่านการศึกษาค้นคว้าของตนเอง

ปิดด่านไว้ทุกข์สามปี เมื่อถังซานออกจากด่าน ก็อายุได้ยี่สิบห้าปีแล้ว

เคล็ดวิชาเสวียนเทียนในที่สุดก็ฝึกฝนจนเกิดเป็นปราณป้องกาย, เคลื่อนไหวดุจเงาพรายบรรลุขั้นสูง, วิชาคุมกระเรียนจับมังกรบรรลุขั้นต้น, ฝ่ามือหยกเร้นลับบรรลุขั้นสูง, เนตรปีศาจสีม่วงบรรลุขั้นที่สอง

เคล็ดร้อยศาสตราลับศึกษาจนแตกฉาน เขาสามารถใช้ศาสตราลับส่วนใหญ่ได้แล้ว ยกเว้นเพียงไม่กี่ชนิด

ชื่อของถังซาน พร้อมกับการไว้ทุกข์สามปี แม้แต่ในฝ่ายนอก ก็กลายเป็นชื่อที่ผู้คนรู้สึกห่างเหินไปแล้ว คนที่ยังจำเขาได้ จะสังเกตเห็นเพียงความซื่อสัตย์ภักดีของเขาเท่านั้น

ถังซานไม่ค่อยปรากฏตัวในฝ่ายนอก เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องของตนเพื่อสร้างศาสตราลับ ซึ่งนี่ก็เป็นสิ่งที่ศิษย์ฝ่ายนอกควรทำอยู่แล้ว ทุกเดือนศิษย์ฝ่ายนอกจะมีงานที่ต้องทำของตนเอง สำนักถังไม่เลี้ยงคนเปล่าประโยชน์ ศาสตราลับที่ถังซานผลิต โดยเฉพาะเกาทัณฑ์และหน้าไม้ต่างๆ มีคุณภาพสูงอย่างยิ่ง ได้รับคำชมอย่างเป็นเอกฉันท์จากลูกค้าของสำนักถัง ดังนั้น สถานะของเขาในฝ่ายนอกจึงสูงขึ้นตามไปด้วย แม้แต่หัวหน้างานบางคนของฝ่ายนอกเมื่อพบเขาก็ต้องเรียกเขาว่า นายน้อยซาน

สี่ปีต่อมา!

ราตรีแผ่ปกคลุม ความเย็นเยียบของค่ำคืนราวกับสายน้ำ

ร่างหนึ่งลอบออกจากสำนักถังอย่างเงียบเชียบ มุ่งหน้าไปยังด้านหลังของไหล่เขาที่สำนักถังตั้งอยู่ ที่นั่นคือหน้าผาที่ผู้คนไม่เคยย่างกราย

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็มาถึงเบื้องหน้าผานั้น หยุดฝีเท้าลง

อาภรณ์สีเทา ใช่แล้วคือถังซาน ปีนี้เขาอายุยี่สิบเก้าปีแล้ว

ลมหายใจของเขาค่อนข้างหอบถี่ ใบหน้าแดงก่ำ ด้วยวรยุทธ์ของเขา ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

นับตั้งแต่ได้รับคัมภีร์เสวียนเทียนมาจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปเป็นเวลาสิบปีเต็มแล้ว ในที่สุดเขาก็บรรลุวิชาสุดยอดทั้งหมดที่บันทึกไว้ในคัมภีร์เสวียนเทียนถึงขั้นสูง แม้จะยังไม่ถึงขั้นสูงสุด แต่หากเทียบกับในฝ่ายในแล้ว เขาก็เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในหมู่คนรุ่นเยาว์อย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่ยอดฝีมือเช่นเขาไม่เคยกล้าแสดงออก และไม่เคยต่อสู้กับผู้ใดมาก่อน

ตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว ใกล้จะรุ่งสาง

ทุกวันในเวลานี้ ถังซานจะมาที่หลังเขา เพราะมีเพียงที่นี่เท่านั้นที่เขาสามารถฝึกฝนและทดลองใช้ศาสตราลับต่างๆ ของตนได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาพบเห็น

“สำเร็จแล้ว ข้าทำสำเร็จแล้วจริงๆ” เสียงของถังซานสั่นเครือเล็กน้อย “ท่านปู่ ท่านรู้ไหม? เสี่ยวซานของท่านทำสำเร็จแล้ว ข้าสร้างบัวพุทธพิโรธถังได้แล้ว จริงๆ นะ ข้าสร้างมันขึ้นมาได้แล้ว! บัวพุทธพิโรธถังสะท้านภูตผีเทวะ นี่คือบัวพุทธพิโรธถังของสำนักถังเรา! ข้าใช้เวลาหลายปี ในที่สุดก็คิดค้นมันออกมาได้”

ถังซานหยิบดอกบัวสามดอกออกมาจากอกอย่างระมัดระวัง ดอกบัวสีทอง มีเกสรสีแดงทับทิม เขาวางดอกบัวทั้งสามดอกลงบนฝ่ามืออย่างแผ่วเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม แม้จะยังไม่ได้ทดลอง แต่เขาก็มั่นใจในบัวพุทธพิโรธถังที่ตนสร้างขึ้นอย่างเต็มเปี่ยม

“ท่านปู่ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันครบรอบวันตายของท่านแล้ว ถึงวันนั้น ข้าจะนำบัวพุทธพิโรธถังหนึ่งดอกมาทดลอง เพื่อเป็นการรำลึกถึงดวงวิญญาณของท่านบนสวรรค์ หากการทดลองสำเร็จ ข้าจะนำสองดอกที่เหลือแอบไปส่งไว้ที่หอคัมภีร์ของสำนักถังเรา ตอนนี้ข้าไม่ใช่เจ้าเด็กโง่ที่ทำได้แค่กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมแล้วนะ ท่านวางใจได้ ข้าจะไม่ถูกพวกท่านผู้อาวุโสพบเห็นแน่นอน ข้าจะฝึกวิชาสุดยอดของสำนักเราให้ท่านดูดีไหมขอรับ?”

ปลายเท้าแตะพื้น ถังซานเริ่มเคลื่อนไหวเป็นประกายอยู่กับที่ ร่างของเขากลายเป็นภาพมายาในทันที

วิชาสุดยอดสำนักถัง, เคลื่อนไหวดุจเงาพราย!

สองมือขาวราวหยกโบกสะบัดออกไป กระแสลมสีขาวจางๆ หมุนวนอยู่รอบกาย วิชาสุดยอดสำนักถัง เคล็ดวิชาเสวียนเทียน, ฝ่ามือหยกเร้นลับ, วิชาคุมกระเรียนจับมังกร!

วิชาสุดยอดของสำนักถังทุกแขนงถูกใช้โดยเขาอย่างเชี่ยวชาญ ทุกท่วงท่าแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายของปรมาจารย์

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว วิชาสุดยอดของสำนักถัง ศาสตราลับต่างๆ ถูกใช้ออกมาจากมือของถังซานทีละอย่าง

ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม ขอบฟ้าไกลเริ่มสว่างขึ้น อีกไม่นานก็จะรุ่งสาง ถังซานจะฝึกเนตรปีศาจสีม่วงที่นี่จนเสร็จแล้วจึงจะกลับสำนักถัง

“หง่าง! หง่าง! หง่าง!” เสียงระฆังที่ใสกังวานและค่อนข้างเร่งรีบดังขึ้นในตอนนี้ ปลุกถังซานที่กำลังจมดิ่งอยู่กับการฝึกฝนให้ตื่นขึ้น เขามองกลับไปยังทิศทางของสำนักถังโดยสัญชาตญาณ

ระฆังเตือนภัย นี่มันเสียงระฆังเตือนภัยชัดๆ สำนักถังมีภัย หรือว่ามีศัตรูภายนอกบุกมา?

โดยไม่ลังเล ถังซานทะยานร่างขึ้น พุ่งไปยังทิศทางของสำนักถังราวกับเหินบิน สำนักถังคือบ้านของเขา เมื่อศัตรูภายนอกบุกรุก ในฐานะศิษย์สำนักถังจะรีบกลับไปช่วยได้ช้าได้อย่างไร

ยังไม่ทันถึงประตู ก็มีเงาดำร่างหนึ่งเหินออกมาจากภายในสำนักถัง เขาไม่มาทางประตูใหญ่ แต่กระโดดข้ามกำแพงออกมา ไม่ใช่คนร้ายก็เป็นหัวขโมย

คนผู้นี้เผชิญหน้ากับถังซานพอดิบพอดี

ถังซานตะโกนเสียงต่ำ ย่างเท้าตามท่าเคลื่อนไหวดุจเงาพราย พุ่งเข้าไปหาในพริบตา สองฝ่ามือยกขึ้น ตบไปยังคนผู้นั้นพร้อมกัน

เป็นชายในชุดดำปิดหน้า จากสีผมดูแล้ว อายุน่าจะไม่น้อยแล้ว

คนผู้นั้นตอบสนองได้รวดเร็วอย่างยิ่ง สองมือยกขึ้น ปะทะกับถังซาน

“ปัง!” เสียงทึบต่ำดังขึ้น ถังซานทั้งร่างสั่นสะท้าน ถอยหลังไปสามก้าว ส่วนชายชุดดำก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในปากเปล่งเสียงประหลาดใจออกมา “เจ้าหนูดีนี่ อายุยังน้อย แต่พลังลมปราณกลับลึกล้ำถึงเพียงนี้”

สีหน้าของถังซานเคร่งขรึม วรยุทธ์ของคนผู้นี้สูงส่งอย่างยิ่ง อาจจะเหนือกว่าท่านปู่ถังหลันในอดีตเสียอีก ลอบเข้าสำนักถัง ต้องมีเจตนาร้ายแน่นอน

ชายชุดดำคำรามเสียงต่ำ สองฝ่ามือวาดเป็นวงกลม พลังลมปราณอันแข็งแกร่งมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมา ราวกับเสียงมังกรคำรามพยัคฆ์คำรน ตบเข้าใส่ถังซาน

ทางด้านสำนักถัง มีเสียงผู้คนดังจอแจ ดูเหมือนจะมีคนไล่ตามออกมาแล้ว ในตอนนี้ หนีไปก่อนคือยอดกลยุทธ์ จะชักช้าไม่ได้เด็ดขาด

ถังซานไม่ได้รับตรงๆ เพราะรับไม่ไหวแน่ วิชาของอีกฝ่ายนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นวิชาสุดยอดในยุทธภพ ความรู้สึกคล้ายกับสิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรของพรรคกระยาจก

ฝ่ามือเดียวซัดถังซานถอยไป คนผู้นั้นหัวเราะฮ่าๆ ทะยานร่างขึ้น ราวกับอินทรีเตรียมจะหนีไปไกล

ถังซานถอนหายใจ ยื่นมือออกมา หยิบท่อโลหะอันหนึ่งออกจากอก เล็งไปที่คนผู้นั้น “อยู่ต่อเสียดีๆ มิฉะนั้น ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

คนผู้นั้นเหลือบมองถังซาน “ศาสตราลับรึ? ปราณป้องกายของข้าผู้เฒ่าบรรลุขั้นสูงแล้ว ศาสตราลับทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

“จริงรึ? งั้นก็ลองดู”

“แกร๊ก!” เสียงกลไกดังขึ้นกะทันหัน เข็มละเอียดสีครามกำมือหนึ่งก็พุ่งเข้าครอบคลุมร่างของชายชราผู้นั้น

ปากของชายชราพูดอย่างสบายๆ แต่กลับไม่ได้ประมาทเลยแม้แต่น้อย สองมือวาดเป็นวงกลม เสียงมังกรคำรามปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แต่ในชั่วพริบตาต่อมา ร่างของเขาก็แข็งทื่ออยู่กับที่ ดวงตาที่มองมายังถังซานเต็มไปด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด

“พะ...พายุ...เข็ม...ดอกสาลี่! ไม่ใช่...ว่า...มัน...สูญหาย...ไปแล้ว...รึ?” ยังไม่ทันสิ้นเสียง ชายชราชุดดำปิดหน้าก็หงายหลังล้มลง กระแทกพื้นอย่างแรง ภายใต้แสงอรุณรุ่งที่สาดส่อง สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า บริเวณหน้าอกและท้องของเขา เต็มไปด้วยเข็มเหล็กสีคราม

พายุเข็มดอกสาลี่ ทำลายปราณป้องกายทุกชนิด ไร้สิ่งใดต้านทาน!

ถังซานกล่าวอย่างเฉยเมย “นี่ข้าคิดค้นขึ้นมาเอง ยังเป็นแค่ต้นแบบ”

“เจ้าทำพายุเข็มดอกสาลี่เป็น เจ้าทำเป็นได้อย่างไร?” เสียงชราภาพดังขึ้นจากด้านหลัง

ถังซานตกใจอย่างกะทันหัน หันกลับไปมอง สิ่งที่เห็นคือดวงตาคู่แล้วคู่เล่าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว อาภรณ์ยาวสีขาว อักษร ‘ถัง’ สีทอง ผู้อาวุโสฝ่ายในและศิษย์ฝ่ายใน

แย่แล้ว ความแตกแล้ว!

ถังซานทำตามสัญชาตญาณ หันหลังวิ่งหนีทันที ตรงไปยังยอดเขาที่สำนักถังตั้งอยู่ ทิศทางของยอดเขากู่เจี้ยนโฉว...

ป.ล. :

เป็นเรื่องราวปฐมบทก่อนเริ่มตำนานมหากาพย์ทวีปโต้วหลัว

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪