📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 1 มิติที่ศูนย์ หนึ่งเดียวสองกำเนิด

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 1 มิติที่ศูนย์ หนึ่งเดียวสองกำเนิด

จักรวาลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ดวงดาวพร่างพรายเต็มท้องฟ้า

ข้าคือผู้ใด?

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนจมอยู่ในความมืดมิด ราวกับว่ามีเพียงรอบกายข้าเท่านั้นที่มีแสงสว่าง การระเบิดครั้งใหญ่อันไร้ที่สิ้นสุดดูเหมือนจะดำเนินมาเป็นเวลานานแสนนาน จนกระทั่งทุกสิ่งกลับคืนสู่ความมืดมิด และท้ายที่สุดทุกสิ่งก็กลายเป็นจุดแสงเพียงหนึ่งเดียว

“พวกเราคือปฐมกำเนิด ที่นี่คือมิติที่ศูนย์ โลกดั้งเดิมของพวกเราวิวัฒนาการไปสู่มิติที่สิบอันเป็นที่สุดอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อวิวัฒนาการถึงขีดสุด ก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ ทุกสิ่งกลับคืนสู่จุดเริ่มต้น มิติที่สิบหวนคืนสู่มิติที่ศูนย์” จิตสำนึกหนึ่งพลันดังขึ้นในห้วงความคิดของข้า กำลังบอกเล่าเรื่องราวแก่ข้า

“เจ้าคือผู้ใด?” ข้าเอ่ยถามในความคิดโดยไม่รู้ตัว

“ข้าคือเจ้า และเจ้าก็คือข้า หรือจะกล่าวได้ว่า พวกเราคือคู่แฝดที่ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับการเกิดใหม่ของจักรวาล เดิมทีจักรวาลนี้มีเพียงข้า แต่การวิวัฒนาการเพียงอย่างเดียวกลับนำไปสู่มหาวิปโยคในท้ายที่สุด ดังนั้น เมื่อทุกสิ่งเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง จึงได้มีเจ้าปรากฏขึ้นพร้อมกับข้า หากข้าคือการสร้างสรรค์ เช่นนั้นแล้ว สิ่งที่เจ้าเป็นตัวแทนก็คือการทำลายล้าง”

“ข้าคือการทำลายล้าง?” ข้าตกตะลึงไปบ้าง ข้าคือด้านตรงข้ามของการสร้างสรรค์หรือ? ตัวข้าที่ไร้ซึ่งความทรงจำ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนัก ดูเหมือนคำกล่าวนี้จะไม่ถูกต้องเสียทีเดียว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหักล้างเขา หักล้างอีกส่วนหนึ่งของข้าที่เรียกตนเองว่าผู้สร้างได้อย่างไร

“ใช่ เจ้าคือการทำลายล้าง การทำลายล้างที่ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรก เมื่อครั้งที่แก่นแท้ของจักรวาลถือกำเนิดขึ้น เดิมทีมีเพียงข้าเท่านั้น แต่เมื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เจ้ากลับปรากฏตัวขึ้นในฐานะความผิดพลาด เห็นได้ชัดว่าเป็นส่วนหนึ่งของข้า แต่กลับยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามข้า ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำสำเร็จอย่างแน่นอน ในจักรวาลก่อนหน้านี้ มีคำกล่าวที่เป็นสากลในภาษาจักรวาลอยู่คำหนึ่ง ใช้เพื่ออธิบายถึงการทำลายล้าง เรียกว่า ออสติน กริฟฟิน และนั่นคือชื่อของเจ้า”

ข้าชื่อออสติน กริฟฟินหรือ? ช่างเป็นชื่อที่เรียกยากเสียจริง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในชั่วพริบตานี้ ในใจข้าพลันเกิดความรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรง ต่อต้านผู้สร้าง

“หัวใจของข้าบอกข้าว่า ข้าเกลียดเจ้า เกลียดเจ้ามากๆ” ข้าคิดโดยไม่รู้ตัว

“แน่นอนว่าเจ้าต้องเกลียดข้า เพราะแม้ว่าพวกเราจะเป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิด แต่กลับเป็นด้านตรงข้ามของกันและกัน ข้าคือการสร้างสรรค์ เจ้าคือการทำลายล้าง แน่นอนว่าเจ้าต้องเกลียดข้า เหมือนกับที่ข้าก็เกลียดเจ้าอย่างมากเช่นกัน แต่ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อปกป้องสิ่งที่ข้าสร้างขึ้น ไม่ให้เจ้าทำลายพวกมันได้”

“เจ้าพูดมาเสียยืดยาว กำลังหวาดกลัวการมีอยู่ของข้างั้นหรือ?” ข้าพลันคิดขึ้นมาได้

“ข้ากลัวเจ้างั้นรึ? เรื่องตลกสิ้นดี แม้ว่าพวกเราจะเป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิด แต่สิ่งที่ข้ามีคือแก่นแท้แห่งการกำเนิดของจักรวาล ส่วนเจ้าเป็นเพียงกากเดน ให้เจ้าได้สัมผัสถึงความแข็งแกร่งของข้าดูเสียหน่อยเป็นไร ให้เจ้าได้เห็นว่าอะไรคือการสร้างสรรค์”

แสงสีขาวพลันสว่างจ้าขึ้นอย่างรุนแรง ในการรับรู้ของข้า แสงสีขาวอันเจิดจ้านั้นเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง จากจุดเริ่มต้นเพียงจุดเดียว ค่อยๆ ทอดยาวออกไป แผ่ขยายไปสู่แดนไกล ราวกับการยืดออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ในใจข้าเกิดความเข้าใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จากจุดสู่เส้น นี่คือการวิวัฒนาการจากมิติที่ศูนย์สู่มิติที่หนึ่ง แท้จริงแล้ว ข้าสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของการสร้างสรรค์ เป็นเขา เขากำลังวิวัฒนาการมิติที่ศูนย์ให้กลายเป็นมิติที่หนึ่ง นี่คือพลังของเขา เมื่อเทียบกับเขาแล้ว บัดนี้ข้ากลับทำอะไรไม่ได้เลย ราวกับเป็นเพียงจิตสำนึกพื้นฐานที่สุดเท่านั้น

เส้นที่ทอดยาวราวไม่มีที่สิ้นสุดนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง มันเริ่มขยายออกไปในแนวนอน จากเส้นกลายเป็นระนาบ มิติที่หนึ่งวิวัฒนาการสู่มิติที่สอง จากนั้น ระนาบที่ราวกับจะครอบคลุมไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็พลันตั้งตรงขึ้นอย่างรวดเร็ว กลายเป็นตัวตนสามมิติ

กระบวนการนี้ดูเหมือนจะช้าลงอย่างมาก ข้าไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เวลาในชั่วขณะนี้ดูเหมือนจะไม่มีความหมายใดๆ มิติที่สองได้กลายเป็นมิติที่สามในกระบวนการนี้

เมื่อมิติที่สามปรากฏขึ้น ความคิดของข้าดูเหมือนจะเริ่มตื่นตัวขึ้นอย่างมาก จากนั้นข้าก็เริ่มรู้สึกว่าห้วงความคิดของข้ากำลังแผ่ขยายออกไป แผ่ขยายออกไปนอกมิติที่สามนี้ แล้วข้าก็ได้เห็นมิติที่สามหลากหลายแห่งเริ่มลอยตัวขึ้น รู้สึกถึงมิติที่สามที่แตกต่างกันมากมายเริ่มปรากฏขึ้น จักรวาล ดูเหมือนจะเริ่มวิวัฒนาการไปสู่มิติที่สี่แล้ว

“รู้สึกหรือไม่? รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของข้าหรือไม่? ข้าเริ่มสร้างโลกขึ้นมาใหม่แล้ว จักรวาลเริ่มแผ่ขยายออกไปอย่างไม่สิ้นสุด ครั้งนี้ ข้าจะระมัดระวังยิ่งขึ้น ข้าจะปกป้องทุกสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นได้ดียิ่งขึ้น พลังใดๆ ก็ตามที่สามารถก่อให้เกิดการทำลายล้างและความพินาศล้วนเป็นศัตรูของข้า ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อยับยั้งพวกมัน ทำให้ทุกสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้อย่างนิรันดร์ที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ผู้สร้างแข็งแกร่งมากจริงๆ ในชั่วขณะนี้ ข้ารู้สึกได้ถึงความแตกต่างระหว่างข้ากับเขา ข้าเป็นเพียงความคิดที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่เขากลับแข็งแกร่งถึงขนาดที่เริ่มสร้างโลกได้ สร้างจักรวาลขึ้นมาใหม่ทั้งหมด ภายใต้การสร้างสรรค์ของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง จักรวาลเริ่มมีความหลากหลายมากขึ้น เริ่มมีดวงดาว เริ่มมีแสงสว่างมากขึ้น หรือแม้กระทั่ง... อืม นั่นคือกลิ่นอายของชีวิต

ข้ารับรู้ได้ถึงทุกสิ่งที่เขาทำ แต่กลับไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการกระทำของเขาได้ แม้แต่จะส่งผลกระทบก็ยังทำไม่ได้ ข้าไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ว่าข้าเป็นตัวแทนของการทำลายล้างนั้นหมายความว่าอย่างไร บัดนี้ข้าจะทำลายอะไรได้กัน? แต่กลับไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจข้าถึงได้เกลียดเขามากนัก ไม่รู้ว่าเกลียดการสร้างสรรค์ของเขา หรือเกลียดความหลงตัวเองของเขากันแน่

ดวงดาวเริ่มมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าค่อยๆ สัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่รูปแบบใหม่ ดูเหมือนนั่นจะเป็นมิติ เป็นการดำรงอยู่ซึ่งประกอบขึ้นจากห้วงมิติที่แตกต่างกัน ห้วงมิติดูเหมือนจะกำลังถูกแบ่งแยกออกไป และมิติเหล่านั้นก็ก่อตัวขึ้นตามมา

เมื่อมิติต่างๆ เหล่านี้ปรากฏขึ้น ข้ารู้สึกได้ว่า จิตสำนึกของผู้สร้างเริ่มกระจัดกระจายมากขึ้น เขาแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น แต่ขอบเขตที่กระจัดกระจายออกไปกลับกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จิตสำนึกของเขาดูเหมือนจะเริ่มเลือนรางไปบ้าง จำนวนครั้งที่เขาติดต่อกับข้าก็เริ่มน้อยลงไปมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ เขาก็เอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

“ออสติน กริฟฟิน” เขาเรียกชื่อข้า ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในชั่วขณะนี้ ความเกลียดชังที่ข้ามีต่อเขากลับลดลงไปบ้าง บางทีอาจเป็นเพราะข้าสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงของเขา

“เจ้าเป็นอะไรไป? ผู้สร้าง” ข้าถาม

“ต่อไปข้าอาจจะไม่สามารถติดต่อกับเจ้าได้อีกแล้ว” ผู้สร้างกล่าว

“ทำไม?” ทันใดนั้น ข้าก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาบ้าง แม้ว่าจิตสำนึกของข้าจะถือกำเนิดขึ้นมานานแสนนานแล้ว แต่ผู้ที่สามารถพูดคุยได้กลับมีเพียงเขาเท่านั้น หากไม่มีเขาพูดคุยด้วยแล้ว การดำรงอยู่ของจิตสำนึกอย่างข้า จะเป็นอย่างไรต่อไป?

“ข้าใช้พลังแห่งการเริ่มต้นของจักรวาลสร้างรากฐานของจักรวาลขึ้นมา สร้างมิติขึ้นมาทีละแห่ง พลังของข้าค่อยๆ ถูกกระจายออกไป แต่จักรวาลก็ยังคงพัฒนาไปในทิศทางที่ดีอย่างต่อเนื่อง แผ่ขยายออกไปไม่หยุดหย่อน วิวัฒนาการต่อไปไม่หยุดยั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี ไปในทิศทางที่ข้าปรารถนา ข้าสร้างชีวิตขึ้นมานับไม่ถ้วน สัมผัสถึงการเกิดแก่เจ็บตายของพวกมัน ข้ามีความสุขมาก แต่เมื่อจักรวาลขยายตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง แก่นแท้แห่งจิตสำนึกของข้าก็กำลังขยายตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นแก่นแท้ของจักรวาล หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลทั้งหมด จิตสำนึกของข้าจะอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่กลับไม่สามารถพูดคุยกับเจ้าแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว”

“เจ้ากำลังจะตายหรือ?” ข้าถามอย่างเหม่อลอย

ผู้สร้างพลันโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “ไม่ใช่ตาย แต่คือการหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลทั้งมวล กลายเป็นแก่นแท้ของจักรวาลอย่างแท้จริง เจ้าเข้าใจหรือไม่? เจ้าเข้าใจหรือไม่กันแน่?”

“ข้าไม่รู้ งั้นเจ้าก็พูดคุยกับข้าไม่ได้แล้ว หลังจากกลายเป็นแก่นแท้ของจักรวาลแล้วล่ะ? เจ้าจะเป็นอย่างไรต่อไป?” ข้าถาม

ผู้สร้างเงียบไป

“แล้วเมื่อไหร่ข้าถึงจะคุยกับเจ้าได้อีก?” ข้าซักไซ้เขา

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” น้ำเสียงของผู้สร้างเริ่มห่างไกลออกไป

“บางที อาจจะเป็นตอนที่มหาวิปโยคครั้งต่อไปมาถึง ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกระมัง” ผู้สร้างกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ว่างเปล่า

“ยังจะมีมหาวิปโยคอีกหรือ? ยังจะต้องกลับคืนสู่จุดเริ่มต้นอีกหรือ?” ข้าถามอย่างเหม่อลอย

ผู้สร้างกล่าวว่า “บางที นี่อาจเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของการวิวัฒนาการของจักรวาล การวิวัฒนาการจากมิติที่ศูนย์สู่มิติที่สิบเป็นสิ่งที่ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง สิ่งเดียวที่ข้าทำได้ คือทำให้กระบวนการวิวัฒนาการนี้ช้าลง ดังนั้น ข้าจะปกป้องโลกทั้งใบอย่างไม่ลดละ ทำให้การวิวัฒนาการช้าลง มิติใดก็ตามที่ต้องการจะวิวัฒนาการไปสู่มิติที่สูงขึ้น จะถูกเจตจำนงแห่งแก่นแท้ของข้ากดข่มไว้ เช่นนี้แล้ว มิติที่ข้าสร้างขึ้น ก็จะดำรงอยู่ได้ดียิ่งขึ้น ดำรงอยู่ได้ยาวนานขึ้นอีกหน่อย”

ข้าพลันคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วสุดท้ายล่ะ? การวิวัฒนาการขั้นสุดท้ายยังคงจะนำไปสู่การทำลายล้างหรือ?”

ผู้สร้างถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เจ้าอย่าถามข้าเลย ข้าก็ตอบคำถามนี้ของเจ้าไม่ได้”

“แล้วข้าล่ะ? เจ้ากลายเป็นแก่นแท้ของจักรวาลไปแล้ว แล้วข้าจะเป็นอย่างไร?” ข้าถามอย่างร้อนรน นี่เป็นคำถามที่ข้ากังวลที่สุด

“ข้าได้ลงผนึกไว้บนตัวเจ้าแล้ว ทำให้เจ้าไม่สามารถทำลายล้างได้ ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าทำลายโลกของข้าได้ จนถึงบัดนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมเจ้าถึงถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกับข้า แต่พลังที่เจ้าเป็นตัวแทนกลับคือการทำลายล้างและความพินาศ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าทำลายทุกสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นอย่างเด็ดขาด”

“ออสติน กริฟฟิน เจ้ารู้หรือไม่? ในจักรวาลแห่งใหม่นี้ ในการสร้างสรรค์ของข้า ได้ถือกำเนิดเผ่าพันธุ์ที่น่าสนใจเป็นพิเศษเผ่าพันธุ์หนึ่งขึ้นมา เผ่าพันธุ์นี้เรียกว่ามนุษย์ โดยเนื้อแท้แล้วมนุษย์ไม่ได้มีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งใดๆ แต่กลับถูกข้าประทานพลังแห่งการสร้างสรรค์ของข้าให้ พวกเขาจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นไปได้ ข้าได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความหวังไว้ในตัวพวกเขา หวังว่าสักวันหนึ่ง พวกเขาจะสามารถแก้ไขปัญหาที่ข้าไม่สามารถแก้ไขได้ ในบรรดามิติทั้งหมดที่ข้าสร้างขึ้น มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ถูกข้าประทานพลังที่สามารถครอบครองมิติได้อย่างแท้จริง นั่นก็คือสิ่งที่เรียกว่าเทพในจักรวาลก่อนหน้านี้ ข้ารักเผ่าพันธุ์ที่ข้าสร้างขึ้นนี้เหลือเกิน”

ข้าฟังคำบอกเล่าของเขาอย่างเงียบๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาปฏิบัติต่อเผ่าพันธุ์ที่เขาสร้างขึ้นดีถึงเพียงนี้ เหตุใดยังต้องมาผนึกข้าไว้ด้วย?

“เอาล่ะ ข้าต้องไปแล้ว เพื่อการสร้างสรรค์ที่ดียิ่งขึ้น ข้าจะหลอมรวมเข้ากับจักรวาล สาดส่องแสงแห่งความรุ่งโรจน์ของข้าไปทั่วทุกหนทุกแห่ง”

“เจ้าจะไปแบบนี้เลยหรือ?” ข้าโกรธจนแทบจะระเบิด

“ข้าไปล่ะ ผนึกของข้าที่มีต่อเจ้าจะคงอยู่ตลอดไป หากวันใดวันหนึ่ง เจ้าสามารถทำลายผนึกของข้าได้ บางที เราทั้งสองก็จะได้รู้ว่าเหตุใดเจ้าถึงถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกับข้า แต่กลับมีพลังแห่งการทำลายล้าง ลาก่อน น้องข้า”

“อย่าไปนะ อย่าไปสิ!” ข้าตะโกนก้อง แต่ข้ากลับรู้สึกได้ว่า กลิ่นอายของผู้สร้างกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็ไร้ร่องรอย

ในที่สุดเขาก็จากไป ในจักรวาลที่ไม่ได้มืดมิดอีกต่อไป กลับเหลือเพียงข้าอยู่ลำพัง

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪