📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 2 ข้ากลายเป็นมนุษย์

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 2 ข้ากลายเป็นมนุษย์

นับตั้งแต่ผู้สร้างจากไป ข้าก็ได้สัมผัสกับอารมณ์ความรู้สึกใหม่ที่ดูเหมือนจะเรียกว่าความเหงา

ตอนที่เขายังอยู่ เฝ้ามองเขาสร้างโลกอย่างต่อเนื่อง ฟังเขาเล่าถึงกระบวนการสร้างสรรค์ ก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร บัดนี้เขาจากไปแล้ว ดูเหมือนว่าทั้งจักรวาลจะเหลือเพียงข้าผู้เดียว ข้าถึงกับรู้สึกว่าตนเองกำลังจะหลอมรวมเข้ากับจักรวาลไปด้วย แต่ในจักรวาลกลับมีพลังชนิดหนึ่งคอยผลักไสข้าอยู่เสมอ ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของผู้สร้างที่กลายเป็นแก่นแท้ของจักรวาลไปแล้วหรือไม่ ต้องเป็นเขาแน่ๆ ต้องใช่แน่ เจ้าคนน่ารังเกียจผู้นั้น เห็นได้ชัดว่าเราเป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิด แต่เขากลับเกลียดชังข้าอยู่เสมอ และข้าก็เกลียดเขาเช่นกัน

เวลาผ่านไปอีกเนิ่นนาน ท่ามกลางความเหงาอันยาวนานและต่อเนื่อง ข้าพบว่าจิตสำนึกของข้าไม่ได้สลายไป และไม่ได้ละลายหายไปในจักรวาล แต่กลับยิ่งแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ และก็เป็นเพราะจิตสำนึกที่แจ่มชัดนี้เอง ที่ทำให้ความเกลียดชังที่ข้ามีต่อผู้สร้างในใจทวีความรุนแรงขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

ข้าค่อยๆ ค้นพบสถานการณ์ที่น่าสนใจบางอย่างปรากฏขึ้นอีก บางทีอาจเป็นเพราะผู้สร้างจากไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว จิตสำนึกของข้าจึงไม่ถูกจำกัดอยู่ในขอบเขตแคบๆ อีกต่อไป แต่เริ่มแผ่ขยายออกไปทีละน้อย และถึงกับสามารถเคลื่อนที่ได้ การค้นพบนี้ทำให้ข้าประหลาดใจและดีใจอย่างบอกไม่ถูก ข้าเริ่มพยายามควบคุมจิตสำนึกของตนเองให้เคลื่อนที่

ผู้สร้างที่น่ารังเกียจ เขาผนึกพลังที่ข้าควรจะมีไว้ ดังนั้น สิ่งที่ข้าพึ่งพาได้ก็คือจิตสำนึกแห่งแก่นแท้เพียงน้อยนิดนี้ การเคลื่อนที่นั้นช่างยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน แต่ก็กำลังเคลื่อนที่ได้จริงๆ เมื่อไม่มีผู้สร้างคอยกดข่มข้าแล้ว แม้จะเคลื่อนที่ได้ช้าๆ ก็มีอะไรที่ไม่ดีกันเล่า? ความเชื่องช้าเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสีย เวลาก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับข้าอยู่แล้ว

จิตสำนึกของข้าเคลื่อนที่ไปตามทิศทางหนึ่งอย่างเชื่องช้า ขณะที่เคลื่อนที่ไป ก็พลางสัมผัสถึงความมหัศจรรย์ของจักรวาลแห่งใหม่ที่ผู้สร้างได้สร้างขึ้นนี้ แม้ว่าข้าจะเกลียดเขามาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าจักรวาลที่เขาสร้างขึ้นนั้นแปลกประหลาดมาก มีทั้งดวงดาวที่ส่องประกาย และดวงดาวที่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของชีวิต

เมื่อข้าสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของดวงดาวที่มีกลิ่นอายของชีวิตเหล่านั้น ในใจข้าพลันเกิดความคิดที่แปลกประหลาดขึ้นมา ผู้สร้างเคยบอกว่า ผลงานที่เขาภาคภูมิใจที่สุดคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ มนุษย์สืบทอดพลังแห่งการสร้างสรรค์บางส่วนของเขา สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ผ่านการวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง เช่นนั้นแล้ว การวิวัฒนาการก็ควรจะเป็นสัญชาตญาณของเผ่าพันธุ์นี้สินะ หากข้าสามารถมีพลังแห่งการวิวัฒนาการเช่นนี้ได้บ้าง จะสามารถทำลายผนึกที่ผู้สร้างผนึกไว้บนตัวข้าได้หรือไม่?

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น หัวใจของข้าก็ตื่นเต้นจนไม่อาจควบคุมได้

ผู้สร้าง เจ้าคอยดูเถอะ หากข้าทำลายผนึกได้จริงๆ ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อทำลายทุกสิ่งที่เจ้าสร้างขึ้น เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าข้าคือด้านตรงข้ามของเจ้าน่ะ? เช่นนั้นข้าก็จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดสิ้น เมื่อทำลายทุกสิ่งแล้ว จักรวาลก็ย่อมจะไม่วิวัฒนาการไปจนถึงขั้นกลับคืนสู่จุดเริ่มต้นอีก เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจข้าก็เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายอันเข้มข้น

ข้าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จิตสำนึกของข้าจมดิ่งสู่การหลับใหล เมื่อข้าตื่นขึ้นอีกครั้ง พลันสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังชีวิตที่เข้มข้นอย่างยิ่งยวด กลิ่นอายแห่งชีวิตนี้ช่างคุ้นเคยสำหรับข้าเหลือเกิน ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่ผู้สร้างเคยแสดงให้ข้าดูหลายต่อหลายครั้ง เขาเคยบอกข้าว่า เป้าหมายพื้นฐานที่สุดของการสร้างสรรค์คือการสร้างชีวิต มีเพียงชีวิตเท่านั้นที่มิอาจทำให้ผิดหวัง

นั่นคือดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง ดูแล้วมีทั้งสีฟ้า สีเขียว และสีสันอื่นๆ อีกมากมาย ใช่แล้ว นั่นคงจะเป็นสีสันสินะ สีสันที่แตกต่างจากดวงดาวที่สว่างไสวและจักรวาลที่มืดมิด

ในความมืดมิด ราวกับมีเสียงหนึ่งกำลังบอกข้าว่า ที่นี่แหละ บางทีอาจจะมีโอกาสของข้า

ข้ารวบรวมสมาธิ ควบคุมจิตสำนึกของตนเองให้เริ่มเคลื่อนเข้าใกล้ดาวเคราะห์ดวงนี้ เข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นอีก ในที่สุด เมื่อจิตสำนึกของข้าได้สัมผัสกับดาวเคราะห์ดวงนั้นจริงๆ กลิ่นอายแห่งชีวิตที่เข้มข้นอย่างยิ่งก็ห้อมล้อมรอบกายข้า ราวกับว่าข้าได้ก้าวเข้าสู่โลกใบนั้นในก้าวเดียว จิตสำนึกจมดิ่งลง จมดิ่งลง และจมดิ่งลงอีก

ข้าราวกับสัมผัสได้ถึงหลายสิ่งหลายอย่าง นั่นคือคลื่นจิตสำนึกที่เล็กจ้อยอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับข้า และยังมีพลังงานแปลกๆ อีกมากมาย จากนั้นข้าก็รู้สึกว่าจิตสำนึกของตนเองกำลังหดตัวลง สิ่งที่เคยรับรู้ได้ก่อนหน้านี้พลันเลือนรางไป ไม่ทันที่ข้าจะได้ทันตั้งตัว ก็หมดสติไปเสียแล้ว

เมื่อข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้าพบว่าตนเองอยู่บนพื้นผิวของดาวเคราะห์ดวงนี้แล้ว นี่คือดินแดนรกร้าง และขอบเขตที่จิตสำนึกของข้าสามารถรับรู้ได้ดูเหมือนจะเล็กมาก เล็กมากๆ แล้ว

ข้าพลันโกรธเกรี้ยวขึ้นมา เพราะข้าเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือผนึก ผนึกที่ผู้สร้างทิ้งไว้ในร่างข้ากำเริบขึ้น เพราะข้าได้สัมผัสกับมิติที่เขาสร้างขึ้น พลังของผนึกนั้นได้กดข่มจิตสำนึกดั้งเดิมของข้าไว้อย่างมหาศาล

ข้าทั้งโกรธทั้งร้อนใจ ผ่านไปเนิ่นนาน อารมณ์ของข้าจึงค่อยๆ สงบลง เพราะข้ารู้ว่าความโกรธไม่มีประโยชน์อันใด ข้าต้องพิจารณาว่าสถานการณ์เช่นนี้ควรทำอย่างไรต่อไป แม้ว่าผู้สร้างจะไม่ชอบข้า แต่ข้ากับเขาเป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิด แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าข้ามาก แต่ก็ทำได้เพียงผนึกข้าไว้ ไม่สามารถฆ่าข้าได้ แม้แต่ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะตายได้อย่างไร เพราะอย่างไรเสีย ข้าก็เป็นหนึ่งในแก่นแท้ของจักรวาลที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่นี้

ขณะที่ข้ากำลังครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรดี ทันใดนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงแปลกๆ บางอย่าง

“กุบกับ กุบกับ” นี่มันเสียงอะไร?

ไกลออกไป มีกลุ่มสิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาทางที่จิตสำนึกของข้าจมดิ่งลง สิ่งมีชีวิตเดียวที่ข้าจำได้คือมนุษย์ เพราะผู้สร้างเคยแสดงให้ข้าดูรูปลักษณ์ของมนุษย์มาก่อน มนุษย์บางคนกำลังเดินเท้า และยังมีมนุษย์บางคนขี่อยู่บนสิ่งมีชีวิตที่มีสี่ขา ซึ่งต่อมาข้าถึงได้รู้ว่านั่นเรียกว่าม้า ด้านหลังยังมีรถที่ลากด้วยม้าอีกหนึ่งคัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็เดินผ่านที่ที่ข้าอยู่ไป ข้าเฝ้าสังเกตพวกเขาอย่างสงสัย พวกเขาไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของข้าได้อย่างแน่นอน แต่ในขณะที่ข้ากำลังมองอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง ราวกับมีแรงดูดพิเศษชนิดหนึ่งกำลังดึงดูดข้า จากนั้นข้าก็รู้สึกราวกับฟ้าดินหมุนคว้าง แล้วก็หมดสติไปอีกครั้ง

เมื่อข้าฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้ง ข้าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ใช่แล้ว ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้ารู้ได้อย่างไร แต่ก็สามารถเข้าใจได้ว่านี่เรียกว่าความอบอุ่น ข้าราวกับแช่อยู่ในของเหลวอุ่นๆ และถึงกับมีความรู้สึกอื่นๆ เพิ่มขึ้นมาอีก เช่น สัมผัส

“ที่รัก อีกสามเดือนลูกของเราก็จะเกิดแล้ว คุณคิดชื่อให้เขารึยัง?”

“แน่นอน คิดไว้นานแล้ว สมาชิกใหม่ของตระกูลกริฟฟินของเรา ก็ให้เจ้าตัวเล็กนี่ชื่อออสติน กริฟฟินแล้วกัน”

“ทำไมถึงตั้งชื่อเด็กผู้ชายล่ะ คุณรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่เด็กผู้หญิง?”

“ผมเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเอง”

เสียงนั้นเป็นภาษาหนึ่ง ในฐานะที่เป็นแก่นแท้ของจักรวาลนอกเหนือจากผู้สร้างแล้ว ข้าย่อมสามารถฟังเข้าใจได้โดยธรรมชาติ

ออสติน กริฟฟิน? นี่ไม่ใช่ชื่อของข้าหรอกหรือ? แม้ว่าพวกเขาจะพูดชื่อนี้ด้วยภาษาของตนเอง แต่ข้าก็ยังคงฟังเข้าใจได้ นี่คือชื่อของข้า

นี่มันเรื่องอะไรกัน? เด็ก? นี่ข้ากำลัง...

สามเดือนต่อมา ข้าก็เข้าใจว่าตนเองอยู่ในสภาพใด จิตสำนึกของข้ากลับถูกสตรีมีครรภ์ที่เป็นมนุษย์ในรถม้าที่ผ่านไปในตอนนั้นดูดเข้าไปในร่างของนาง จากนั้น ข้าก็ได้รับการเลี้ยงดูอยู่ในท้องของนาง ใช่แล้ว ข้าถึงกับกลายเป็นมนุษย์ กลายเป็นมนุษย์เช่นนั้นที่ผู้สร้างได้สร้างขึ้นมา

แต่ครั้งนี้ ข้ากลับไม่ได้โกรธ ใช่แล้ว ข้าไม่ได้โกรธ เพราะข้ารู้สึกได้ว่า ในร่างกายของมนุษย์นั้น มีคุณสมบัติพิเศษชนิดหนึ่งอยู่จริงๆ นั่นคือกลิ่นอายของผู้สร้าง แม้จะมีเพียงหนึ่งในล้านล้านส่วน แต่ก็มีอยู่จริง

ความสามารถที่สำคัญที่สุดสองอย่างที่ผู้สร้างประทานให้แก่มนุษย์ อย่างหนึ่งคือความคิดสร้างสรรค์ และอีกอย่างหนึ่งคือความสามารถในการเติบโต และนี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการหรอกหรือ? ผ่านการสร้างสรรค์และการเติบโต บางทีข้าอาจจะสามารถทำลายผนึกที่เขาผนึกไว้บนตัวข้าได้ก็ได้ ขอเพียงแค่ทำลายผนึกได้ ข้าก็คือผู้ครอบครองทุกสิ่ง

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪