📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 10 คอขวด

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 10 คอขวด

ห้องฝึกเวทมนตร์ใหญ่มาก มีพื้นที่ถึงสามร้อยตารางเมตร สูงห้าเมตรกว่า บนผนังล้วนติดตั้งค่ายกลเวทมนตร์ป้องกันไว้ ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหาย เป็นห้องที่ใช้สำหรับฝึกเวทมนตร์โดยเฉพาะ

“เริ่มได้แล้ว” เฮปเบิร์นผลักข้า แล้วชี้ไปยังผนังด้านหน้า

“เริ่มอะไร?” ข้าหันไปถามนาง

นางเท้าสะเอว พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “เริ่มฝึกเวทมนตร์น่ะสิ! ช่วงนี้ ท่านจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ซีตี๋สอนเวทมนตร์พื้นฐานให้เธออย่างน้อยสิบคาถา ทุกครั้งเธออย่างมากก็แค่ถามสองสามคำ แต่พอหลังจากกลับมา เธอไม่เคยฝึกซ้อมเลยสักครั้ง”

“ข้าเป็นแล้วนี่! ยังจะฝึกอะไรอีก?” ข้าพูดอย่างจนใจ

“เป็นแล้วก็ต้องฝึกสิ! การใช้เวทมนตร์ ความชำนาญก็สำคัญมากนะ ความเร็วในการร่ายคาถาจะเป็นตัวกำหนดระยะเวลาในการร่ายเวทของเธอ ซึ่งจะ...”

ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญจริงๆ พอเริ่มบ่นก็ไม่หยุด ข้าอยากกลับไปพักผ่อน การทำสมาธิสำหรับข้าถึงจะมีประโยชน์

ดังนั้น ข้าจึงยกมือขึ้น แล้วโบกเบาๆ แสงในห้องฝึกเวทมนตร์ก็มืดลง เสียงของเฮปเบิร์นก็ขาดหายไป

รวบรวมธาตุมืด! เมื่อธาตุมืดในอากาศมากขึ้น แสงสว่างก็ย่อมจะมืดลง

วินาทีต่อมา วงแหวนแสงสีม่วงเข้มก็สว่างขึ้นรอบกายข้า โล่เวทมนตร์ธาตุมืด!

สำหรับนักเวทแล้ว โล่เวทมนตร์คือวิชาป้องกันตัว นักเวททุกธาตุล้วนต้องฝึกฝน ธาตุไฟก็คือโล่ธาตุไฟ ธาตุมืดก็คือโล่ธาตุมืด นี่ก็เป็นเวทมนตร์ที่นักเวทจะต้องฝึกฝนหลังจากที่ไปถึงระดับสาม และกลายเป็นนักเวทอย่างแท้จริงแล้ว และยังเป็นสัญลักษณ์ของสถานะนักเวทระดับสามอีกด้วย

เฮปเบิร์นตะลึงงันไปแล้ว จากนั้นก็เห็นลูกบอลแสงสีดำอมม่วงลูกแล้วลูกเล่าลอยออกมาจากมือข้า พุ่งไปยังผนังฝั่งตรงข้ามแล้วกลายเป็นวงแหวนแสงสีม่วงเข้ม กระสุนเวทมนตร์มืด เวทมนตร์สายธาตุมืดระดับสอง ความเร็วในการโจมตีสูง พลังทำลายล้างแรง มีฤทธิ์กัดกร่อน

ระหว่างกระสุนเวทมนตร์มืดทุกๆ สามลูก ยังมีกระสุนสีเขียวเข้มปะปนอยู่ด้วย นี่ไม่ใช่เวทมนตร์ระดับสองแล้ว แต่เป็นกระสุนกรดระดับสาม มีฤทธิ์กัดกร่อนและยึดเกาะที่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง เป็นเวทมนตร์ที่ทำให้นักเวทแห่งความมืดที่ไปถึงระดับสามแล้วปวดหัวที่สุด

หลังจากยิงไปสองสามรอบ ข้าก็หยุด แล้วหันหลังเดินออกไป

ตอนที่เดินผ่านข้างๆ เฮปเบิร์น ข้าตบไหล่นาง “โลกของอัจฉริยะเธอไม่เข้าใจหรอก”

จากนั้นข้าก็ออกไป

แต่ทว่า ข้าเพิ่งจะกลับมาถึงห้อง นางก็ไล่ตามมา

“เธอ เธอไปถึงระดับสามแล้วหรือ?” นางถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“เอ๊ะ? มิเช่นนั้นเล่า?” พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของข้าอย่างน้อยก็คือหนึ่งร้อยสิบห้าสินะ สองร้อยก็คือระดับสาม นี่ก็ฝึกฝนมาครึ่งเดือนแล้ว ยังจะไม่ควรถึงระดับสามอีกหรือ? ค่าที่แน่นอนไม่รู้ แต่ก็น่าจะถึงตั้งแต่มาที่นี่ได้ไม่นานแล้ว อย่างไรเสีย ธาตุมืดในวิหารเวทมนตร์แห่งความมืดนี้ก็ยังคงเข้มข้นมาก ผลของการทำสมาธิดีมาก

“แต่ว่า เธอ เธอทำไมถึงร่ายเวทมนตร์ได้โดยไม่ต้องร่ายคาถา?” นางมองข้าอย่างเหม่อลอย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ได้ล้มล้างความเข้าใจเกี่ยวกับเวทมนตร์ของนางไปแล้ว

“เดิมทีเธอรวบรวมลูกไฟหนึ่งลูกใช้เวลานานเท่าไหร่ ลูกไฟเล็กๆ ระดับสองแบบนั้นน่ะ” ข้าถามนาง

เฮปเบิร์นกล่าวว่า “ผ่านการร่ายคาถา เร็วที่สุดเจ็ดวินาที” สำหรับนางที่มีพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดยี่สิบห้าแล้ว เจ็ดวินาทีนั่นคือผลลัพธ์ที่ได้มาจากการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงนับพันครั้ง! พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดเท่ากัน ทำได้ในสิบวินาทีก็นับว่าไม่เลวแล้ว

“หลังจากเป็นกายาเทพอัคคีแล้วล่ะ?”

“สาม สามวินาที” เฮปเบิร์นพึมพำ

“พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของเธอให้ข้าคำนวณให้เยอะหน่อย แปดสิบแล้วกัน ของข้าให้คำนวณน้อยหน่อย ประมาณหนึ่งร้อยยี่สิบ เธอยังทำได้ในสามวินาทีเลย ข้าร่ายได้ทันทีแปลกตรงไหน? ร่ายได้ทันทีแล้ว ยังต้องร่ายคาถาอีกหรือ? ไม่ใช่ข้าขี้เกียจ แต่ไม่จำเป็น” ข้ายิ้มให้นาง ในใจมีความสุข

ใช่แล้ว นี่แหละคือโลกของอัจฉริยะ

จริงๆ แล้ว นางไม่รู้หรอกว่า เวทมนตร์ระดับหนึ่งร่ายได้ทันทีง่าย เวทมนตร์ระดับสอง ระดับสามร่ายได้ทันที ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่ที่ต้องใช้คาถานั่นคือมนุษย์ธรรมดา ข้าไม่เหมือนกัน ข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่!

ตอนนี้ข้าเข้าใจหน้าที่ของคาถาแล้ว เพื่อกระตุ้นให้เกิดการสั่นพ้องของธาตุ จากนั้นจึงผ่านการสั่นพ้องเพื่อให้ได้ความถี่พิเศษ รวบรวมธาตุ ขับเคลื่อนพวกมัน ส่วนข้าจะทำให้ธาตุสั่นพ้อง เพียงแค่คิดก็พอแล้ว

หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม การทำสมาธิมักจะทำให้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว

“พรุ่งนี้เจ้าก็จะต้องไปหาจู้หรงแล้วนะ อย่าลืมที่เจ้าสัญญากับข้าไว้ล่ะ” ชายชราผอมแห้งพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“รู้แล้วน่า” ข้าตอบอย่างรำคาญใจ เขาพูดคำนี้ทุกวันจนข้าหูจะชาอยู่แล้ว

“เอาล่ะ ตอนนี้ทดสอบพลังวิญญาณภายในของเจ้าก่อน แล้วร่ายเวทมนตร์ที่เจ้าคิดว่าเชี่ยวชาญที่สุด ให้ข้าดูผลงานของเจ้าในเดือนนี้หน่อย” ชายชราผอมแห้งยื่นลูกแก้วคริสตัลมาให้

“จะไม่แตกใช่ไหม?” ข้าถามเขา

“นี่ใช้สำหรับทดสอบพลังวิญญาณภายในต่ำกว่าสองพัน มีปัญญาก็ทำให้มันแตกสิ ทำให้แตกแล้วข้าจะเรียกเจ้าว่าอาจารย์”

“เพล้ง!” แตก

“เรียกสิ!” ข้าพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ข้าจะตบเจ้าให้ตาย ใครให้เจ้าทำตกแตก รู้ไหมว่ามันแพง!” ชายชราผอมแห้งไม่รักษากติกา ไล่ตามมาจะตีข้า เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้พูดให้ชัดเจน

“ปัง!” โล่เวทมนตร์สีม่วงเข้มกางออก ปกป้องตัวเอง อย่างไรเสีย ชายชราผอมแห้งก็ไม่ได้ใช้เวทมนตร์ตีข้า ตบลงไปหนึ่งฝ่ามือ การกัดกร่อนของธาตุมืดก็พุ่งเข้าหาเขาทันที แล้ว... ก็ถูกดูดซับไป...

ระดับแปดแล้วจะทำไม?

“ร่ายโล่เวทมนตร์ระดับสามได้ทันที?” ชายชราไม่โกรธแล้ว ดวงตากลับเป็นประกายสีเขียวอีกครั้ง

“อย่าตีแล้วนะ! ท่านไม่ได้พูดให้ชัดเจนเอง จะโทษข้าได้อย่างไร?” ข้าสลายโล่เวทมนตร์

“เจ้าร่ายโล่เวทมนตร์ระดับสามได้ทันที?” ซีตี๋มองข้าอย่างตื่นเต้น

เฮปเบิร์นที่มองดูฉากนี้อยู่ไม่ไกลน่าจะโล่งใจอยู่บ้าง คนที่ตกใจไม่ได้มีแค่นางคนเดียว

“ยากนักหรือ?” ข้ามองเขา

“ไม่... ยาก!”

ต่อมาข้าถึงได้รู้ว่า ชายชราผอมแห้งกว่าจะสามารถร่ายโล่เวทมนตร์ระดับสามได้ทันที ก็ตอนที่เป็นมหาจอมเวทระดับหกแล้ว

“ยังทำอะไรได้อีก?” เขาก็ไม่รีบร้อนที่จะทดสอบพลังวิญญาณให้ข้าแล้ว จริงๆ แล้ว ลูกแก้วคริสตัลเขาก็เอามาแค่ลูกเดียว

“ที่ท่านสอนข้าก็ทำได้หมดแล้ว” ข้ายักไหล่

ชายชราผอมแห้งไม่ได้ให้ข้าแสดง ในเรื่องนี้เขามีประสบการณ์มาก ข้าสามารถร่ายโล่เวทมนตร์ระดับสามได้ทันทีแล้ว อย่างอื่นจะมีอะไรที่ทำไม่ได้อีก

“ระดับสี่ไหวไหม?” สำหรับเรื่องที่ข้าเป็นนักเวทระดับสามแล้วนั้น เขาไม่สงสัยเลยสักนิด

“ท่านเคยสอนหรือ?” ข้าจนใจ

“ตอนนี้จะสอนเจ้าเลย มา ข้าจะสอนเวทเหี่ยวเฉาให้เจ้า หลักการเป็นแบบนี้... คาถาเป็นแบบนี้... เจ้าลองสัมผัสดู”

ข้าตั้งใจฟัง

“เข้าใจหรือยัง?”

“เข้าใจแล้ว” ข้าพยักหน้า หลักการเข้าใจแล้วย่อมเข้าใจ ชายชราผอมแห้งอธิบายได้ชัดเจนมาก

ข้ายื่นมือขวาออกไป ในฝ่ามือก็ปรากฏฟองอากาศสีม่วงเข้มขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เขาหัวใจวายเฉียบพลัน ข้าจึงร่ายคาถาที่จริงๆ แล้วไม่จำเป็นเลยออกมา

“เจ้า เจ้าทำได้อย่างไร?” ชายชราผอมแห้งตื่นเต้นจนพูดไม่ออก

“ขยันหมั่นเพียรทุกวัน อดหลับอดนอน ข้าเมื่อสัญญาแล้วว่าจะใช้สายธาตุมืดเป็นหลัก จะไม่พยายามได้อย่างไร? ท่านกำลังสงสัยในคุณธรรมของข้างั้นหรือ?” ข้าพูดอย่างจริงจัง

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่” พูดจบ ร่างของชายชราผอมแห้งดูเหมือนจะเลือนรางไป แล้วก็กลายเป็นกลุ่มควันสีดำหายไป

“โอ๊ย เบาๆ หน่อย” เฮปเบิร์นทำไมถึงหยิกแก้มข้าอีกแล้ว

“เธอนี่ช่างขยันหมั่นเพียร อดหลับอดนอนจริงๆ นะ” เฮปเบิร์นพูดพลางกัดฟัน

มีคนที่คุ้นเคยอยู่ข้างๆ ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่!

“ความพยายามของข้าอยู่ในใจ เจ้าไม่เห็นไม่ได้หมายความว่าไม่มี ข้าจำลองการร่ายเวทมนตร์ในใจอย่างน้อยหลายพันครั้งทุกวัน” ข้าเถียง

“ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้เลยว่ามีวิธีการฝึกฝนแบบนี้ด้วย?” เฮปเบิร์นกล่าวอย่างสงสัย

“เธอไม่รู้ไม่ได้หมายความว่าไม่มี” อย่างไรก็ตาม ก็ใช้อัจฉริยะอธิบายไปก็พอแล้ว

ชายชราผอมแห้งกลับมาในไม่ช้า พร้อมกับลูกแก้วคริสตัลอีกหนึ่งลูก

“ทดสอบพลังวิญญาณภายใน” เขายื่นลูกแก้วคริสตัลให้ข้า

ข้าหยิบมาถือไว้ในมือ

“ถ้าทำแตกอีกเจ้าต้องชดใช้เองนะ”

ช่างไร้น้ำใจจริงๆ! ข้าเริ่มใส่พลังวิญญาณเข้าไป ลูกแก้วคริสตัลสว่างขึ้น

“สี่ร้อยเจ็ดสิบห้า!” เสียงของชายชราผอมแห้งสูงขึ้นเล็กน้อย

พลังวิญญาณภายในห้าร้อยคือเกณฑ์เริ่มต้นของนักเวทระดับสี่ปุโรหิตเวท เมื่อไปถึงระดับห้าจะต้องใช้พลังวิญญาณสองพัน

สี่ร้อยเจ็ดสิบห้า! ยังไม่ถึงห้าร้อย ข้ายังคิดว่าตัวเองถึงแล้วเสียอีก ไม่ดีอย่างที่คิด

เฮปเบิร์นมองข้า นางคงอยากจะบอกชายชราผอมแห้งมากว่าข้าส่วนใหญ่ในแต่ละวันก็แค่นอนหลับ พอตื่นแล้วก็หาของกินจากนาง ให้นางทำอาหารให้ข้ากิน การนอนหลับของข้าก็เป็นส่วนหนึ่งของการทำสมาธิ นางจะรู้อะไร?

และข้อเท็จจริงก็อยู่เหนือคำโต้แย้ง เพิ่งจะเข้าสู่โลกแห่งเวทมนตร์ได้เดือนกว่าๆ ก็เกือบจะเป็นปรมาจารย์เวทแล้ว ต่อให้ช่วงแรกๆ ของนักเวทจะเลื่อนระดับได้เร็ว แต่ความเร็วขนาดนี้ พวกเขาไม่ยอมรับก็ไม่ได้!

หลังจากที่ชายชราผอมแห้งกำชับอย่างจริงจังแล้ว ข้าก็ไปเรียนกับชายชราอ้วน หลักการของเวทมนตร์จริงๆ แล้วก็คล้ายๆ กัน แค่ธาตุต่างกัน วิธีการใช้ก็แตกต่างกันเล็กน้อยเท่านั้น พลังงานส่วนใหญ่ของข้ายังคงจดจ่ออยู่กับการทำสมาธิ ยกระดับสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าพลังวิญญาณ เพื่อกระตุ้นให้เกิดการวิวัฒนาการของตนเอง ทำลายผนึกของผู้สร้าง ถึงจะทำให้ข้าแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

เวลาผ่านไปอีกครึ่งเดือนอย่างรวดเร็ว ข้าพบว่ามีปัญหาเล็กน้อย เพราะข้ารู้สึกได้ว่าการยกระดับพลังวิญญาณภายในของข้าหยุดชะงักแล้ว หยุดชะงักมาหลายวันแล้ว แตกต่างจากการยกระดับที่เห็นได้ชัดก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

คอขวด? นี่คือห้าร้อยแล้วหรือ? ก็เลยไปถึงสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าคอขวด? ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับมีคอขวดด้วยหรือ?

ไม่ได้ ข้าต้องหาวิธีทะลวงผ่านให้ได้

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪