📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 9 กายาเทพอัคคี

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 9 กายาเทพอัคคี

เสียงสวดคาถาทุ้มต่ำดังออกมาจากปากของชายชราอ้วนไม่หยุดหย่อน ดาวหกแฉกสีแดงใต้ร่างส่องประกายเจิดจ้า ลำแสงสีแดงสองสายตกลงบนร่างข้าและเฮปเบิร์น ธาตุไฟอันร้อนแรงผสมผสานเข้าด้วยกัน

ในความมืดมิด ข้ารู้สึกได้ว่ามีจิตสำนึกที่อ่อนแออย่างยิ่งเชื่อมต่อกับจิตสำนึกของข้า ใช่แล้ว สำหรับข้าแล้ว เฮปเบิร์นในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง จิตสำนึกของนางในสายตาข้านั้นช่างเล็กจ้อยเกินไป และจิตสำนึกของข้าก็หลั่งไหลไปยังนาง

ใบหน้าของเฮปเบิร์นพลันปรากฏสีหน้าเจ็บปวด ธาตุไฟรอบกายนางพลันร้อนแรงขึ้นมา

ข้าหันไปมองชายชราอ้วน

ชายชราอ้วนกล่าวว่า “ไม่เป็นไร นี่คือพรสวรรค์ของเจ้ากำลังยกระดับพรสวรรค์ของนาง จะทำให้นางรับรู้ธาตุไฟได้แข็งแกร่งขึ้น อย่างไรเสีย พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดเดิมของนางก็ต่ำเกินไป การยกระดับที่เห็นได้ชัดเป็นเรื่องปกติ...”

เขายังพูดไม่ทันจบ เสียงก็ขาดหายไป แล้วก็เบิกตากว้าง

เกิดอะไรขึ้น?

การเปลี่ยนแปลงบนร่างของเฮปเบิร์นดูจะมากเกินไปหน่อย ธาตุไฟอันร้อนแรงค่อยๆ เปลี่ยนจากสีแดงเพลิงเป็นสีแดงทอง ด้านหลังนางถึงกับปรากฏวงแหวนแสงสีทองแห่งเปลวเพลิงขึ้นมา วงแหวนแสงนั้นด้านนอกปรากฏเป็นแสงกระจายออกไป ประกายเจิดจ้านั้นให้ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ยากจะพรรณนา

“ผู้ส่งสารแห่งธาตุไฟ?” ชายชราผอมแห้งถามชายชราอ้วน

มุมปากของชายชราอ้วนกระตุกเล็กน้อย แล้วสีหน้าของชายชราทั้งสองก็ดูแปลกประหลาดขึ้นมา

จากนั้นพวกเขาก็มองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “ห้ามรายงาน”

“พวกท่านกำลังพูดอะไรกัน?” ข้ามองพวกเขาอย่างสงสัย

“ผู้ส่งสารแห่งธาตุไฟ หรือที่รู้จักกันในนามเทพอัคคี นี่คือหนึ่งในระดับพรสวรรค์ของพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิด หมายความว่า ตอนนี้นาง พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดเกินเจ็ดสิบแล้ว เจ้าลองคำนวณดูสิ” ชายชราผอมแห้งจ้องข้าแล้วพูด

“หนึ่งร้อยสิบห้าเองรึ? ต่ำขนาดนี้เลย!” ข้าคำนวณพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของตนเอง

“ต่ำ?” ทำไมชายชราผอมแห้งกับชายชราอ้วนถึงมองข้าด้วยสายตาที่ดูดุร้าย

“พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดที่สูงสุดในประวัติศาสตร์ที่เคยบันทึกไว้ดูเหมือนจะเคยมีถึงหนึ่งร้อยยี่สิบ ท่านผู้นี้ตอนนี้เป็นกึ่งเทพแล้ว ได้รับการขนานนามว่าเป็นผู้ที่เข้าใกล้เทพมากที่สุด พลังวิญญาณภายในของเทพมนตราเก้าระดับคือหนึ่งแสน ส่วนพลังวิญญาณภายในของกึ่งเทพท่านนี้ทะลุหนึ่งล้านไปแล้ว”

“ยังมีคนที่มีพรสวรรค์สูงกว่าข้าอีกหรือ?” แม้ว่าข้าจะยังไม่ได้ปลุกพลังเต็มที่ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะยังมีคนที่มีพรสวรรค์สูงกว่าข้า? ข้าพลันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

ชายชราอ้วนตบเข้ามา แต่ก็หยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากท้ายทอยข้าเล็กน้อย

“หนึ่งร้อยสิบห้า นั่นคือในกรณีที่พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของนางคือเจ็ดสิบ พื้นฐานของกายาเทพอัคคีคือเจ็ดสิบ ระหว่างเจ็ดสิบถึงแปดสิบ ล้วนเป็นกายาธาตุไฟ แต่นางเคยผ่านการฝึกฝนยกระดับวรยุทธ์ของตนเองมาแล้ว ไม่สามารถทดสอบพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดได้อีก ดังนั้น พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของเจ้าจริงๆ แล้วเท่าไหร่ พวกเราก็ยังไม่สามารถประเมินค่าที่แน่นอนได้ แต่อย่างน้อยก็คือหนึ่งร้อยสิบห้า ส่วนสูงสุด...” ชายชราอ้วนเองก็ยังไม่อยากจะจินตนาการ

“อย่างนี้นี่เอง! ก็พอใช้ได้” ข้าถึงได้พอใจขึ้นมาหน่อย

“ซีตี๋ ข้าชักจะหวั่นๆ แล้ว” ชายชราอ้วนมองชายชราผอมแห้ง

ชายชราผอมแห้งกลับยิ้มกว้าง “ในประวัติศาสตร์ของจักรวรรติต่างๆ ดูเหมือนจะยังไม่เคยมีกึ่งเทพสายธาตุมืดปรากฏตัวขึ้นเลยนะ ดูท่า นักเวทแห่งความมืดของพวกเรา กำลังจะผงาดขึ้นแล้ว” เขาไม่มีทางบอกชายชราอ้วนหรอกว่าข้าตกลงจะใช้ธาตุมืดเป็นหลักแล้ว

แสงไฟบนร่างเฮปเบิร์นค่อยๆ หรี่ลง แต่นางกลับยิ่งดูงดงามจนหาที่เปรียบมิได้ ผมสีดำเดิมกลายเป็นสีแดงเข้ม อารมณ์ก็มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ดูเหมือนจะยิ่งสดใสมีเสน่ห์มากขึ้น ภายใต้การบำรุงของธาตุไฟ นางราวกับจะโปร่งใสไปทั้งตัว

เฮปเบิร์นค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของนางดูเลื่อนลอยเล็กน้อย นางค่อยๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้น ทันใดนั้น เปลวไฟสีแดงทองกลุ่มหนึ่งก็รวมตัวกันอยู่ในฝ่ามือของนาง

ชายชราอ้วนเดินมาตรงหน้านาง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เฮปเบิร์น”

“อะ! ท่านจอมเวทศักดิ์สิทธิ์” เฮปเบิร์นรีบทำความเคารพ

ชายชราอ้วนกล่าวว่า “ออสติน กริฟฟินเป็นศิษย์ของข้า ในฐานะผู้รับใช้ของเขา ข้าก็รับเจ้าเป็นศิษย์ด้วย แต่มีเงื่อนไขว่า เจ้าจะต้องเป็นผู้รับใช้ของเขาตลอดไป เมื่อใดที่เจ้าเลือกจะจากเขาไป วาสนาศิษย์อาจารย์ของเราก็สิ้นสุดลง แต่ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่เลือกเช่นนั้น แม้ว่าจะไม่สามารถประเมินพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดที่แน่นอนของเจ้าได้ แต่ตอนนี้เจ้าก็มีกายาเทพอัคคีแล้ว เจ้าควรจะเข้าใจว่านี่หมายความว่าอะไร ในอนาคต อย่างน้อยเจ้าก็จะสามารถไปถึงระดับจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ได้ พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของข้า ก็เป็นเพียงกายาเทพอัคคีเท่านั้น ตอนนี้ ข้าต้องลงคาถาผนึกปากเจ้า เรื่องราวทั้งหมดในวันนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ นี่คือการปกป้องออสติน ในฐานะที่เจ้าเคยเป็นอาจารย์ของเขา ข้าเชื่อว่านี่ก็เป็นสิ่งที่เจ้าปรารถนา”

เฮปเบิร์นยังคงงงอยู่เล็กน้อย กายาเทพอัคคี? นี่คือสิ่งที่นางไม่เคยกล้าคิดฝันมาก่อน! ตอนนี้นางเพียงแค่รู้สึกว่าพลังวิญญาณภายในในร่างของนางเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ การรับรู้ธาตุไฟก็แข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จอมเวทศักดิ์สิทธิ์เป็นอาจารย์? นางเข้าใจแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างของนางเปลี่ยนไปแล้ว และผู้ที่เปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ ก็คือเด็กที่อายุเพียงหกขวบเท่านั้น แม้ว่าเขาจะดูไม่เหมือนหกขวบแล้วก็ตาม

ในหอคอยเวทมนตร์ ข้ามีที่พักสองแห่ง ที่นี่ใหญ่มากจริงๆ ว่ากันว่าเป็นเพราะเวทมนตร์มิติ ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งต่างก็จัดห้องชุดให้ข้าในวิหารเวทมนตร์ของตนเองคนละห้อง ข้าอยู่ข้างใน ข้างนอกเป็นที่พักของผู้รับใช้ของข้า

บางทีอาจเป็นเพราะข้ารับผู้รับใช้สายธาตุไฟ ชายชราอ้วนจึงดูใจกว้างมาก ให้ข้าไปเรียนกับชายชราผอมแห้งก่อนหนึ่งเดือน แล้วค่อยไปเรียนกับเขาอีกหนึ่งเดือน สลับกันไป ดังนั้น ข้าจึงกลับมาที่พักในวิหารเวทมนตร์ธาตุมืดก่อน

ปิดประตูห้อง วางของของตนเองลง เฮปเบิร์นมองข้า ขอบตาก็แดงขึ้น

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในชั่วขณะนี้ ข้าพลันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“ขอบคุณนะออสติน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพรสวรรค์ของเธอจะยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้” น้ำเสียงของนางเจือด้วยเสียงสะอื้น

“แน่นอน ข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่” ข้าพูดอย่างภาคภูมิใจ

นางพุ่งเข้าหาข้า แล้วอุ้มข้าขึ้นมา “จุ๊บๆๆๆๆๆๆ...”

ข้า...

“เจ้าทำอะไร? รีบวางนายของเจ้าลงเดี๋ยวนี้ ข้าคือนายของเจ้านะ!”

“ใครก็ไม่ได้กำหนดว่าผู้รับใช้จะหอมนายไม่ได้นี่นา! จุ๊บๆๆๆๆๆๆ...”

วันนี้ ข้าได้เข้าใจความหมายของสำนวนอีกคำหนึ่ง สำนวนนี้ชื่อว่า: ขุดหลุมฝังตัวเอง

“ฉันจะดูแลเธออย่างดี ขอบคุณนะที่มอบชีวิตใหม่ให้ฉัน”

“ข้าไม่ต้องการคำขอบคุณจากเจ้า ที่ให้เจ้ามาเป็นผู้รับใช้ของข้า ก็เพียงเพื่อแก้แค้นคำโกหกของเจ้าเท่านั้น!” ข้าพยายามรักษาความภาคภูมิใจของตนเองไว้

“จุ๊บๆๆๆๆๆ...”

จะจบไม่จบ ผู้หญิงคนนี้จะจบไม่จบ! ตอนอยู่ต่อหน้าออเดรย์กับออร์แซ กริฟฟิน นางก็แค่หยิกแก้มข้า นี่มันเกินไปแล้ว!

แม้ว่าเฮปเบิร์นจะเป็นสายธาตุไฟ และที่นี่คือวิหารเวทมนตร์แห่งความมืด แต่สำหรับนางที่เพิ่งจะมีพรสวรรค์อันแข็งแกร่ง แค่เพียงทำสมาธิเพื่อยกระดับตนเองก็ดีมากแล้ว ชายชราอ้วนก่อนที่เราจะมา ได้มอบผลึกธาตุไฟให้นางหนึ่งก้อน แน่นอนว่าในนามแล้วก็ยังคงให้ข้า ให้นางใช้ตอนทำสมาธิ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความเข้มข้นของธาตุมืดในวิหารเวทมนตร์แห่งความมืดนี้แล้ว

ชายชราผอมแห้งเริ่มสอนเวทมนตร์สายธาตุมืดให้ข้า กลางวันเรียนเวทมนตร์ กลางคืนทำสมาธิ

ประสิทธิภาพในการทำสมาธิที่นี่สูงมาก ข้ารู้สึกได้ว่าพลังที่ข้ารวบรวมได้ในแต่ละวันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และในความเป็นจริงแล้ว สำหรับข้าแล้ว ขอเพียงแค่เข้าใจกฎเกณฑ์การทำงานของพลังงานเหล่านี้ ประสิทธิภาพในการฝึกฝนของข้าจะเป็นสิ่งที่นักเวทเหล่านี้จะจินตนาการได้อย่างไร?

ส่วนเรื่องคาถาอะไรนั่น ข้ายิ่งไม่ใส่ใจเข้าไปใหญ่ ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ใช้เวทมนตร์ยังต้องใช้คาถาอีกหรือ?

“ออสติน ฉันต้องคุยกับเธอแล้วนะ” หลังจากจบการเรียนกับชายชราผอมแห้งแล้ว กลับมาที่พัก เฮปเบิร์นเดินเข้ามาในห้องข้า แล้วพูดกับข้าอย่างเคร่งขรึม

“คุยอะไร?” ข้ามองนางอย่างสงสัย

ต้องบอกว่ามีนางอยู่ ข้าก็ไม่เหงาขนาดนั้นจริงๆ ในฐานะผู้รับใช้ ทุกวันที่ข้าเรียน นางก็จะคอยฟังอยู่ข้างๆ แม้ว่าชายชราผอมแห้งจะเป็นสายธาตุมืด แต่หลักการของเวทมนตร์หลายอย่างก็คล้ายคลึงกัน อย่างไรก็ตาม นางก็ตั้งใจฟังดี

“เธอขี้เกียจเกินไปแล้ว ตอนเรียนก็ขี้เกียจ กลับมาฉันก็ไม่เห็นเธอฝึกซ้อมเลย เธอมีพรสวรรค์ดีขนาดนี้ มีอาจารย์ดีขนาดนี้ ทำแบบนี้ได้ยังไง?” เฮปเบิร์นพูดอย่างเจ็บปวดใจ

“ข้าไม่ฝึกซ้อมตรงไหน?” ข้าเถียง

“ห้องฝึกเวทมนตร์ข้างๆ เธอไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่ฉันถาม เธอจะบอกว่าเดี๋ยวจะไป แต่เธอไปบ้างไหม? นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนกว่าแล้วนะ ท่านจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ซีตี๋บอกแล้วว่าสิ้นเดือนจะมีการประเมินผลการเรียนของเธอในเดือนนี้! ถ้าเธอยังไม่พยายามอีก ตอนนั้นจะผ่านการทดสอบของเขาได้อย่างไร?”

ข้าเอียงคอมองเขา “ทดสอบอะไรข้า?”

“ก็การใช้เวทมนตร์น่ะสิ!” เฮปเบิร์นดูเหมือนจะโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไร เดินมาตรงหน้าข้า คว้าแก้มข้าแล้วดึงไปมา

“เจ็บๆ! เธอยังมีความสำนึกของการเป็นผู้รับใช้อยู่บ้างไหม” ข้าดึงมือนางออกได้ในที่สุด

“รีบไปห้องฝึกเวทมนตร์เดี๋ยวนี้” เฮปเบิร์นพูดอย่างฉุนเฉียว พลางดึงข้าเดินไปยังห้องฝึกเวทมนตร์

เฮ้อ! โลกของเทพเจ้า เหล่าสามัญชนย่อมไม่มีทางเข้าใจ

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪