📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 13 เข้าร่วมพระราชพิธีหลวง?

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 13 เข้าร่วมพระราชพิธีหลวง?

ชีวิตในหอคอยเวทมนตร์ไม่ได้เหงา อย่างไรเสีย นี่เมื่อเทียบกับที่ข้าเคยล่องลอยอยู่ในจักรวาลมาไม่รู้กี่ปีแล้ว จะนับเป็นอะไรได้?

ข้าเคยถามเฮปเบิร์นว่านางเหงาไหม นางบอกว่านางเหงามาก ทรมานมาก โดดเดี่ยวมาก และสิ้นหวังมาก ต้องการการปลอบใจ

ปลอบใจก็ปลอบใจเถอะ แต่ทำไมวิธีการปลอบใจคือการหยิกแก้มข้า? นางคือผู้หญิงที่เต็มไปด้วยคำโกหก! แต่นางบอกว่าทุกครั้งที่หยิกแก้มข้าเสร็จ อารมณ์ของนางก็จะดีเป็นพิเศษ ในใจก็จะเต็มไปด้วยพลังใจ

สี่ปีผ่านไป ข้าอายุสิบขวบ นางอายุยี่สิบสองปี

มองดูหมูตุ๋นที่หล่นออกจากปากข้า นางก็หัวเราะจนตัวงอ ข้ารีบหันหน้าหนีไม่มองนาง พอมองนางหัวเราะข้าก็จะเหม่อลอย พอข้าเหม่อลอยนางก็จะถือโอกาสหยิกแก้มข้า

“เจ้าทะลวงผ่านหรือยัง?” ข้าคีบหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งขึ้นมาใหม่แล้วใส่ปากกิน เนื้อตุ๋นที่นางทำ ทุกชิ้นไม่ใหญ่มาก รสชาติซึมเข้าเนื้ออย่างดี มันแต่ไม่เลี่ยน นุ่มแต่ไม่เหนียว

“ยังเลย” เฮปเบิร์นดูห่อเหี่ยวเล็กน้อย

สี่ปีผ่านไป ด้วยพรสวรรค์ที่ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่แบ่งปันกับนาง ตอนนี้พลังวิญญาณภายในของนางมีถึงห้าพันแล้ว ใช่แล้ว นางไปถึงจุดสูงสุดของระดับห้าแล้ว นักเวทระดับห้าจุดสูงสุดอายุยี่สิบสองปีในโลกของนักเวทไม่ถือว่าแปลก อัจฉริยะหลายคนก็ทำได้ แต่นางเท่ากับว่าเริ่มฝึกฝนอย่างรวดเร็วตั้งแต่อายุสิบแปดปี สี่ปีจากระดับสองไปถึงระดับห้าจุดสูงสุด ก็ถือว่าเร็วมากแล้ว ว่ากันว่านักเวทระดับหกในโลกมนุษย์ถือเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากแล้ว อย่างไรก็ตาม ชายชราอ้วนพอใจกับความก้าวหน้าของนางมาก

“เช่นนั้นเจ้าก็รีบๆ หน่อย อย่างไรเสีย ก็ยังเหลืออีกหนึ่งปี พันธสัญญาผู้รับใช้ของเจ้าก็จะหมดอายุแล้ว” ข้ายิ้มอย่างมีเลศนัย

เฮปเบิร์นกระพริบตา แล้วหูข้าก็เจ็บขึ้นมา ผู้หญิงที่ไร้ความปรานีคนนี้ดึงหูข้าให้ข้ามองนาง

“หมดอายุแล้วจะไม่ต่อสัญญาหรือ?” นางมองข้าอย่างจริงจัง จริงจังเป็นพิเศษ ดวงตาของนางโตมากจริงๆ พอถูกนางมองใกล้ๆ แบบนี้ ข้าถึงกับลืมความเจ็บที่หูไปเลย และยังรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

“เจ้าชอบแกล้งข้า มีผู้รับใช้ที่ไหนแกล้งนายของตัวเองแบบนี้บ้าง?” ข้าประท้วง

“เช่นนั้นต่อไปข้าไม่แกล้งเจ้าแล้วดีไหม? อย่างน้อยในวันที่ต่อสัญญา ข้าจะไม่แกล้งเจ้า” นางพูดกับข้าอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ ขนตาที่ยาวงอนของนางสั่นไหวเบาๆ ในดวงตาโตคู่นั้นดูเหมือนจะมีไอน้ำเคลือบอยู่ชั้นหนึ่ง

“ต่อไปไม่แกล้งข้าแล้ว? เจ้าพูดจริงนะ?” ข้าถามโดยไม่รู้ตัว

“อืม ประโยคที่พูดเมื่อครู่นี้พูดจริง” นางพูดกับข้าอย่างจริงจัง

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าก็ยอมอย่างเสียไม่ได้” ข้าก้มหน้าลง ดวงตาของนางต้องมีพลังวิเศษพิเศษแน่ๆ มองนานไม่ได้ มองนานจะเสียเปรียบ

“เช่นนั้นพวกเราก็ตกลงกันแล้วนะ”

ในขณะนั้นเอง เสียงดังกังวานก็ดังขึ้นทันที: “ออสติน เฮปเบิร์น มาหาข้าที่นี่หน่อย” เป็นเสียงของชายชราอ้วน ช่วงนี้พวกเรากำลังฝึกฝนอยู่ที่นี่

“ไปเถอะ อาจารย์เรียกพวกเราแล้ว” เฮปเบิร์นรีบยืนขึ้น ข้าก็รีบยืนตามขึ้นมาทันที ช่วยไม่ได้ นางยังดึงหูข้าอยู่เลย นี่คือความสำนึกของผู้รับใช้หรือ?

“อุ๊ย ขอโทษที ข้าลืม” นางปล่อยมือ ข้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

แม้จะยังอายุเพียงสิบขวบ แต่ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่เติบโตเร็วแค่ไหน ข้าสูงเกือบจะเท่ากับนางแล้ว แต่นี่ก็มีปัญหาอย่างหนึ่ง คือนางหยิกแก้มข้าได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องก้มตัวด้วยซ้ำ ข้าต้องรีบๆ สูงขึ้น ให้นางเอื้อมไม่ถึงให้ได้ เดี๋ยวกลับมากินอีกมื้อ! ตัดสินใจแบบนี้แหละ ไม่ใช่เพราะอาหารที่นางทำอร่อยเกินไปหรอกนะ

วิหารเวทมนตร์ของชายชราอ้วน

ที่นี่ร้อนอยู่เสมอ

ชายชราอ้วนยิ้มละไมมองข้ากับเฮปเบิร์นที่เดินเข้าไปด้วยกัน

“ออสติน อยากออกไปเที่ยวเล่นไหม?” ตอนที่ชายชราอ้วนมองข้า เขามักจะยิ้มละไมอยู่เสมอ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่พบว่าพลังวิญญาณภายในของข้าทะลวงผ่านระดับสี่ไปถึงแปดร้อยโดยตรง เขาก็เป็นแบบนี้

“ไม่” ข้าปฏิเสธโดยไม่ลังเล ออกไปมีอะไรดี? อยู่ที่นี่ความเร็วในการวิวัฒนาการของข้าก็ยังดีอยู่ และยังมีเฮปเบิร์นทำอาหารให้กิน นอกจากผู้หญิงที่เต็มไปด้วยคำโกหกคนนี้ที่ชอบแกล้งข้าแล้ว อย่างอื่นข้าก็พอใจหมด อยู่ที่นี่ค่อยๆ วิวัฒนาการไปจนกว่าจะปลดผนึกได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ดีหรือ?

“อยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ตลอด จะส่งผลกระทบต่อการยกระดับในอนาคตของเจ้านะ ข้ากับซีตี๋ปรึกษากันแล้ว ตัดสินใจให้เจ้าไปเข้าร่วมพระราชพิธีหลวงที่จะจัดขึ้นเร็วๆ นี้ พร้อมกับขอตำแหน่งนักเวทราชสำนักให้เจ้าด้วย นี่จะช่วยเจ้าได้มาก ในอนาคตเจ้าจะมีสิทธิ์ได้รับอุปกรณ์เวทมนตร์ของราชสำนัก”

“ไม่สนใจ ไม่ไป” อุปกรณ์อะไรไม่อุปกรณ์อะไร ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ชายชราอ้วนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง: “เฮปเบิร์นเอ๋ย อาจารย์เดิมทีอยากจะให้เจ้าไปเมืองหลวงกับเขาเสียหน่อย เพื่อคลายความเบื่อหน่ายของเจ้า ที่นั่นคึกคักมากนะ น่าเสียดายที่ความปรารถนาดีของอาจารย์ นายของเจ้าไม่เข้าใจ! เช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้แล้ว”

เจ็บ เจ็บ เจ็บ! ข้าหันไปจ้องเฮปเบิร์นที่กำลังหยิกเนื้ออ่อนที่เอวข้าอย่างโกรธเคือง

สีหน้าของเฮปเบิร์นนั่นมันอะไรกัน? เรียบร้อย น่าสงสาร สิ้นหวัง?

“อาจารย์คะ หนูเป็นแค่ผู้รับใช้ ทุกอย่างหนูฟังเขาค่ะ” เฮปเบิร์นยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ชายชราอ้วน

เจ็บ เจ็บกว่าเดิมอีก ข้าจะร้องออกมาแล้วนะ!

“ไป ข้าไป!” ข้าพูดพลางกัดฟัน เฮปเบิร์นที่บิดเนื้อข้าซ้ายสามรอบ ขวาสามรอบเป็นสัญญาณลับ นางกำลังบอกข้าว่าถ้าไม่ตกลงกลับไปจะไม่มีข้าวกิน ไม่มีวันดีๆ อยู่

ข้าอายุแค่สิบขวบ ก็ต้องทนกับทั้งหมดนี้แล้ว ในชั่วขณะนี้ ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ก็ทำอะไรไม่ได้

จักรวรรดิซือม่านตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของทวีปปฐมกาล เมืองหลวงเจียหม่านค่อนข้างจะอยู่ลึกเข้าไปในแผ่นดิน เป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของจักรวรรดิซือม่าน

จักรวรรดิซือม่านมีชื่อเสียงด้านความแข็งแกร่งของนักเวท ดังนั้นจึงถูกเรียกว่าอาณาจักรแห่งเวทมนตร์ หอคอยเวทมนตร์ที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ในเมืองหลวงเจียหม่าน นี่ก็เป็นเหตุผลที่จักรวรรดิซือม่านกล้าที่จะตั้งเมืองหลวงไว้ในที่ที่ติดกับจักรวรรดิใหญ่อื่นๆ

จักรวรรดิซือม่านมีเทพมนตราทั้งหมดเก้าองค์ หกองค์อยู่ในหอคอยเวทมนตร์ของเมืองหลวงเจียหม่าน นั่นคือพลังข่มขู่ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอน ว่ากันว่าเทพมนตราทุกองค์ล้วนมีพลังทำลายล้างฟ้าดินได้

นั่งอยู่บนรถม้า ข้าสูดจมูกอย่างเบื่อหน่าย ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว ช่วยไม่ได้ มีนักเวทฝึกหัดที่ไม่รู้จักกาละเทศะคนหนึ่งนอนหลับอย่างสบายอยู่ข้างๆ ข้า นางบอกว่าพอขึ้นรถทีไรนางก็จะง่วงทุกที รถที่โคลงเคลงไปมา เหมือนกับเปล

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ข้าเดินทางไกล ครั้งแรกที่ออกมาดูโลกใบนี้

ตลอดทาง มีต้นไม้เรียงรายอยู่มากมาย ขบวนรถม้าของเรามีทหารนำทางอยู่ข้างหน้า และมีทหารคุ้มกันอยู่ข้างหลัง มีรถม้าทั้งหมดสิบกว่าคัน บนรถนั่งแต่นักเวทจากหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงของเรา รถม้าที่ข้านั่งอยู่กลางขบวน บนรถมีเพียงข้ากับเฮปเบิร์น

ข้างนอกมีเสียงจอแจดังขึ้น ข้าเปิดม่านหน้าต่างมองออกไป กำแพงเมืองสูงใหญ่ดูยิ่งใหญ่จริงๆ ดูแล้วสูงถึงร้อยเมตร เงาของมันทำให้อุณหภูมิหน้าประตูเมืองต่ำลงเล็กน้อย

ประชาชนที่แต่งกายเรียบง่ายกำลังยืนอยู่ข้างถนนชี้ไม้ชี้มือมาทางขบวนรถม้าของเรา เห็นได้ชัดว่าสนใจรถม้าสีดำที่วาดลวดลายดาวหกแฉกสีทองของเราเป็นอย่างมาก

ขบวนรถม้าไม่ถูกขัดขวาง ผ่านประตูเมืองเข้าไปอย่างรวดเร็ว เข้าสู่ตัวเมือง นี่คือเมืองหลวงเจียหม่าน—เมืองหลวงของจักรวรรดิซือม่าน

ข้างนอกคึกคักจริงๆ ที่ที่ขบวนรถม้าของเราผ่านไป ประชาชนต่างก็หลีกทางให้เอง ต่างก็มองพวกเราด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

สายตาของข้ากลับมองไปยังแดนไกล ในความมืดมิด ดูเหมือนจะมีพลังชนิดหนึ่งกำลังดึงดูดข้า

นั่นคือหอคอยสูง หอคอยที่สูงกว่าหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงอย่างน้อยสองเท่า มันสูงอย่างน้อยสามร้อยเมตร มีความรู้สึกเหมือนจะเสียดฟ้า ตัวหอคอยส่องประกายแสงต่างๆ นานา ห้าสีสิบสี ดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

ข้ารู้ว่านี่คือหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่านที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งทวีปปฐมกาล หรือที่รู้จักกันในนามหอคอยเทวะ อย่างไรเสีย ที่นี่ก็มีเทพมนตราถึงหกองค์

ข้าได้ยินชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งบอกว่า ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงคือชายชราสูงใหญ่ในชุดคลุมสีขาวคนนั้น เขาเป็นเทพมนตราเพียงองค์เดียวในหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง แต่ก็เพิ่งจะเข้าสู่ขอบเขตเทพมนตราเท่านั้น ยังมีช่องว่างกับเทพมนตราทางฝั่งหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่าน ในฐานะที่เป็นอาจารย์ของข้า ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาคือ สักวันหนึ่งข้าจะสามารถเข้ามาปกครองหอคอยเทวะนี้ได้ กล่าวคือ ในอนาคตนี่คืออาณาเขตของข้างั้นหรือ?

เมื่อไหร่จะเข้ามาปกครอง เป็นเพียงเรื่องของเวลา สำหรับออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่แล้ว นี่ถือเป็นปัญหาหรือ?

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪