📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 14 เมืองหลวงเจียหม่าน

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 14 เมืองหลวงเจียหม่าน

จุดหมายปลายทางของขบวนรถม้าของเรา ก็คือหอคอยเทวะแห่งนี้ เมืองหลวงเจียหม่านกว้างใหญ่มาก รถม้าเดินทางเป็นชั่วโมงเต็มถึงจะถึงจุดหมาย

ทหารที่นำทางแยกย้ายกันไปสองข้างทาง รถม้าของเรามาถึงหน้าหอคอยที่ยิ่งใหญ่

รอบๆ หอคอยในระยะห้าร้อยเมตรไม่มีอาคารใดๆ เลย ดูค่อนข้างโล่ง แต่กลับมีทหารจำนวนมากคอยคุ้มกันอยู่ คนธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ที่นี่เด็ดขาด

เมื่อเข้ามาใกล้ ข้าสามารถรู้สึกได้ว่าแสงประหลาดทั้งหมดบนหอคอยแห่งนี้กลับกลายเป็นธาตุที่เข้มข้นจนเป็นของแข็งทั้งสิ้น หอคอยที่สร้างสูงขนาดนั้น น่าจะเป็นเพื่อดูดซับธาตุจากพลังปราณแห่งฟ้าดินได้ดียิ่งขึ้นสินะ

“ลงรถได้แล้ว” เสียงของชายชราอ้วนดังขึ้น ใช่แล้ว ข้ามาแล้ว ชายชราอ้วนผอมสองคนก็มาด้วยแน่นอน

นักเวทบนรถม้าสิบกว่าคันรวมกันมีสามสิบกว่าคน นำโดยชายชราผอมแห้งกับชายชราอ้วน ชายชราสูงใหญ่ในชุดคลุมสีขาวน่าจะต้องดูแลเมืองตี้หรง ก็เลยไม่ได้มา

หน้าหอคอยเทวะ มีนักเวทสองสามคนคอยต้อนรับพวกเราอยู่ ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งทักทายกับพวกเขา ข้ากับเฮปเบิร์นปะปนอยู่ในขบวน

ทันใดนั้น มือข้าก็ถูกจับไว้

“อย่าตื่นเต้น ไม่เป็นไร” เสียงของเฮปเบิร์นดังขึ้นข้างหูข้า

ข้าเหลือบมองนางแวบหนึ่ง ตื่นเต้น? เราสองคนตกลงว่าใครกันแน่ที่ตื่นเต้น? ดูมือเธอสิ เย็นเฉียบเลย ในฝ่ามือมีแต่เหงื่อ

“ไม่ตื่นเต้น” ข้าพูดเสียงเบา

นักเวทมีดีตรงนี้แหละ ชุดคลุมเวทมนตร์ล้วนมีฮู้ด ก้มหัวลงหน่อยก็มองไม่เห็นหน้าแล้ว

ข้าสวมชุดคลุมเวทมนตร์สีดำ เฮปเบิร์นสวมสีแดง นี่คือผลลัพธ์จากการโต้เถียงกันอยู่นานสองนานของชายชราผอมแห้งกับชายชราอ้วน

อย่างไรก็ตาม มีนักเวทมากมายขนาดนี้ พวกเราอยู่ในนั้นก็จะไม่เป็นที่สังเกต

ต่อไปคือกระบวนการที่น่าเบื่อ: ต้อนรับพวกเราเข้าสู่หอคอยเวทมนตร์ จัดงานเลี้ยงต้อนรับ กินอาหารที่เย็นชืดไปแล้ว รสชาติแย่กว่าที่เฮปเบิร์นทำมาก

ชายชราผอมแห้ง ชายชราอ้วน นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ พูดคุยอย่างออกรสกับนักเวทสองสามคนจากหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่าน ข้ามองดูแวบหนึ่ง อย่างอื่นไม่รู้ แต่ที่ข้ามั่นใจได้คือ งานเลี้ยงต้อนรับนี้ไม่มีเทพมนตราร่วมด้วย จะเห็นได้ว่าคนของหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่านก็ปฏิบัติต่อพวกเราแบบนั้น ไม่ได้ให้ความสำคัญมากนัก

หลังอาหาร พวกเขาจัดที่พักให้พวกเรา ในฐานะผู้รับใช้ของข้า เฮปเบิร์นย่อมพักอยู่กับข้า ยังคงเป็นห้องชุดในนอก

ในตอนนั้น ท้องฟ้าข้างนอกเพิ่งจะมืดลง เป็นเวลาเย็นแล้ว

“เราออกไปเที่ยวเล่นกันดีไหม? อาจารย์บอกว่าตอนกลางคืนสามารถทำกิจกรรมได้อย่างอิสระ มะรืนนี้พระราชพิธีหลวงถึงจะเริ่ม” ตอนที่เฮปเบิร์นพูดถึงการออกไปเที่ยวเล่น ดวงตาของนางเป็นประกาย

สิ่งที่เรียกว่าพระราชพิธีหลวง ก็คือพิธีสวดภาวนาที่จัดโดยเทพมนตรา สวดภาวนาให้จักรวรรดิซือม่านได้รับการส่องสว่างจากแสงแห่งธาตุตลอดไป หลังจากนั้นคือการแข่งขันแลกเปลี่ยนฝีมือของนักเวทรุ่นเยาว์ ข้ารู้ว่าชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งได้ลงชื่อให้ข้าแล้ว เฮปเบิร์นก็ลงชื่อด้วย แต่นางเป็นคนขอเอง นางต้องการหาโอกาสทะลวงผ่านไปสู่ระดับหก

เรื่องราวเป็นอย่างไรข้าขี้เกียจจะถามแล้ว ช่างเถอะ ข้าเพียงแค่อยากจะให้เรื่องเหล่านี้จบลงเร็วๆ แล้วกลับไปเมืองตี้หรง เพื่อทำสมาธิต่อไป

แต่ทว่า หลังจากมาถึงหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่านแล้ว อย่างอื่นไม่พูดถึง ความเข้มข้นของธาตุที่นี่ดีมากจริงๆ สูงกว่าหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงไม่น้อยเลย นี่ข้ายังไม่ได้ไปวิหารเวทมนตร์ของที่นี่เลยนะ วิหารเวทมนตร์ของที่นี่ ความเข้มข้นของธาตุข้างในจะต้องสูงกว่าเมืองตี้หรงแน่นอน

โครงสร้างของหอคอยเวทมนตร์จริงๆ แล้วค่อนข้างพิเศษ ธาตุทุกชนิดในหอคอยเวทมนตร์จะมีวิหารเวทมนตร์หนึ่งแห่ง และมีผู้ปกครองของธาตุนั้นๆ หนึ่งคน วิหารเวทมนตร์ธาตุมืดของหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงผู้ปกครองคือชายชราผอมแห้งซีตี๋ วิหารเวทมนตร์ธาตุไฟผู้ปกครองคือชายชราอ้วนจู้หรง ที่นี่ก็น่าจะคล้ายๆ กัน แต่ผู้ปกครองของวิหารเวทมนตร์บางแห่งน่าจะเป็นเทพมนตราสินะ เทพมนตรานับเป็นอะไรได้? สำหรับข้าแล้วเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

“ไม่ไป” ข้าโบกมือ แล้วนอนแผ่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน ออกไปมีอะไรดี? ตอนนี้ข้าเพียงแค่อยากจะกลับไปเมืองตี้หรงเร็วๆ เพื่อทะลวงผนึกของข้าต่อไป สำหรับข้าแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการทำลายผนึกอีกแล้ว

“ไปเถอะ ข้าคนเดียวกลัว” เฮปเบิร์นดึงแขนเสื้อข้า

“ไม่ไป” ข้านอนแผ่อย่างเกียจคร้านไม่ขยับ

“ไปหรือไม่ไป?” ผู้รับใช้เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือ

มองดูมือทั้งสองข้างที่เข้ามาใกล้ใบหน้าข้า ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ยอมอ่อนข้อ

ยามค่ำคืนของเมืองหลวงเจียหม่านคึกคักมาก บนถนนมีแต่ผู้คน บางทีอาจเป็นเพราะใกล้ถึงงานเฉลิมฉลอง ร้านค้าสองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คน จนข้าอยากจะหาร้านอาหารสักร้านยังยาก

“เฮปเบิร์น ข้าหิวแล้ว” เดินไปได้ไม่นาน ข้าก็ยืนนิ่งไม่ขยับ

เฮปเบิร์นกำลังมองโน่นมองนี่อย่างตื่นเต้น เหลือมองข้าแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เธอเป็นเด็กดีหน่อยได้ไหม?”

“ข้ายังเป็นเด็กอยู่ ข้ายังต้องเติบโต” ข้ามองนาง ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่แสดงสีหน้าเจ็บปวด

เฮปเบิร์นชะงักไปเล็กน้อย ถึงได้ตระหนักว่าเด็กชายที่สูงเกือบจะเท่ากับตนเองคนนี้อายุเพียงสิบขวบ

“งั้น... หาร้านอาหารเถอะ”

คนเยอะก็ต้องต่อแถว ข้าเกลียดการต่อแถว แม้ว่าพวกเราจะเลือกร้านอาหารที่คนต่อแถวน้อยที่สุดแล้วก็ตาม

เฮปเบิร์นกลับดูมีชีวิตชีวามาก ตอนที่ต่อแถวก็ยังคงมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะออกมาเที่ยว พวกเราจึงไม่ได้สวมชุดคลุมเวทมนตร์ นี่เป็นคำขอของนาง แต่ทว่า บางทีอาจเป็นเพราะข้าหล่อเกินไป รอบๆ จึงมีสายตาจับจ้องมาทางพวกเราเป็นระยะๆ

“คนสวย ต่อแถวอยู่หรือ?” ในขณะนั้นเอง เสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

ข้าหันไปมอง เห็นเพียงชายหนุ่มที่แต่งกายหรูหราสองคนหยุดอยู่ข้างๆ พวกเรา คนที่พูดคือหนึ่งในนั้น

เฮปเบิร์นชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็พยักหน้า

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย: “ถ้าไม่รังเกียจ สู้มากินกับพวกเราไหม? ข้าจองห้องส่วนตัวไว้แล้ว ไม่ต้องต่อแถว”

ข้าได้ยินคำพูดของเขา ก็ประหลาดใจเล็กน้อย: “ไม่ใช่ว่าต้องต่อแถวทุกคนหรือ? ทำไมพวกท่านถึงไม่ต้อง? นี่มันไม่ยุติธรรมนี่นา”

ชายหนุ่มนอกจากใบหน้าจะซีดไปหน่อยแล้ว หน้าตาก็ยังพอใช้ได้ ฟังคำพูดของข้าแล้ว เขาก็ยิ้มเล็กน้อย: “น้องชาย ความยุติธรรมเป็นเรื่องของมุมมอง นั่นคือกฎที่ผู้แข็งแกร่งเป็นผู้กำหนด”

ข้ามองเฮปเบิร์น: “เช่นนั้นพวกเราก็น่าจะไม่ต้องต่อแถวสินะ ข้าก็เป็นผู้แข็งแกร่ง!”

เฮปเบิร์นคว้าตัวข้าที่กำลังจะเดินเข้าไปข้างใน สีหน้าเคร่งขรึมมองชายหนุ่มคนนั้น แล้วกล่าวว่า “ขอร้องอย่าสอนเด็กให้เสียคนเลยค่ะ พวกเราต่อแถวเองดีกว่า”

ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย อดที่จะยิ้มไม่ได้: “พอเธอทำหน้าเคร่งๆ แล้วยิ่งสวยขึ้นอีกนะ ไม่เจอกันดีกว่าเจอโดยบังเอิญ ข้าไม่สอนเขาให้เสียคนหรอก พวกเรามากินข้าวด้วยกันเถอะ?”

เฮปเบิร์นส่ายหน้า: “ไม่เป็นไรค่ะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็เดินเข้าไปกับสหายข้างๆ

พวกเขาไปแล้ว เฮปเบิร์นถึงได้หันมามองข้า แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “อย่าไปฟังเขานะ”

“รู้แล้วน่า” ข้าพูดอย่างจนใจ เมื่อไหร่เธอจะมีความสำนึกของการเป็นผู้รับใช้บ้าง?

รอไปอีกครึ่งชั่วโมง ตอนที่ข้าหิวจนท้องจะกิ่วแล้ว พวกเราถึงได้กินข้าวเสียที

อาหารก็งั้นๆ ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ แต่ทว่า หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ข้ากับเฮปเบิร์นก็พบกับปัญหาอย่างหนึ่ง

“ออสติน เธอมีเงินติดตัวไหม?”

“เงินคืออะไร?”

ใช่แล้ว เราสองคนไม่ได้พกเงินมาเลย

พวกเราอาศัยอยู่ในหอคอยเวทมนตร์มานาน ไม่เคยต้องใช้ของแบบนี้เลย! นักเวทเมื่อไหร่จะสนใจเรื่องเงินกัน?

เฮปเบิร์นอับอายอยู่นานสองนาน ถึงได้คิดวิธีหนึ่งออกมาได้: ข้ารออยู่ที่นี่ นางกลับไปหาอาจารย์ขอเงินแล้วค่อยมาจ่าย

เฮปเบิร์นไปแล้ว ข้ารออยู่อย่างเบื่อหน่าย พนักงานเสิร์ฟมองข้ามาหลายครั้งแล้ว

ในขณะนั้นเอง คนสองคนเดินลงมาจากชั้นบน คือชายหนุ่มสองคนที่ชวนพวกเรากินข้าวด้วยกันเมื่อครู่นี้เอง

“เอ๊ะ เหลือแต่เธอคนเดียวแล้วหรือ? พี่สาวเธอล่ะ?”

พี่สาวอะไรกัน นั่นคือผู้รับใช้ของข้า! แน่นอนว่าออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ไปอธิบายกับพวกเขา

ข้าขี้เกียจจะสนใจพวกเขา ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเขา

“คุยกับเธออยู่!” ชายหนุ่มอีกคนพูดอย่างไม่เกรงใจ

“ไปเอาเงิน” ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่หยิ่งในศักดิ์ศรีเกินกว่าจะโกหก

“กินข้าวไม่มีเงิน? พี่สาวเธอคนนั้นคงไม่ได้หนีไปแล้วหรอกนะ? กินแล้วชิ่งแล้วก็ทิ้งเธอไว้ที่นี่ กลเม็ดนี้ลึกซึ้งจริงๆ! รู้แบบนี้ สู้มากับพวกเราดีกว่า รูปงามดั่งนางฟ้า ไฉนเลยกลายเป็นโจร?” ชายหนุ่มคนแรกอดที่จะถอนหายใจไม่ได้

“เจ้าว่าใครเป็นโจร!” ข้าโกรธแล้ว เฮปเบิร์นคือผู้รับใช้ของข้า ต่อให้นางจะเป็นคนหลอกลวง ก็มีแต่ข้าเท่านั้นที่พูดได้!

“ยังจะพูดแทนเธออีก คนเขาก็หนีไปแล้ว” ชายหนุ่มยิ้ม มองดูข้าที่โกรธอยู่ เขาก็ดูจะมีความสุขมาก

“นางไม่ได้หนีไป นางไปเอาเงิน!” ข้าพูดเสียงดัง

ในตอนนั้น สายตาแปลกๆ มากมายก็มองมาทางนี้ พนักงานเสิร์ฟก็เดินเข้ามา

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪