📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 15 วงแหวนไฟปรปักษ์

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 15 วงแหวนไฟปรปักษ์

“คุณครับ คุณจะจ่ายเงินเมื่อไหร่ครับ?” สายตาที่พนักงานเสิร์ฟมองข้าดูไม่เป็นมิตร

“ฉัน... พี่สาวกลับไปเอาเงินแล้ว รออีกสักครู่ก็จะจ่ายครับ” ข้าอับอายเล็กน้อย

“เชิญคุณตามผมมาข้างหลังหน่อยครับ” พนักงานเสิร์ฟพูดอย่างเฉยเมย

“ไม่ได้ ฉันต้องรอเธออยู่ที่นี่ ไม่งั้นเธอกลับมาจะร้อนใจ” ข้าไปไม่ได้

“ตามผมมาหน่อยเถอะครับ” พูดจบ พนักงานเสิร์ฟก็จับแขนข้า จะลากข้าไป

ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนที่เขาสามารถลากไปได้งั้นหรือ?

“รีบตามมา อย่ารบกวนแขกคนอื่น อย่าให้ผมต้องลงมือนะ!” พนักงานเสิร์ฟลากไปสองสามครั้งไม่ขยับ ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที พนักงานเสิร์ฟอีกสองสามคนก็เข้ามาล้อม

ถูกพวกเขาล้อมไว้ ในใจข้ามีความรู้สึกถูกกดขี่อย่างบอกไม่ถูก ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่เป็นพวกเจ้าสามารถแตะต้องได้งั้นหรือ?

ในขณะที่พวกเขากำลังจะจับข้า ข้าก็โบกมือ ใช้วงแหวนไฟปรปักษ์ระดับต่ำ

ในความคิดข้า พนักงานเสิร์ฟสามคนที่ล้อมข้าอยู่น่าจะถูกกระแทกกระเด็นออกไป แต่ไม่คิดว่าเมื่อวงแหวนไฟปรปักษ์ของข้าสัมผัสพวกเขา ร่างกายของพวกเขาก็กลายเป็นเถ้าถ่านในทันที แม้กระทั่งโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าข้าก็เช่นกัน

กว่าข้าจะรู้ตัวว่าผิดปกติ อยากจะดึงวงแหวนไฟปรปักษ์กลับมาก็ไม่ทันแล้ว วงแหวนไฟปรปักษ์แผ่ขยายออกไปสามเมตร ไม่ใช่แค่พนักงานเสิร์ฟสามคน แม้กระทั่งหนึ่งในสองชายหนุ่มที่กำลังยืนดูเรื่องตลกอยู่ข้างๆ ก็ถูกครอบคลุมเข้าไปด้วย

ชายหนุ่มอีกคนมองดูสหายของตนเองกลายเป็นเถ้าถ่านต่อหน้าต่อตา ตกตะลึงไปในทันที ส่วนรอบกายข้าก็พลันว่างเปล่า

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก ร้านอาหารที่เคยจอแจก็เงียบสงัดลงในทันที

“นักเวท!” ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นมา

ชายหนุ่มที่รอดชีวิตคนนั้นโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว มองข้าอย่างเหม่อลอย

ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนนั้นในใจข้ากลับรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย มนุษย์ช่างเปราะบางถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ในชั่วพริบตาที่ปล่อยวงแหวนไฟปรปักษ์ออกไป ข้าเกือบจะคิดโดยไม่รู้ตัวว่าพวกเขาเพียงแค่จะถูกกระแทกกระเด็นออกไปหรือต้านทานเวทมนตร์ของข้าได้ แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะเปราะบางถึงเพียงนี้ ใช่สิ! มนุษย์ธรรมดาเหล่านี้ ดูเหมือนจะเปราะบางถึงเพียงนี้

แต่ข้าไปไม่ได้ ข้าต้องรอเฮปเบิร์นที่นี่

ดังนั้นข้าจึงยืนอยู่ที่เดิม ส่วนลูกค้าก็รู้ตัวแล้ว ต่างก็ร้องโวยวายวิ่งหนีออกไปอย่างตื่นตระหนก ชายหนุ่มที่รอดชีวิตคนนั้นก็วิ่งหนีไปแล้ว

ทั้งร้านอาหารก็ว่างเปล่าลงอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก เฮปเบิร์นก็กลับมา

นางเห็นข้ายืนอยู่คนเดียวในร้านอาหาร ก็ถามอย่างสงสัยว่า “ออสติน เธอเป็นอะไรไป?”

ข้ามองนาง ไม่รู้ว่าทำไม ในใจมีความรู้สึกพิเศษอย่างบอกไม่ถูก: “เฮปเบิร์น ดูเหมือนว่าข้าจะทำผิดไปแล้ว”

ในขณะนั้นเอง ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างเป็นระเบียบ

ตอนที่ทหารกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดเกราะวิ่งเข้ามาจากข้างนอก ข้าก็ได้เล่าเรื่องราวให้เฮปเบิร์นฟังแล้ว

เฮปเบิร์นไม่ได้ด่าข้า แต่กลับกอดข้าไว้ในอ้อมแขน ตั้งแต่ข้าสูงเกือบจะเท่ากับนางแล้ว นางก็ไม่ค่อยทำแบบนี้เท่าไหร่

“เป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันเอง ไม่ใช่ความผิดของเธอ” เสียงของนางเจือด้วยเสียงสะอื้น นางก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

“ฆ่าคนกลางถนน จับตัวไป!” ทหารที่สวมชุดเกราะรีบเข้ามาล้อม

ข้าดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของเฮปเบิร์นโดยไม่รู้ตัว ความไม่สบายใจก่อนหน้านี้ในอ้อมแขนของเฮปเบิร์นถูกขจัดไปแล้ว เมื่อข้ารู้สึกว่าทหารเหล่านี้จะคุกคามความปลอดภัยของเฮปเบิร์น ในใจข้าคิดเพียงแค่จะปกป้องนาง

เปลวไฟร้อนแรงพวยพุ่ง กลายเป็นกำแพงไฟขวางอยู่ตรงหน้าพวกเรา ข้าพูดเสียงดังว่า “ไม่อยากตายก็อย่าเข้ามา”

“นักเวท? ท่านนักเวทหรือ?” นายทหารที่นำมาพลันชะงักไป ทหารทุกคนก็ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

นายทหารคนนั้นยิ่งเปลี่ยนท่าทีในทันที: “ท่านนักเวทผู้เคารพ เกิดอะไรขึ้นครับ? ข้าคิดว่านี่คงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

อีกสองสามนาทีต่อมา ข้าก็ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่านักเวทในจักรวรรดิซือม่านมีสถานะสูงส่งเพียงใด หลังจากที่ข้าเล่าเรื่องราวให้พวกเขาฟัง นายทหารที่นำมาก็แสดงความเห็นว่า สามัญชนกลับกล้าล่วงเกินนักเวท สมควรตายแล้ว จากนั้น เขาก็ส่งข้ากับเฮปเบิร์นออกจากไปอย่างนอบน้อม

ง่ายขนาดนี้เลยหรือ? นั่นมันตายไปตั้งหลายคนนะ! โลกของมนุษย์ เดิมทีก็ไม่มีความยุติธรรม

แม้ว่าจะแก้ไขปัญหาได้แล้ว แต่ในใจข้ากลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เฮปเบิร์นจูงมือข้า ใช้ความอบอุ่นของนางปลอบใจข้า ไม่ค่อยมีที่นางจะไม่ด่าข้าสักคำ

…

ในร้านอาหาร

“ท่านแม่ทัพ จะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เลยหรือครับ? อย่างไรก็ตามก็ตายไปตั้งหลายคนนะครับ”

“พวกเจ้าจะรู้อะไร? ไม่เห็นหรือว่าเมื่อครู่หนุ่มน้อยคนนั้นร่ายเวทมนตร์อย่างไร? ร่ายเวทกำแพงอัคคีได้ทันที นั่นคือเวทมนตร์ระดับสี่นะ ร่ายเวทมนตร์ระดับสี่ได้ทันที พวกเจ้ารู้ไหมว่าหมายความว่าอย่างไร? นั่นคือสิ่งที่ปรมาจารย์จอมเวทระดับเจ็ดถึงจะทำได้ อายุเท่านี้ ระดับเจ็ดคงเป็นไปไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว ก็หมายความว่าบนตัวเขาจะต้องมีอุปกรณ์เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน อายุเท่านี้ ก็สามารถมีอุปกรณ์เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งได้ เบื้องหลังจะต้องมีผู้ยิ่งใหญ่แน่นอน พระราชพิธีหลวงกำลังจะเริ่มแล้ว นี่อาจจะเป็นทายาทของผู้ยิ่งใหญ่ท่านใดท่านหนึ่งก็ได้ รีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเถอะ”

…

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“อะไรนะ? จวินเอ๋อร์ตายแล้ว? เป็นไปได้อย่างไร? เขาจะตายได้อย่างไร? เจ้าคนสารเลว! ตกลงว่าใครกันแน่ที่ฆ่าจวินเอ๋อร์?!!”

“เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขา เขาใช้แค่วงแหวนไฟปรปักษ์...”

“จวินเอ๋อร์ตายแล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่ตาย?”

“จวินเอ๋อร์ จวินเอ๋อร์ ข้ามีลูกชายคนเดียวคนนี้นะ! เจ้าคนสารเลว เจ้าคนสารเลว! ใครกันแน่ที่ฆ่าจวินเอ๋อร์?!”

…

กลับมาที่หอคอยเวทมนตร์ เห็นข้ายังคงดูหดหู่อยู่ เฮปเบิร์นก็นั่งอยู่ข้างๆ ข้า

“เป็นอะไรไป? ยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่หรือ? เป็นความผิดของฉันเอง ที่ไม่ได้พกเงินมา” พูดจบ นางก็หยิกแก้มข้าเบาๆ

ข้าไม่ค่อยชินกับการหยิกเบาๆ แบบนี้ของนาง มันคันนิดๆ

“ข้าเพียงแค่ไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะเปราะบางขนาดนั้น ข้าไม่ได้อยากฆ่าพวกเขา แค่อยากจะผลักพวกเขาออกไป แต่ข้าก็พลาดฆ่าคนไปแล้ว ไม่เป็นไรหรือ? นักเวทฆ่าคนไม่ต้องรับผิดชอบหรือ?”

เฮปเบิร์นถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “นักเวทเดิมทีก็ได้รับการยกเว้นความผิดมากมายอยู่แล้ว นี่คือกฎของจักรวรรดิซือม่านของเรา”

“แต่ว่า นี่มันยุติธรรมหรือ?” ข้าถามนาง

“โลกใบนี้ไม่เคยมีความยุติธรรมที่แท้จริง มีเพียงพลังที่แท้จริงเท่านั้นกระมัง” เฮปเบิร์นกอดไหล่ข้าเบาๆ “ออสติน สัญญาข้าสิว่าต่อไปเธอจะไม่รังแกผู้อ่อนแอ อย่างน้อยก็อย่าร่ายเวทมนตร์ใส่คนธรรมดาอีก ตกลงไหม? แม้ว่าพวกเราจะเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์ แต่ฉันหวังว่าเธอจะรักษาจิตใจที่ดีงามของเธอไว้ได้ เรื่องนี้ฉันจะไปจัดการเอง ฉันจะไปหาอาจารย์ช่วย ขอให้ท่านชดเชยให้กับครอบครัวของผู้ที่เสียชีวิต”

“อืม” แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าทำไมโลกใบนี้ถึงไม่มีความยุติธรรมที่แท้จริงได้ แต่ในใจก็ยังคงไม่ค่อยสบายใจ

เฮปเบิร์นดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของข้าด้วย วันรุ่งขึ้นก็ไม่ได้พูดถึงการออกไปข้างนอกอีก

ชายชราอ้วนหลังจากได้รับรายงานสถานการณ์จากเฮปเบิร์นแล้ว ก็บอกว่าจะจัดการให้ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ทว่า เรื่องราวครั้งนี้ทำให้ข้ามีความเข้าใจเกี่ยวกับโลกใบนี้มากขึ้น และก็มีความรังเกียจเพิ่มขึ้นมาอีกนิด

งานเฉลิมฉลองจัดขึ้นตามกำหนด สถานที่คือจัตุรัสขนาดใหญ่หน้าหอคอยเวทมนตร์ เช้าตรู่ ทหารก็ล้อมจัตุรัสไว้แล้ว พื้นจัตุรัสก็มีการจัดเตรียมต่างๆ นานา แบ่งออกเป็นพื้นที่ต่างๆ ตามสีที่แตกต่างกัน

กลางจัตุรัสคือค่ายกลดาวหกแฉกขนาดใหญ่ เหนือค่ายกลดาวหกแฉกมีแท่นสูงลอยอยู่

รอบๆ ดาวหกแฉก มีธาตุที่เป็นตัวแทนของธาตุทั้งเจ็ด ได้แก่ น้ำ ไฟ ดิน ลม แสงสว่าง ความมืด และมิติ ตอนที่ข้ามาถึงจัตุรัส ที่นี่ก็เต็มไปด้วยนักเวทแล้ว นักเวทมีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ละคนสวมชุดคลุมเวทมนตร์ตัวใหญ่ มองไม่เห็นหน้าตา

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪