📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 3 จุมพิตของออเดรย์และเฮปเบิร์น

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 3 จุมพิตของออเดรย์และเฮปเบิร์น

โลกที่ข้ากลายเป็นมนุษย์นี้เรียกว่าทวีปปฐมกาล บนทวีปแห่งนี้มีประเทศที่ทรงอำนาจอยู่หลายประเทศ ประเทศที่ข้าอยู่มีชื่อว่าจักรวรรดิซือม่าน มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล และมีผู้ที่แข็งแกร่งอยู่มากมาย

มนุษย์คือตัวเอกของโลกใบนี้ มีผู้แข็งแกร่งอยู่มากมาย ผู้แข็งแกร่งที่ว่าเหล่านี้ล้วนทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นด้วยวิธีการฝึกฝนที่แตกต่างกันไป ในจำนวนนั้น นักรบและนักเวทมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ยังมีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังบางชนิดสามารถทำพันธสัญญากับมนุษย์ได้ กลายเป็นผู้ช่วยของพวกเขา ข้าได้ยินบิดาของข้าที่ชื่อออร์แซ กริฟฟินพูดด้วยความอิจฉาว่า สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใบนี้คือสิ่งที่เรียกว่ามังกร มีพลังทำลายล้างฟ้าดินได้

อะไรคือทำลายล้างฟ้าดิน? จะมาเทียบกับข้าได้อย่างไร? ผู้สร้างเคยบอกว่า ข้าคือต้นกำเนิดแห่งการทำลายล้างและความพินาศ

เมื่อออร์แซ กริฟฟินพบว่าข้าเป็นเด็กผู้ชายหลังจากที่ข้าเกิด เขาก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าในอนาคตข้าจะสามารถเป็นนักเวทได้ เพราะบนทวีปปฐมกาล ดูเหมือนว่านักเวทจะเป็นอาชีพที่สูงส่งที่สุด แต่การที่จะเรียนเพื่อเป็นนักเวทได้นั้นดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขายังบอกกับมารดาของข้า มนุษย์เพศหญิงที่ชื่อออเดรย์ว่า หากข้าไม่สามารถเป็นนักเวทได้ เป็นนักรบก็ไม่เลว อย่างไรเสียที่บ้านก็ทำการค้า เงินทองก็พอมีอยู่บ้าง เขาหวังว่าในอนาคตข้าจะมีฐานะทางสังคมที่สูงขึ้น นักเวทและนักรบล้วนเป็นทางเลือกที่ดี

ออร์แซ กริฟฟินเป็นพ่อค้า หรือจะกล่าวได้ว่าตระกูลกริฟฟินที่ข้าอยู่นี้ทำการค้าเป็นอาชีพ โดยการซื้อขายสินค้าบางอย่างระหว่างภาคใต้และภาคเหนือของจักรวรรดิซือม่านเพื่อทำกำไรจากส่วนต่างราคา ดังนั้น ในหลายครั้ง ออร์แซ กริฟฟินจึงมักจะอยู่นอกบ้านเสมอ บ่อยครั้งที่จากไปทีละหลายเดือน

ข้าอาศัยอยู่กับออเดรย์ในบ้านที่ค่อนข้างใหญ่หลังหนึ่ง เมืองที่เราอยู่เรียกว่าเมืองตี้หรง เป็นเมืองใหญ่เป็นอันดับสามของจักรวรรดิซือม่าน ออเดรย์ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่เคียงข้างข้า จริงๆ แล้ว ข้าไม่ค่อยอยากให้นางอยู่ด้วยเท่าไหร่ ด้วยความแข็งแกร่งของจิตสำนึกของข้า หากนางไม่อยู่ข้างๆ คอยพร่ำสอน ข้าจะสามารถเรียนรู้ความรู้ของโลกใบนี้ได้มากขึ้น

และเมื่อนางอยู่ นางก็จะสอนข้าให้รู้จักตัวอักษร ช่างน่าขันสิ้นดี ของง่ายๆ แบบนี้ ข้าแค่เหลือบมองครั้งเดียวก็จำได้หมดแล้ว ทุกครั้งที่ข้าจำได้อย่างรวดเร็ว นางก็จะประหลาดใจเป็นพิเศษ กอดข้าแล้วก็หอมแก้มข้าไปทั่ว ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เง่าจริงๆ! ทำให้ใบหน้าของข้าเต็มไปด้วยน้ำลาย

แต่ข้าก็ทำอะไรนางไม่ได้ ข้ายังเล็กขนาดนี้ ข้าจะทำอะไรได้? ข้าเองก็จนใจเหมือนกัน!

ใครจะอยากใช้ชีวิตที่ถูกแช่อยู่ในน้ำลายทุกวันกัน? อย่างไรก็ตาม ได้ยินออเดรย์บอกว่าข้าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ข้าก็ไม่รู้ว่ามาตรฐานความงามของมนุษย์พวกนี้มาจากไหน อย่างไรเสีย ออเดรย์ผู้หญิงคนนี้ มองแล้วก็พอจะดูสบายตาอยู่บ้าง เพื่อไม่ให้นางมาขบเคี้ยวแก้ม หน้าผาก หรือแม้กระทั่งจมูกและคางของข้าทั้งวัน ข้าจึงชะลอความเร็วในการเรียนรู้ลง แน่นอนว่ามันดีขึ้นนิดหน่อย

และเมื่อเติบโตขึ้น พออายุได้ห้าขวบ ข้าก็สามารถต่อต้านได้บ้างแล้ว ทุกครั้งที่ข้าผลักใบหน้าของนางออก หรือปากใหญ่ๆ ของออร์แซ กริฟฟินที่ไม่เคยโกนหนวดแต่ยังจะยื่นเข้ามาหอมข้า พวกเขากลับหัวเราะฮ่าๆ แล้วบอกว่าข้าน่ารัก

น่ารักบ้านพวกเจ้าสิ น่ารักทั้งตระกูลเลย! เอ่อ... ข้าก็เหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลนี้ด้วยนี่นา ช่างเถอะ รีบๆ โตเถอะ โตแล้วคงจะดีขึ้น

เมื่อใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เป็นเวลาหกปี ข้าพบว่าเมื่อร่างกายเติบโตขึ้น ผนึกในจิตสำนึกของข้าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้นจริงๆ และในขณะเดียวกันก็ค่อยๆ พบการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในกระบวนการวิวัฒนาการของร่างกายมนุษย์นี้ สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้ข้ารู้สึกดีไม่น้อย การคาดเดาของข้าน่าจะถูกต้อง ผ่านการวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ บางทีผนึกอาจจะถูกข้าเปิดออกได้ทีละน้อย ดังนั้น เวทมนตร์และนักรบที่ออร์แซ กริฟฟินและออเดรย์พูดถึงนั้น ข้าก็อยากจะไปเรียนดูบ้าง ผู้แข็งแกร่งในปากของพวกเขาควรจะเป็นตัวตนที่วิวัฒนาการได้ดีกว่า มีการวิวัฒนาการที่ดีกว่า โอกาสที่ข้าจะทำลายผนึกได้ก็น่าจะมากขึ้น

“ออสติน ลูกรักของแม่ วันนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกนะ พ่อกับแม่จะพาลูกไปที่หอคอยเวทมนตร์ เพื่อรับการทดสอบสัมผัสพลังเวทจากท่านนักเวท ถ้าลูกผ่านได้ ก็อาจจะได้เป็นนักเวทนะจ๊ะ” ออเดรย์อุ้มข้าขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นและประหม่าเล็กน้อย

ข้าประหลาดใจเล็กน้อย แต่กลับตื่นเต้นยิ่งกว่านาง นักเวทหรือ? นั่นคงไม่มีปัญหาหรอก อย่างไรเสีย ข้าคือออสติน กริฟฟิน ผู้เป็นหนึ่งเดียวสองกำเนิดกับผู้สร้าง แก่นแท้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจักรวาล!

“ครับ!” ข้าพยักหน้าให้นาง ฝืนยิ้มให้นางหนึ่งครั้ง ใช่แล้ว ฝืนยิ้ม ผู้หญิงคนนี้ที่ไม่รู้ว่าทิ้งน้ำลายไว้บนใบหน้าของข้ามากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ช่างเป็น...

วันนี้ออร์แซ กริฟฟินสวมชุดพิธีการ อย่างไรก็ตาม ข้ารู้สึกว่าเขาใส่แล้วดูค่อนข้างเก้งก้าง

ออร์แซ กริฟฟินเป็นมนุษย์เพศชายที่ค่อนข้างสูงใหญ่ในหมู่มนุษย์ สูงราวหนึ่งเมตรแปดสิบเซนติเมตร ไหล่กว้างและแข็งแรง ตามที่เขาบอกเอง เขาเป็นนักรบที่ฝึกฝนจนถึงระดับสามแล้ว ระดับสามเรียกว่าปรมาจารย์นักรบ แต่เขาก็ไม่เคยสอนอะไรเกี่ยวกับนักรบให้ข้าเลย บอกว่าตัวเขาเองเรียนมาอย่างผิวเผิน ไม่สามารถสอนข้าให้เสียคนตั้งแต่แรกได้ เพียงแต่ให้ออเดรย์และครูสอนพิเศษที่จ้างมาสอนความรู้ต่างๆ ให้ข้า เพราะพวกเขาบอกว่านักเวทต้องการความรู้มากมาย เรียนรู้ความรู้ให้มากขึ้น โอกาสที่จะได้เป็นนักเวทก็จะมากขึ้น

“คุณออร์แซ วันนี้ท่านดูสง่างามจังเลยนะคะ คุณนายออเดรย์ ชุดพิธีการของคุณสวยมากค่ะ” ในขณะนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยและทำให้ข้าจนใจก็ดังขึ้น

ไม่อยากเจอหน้านางเลย แต่ข้ายังไม่มีพลังพอที่จะต่อต้าน จากนั้น ข้าก็ถูกนางอุ้มไป เฮ้อ...

นี่คือผู้หญิงที่สูงราวหนึ่งเมตรเจ็ดสิบเซนติเมตร นางอายุเพียงสิบแปดปี กล่าวคือ นางแก่กว่าข้าสิบสองปี นางเป็นเตรียมนักเวท อืม และในขณะเดียวกันก็เป็นครูสอนพิเศษของข้าด้วย เป็นคนที่ออร์แซใช้เงินไม่น้อยจ้างมา

ผู้หญิงคนนี้บอกตามตรงว่าสวยกว่าออเดรย์ และจากมาตรฐานความงามของมนุษย์แล้ว นางน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา แต่ทว่า นางชอบหยิกแก้มข้า ทุกครั้งที่สอนหนังสือให้ข้า นางก็จะหยิกแก้มข้าเป็นประจำ ดีกว่าน้ำลายของออเดรย์เพียงนิดเดียวเท่านั้น ที่น่ารังเกียจที่สุดคือ ตอนที่นางตื่นเต้น นางยังหยิกแก้มทั้งสองข้างพร้อมกันอีกด้วย ช่างเป็น! ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจจริงๆ!

แต่ก็ยังคงเป็นคำพูดเดิม ข้าจะทำอะไรได้? ข้ายังเป็นเด็กอยู่

นางชื่อเฮปเบิร์น

ในขณะนี้ นิ้วที่ขาวและเรียวยาวของเฮปเบิร์นกำลังหยิกแก้มข้าแล้วถูไปมา

“ออสตินน้อย วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดของเธอเลยนะ อาจารย์ก็จะไปเป็นเพื่อนเธอด้วย ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะ” เฮปเบิร์นมองข้า ในรอยยิ้มของนาง ข้ากลับเห็นความประหม่าอยู่แวบหนึ่ง นางกำลังเป็นห่วงข้างั้นหรือ?

ดูถูกใครกัน?

“ข้าจะต้องเป็นนักเวทให้ได้!” ข้าอดที่จะตะโกนออกมาไม่ได้

ดวงตาของเฮปเบิร์นเป็นประกาย “จุ๊บ” นางก็หอมแก้มข้าไปหนึ่งที “ออสตินน้อยช่างมีความมุ่งมั่นจริงๆ สมแล้วที่เป็นนักเรียนของฉัน”

ข้าเช็ดหน้าตัวเองอย่างแรง แม้ว่าน้ำลายของนางจะหอมนิดๆ ก็ตาม แต่นั่นก็คือน้ำลาย

“เฮปเบิร์น ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าหอมข้า” ข้าพูดอย่างโกรธเคือง

“จุ๊บ!” บนแก้มอีกข้างของข้า ออเดรย์ก็โน้มตัวเข้ามาหอมอีกหนึ่งที นางหอมแรงกว่าเฮปเบิร์นเสียอีก!

“การต่อต้านไม่มีผลนะจ๊ะ” รอยยิ้มของออเดรย์เจือแววซุกซนเล็กน้อย “เฮปเบิร์นบอกแล้วไงว่า ถ้าลูกได้เป็นนักเวท พอโตขึ้นแล้วจะแต่งงานกับลูก”

ข้าได้แต่มองผู้หญิงที่เป็นมารดาของข้าในโลกใบนี้อย่างพูดไม่ออก

ครั้งแรกที่เฮปเบิร์นมาบ้านข้าแล้วเจอกับข้า นางก็พูดแบบนี้จริงๆ ในฐานะเตรียมนักเวท เดิมทีนางไม่เต็มใจที่จะเป็นครูสอนพิเศษ แต่เพราะขาดเงิน จึงยอมรับข้อเสนอของออร์แซ กริฟฟิน แต่ทว่า เมื่อนางเห็นข้าครั้งแรก สีหน้าที่ไม่เต็มใจบนใบหน้าของนางก็หายไป จากนั้นในดวงตาก็เหมือนจะมีแสงคล้ายรูปหัวใจปรากฏขึ้นมาแล้วบอกว่า หนุ่มน้อยหน้าตาดีจัง! นางเป็นคนที่มีนิสัยกระโดกกระเดก ตอนนั้นนางก็บอกว่าถ้าโตขึ้นแล้วจะแต่งงานกับข้า ขอร้องเถอะ คุณแก่กว่าข้าสิบสองปีเลยนะ?

ข้าเคยประท้วงนางแบบนี้ไปแล้ว แต่นางบอกว่าช่วงอายุที่ดีที่สุดของผู้หญิงคือสิบแปดถึงยี่สิบแปดปี ตอนที่นางอายุสิบแปดปีก็ได้เจอกับข้าแล้ว ถ้าได้อยู่เคียงข้างข้าไปเรื่อยๆ จนเติบโต ก็เท่ากับมอบช่วงเวลาที่ดีที่สุดในวัยสาวให้ข้าไม่ใช่หรือ? ให้นางต้องรับผิดชอบต่อข้าด้วย

แม้ว่าข้าจะรู้ดีว่านางกำลังล้อข้าเล่น แต่ข้ากลับไม่รู้ว่าจะโต้เถียงอย่างไรดี

สำหรับผู้หญิงที่พูดอะไรก็ไม่เข้าหูคนนี้ ข้ายิ่งจนปัญญากว่าออเดรย์เสียอีก

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪