📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 26 ผู้ที่ทำร้ายเฮปเบิร์นต้องตาย

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 26 ผู้ที่ทำร้ายเฮปเบิร์นต้องตาย

“อ๊าว—” ข้าคำรามเสียงมังกรออกมาจากปาก ใต้ร่างของหวังฉงเซิ่ง หัวงูขนาดใหญ่นั้นสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีในเสียงคำรามของข้า ถึงกับทำให้จิตของหวังฉงเซิ่งก็พลันเลื่อนลอยไปชั่วขณะ งูยักษ์หัวโตนั้นคือสัตว์อสูรคู่ชีวิตของเขา ได้รับการกดข่มจากสายเลือดของข้า มันย่อมจะมีปฏิกิริยา

งูยักษ์หัวโตตัวนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์อสูรระดับสิบที่แข็งแกร่ง แต่แล้วจะทำไม? ช่องว่างทางสายเลือดเป็นสิ่งที่วรยุทธ์จะลบล้างได้หรือ?

ดัชนีเทพอัคคี ดัชนีเทพอัคคี ดัชนีเทพอัคคี!

สามหัวของงูสามหัวล้วนถูกข้าจิ้มไปคนละที เสียงคำรามของข้าเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงแต่จะข่มขวัญงูยักษ์หัวโตเท่านั้น งูสามหัวที่อยู่ใกล้กว่าก็ถูกข้ากดข่มอย่างสิ้นเชิงโดยตรง

ตอนที่สามหัวงูพังทลายลง ตี้หลัวเทียนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ข้ารับรองได้ว่าเขาพูดคำว่ายอมแพ้ออกมาไม่ได้

จากนั้นข้าก็มาอยู่ตรงหน้าเขา จับมือเขาไว้

“เมื่อครู่นี้ใช้นิ้วนี้กวักมือเรียกข้าใช่หรือไม่?” ข้าบีบนิ้วนั้นของเขาอย่างแรง เขาร้องเสียงดังน่าดู!

“หยุดมือ พอแล้ว!” สุดยอดฝีมือของสามประเทศในที่นั้นต่างก็กำลังพูดกับข้า

หูข้าไม่ค่อยดี ทำเป็นไม่ได้ยินก็แล้วกัน ข้าบีบคอของตี้หลัวเทียน แล้วยกเขาขึ้น

ในชั่วขณะที่เขาคิดจะฆ่าเฮปเบิร์น ข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยเขาไป ข้าจะยอมให้คนอื่นมาทำร้ายนางได้อย่างไร?

ข้าลงมาจากฟ้า รับเฮปเบิร์นมาจากมือของชายชราอ้วนที่กำลังตะลึงงัน: “ไปล่ะ” พูดจบ ข้าก็เดินไปยังหอคอยเทวะ ในขณะนี้ มีผู้คนมากมายที่นี่ มันเป็นเรื่องยากสำหรับข้า ที่จะจัดการกับพวกเขาที่อยู่ระดับเก้าที่ไม่ใช่ผู้อัญเชิญ กลับไปซ่อนตัวที่หอคอยสักพักดีกว่า

ส่วนเรื่องจะจัดการอย่างไรต่อไป เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย

เทพมนตราเหล่านั้นในหอคอยเทวะขอเพียงแค่ไม่โง่ ก็ย่อมจะรู้ว่าควรจะปฏิบัติต่อข้าอย่างไร ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ให้โอกาสพวกเขาได้ช่วยเหลือแล้ว

ใช่แล้ว ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ข้าได้มีพลังระดับแปดแล้ว การที่ผนึกค่อยๆ เปิดออก ทำให้ความเร็วในการฝึกฝนของข้าเร็วขึ้น ข้าถึงกับรู้สึกได้ว่าผนึกที่เหลืออยู่กำลังคลายตัวแล้ว และพลังที่แท้จริงของข้า ก็อยู่ในผนึกสุดท้ายนี้

อุ้มเฮปเบิร์นกลับมาที่ห้อง ข้าก็วางนางลงบนเตียง

ข้าใช้นิ้วกดหน้าผากนาง ฉวยโอกาสที่นางยังไม่ตื่น ข้าก็หยิกแก้มนาง หึๆๆๆ ตอนนี้ นางคงจะต่อต้านไม่ได้แล้วสินะ! เมื่อก่อนถ้าข้าหยิกนางทีหนึ่ง นางจะต้องตามหยิกข้าสิบที ไม่ให้นางหยิก นางยังร้องไห้อีกด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแกล้งร้องไห้ แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ นางก็หมดสติไปแล้ว ไม่รู้ว่าข้าหยิกนาง คงจะไม่มาแก้แค้นข้าแล้วสินะ

ข้าเริ่มใช้จิตสำนึกซ่อมแซมทะเลแห่งจิตให้นาง เพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ตื่นขึ้นมาแล้วคลุ้มคลั่ง อย่างไรเสียข้าก็ต้องช่วยนางรักษาวรยุทธ์ระดับหกไว้ และต้องไม่ให้ทะเลแห่งจิตมีผลข้างเคียงด้วย! เฮ้อ ข้าช่างเป็นคนที่ต้องลำบากจริงๆ

ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นข้าก็ไม่รู้ อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งตอนเย็น ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งถึงได้มาหาพวกเราด้วยกัน

เฮปเบิร์นยังคงหลับอยู่ ข้าได้ซ่อมแซมทะเลแห่งจิตให้นางแล้ว แต่นางยังคงต้องใช้เวลาพักฟื้น ข้าก็เลยไม่ได้ปลุกนาง

ตอนที่ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งยืนอยู่ตรงหน้าข้ามองข้า แววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่รู้ว่าพวกเขาคงจะรักษาแววตาแบบนี้มาทั้งวันแล้วหรือไม่

“มองอะไรแบบนั้น?” ข้านั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้นอนอย่างเกียจคร้าน นักเวทดูเหมือนจะชอบเก้าอี้นอน ที่หอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงก็เป็นแบบนี้ ที่นี่ก็เหมือนกัน ที่พักของนักเวททุกคนล้วนมีของสิ่งนี้ บอกเลยว่าสบายจริงๆ เหมาะกับข้า

เฮ้อ หิวแล้ว ผู้หญิงที่เต็มไปด้วยคำโกหกคนนั้นนอนหลับสบายดีจัง แต่ที่น่าสงสารคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่กลับต้องทนหิว

“เจ้าต้องบอกพวกเราว่าเจ้าทำอย่างไรถึงข่มขวัญงูสามหัวหรือแม้กระทั่งงูยักษ์หัวโตผู้กลืนกินได้ เทพมนตราต้องการคำตอบ” ชายชราอ้วนพูดอย่างขมขื่น

ชายชราผอมแห้งกล่าวว่า “ไหนเลยจะแค่งูสองตัวนั้น ไม่เห็นหรือว่าตอนที่เจ้าหนูนี่ร้องเรียก แม้แต่มังกรคู่หูของอัศวินมังกรก็ยังกระสับกระส่าย นี่สำคัญมาก เจ้าทำได้อย่างไรกันแน่?”

“พรสวรรค์โดดเด่น กดข่มด้วยสายเลือด! ข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่” เพราะหยิ่งในศักดิ์ศรีเกินกว่าจะหลอกลวงพวกเขา ข้าก็เลยพูดความจริง

“เจ้าไปเอาสายเลือดที่ไหนมากดข่ม? เจ้าเป็นนักเวทคนหนึ่ง จะไปกดข่มมังกรยักษ์ได้อย่างไร?” ชายชราอ้วนตบมาทางข้า ข้ารีบหดหัวหลบไป

ชายชราผอมแห้งกล่าวว่า “พวกเราบอกหอคอยเทวะไปว่าเจ้าอายุยี่สิบสองปีแล้ว เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของเมืองตี้หรง ผ่านการบ่มเพาะมาหลายปีถึงได้เติบโตขึ้นมา เรื่องนี้เจ้าอย่าพูดหลุดปากไปนะ หลังจากนี้เกรงว่าพวกเขาจะยังคงสอบถามเจ้าอีก”

ข้ากลอกตา: “สอบถามอะไร? ยุ่งยากจะตาย รอให้เฮปเบิร์นตื่นแล้ว ข้าก็จะกลับไปเมืองตี้หรงกับนาง จะตอบกลับอย่างไรพวกท่านก็จัดการกันเองแล้วกัน”

ชายชราอ้วนโกรธจัด: “อะไรคือพวกเราจัดการกันเอง? พวกเราจะทำอะไรได้? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าจากไปแบบนี้ก็สบายแล้ว วันนี้เกือบจะก่อให้เกิดสงครามระหว่างประเทศ ถ้าไม่ใช่จักรวรรดิออสมันไม่ได้ยืนอยู่ฝั่งจักรวรรดิกุสตา วันนี้เรื่องคงจะใหญ่โตแล้ว กว่าจะกดดันกุสตาจักรวรรดิได้ พระราชพิธีหลวงก็ไม่ได้ดำเนินต่อไป ตอนนี้หกมหาเทพมนตราให้พวกเราพาเจ้าไป สอบถามสถานการณ์โดยละเอียดของเจ้า และจะต้องตรวจสอบเวทมนตร์ของเจ้าด้วย”

“ไม่ไป!” ข้าไม่อยากจะพูดไร้สาระกับพวกเขามากนัก ตรวจสอบข้าทำไม?

ข้าลุกขึ้นจากเก้าอี้นอน: “พวกท่านก็บอกพวกเขาไปว่าข้าเป็นทายาทของเทพมังกรกับมนุษย์ บนร่างมีสายเลือดของเทพมังกร ดังนั้นจึงมีการกดข่มโดยธรรมชาติกับมังกรทุกชนิด ครั้งนี้กระตุ้นพลังสายเลือดของข้า ข้าต้องพักฟื้นให้ดี มิฉะนั้นจะทิ้งผลข้างเคียงไว้”

ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งมองหน้ากัน ชายชราอ้วนอดที่จะถามไม่ได้: “เจ้าพูดจริงหรือ?”

ข้าพูดอย่างหมดความอดทน: “พ่อแม่ข้าพวกท่านก็ไม่ใช่ไม่รู้จัก ท่านให้เทพมนตราเหล่านั้นคิดว่าเป็นจริงก็พอแล้ว ข้าก็แค่ไม่อยากจะไปยุ่งกับพวกเขา ข้ามีธาตุอะไร พวกท่านก็ไม่รู้ว่าสำรวจไปกี่ครั้งแล้ว พวกท่านอย่ามารบกวนข้าอีกเลย ข้าเหนื่อยมากแล้ว”

ตอนที่ท้องหิว อารมณ์ข้าจะไม่ค่อยดี

ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งในที่สุดก็จากไป สามารถสงบได้อีกสักพักแล้ว

แต่ทว่า ก็ยังคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ อย่างไรเสีย ความสามารถในการข่มขวัญมังกรยักษ์ของข้าแข็งแกร่งเกินไป วรยุทธ์และขอบเขตของเทพมนตราเหล่านั้นก็ไม่ธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งถังหลิงคนนั้น แข็งแกร่งมาก หากพวกเขายืนกรานที่จะตรวจสอบร่างกายข้าอย่างละเอียด เกรงว่าการแปลงร่างของข้าจะซ่อนไว้ไม่ได้ หากแปลงร่างเป็นคิเมร่าต่อหน้าพวกเขา เกรงว่าจะถูกพวกเขากักขังไว้โดยตรง

วันนี้ข้าใจร้อนไปหน่อยจริงๆ แต่ข้าก็ไม่เสียใจ ใครให้เจ้าคนสารเลวนั่นทำร้ายเฮปเบิร์น แต่ตอนนั้นข้าควรจะใช้พลังเวทมนตร์เอาชนะเขามากกว่า ไม่ควรจะขี้เกียจใช้พลังสายเลือด

แต่ทว่า ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ให้มันเป็นไปเถอะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ข้าก็ลุกขึ้น เดินมาข้างเตียง แล้วอุ้มเฮปเบิร์นขึ้นมา วงแหวนแสงสีดำจางๆ แผ่ออกมาจากร่างข้า พวกเราสองคนก็หลอมรวมเข้ากับเงาโดยตรง นี่คือเวทเงาในเวทมนตร์มืด ใช้ในการลอบเร้นเหมาะสมที่สุด

ออกจากหอคอยเทวะ ข้างนอกจัตุรัสยังมีคลื่นพลังธาตุที่รุนแรงอยู่ ข้าอุ้มเฮปเบิร์นภายใต้การปกปิดของเวทเงาจากไปอย่างรวดเร็ว ทางที่มาข้าจำไม่ได้แล้ว ข้ามาโดยรถม้า แต่ทางออกจากเมืองข้ายังจำได้

วันนี้เมืองหลวงเจียหม่านก็ยังคงคึกคักเช่นเคย ระหว่างทางที่จากไป สามารถได้ยินแทบทุกที่ล้วนกำลังพูดคุยถึงการต่อสู้ของข้าในวันนี้ การต่อสู้ของข้ากับตี้หลัวเทียน ความร้อนแรงเห็นได้ชัดว่าเกินกว่าการต่อสู้ของเจ้าหญิงอีน่ากับออกัสตินคนนั้นไปแล้ว อย่างไรเสีย อีน่าก็ยังแพ้อยู่ดี ส่วนข้าตอนนี้คือวีรบุรุษของจักรวรรดิซือม่าน

ออกจากเมืองหลวงเจียหม่าน ข้าเลือกทิศทางกลับไปยังเมืองตี้หรง แล้วก็อุ้มเฮปเบิร์นบินขึ้นไป

หลังจากบินไปสองสามชั่วโมง ข้าถึงได้พาเธอมาหยุดพักในป่าเขาแห่งหนึ่ง

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪