📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 27 แบบนี้ เธอยังจะยอมรับได้ไหม?

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 27 แบบนี้ เธอยังจะยอมรับได้ไหม?

เป็นเพราะเจ้าคนสารเลวผู้สร้างนั่น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผนึกพลังของข้าไว้ ข้ายังต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีกหรือ? รอให้ผนึกของข้าคลายออกอย่างสมบูรณ์ กลับคืนสู่ความรุ่งโรจน์ของออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้งก็ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว ถึงตอนนั้น ค่อยให้พวกเขาเลี้ยงดูข้า

เฮปเบิร์นหลับสบายมาก ข้าก่อกองไฟ ข้าไม่ได้เหนื่อย แต่หิวจริงๆ หิวแล้วจะทำอย่างไร? นอนเถอะ นอนแล้วก็จะลืมความหิว

ค่อยๆ ข้าก็หลับไปอย่างสนิท

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่

เจ็บ ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้?

ข้าลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แล้วก็รู้สึกว่าตนเองพูดไม่ได้แล้ว ถามหน่อยว่าใครที่แก้มถูกดึงไปสองข้างอย่างแรงแล้วยังจะอ้าปากได้อีก?

และตรงหน้าข้า คือผู้หญิงที่ไม่รู้จักบุญคุณคนนั้น นางถึงกับใช้มือทั้งสองข้างดึงแก้มสองข้างของข้าพร้อมกัน ดึงไปดึงมา

“ที่นี่ที่ไหน? เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม?”

“อูๆๆ!” เธอจับแก้มข้าอยู่ แล้วจะให้ข้าตอบได้อย่างไร?

“เธอรู้ไหมว่าลักพาตัวหญิงสาวเป็นความผิดร้ายแรง?”

“อูๆๆ!” ข้าตบมือเธอ

“เด็กแค่นี้ก็ไม่เรียนดีแล้ว!”

“อูๆๆ!” น้ำตาข้าจะไหลแล้ว ผู้หญิงที่ไร้ความปรานีคนนี้

“หึ!” ในที่สุด นางก็ยอมปล่อยมือที่จับแก้มข้า

“อูๆๆ!”

“ฉันปล่อยมือแล้ว เธอยังอูๆ อะไรอีก?”

“ข้าเจ็บ! เจ้าหญิงไร้หัวใจ” ข้าต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหายใจทั่วท้อง แล้วก็ถูหน้าตัวเองอย่างแรง

“ที่นี่ที่ไหน?” เฮปเบิร์นมองไปรอบๆ แล้วถามอย่างสงสัย

ข้าจ้องนางอย่างไม่สบอารมณ์: “ถ้าไม่มีข้า เมื่อวานเธอก็ตายไปแล้ว รู้ไหม? ข้าช่วยเธอไว้ เธอปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณของเธอแบบนี้หรือ?” พูดจบ ข้าก็ชี้ไปที่หน้าตัวเอง ต้องถูกนางหยิกจนแดงแน่ๆ

เฮปเบิร์นกระพริบตา ดูเหมือนจะนึกถึงสถานการณ์บางอย่างเมื่อวานนี้: “เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?”

ข้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางหมดสติไปเมื่อวานนี้ให้ฟังอย่างขุ่นเคือง

ฟังคำบอกเล่าของข้าแล้ว นางก็เบิกตากว้าง ตอนที่ข้าคิดว่านางจะยอมรับผิดกับข้าอย่างนอบน้อม นางถึงกับก็จับแก้มข้าอีกครั้ง

“ใครให้เธอฆ่าคน? ห๊ะ? ทำไมเธอถึงโหดร้ายขนาดนี้ ชอบฆ่าคนนักหรือ?”

“อูๆๆ!” เขาจะฆ่าเธอนะ! นั่นมันสนามประลองนะ!

“ฆ่าคนต่อหน้าคนเยอะแยะ เธอสร้างปัญหาให้อาจารย์ใหญ่แค่ไหนรู้ไหม?”

“อูๆๆ!” ข้าเองสิที่เจอปัญหาใหญ่กว่าไม่ใช่หรือ?

ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะดึงมือนางออกได้อีกครั้ง: “เจ้าหญิงไร้หัวใจคนนี้ ไม่รู้สึกซาบซึ้งบ้างเลยหรือ? ข้าช่วยเธอนะ ยังช่วยซ่อมแซมทะเลแห่งจิตให้อีก เธอปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณของเธอแบบนี้หรือ?”

“แล้วเธอก็ไม่ควรฆ่าคนสิ!” เฮปเบิร์นทำหน้าเจ็บปวดใจ

“เขาจะฆ่าเธอนะ!” ข้าเห็นนางดูเหมือนจะโกรธจริงๆ ก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้

เฮปเบิร์นมองข้า ขอบตานางแดงเล็กน้อย: “ออสติน วันนั้นที่ร้านอาหาร เธอบอกได้ว่าไม่ได้ตั้งใจ พลังเวทมนตร์ไฟของเธอแรงเกินไป ฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอต้องจำไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นนักเวทหรือคนธรรมดา ก็คือมนุษย์เหมือนกัน แม้ว่าโลกใบนี้จะไม่มีความยุติธรรม แต่ในใจเราควรจะมีความยุติธรรม เราต้องปฏิบัติต่อทุกคนด้วยความเมตตา เธอยังเด็ก ยังไม่สามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ ในสถานการณ์ตอนนั้น ทั้งสองฝ่ายเป็นศัตรูกัน ฝ่ายตรงข้ามลงมือกับฉันก็เพราะเหตุนี้ เธอช่วยฉันไว้ก็พอแล้ว ไม่ควรจะฆ่าคน ฉันไม่อยากให้เธอในอนาคตกลายเป็นนักเวทที่เลือดเย็น เธอเข้าใจไหม?”

พูดจบ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาโตของนาง

“เธออย่าร้องไห้เลย ข้ารู้แล้วน่า!” ข้าพูดอย่างจนใจ

“เป็นฉันเองที่สอนเธอไม่ดี เป็นความผิดของฉันทั้งหมด” นางร้องไห้หนักขึ้น แล้วก็กอดข้าไว้ในอ้อมแขน

ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของนาง หัวใจข้าก็ดูเหมือนจะอ่อนลง: “ขอโทษนะ! ต่อไปข้าจะไม่ทำแบบนี้แล้วดีไหม? เธออย่าโกรธเลย”

คำพูดที่น่าอัปยศเช่นนี้ออกมาจากปากข้างั้นหรือ? ออสติน กริฟฟิน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?

“เรื่องครั้งนี้ส่งผลกระทบใหญ่หลวงขนาดนี้ เธอจะทำอย่างไรดี?” เฮปเบิร์นเช็ดน้ำตา แล้วก้มหน้ามองข้าถาม

“เรื่องนี้ข้าคิดไว้แล้ว” ข้าพูดกับนาง “พวกเราอย่าเพิ่งกลับไปเมืองตี้หรงเลย ข้ากลัวว่าคนของหอคอยเวทมนตร์จะมาหาเรื่องข้า ยืนกรานที่จะให้ข้าไปตรวจ ข้าอยากจะรอให้ข้าฝึกฝนถึงระดับเทพมนตราเก้าระดับนั่นก่อนแล้วค่อยกลับไป ถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหาแล้ว”

“ทำไมเธอกลัวพวกเขาตรวจล่ะ? ต่อให้ตรวจพบว่าเธอมีพรสวรรค์ดี ก็ควรจะปกป้องเธอให้ดียิ่งขึ้นสิ อย่างไรเสีย จักรวรรดิซือม่านให้ความสำคัญกับผู้แข็งแกร่งที่สุด ในอนาคตเธอจะต้องกลายเป็นเทพมนตราได้อย่างแน่นอน”

ข้าเงียบไปสักพักแล้วกล่าวว่า “เฮปเบิร์น ข้ามีความลับอยากจะบอกเธอ จริงๆ แล้วข้าอยากจะบอกเธอมานานแล้ว แต่ก็กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้”

“ความลับอะไร? หรือว่าเธอเป็นทายาทสายเลือดเทพมังกรจริงๆ? พ่อแม่เธอก็ไม่มีสายเลือดเทพมังกรนี่นา!” เฮปเบิร์นยิ้มเล็กน้อย

ข้านั่งตัวตรงขึ้นจากอ้อมแขนของนาง จ้องมองนางอย่างร้อนแรง แล้วกล่าวว่า “ถ้าข้าบอกเธอว่าข้าเป็นจริงๆ ล่ะ? และข้าเองก็คือมังกร ไม่ใช่มนุษย์”

“เพียะ!”

“โอ๊ย เธอตีคนทำไม!” ข้ากำลังคุยเรื่องจริงจังกับนางอยู่ นางตีข้าทำไม?

เฮปเบิร์นพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แม่เธออุ้มท้องเธอสิบเดือน แม้แต่ตอนที่คลอดเธอก็ยังมีบันทึกภาพเวทมนตร์ไว้ เธอบอกว่าเธอไม่ใช่มนุษย์? นี่เธอไม่ได้กำลังด่าแม่เธออยู่หรือ? ทีนี้คือตีแทนแม่เธอ”

ข้าจนใจไปชั่วขณะ: “เช่นนั้นเธอก็ดูสิ!”

พูดจบ ข้าก็ลุกขึ้น แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะบอกเธอ การเปิดเผยครั้งนี้ จริงๆ แล้วก็ทำให้สายเลือดของข้ายากที่จะซ่อนเร้นแล้ว คนอื่นข้าไม่บอกก็ได้ แต่กับนาง ข้าไม่อยากจะปิดบัง ไม่ช้าก็เร็วก็จะให้โลกใบนี้ได้รู้ว่าข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ ร่างที่แท้จริงของข้าคือคิเมร่า ไม่ใช่มนุษย์ แม้ว่าข้าจะเกิดใหม่ในร่างมนุษย์ แต่ข้าก็ยังคงเป็นข้า! หากนางไม่สามารถยอมรับร่างที่แท้จริงของข้าได้ ก็ให้ข้ารู้แต่เนิ่นๆ ดีกว่า

เฮปเบิร์นจ้องมองข้าอย่างอยากรู้อยากเห็น นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ข้าก็เริ่มแปลงร่างแล้ว

แสงสีม่วงทองสว่างขึ้นจากหน้าผากข้า จากนั้น ร่างกายข้าก็เริ่มใหญ่ขึ้น ฉีกเสื้อผ้าบนร่างออก เกล็ดสีม่วงใสราวคริสตัลปรากฏขึ้นใต้ผิวหนังข้า ร่างกายข้าใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าความยาวลำตัวก็เกินสามสิบเมตร

หัวทีละหัวโผล่ออกมา ทั้งหมดหกหัวแยกออกจากร่างกายมหึมา ทุกหัวมีดวงตาสีที่แตกต่างกัน

เมื่อข้าปรากฏร่างที่แท้จริง ธาตุเวทมนตร์ทุกชนิดในอากาศ หรือแม้กระทั่งพลังปราณแห่งฟ้าดินก็พุ่งเข้ามาในร่างกายข้า ถูกข้าดูดซับกลืนกิน ในสภาพร่างที่แท้จริง ความเร็วในการดูดซับพลังปราณเหล่านี้ของข้าจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ตอนที่อยู่หอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง ขอเพียงแค่แน่ใจว่าจะไม่มีใครมารบกวน ข้าก็จะฝึกฝนแบบนี้เสมอ ดังนั้นถึงได้ฝึกฝนได้เร็วขนาดนี้

ไม่นานมานี้ ข้าเพิ่งจะทะลวงผ่านสำเร็จ มีหัวที่ห้าและหกแล้ว นี่ก็ทำให้วรยุทธ์ของข้ายกระดับไปถึงระดับแปด เทียบเท่ากับระดับจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ และทุกหัวก็เป็นตัวแทนของธาตุหนึ่งชนิดของข้า

นอกจากธาตุมืดและธาตุไฟในตอนแรกแล้ว อีกสี่หัวคือธาตุลม ธาตุพิษ ธาตุดิน และธาตุน้ำ

ดังนั้น ตอนนี้ข้าคือคิเมร่าหกหัวที่มีหกธาตุแล้ว

เฮปเบิร์นดูเหมือนจะตกใจกลัว มองดูร่างกายมหึมาของข้า มองดูหกหัวของข้า ชั่วขณะหนึ่ง นางดูเหมือนจะตะลึงงันไปทั้งตัว

ข้าหมอบลงกับพื้น หกหัวยื่นไปใกล้นาง แล้วพูดกับนางว่า “แบบนี้ เธอยังจะยอมรับได้ไหม? เธอยังจะยอมอยู่กับข้า เป็นผู้รับใช้ของข้าไหม?”

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪