📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 28 เล็กตรงไหน?

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 28 เล็กตรงไหน?

ตอนที่ข้าถามคำถามนี้ออกไป ไม่รู้ว่าทำไม ในใจกลับหวั่นๆ อยู่ ข้ากลัวจริงๆ ว่านางจะให้คำตอบปฏิเสธ

แต่นี่ก็เป็นการอธิบายให้นางเข้าใจว่าทำไมข้าถึงสามารถข่มขวัญงูสามหัว งูยักษ์หัวโต หรือแม้กระทั่งมังกรยักษ์ได้

เฮปเบิร์นลุกขึ้น เดินมาหาข้าอย่างช้าๆ เดินมาหน้าหัวเพลิงที่มีดวงตาสีแดงของข้า แล้วยกมือขึ้น

หึๆ หัวมังกรของข้ามีแต่เกล็ด เธอบีบแก้มข้าไม่ได้แล้วสินะ ข้ายื่นหัวเพลิงไปตรงหน้านาง

เฮปเบิร์นลูบหัวเพลิงของข้า ลูบเกล็ดบนนั้นเบาๆ ในขณะที่ข้ากำลังรออย่างกระวนกระวายใจ ในที่สุดนางก็เอ่ยปาก

“เธอบินได้ไหม? มีปีกไหม?”

ข้าชะงักไปเล็กน้อย พยักหน้า ปีกขนาดใหญ่โตมโหฬารคู่หนึ่งก็กางออกด้านหลัง ทันใดนั้น ธาตุในอากาศที่รวมตัวกันมาทางข้าก็พลันเข้มข้นขึ้น ปีกคู่นี้งอกขึ้นมาพร้อมกับหัวที่ห้าและหก

“หล่อจังเลย งั้นต่อไปฉันก็เป็นนักเวทมังกรแล้วสิ? แถมยังเป็นนักเวทมังกรหกหัวด้วย” ดวงตาของผู้หญิงคนนี้เป็นประกาย มองข้าด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ครั้งนี้ถึงตาข้าตะลึงบ้าง ข้ายังกังวลว่านางจะยอมรับได้หรือไม่ นางกลับคิดจะขี่ข้า? สมองของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่?

มุมปากข้ากระตุก หมอบลงตรงหน้านาง นางก็ข้ามขึ้นมาบนหัวเพลิงของข้าอย่างไม่เกรงใจ

ข้าตั้งเกล็ดบนคอหัวเพลิงขึ้น ยึดร่างของนางไว้ ดูดซับธาตุไฟในอากาศ แล้วค่อยๆ ฉีดเข้าไปในร่างนาง ให้นางสามารถรู้สึกได้ว่ากลิ่นอายของตนเองแข็งแกร่งขึ้น

นางลูบหัวข้า: “ออสติน เธอไม่ใช่มนุษย์จริงๆ เหรอ?”

“ข้าเป็นมนุษย์ ข้าที่เกิดในโลกใบนี้ คือมนุษย์ หรือจะกล่าวได้ว่า ข้าคือออสติน กริฟฟิน แต่ในขณะเดียวกันข้าก็มีความทรงจำของคิเมร่าอยู่ด้วย ใช่ ร่างที่แท้จริงของข้าเรียกว่าคิเมร่า เป็นบรรพบุรุษของมังกรทุกชนิด เผ่ามังกรก็คือการเปลี่ยนแปลงมาจากสายเลือดของคิเมร่า มังกรทุกชนิด งูทุกชนิดล้วนเป็นเช่นนั้น ดังนั้น เจ้าพวกนั้นภายใต้การกดข่มของสายเลือดข้ายากที่จะต่อต้าน

“ข้าไม่ค่อยรู้ว่าจะอธิบายกับเธออย่างไรดี จริงๆ แล้วในความหมายบางอย่าง ข้าถือว่าเป็นเทพ แต่กลับถูกเจ้าคนสารเลวที่แข็งแกร่งกว่าข้าผนึกไว้ ไม่สามารถแสดงพลังของเทพออกมาได้ จิตสำนึกของข้าล่องลอยมาถึงโลกใบนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกออเดรย์ดูดเข้าไปในท้อง แล้วก็คลอดข้าออกมา ทำให้ข้ามีร่างกายในโลกใบนี้ แล้วข้าก็กลายเป็นมนุษย์

“ผ่านการฝึกฝน ดูดซับพลังงานธาตุของโลกใบนี้ ผนึกบนร่างข้าค่อยๆ คลายออก มีพลังขึ้นมา ถึงได้เติบโตได้เร็วขนาดนี้ ในขณะที่ข้ามีพลังเวทมนตร์ พลังในผนึกของข้าก็ถูกปลดปล่อยออกมา ก็เลยมีความสามารถในการแปลงร่าง ดังนั้น ข้าจะบอกว่าเป็นมนุษย์ก็ได้ หรือจะบอกว่าเป็นคิเมร่าก็ได้”

“ฉันเข้าใจแล้ว เอาฉันลงมาเถอะ” เฮปเบิร์นกล่าว

ข้าก้มหัวลง แล้ววางเฮปเบิร์นกลับลงบนพื้น แล้วมองนาง ถามว่า “แบบนี้ เธอยอมรับได้จริงๆ เหรอ?”

ในชั่วขณะนี้ ข้าพบว่าแววตาของนางดูสับสนเล็กน้อย

“เธอเปลี่ยนเป็นมนุษย์ก่อน” เฮปเบิร์นกล่าว

ข้าเก็บกลิ่นอายของตนเอง แล้วกลับคืนสู่รูปลักษณ์มนุษย์เหมือนเดิม

ยังไม่ทันที่ข้าจะเอ่ยปาก ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้อยู่ๆ ก็จับแก้มข้าในทันที แล้วก็ดึงเนื้อบนแก้มข้า ทำให้ข้าพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ

“เจ้าเด็กบ้า ไปเรียนวิชามายาหลอกคนแบบนี้มาจากไหน ไม่ยอมเรียนเวทมนตร์ดีๆ เธอจำไว้นะ ต่อไปห้ามใช้วิชามายานี้อีก ได้ยินไหม? โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าคนอื่น ห้ามใช้เด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เสียงของนางดูดุ แต่จากแววตาของนาง ข้าเห็นความเป็นห่วง

“อูๆๆ!”

เฮปเบิร์นปล่อยมือ ทำให้ข้ากลับมาพูดได้อีกครั้ง

“ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นอีก พอข้ามีพลังเหนือกว่าเทพมนตราเหล่านั้นแล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว เฮปเบิร์น ข้าแปลงร่างได้ เธอยอมรับได้ไหม?” ข้าพูดกับนาง

เฮปเบิร์นมองข้า แล้วยิ้มให้ข้าอย่างมีเสน่ห์: “ตอนที่เธอถามคำถามกับสุภาพสตรีที่สวยงามคนหนึ่ง เธอจะใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหม?”

“เอ๊ะ?” ข้าถึงได้พบว่า ข้าที่กลับมาเป็นมนุษย์แล้ว ตัวเปล่าเล่าเปลือย ที่น่ารังเกียจ ข้าลืมไปว่าเมื่อก่อนตอนอยู่ในห้องจะถอดเสื้อผ้าก่อนค่อยแปลงร่าง

ข้าตกใจรีบหยิบเสื้อผ้าจากแหวนมิติมาสวม แต่พอใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว แม้แต่ความกล้าที่จะถามนางก็ไม่มีแล้ว

“แปลงร่างได้ก็ไม่มีอะไรไม่ดี เธอไม่ต้องกังวล แต่ก็เหมือนที่เธอบอกนั่นแหละ ก่อนที่เธอจะแข็งแกร่งพอ อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด ตกลงไหม?” เฮปเบิร์นมาอยู่ข้างๆ ข้า แล้วพูดกับข้าเสียงเบา

ข้าเงียบไป จริงๆ แล้วข้ารู้สึกได้ว่านางยังคงใส่ใจอยู่ แต่ข้าก็ไม่เสียใจที่แสดงให้นางดู อย่างไรเสีย ข้าก็อยากให้นางเห็นตัวตนที่แท้จริงของข้า

“ออสติน ฉันก็ถามเธอคำถามหนึ่งได้ไหม?” เฮปเบิร์นกล่าวขึ้นทันที

“อะไร?” ข้าเงยหน้ามองนาง

เฮปเบิร์นทำหน้าจริงจัง: “ตอนที่เธอเด็กๆ ฉันบอกเธอว่าพอเธอเป็นนักเวทแล้วฉันจะแต่งงานกับเธอ เธอเอาจริงเอาจังหรือเปล่า?”

“เอ๊ะ?” ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เต็มไปด้วยคำโกหกคนนี้ถึงกลับถามคำถามนี้ในตอนนี้ แถมยังจริงจังขนาดนี้อีก ชั่วขณะหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ถึงกับอายจนอยากจะหาที่มุดดินหนี

“ท่าทางเธอดูโง่จัง ฮ่าๆ! งั้นเธอก็รีบๆ โตเถอะ”

“ข้าเล็กตรงไหน?” ข้าพูดอย่างโกรธเคือง เกลียดที่สุดที่นางบอกว่าข้าเล็ก แม้ว่าในฐานะมนุษย์ข้าจะอายุไม่มาก แต่จริงๆ แล้ว ร่างกายข้าก็ไม่ต่างจากผู้ใหญ่แล้ว

“อย่างไรก็ตาม เธอก็พยายามโตให้ดีๆ แล้วกัน”

ไม่อยากจะคุยกับผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้อีกแล้ว มิฉะนั้นข้าคิดว่าข้าคงจะถูกนางยั่วโมโหจนตาย

“น่ารังเกียจ น่ารังเกียจจริงๆ!” ข้าเดินไปข้างๆ อย่างขุ่นเคือง ไม่เคยเถียงนางชนะเลยจริงๆ ช่างไร้พลังสิ้นดี

“หิวไหม? ฉันหาอะไรให้เธอกินหน่อยนะ” เฮปเบิร์นพูดกับข้าเสียงอ่อนโยน

“กินของ?” ข้าเบิกตากว้าง

“อืม ฉันมีอาหารกับน้ำอยู่ที่นี่ เรากินอะไรกันง่ายๆ เถอะ”

พวกเราต่างก็มีเวทมนตร์สายธาตุไฟ การอุ่นอาหารย่อมง่ายดายอย่างยิ่ง ขนมปังธรรมดาในมือของเฮปเบิร์นในไม่ช้าก็ถูกย่างจนเหลืองกรอบ เรื่องนี้ข้าทำไม่ได้จริงๆ หากเปลี่ยนเป็นข้า คงจะกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว เวทมนตร์ของข้าแตกต่างจากนักเวททั่วไป มักจะมีความรู้สึกว่ามีพลังงานพิเศษที่มากกว่าธาตุเวทมนตร์ทั่วไปอยู่เสมอ นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำไมวงแหวนไฟปรปักษ์ก่อนหน้านี้ถึงได้ก่อเรื่องใหญ่ขึ้น ข้าก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้!

กินของอยู่ เฮปเบิร์นถามข้าว่า “เธอจะทำอย่างไรต่อไป? เราจะจากไปแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง จริงๆ แล้วเธอคือวีรบุรุษของจักรวรรดิซือม่าน เป็นตัวแทนของประเทศเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่ง! แม้ว่าจะฆ่าคู่ต่อสู้ไป แต่ในสถานการณ์ที่เป็นศัตรูกัน ฝ่ายตรงข้ามก่อนหน้านี้ก็คิดจะฆ่าฉันเหมือนกัน นี่ก็ไม่นับเป็นอะไร เธอกลับไปจะต้องได้รับการใช้งานอย่างหนักแน่นอน”

ข้าส่ายหน้า: “เกรงว่าจะมีปัญหา พลังข่มขวัญมังกรของข้านั่น ต่อให้ตอนนั้นพวกเขาจะไม่ทันได้ตอบสนอง หลังจากนั้นก็ต้องตอบสนองได้อย่างรวดเร็วแน่นอน นั่นไม่ใช่สิ่งที่นักเวทธรรมดาจะทำได้ แม้แต่งูยักษ์หัวโตระดับสิบยังถูกข้าข่มขวัญ หอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่านพวกเทพมนตราจะคิดอย่างไร? พลังของพวกเขาสูงกว่าข้า หากตั้งใจจะสำรวจสภาพของข้า ข้ากลัวว่าการแปลงร่างของข้าจะซ่อนไว้ไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหามาก ข้าอยากจะฝึกฝนอยู่ข้างนอก ยกระดับตนเองอย่างต่อเนื่อง รอให้ข้ามีพลังเทียบเท่าเทพมนตราแล้วค่อยกลับไป ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้ว”

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪