📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 29 กลับสู่เมืองตี้หรง

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 29 กลับสู่เมืองตี้หรง

เฮปเบิร์นขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ความกังวลของเธอฉันเข้าใจ แต่เธอเคยคิดไหมว่าเราจะจากไปแบบนี้ แล้วอาจารย์จะทำอย่างไร? พวกเขาจะต้องถูกเมืองหลวงเจียหม่านตำหนิ ถูกซักถามว่าเราไปไหน เธอทำเรื่องวีรบุรุษ แต่กลับหนีไป นี่จะนำมาซึ่งปัญหาที่ไม่จำเป็นได้ง่ายๆ”

“แล้วเธอว่าควรทำอย่างไร?” พอถูกนางพูดแบบนี้ ข้าก็อดที่จะกังวลไม่ได้ ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งในช่วงหลายปีมานี้ดีกับข้ามากจริงๆ แม้ว่าพวกเขาสองคนมักจะทะเลาะกันว่าใครเป็นอาจารย์ผู้สอนของข้า แต่กับข้าแล้วล้วนเป็นความจริงใจทั้งสิ้น ครั้งนี้คงจะสร้างปัญหาให้พวกเขาแล้ว

เฮปเบิร์นคิดๆ ดูแล้วกล่าวว่า “ไม่สู้เรากลับไปเมืองตี้หรงกันเถอะ กลับไปหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง เจ้าหอของเราก็เป็นเทพมนตราเหมือนกัน บวกกับอาจารย์ทั้งสองท่านจะต้องปกป้องเธอแน่ๆ ถึงตอนนั้น ขอเพียงแค่หอคอยเวทมนตร์ของเราไม่เห็นด้วย ต่อให้เป็นหอคอยเวทมนตร์เมืองหลวงเจียหม่านก็ไม่สามารถพาเธอไปได้ง่ายๆ หรอกนะ ก็บอกไปว่าเธอได้รู้แจ้งบางอย่างแล้วเลยปิดด่านฝึกตนไปก็พอแล้ว และในหอคอยเวทมนตร์ความเร็วในการฝึกฝนของเธอก็จะเร็วกว่า เธอก็ปิดด่านฝึกตนจริงๆ จนกว่าจะมีพลังระดับเทพมนตราแล้วค่อยออกมา ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ? ขอเพียงแค่เรากลับไป อาจารย์ก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องเราอีกแล้ว ครั้งนี้เธอแสดงพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมา เจ้าหอก็จะต้องปกป้องเราแน่นอน”

“ก็ได้” ข้าคิดๆ ดูคำพูดของนางแล้ว ก็เห็นว่ามีเหตุผลจริงๆ ฝึกฝนในหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง ความเร็วในการฝึกฝนของข้าเร็วมากจริงๆ รองจากหอคอยเทวะก่อนหน้านี้เท่านั้น ตามความเร็วในการฝึกฝนของข้าในปัจจุบัน จริงๆ แล้วก็ไม่ต้องใช้เวลาอีกกี่ปี ก็น่าจะสามารถทำลายผนึกทั้งหมดที่ผู้สร้างผนึกไว้บนตัวข้าได้แล้ว ถึงตอนนั้น มิติแห่งนี้ไหนเลยจะมีพลังอะไรมาจำกัดข้าได้อีก!

“เช่นนั้นเราก็กลับกันเลยไหม? เธอรู้จักทางหรือ?” ข้าถามเฮปเบิร์น

“ก็ไม่ต้องรีบขนาดนั้น เธอลองแปลงร่างเป็นคิเมร่าให้ฉันเล่นอีกหน่อยสิ ไม่ใช่ ให้ฉันดูหน่อย” นางยิ้มละไมพูดกับข้า

ข้าลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังคงแปลงร่างตามที่นางบอก ข้าอยากให้นางคุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของข้าหลังจากแปลงร่างแล้ว อย่างไรเสียข้าในสภาพนี้คือแข็งแกร่งที่สุด คุ้นเคยแล้ว นางก็คงจะไม่กลัวขนาดนั้น อย่างไรเสีย นางก็คือผู้รับใช้ของข้า ผู้รับใช้ย่อมไม่ควรจะกลัวนายของตนเองมากเกินไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ข้าก็ยอมแพ้ผู้หญิงคนนี้แล้ว ความเร็วในการทำความคุ้นเคยของนางเร็วเกินไปแล้ว

“ออสติน หัวพิษของเธอฉันไม่นั่งแล้วนะ รู้สึกน่าขนลุกเกินไป หัวอื่นๆ นี่ดีหมดเลยนะ ฉันชอบเจ้าตัวเล็กสีฟ้านี่ ดูสิ เขารูปผีเสื้อนี่ก็สวยดีนะ ยังมีธาตุน้ำห่อหุ้มอีกด้วย อบอุ่นนุ่มนวลเป็นพิเศษ อืมๆ เจ้าตัวเล็กสีแดงฉันก็ชอบเหมือนกัน มันทำให้ธาตุไฟของฉันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ ต่อไปถ้าฉันขี่เธอสู้ กลายเป็นนักเวทคิเมร่าหกหัวแล้ว ฉันก็จะขี่เจ้าตัวเล็กสีแดงนี่แหละ พลังสุดยอดแน่นอน ตอนนี้ฉันก็เป็นมหาจอมเวทระดับหกแล้วนะ ที่แท้ฉันนี่แหละคืออันดับหนึ่งของคนรุ่นใหม่แห่งจักรวรรดิซือม่าน นักเวทคิเมร่าหกหัว เท่กว่าเจ้าหญิงอีน่านั่นเยอะเลยใช่ไหม?”

นางขี่หัวทุกหัวของข้าไปแล้วหนึ่งรอบ และยังสนุกไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ราวกับจะยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ข้าแสดงเวทมนตร์ต่างๆ ให้นางดู และยังเข้ามาจับคู่ฝึกซ้อมกับข้าด้วยตัวเองอีกด้วย พูดเลยว่า พลังแค่นั้นของเธอ จะมาจับคู่กับข้าทำไม? มีเธอก็ไม่ได้มากขึ้น ไม่มีเธอก็ไม่ได้น้อยลง

“ออสติน เธอช่างไม่ดีเอาเสียเลย” กว่านางจะเล่นจนพอใจแล้วลงมาจากหัวข้า ประโยคแรกถึงกลับเป็นการตำหนิข้า

“ข้าไม่ดีตรงไหน?” ข้าถามอย่างขุ่นเคือง

เฮปเบิร์นเบ้ปาก แล้วกล่าวว่า “ทำไมเธอไม่บอกฉันแต่เนิ่นๆ ว่าเธอแปลงร่างได้?”

ข้ากลอกตา: “จะได้ให้เธอขี่เล่นแต่เนิ่นๆ งั้นหรือ?”

เฮปเบิร์นส่ายหน้า ในดวงตาเจือด้วยความฝันใฝ่: “ถ้าเธอเพิ่งจะแปลงร่างได้แล้วบอกฉัน ฉันก็จะได้อยู่เคียงข้างเธอเติบโตไปด้วยกัน ดูเธอค่อยๆ โตขึ้น ช่วงหลายปีมานี้ พลาดไปจริงๆ นะ ฉันนึกว่าตัวเองอยู่เคียงข้างเธอเติบโตมาตลอด ไม่คิดว่าจะพลาดช่วงที่สำคัญที่สุดไป”

ข้าชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่โกรธแล้ว

“ไปเถอะ กลับไปเมืองตี้หรงกัน”

ครั้งนี้ ข้าหาที่ที่นางมองไม่เห็น แล้วกลับคืนสู่ร่างมนุษย์ สวมเสื้อผ้าใหม่อีกครั้ง

ทางกลับเมืองตี้หรง เราสองคนไม่รู้จัก แต่ทว่า นี่ก็ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อออสติน กริฟฟินผู้ชาญฉลาดได้ ผ่านเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง ซื้อแผนที่มาหนึ่งแผ่น แล้วก็กำหนดทิศทาง ข้าก็พานางบินไป บินตรงกลับไปยังเมืองตี้หรง อาศัยการปกปิดของเวทมนตร์หลายชนิด บินอยู่บนฟ้าสูง นอกจากเทพมนตราแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครพบเห็นพวกเรา

ตอนที่พวกเรากลับมา ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งยังไม่กลับมา ข้าทำตามคำแนะนำของเฮปเบิร์น ตัดสินใจว่าจะต้องชิงลงมือก่อน ดังนั้น พวกเราจึงไปหาเจ้าหอโดยตรง

เจ้าหอหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง เทพมนตราแห่งแสงสว่างสุ่ยอวี้จิ่ว คือชายชราในชุดคลุมสีขาวเมื่อสี่ปีก่อน

เขาเห็นข้าก็ประหลาดใจอยู่บ้าง

“ออสติน พวกเจ้ากลับมาเร็วจัง? เข้าร่วมพระราชพิธีหลวงเสร็จแล้วไม่ไปเที่ยวเล่นที่เมืองหลวงเจียหม่านสองสามวันหรือ? ซีตี๋กับจู้หรงล่ะ?”

ที่หอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงนี้ ไม่เคยมีกฎเกณฑ์อะไรมาผูกมัดข้า ตั้งแต่ที่ข้าทะลวงผ่านระดับหกเมื่ออายุแปดขวบก็เป็นเช่นนี้แล้ว เป็นสุ่ยอวี้จิ่วชายชราในชุดคลุมสีขาวคนนี้เองที่บอกว่าข้าอยากจะเจอเขาเมื่อไหร่ก็ได้

“แค่กๆ ท่านเจ้าหอ ข้ามีธุระนิดหน่อย ก็เลยกลับมาก่อน ข้ารู้สึกว่าข้ากำลังจะทะลวงผ่านแล้ว ก็เลยตั้งใจจะกลับมาปิดด่านฝึกตน ท่านก็รู้ว่าพรสวรรค์ข้าดีขนาดนี้ เทพมนตราทางฝั่งหอคอยเทวะอยากจะดึงตัวข้าไว้ที่นั่น แต่ข้ายังคงชอบเมืองตี้หรงของเรา ก็เลยแอบหนีกลับมาก่อน”

“อะไรนะ? เจ้าเปิดเผยพลังที่นั่นแล้วหรือ?” ชายชราในชุดคลุมสีขาวรู้มานานแล้วว่าข้าถึงระดับแปดแล้ว

“ใช่ขอรับ! เข้าร่วมการแข่งขันไปครั้งหนึ่ง เอาชนะเจ้าคนหนึ่งจากจักรวรรดิกุสตามา ก็เลยเปิดเผยไปแล้ว แล้วข้าก็เห็นเทพมนตราเหล่านั้นมองข้าด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะปกติ ก็เลยรีบหาโอกาสหนีกลับมาเอง”

คำพูดเหล่านี้ของข้าล้วนเป็นเฮปเบิร์นสอนให้ข้าพูด นางบอกว่านี่เรียกว่าครึ่งจริงครึ่งเท็จ หรือจะบอกว่าก็ไม่มีอะไรที่เป็นเท็จเลย แค่หลีกเลี่ยงส่วนสำคัญเท่านั้น

“เด็กดี! กลับมาก็ดีแล้ว เจ้าจะปิดด่านฝึกตนหรือ? เช่นนั้นก็ไปเถอะ ไม่ต้องห่วง ขอเพียงแค่ข้ายังมีลมหายใจอยู่ ก็ไม่มีใครสามารถแย่งชิงเจ้าไปจากหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงได้!” ตอนที่ชายชราในชุดคลุมสีขาวพูดคำเหล่านี้ออกมา บรรยากาศน่าเกรงขามอย่างยิ่ง สมแล้วที่เป็นเทพมนตรา แม้ว่าในบรรดาเทพมนตรา เขาคงจะเป็นระดับล่างๆ ก็ตาม

“ขอรับ เช่นนั้นข้าก็จะไปปิดด่านฝึกตนแล้ว”

เรียบร้อย!

ออกจากที่ของชายชราในชุดคลุมสีขาวแล้ว ข้าก็อดที่จะตบมือกับเฮปเบิร์นไม่ได้ บอกเลยว่านางคิดแผนชั่วร้ายเก่งจริงๆ!

“ตอนนี้จะปิดด่านฝึกตนเลยไหม?” เฮปเบิร์นถามข้า

“อืม ปิดด่านฝึกตนเถอะ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะทะลวงผ่านได้เมื่อไหร่ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในวันเดียว ข้ารู้สึกได้ว่าตอนนี้การที่จะทะลวงผ่านต่อไปยากกว่าเมื่อก่อน แต่ขอเพียงแค่สะสมพลังให้เพียงพอก็น่าจะไม่มีปัญหา เธอก็เพิ่งจะถึงระดับหกอย่างยากลำบากไม่ใช่หรือ? ปิดด่านฝึกตนกับข้าเถอะ ทำให้พลังมั่นคง เธอรู้ความลับของข้าแล้ว ข้าจะปล่อยกลิ่นอายออกมาให้มากขึ้น ช่วยเธอรวบรวมธาตุไฟ เธอก็จะฝึกฝนได้เร็วขึ้น”

“เธอส่วนใหญ่แล้วก็เพื่อจะดึงฉันมาทำอาหารให้กินทุกวันสินะ?”

“เธอรู้ได้อย่างไรว่าข้าหิว? สมแล้วที่เป็นผู้รับใช้ของข้า!”

ความรู้สึกที่ได้กลับมาเมืองตี้หรงดีจริงๆ! ที่นี่ดีกว่า

กลับมาถึงที่พักของพวกเรา ข้าก็เริ่มปิดด่านฝึกตน เป็นการปิดด่านฝึกตนจริงๆ

ครั้งนี้แม้ว่าข้าจะเอาชนะตี้หลัวเทียนคนนั้น ดูแล้วค่อนข้างง่ายดาย แต่ข้ารู้สึกได้ว่าเทพมนตรา อัศวินมังกร ผู้สื่อวิญญาณเหล่านั้นในที่นั้น ล้วนแข็งแกร่งกว่าข้า และยังมีจำนวนมากขนาดนี้อีกด้วย ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่จะต้องรีบแข็งแกร่งกว่าพวกเขาให้ได้โดยเร็ว รอให้ข้ากลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในมิติแห่งนี้แล้ว นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะอยากจะเล่นสนุกอย่างไรก็ได้หรือ? ทุกวันตากแดด กินอาหารที่เฮปเบิร์นทำ คิดแล้วก็มีความสุข

เพื่อชีวิตที่มีความสุขในอนาคต ตอนนี้จะต้องพยายามหน่อยแล้ว ข้าจะต้องรีบเร่งเวลา ฝึกฝนอย่างจริงจัง ทำลายผนึกของผู้สร้างให้ได้โดยเร็ว

ข้าปิดด่านฝึกตนไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ ได้ยินเฮปเบิร์นบอกว่าชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งกลับมาแล้ว

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪