📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 30 จดหมายฉบับหนึ่ง

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 30 จดหมายฉบับหนึ่ง

ในตอนนี้ก็แสดงให้เห็นถึงความฉลาดของคำพูดที่เฮปเบิร์นให้ข้าพูดกับชายชราในชุดคลุมสีขาวก่อนหน้านี้แล้ว อย่างแรกคือข้าได้รู้แจ้งบางอย่างจึงรีบกลับมาปิดด่านฝึกตน นี่ก็อธิบายได้ว่าทำไมข้าถึงไม่ได้บอกพวกเขาก็กลับมาแล้ว การรู้แจ้งนี่รอไม่ได้! และข้ายังจงใจกลับมาเมืองตี้หรง แทนที่จะอยู่ที่หอคอยเทวะ นี่จะมีอะไรให้พูดอีก? พวกเขาซาบซึ้งก็ยังไม่ทันเลย จากนั้นก็คือการแสดงความจำนงว่าข้าไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมหอคอยเทวะ

เฮปเบิร์นบอกข้าในภายหลังว่า เทพมนตราทางฝั่งหอคอยเทวะก็จะหาข้าคุยด้วยจริงๆ ด้วย อยากจะทำความรู้จักข้าให้มากขึ้น แต่ข้าที่หายตัวไปนี้ ทำให้หอคอยเทวะวุ่นวายไปหมด

ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือข้าถูกจักรวรรดิออสมันและจักรวรรดิกุสตาจับตัวไป ว่ากันว่าเทพมนตราสองสามคนยังได้ไล่ตามคณะทูตของทั้งสองประเทศเพื่อทวงข้าคืน

นี่ก็ไม่เกี่ยวกับข้าแล้ว อย่างไรก็ตามตอนนี้ข้าก็อยู่ในสภาพปิดด่านฝึกตน

ครั้งนี้ชายชราอ้วนกับชายชราผอมแห้งก็ไม่ได้กลับมาคนเดียว กับพวกเขาก็ยังมีเทพมนตราคนหนึ่งจากหอคอยเทวะกลับมาด้วย เทพมนตราได้ยินว่าข้ากลับมาถึงเมืองตี้หรงแล้ว ก็บอกว่าจะพาข้ากลับไปหอคอยเทวะ ถูกชายชราในชุดคลุมสีขาวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แน่นอนว่ายังคงใช้เหตุผลว่าข้าปิดด่านฝึกตนอยู่ ก็บอกไปว่ารอให้ข้าปิดด่านฝึกตนเสร็จแล้วก็จะไปหอคอยเทวะ

ส่วนเรื่องเมื่อไหร่จะปิดด่านฝึกตนเสร็จ นั่นก็ไม่ใช่ข้าเป็นคนตัดสินใจหรือ?

ด่านนี้ ดูเหมือนจะผ่านไปแล้ว

ดังคำกล่าวที่ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลัวคำว่า “จริงจัง” ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่เมื่อจริงจังขึ้นมาแล้ว ความเร็วในการยกระดับวรยุทธ์ นั่นย่อมสามารถใช้คำว่า “ก้าวกระโดด” มาอธิบายได้ ข้าต่อหน้าเฮปเบิร์นก็ไม่ต้องปิดบังอะไรแล้ว และยังมีนางคอยบังหน้าให้ข้าอีก ข้าก็ใช้ร่างที่แท้จริงของคิเมร่าหกหัวดูดซับธาตุเวทมนตร์อย่างเปิดเผย

หอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงแม้จะสู้หอคอยเทวะไม่ได้ แต่พลังดูดซับของข้าแข็งแกร่งกว่าพลังของพระราชพิธีหลวงนั่นมาก ถึงกับทำให้ชายชราในชุดคลุมสีขาวพวกเขารู้สึกว่าช่วงนี้ธาตุเวทมนตร์โดยรวมของเมืองตี้หรงเข้มข้นขึ้นไม่น้อย จริงๆ แล้ว นั่นเป็นเพราะข้าผ่านหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงดูดซับธาตุเวทมนตร์มามากขึ้น

ในสภาพการฝึกฝนอย่างจริงจัง ข้ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ตามความเร็วในการฝึกฝนเช่นนี้ เวลาที่ข้าจะทำลายผนึกได้เกรงว่าจะเร็วกว่าที่ข้าคิดไว้

รู้สึกได้ว่าผนึกสุดท้ายของผู้สร้างในแต่ละวันกำลังคลายตัวลงภายใต้การทะลวงของข้า ตอนนี้ความเกลียดชังที่ข้ามีต่อผู้สร้างก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อย่างไรก็ตามก็จะทำลายผนึกได้แล้ว เจ้าคนสารเลวนั่นก็ไม่อยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาอีก แม้ว่าข้าจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่าเขาในอดีต แต่ข้าก็จะไม่ไปทำเรื่องที่เหนื่อยเปล่าและไม่ได้อะไรอย่างการสร้างโลก! เช่นนั้นข้าก็จะไม่กลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลหรือ? ช่วยไม่ได้ ใครให้ข้าเป็นออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่กันล่ะ?

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลังจากที่ข้าทำลายผนึกสุดท้ายแล้ว จะยังงอกหัวออกมาอีกกี่หัว หัวเยอะขนาดนี้ ก็ดูเกะกะอยู่บ้าง

ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าสายเลือดของตนเองดูตื่นเต้นและหุนหันพลันแล่นอย่างยิ่ง ข้าคาดว่าอย่างน้อยก็จะต้องงอกหัวออกมาอีกสองหัว

ร่างสุดท้ายของข้าจะเป็นคิเมร่าแปดหัว? หรือว่าจะยังมีหัวมากกว่านี้?

ไม่รู้ไม่ชี้ กลับมาหอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรงได้สามเดือนแล้ว สามเดือนนี้ ข้าก็ปิดด่านฝึกตนอย่างจริงจังมาตลอด

เฮปเบิร์นอยู่ปิดด่านฝึกตนกับข้ามาตลอด มีธาตุเวทมนตร์ขนาดใหญ่ที่ข้าดึงดูดมา นางก็ได้รับประโยชน์ไม่น้อย อย่างไรก็ตามก็ดีกว่าที่นางฝึกฝนเองมาก

บิดขี้เกียจ ข้าก็เดินออกจากห้องของตนเอง

เฮปเบิร์นกำลังนั่งทำสมาธิอยู่ที่นั่น

ข้าย่องไปข้างๆ นางอย่างเงียบๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างเงียบๆ กำลังจะหยิกแก้มนาง แต่ทว่าดวงตาที่ถูกขนตายาวเหมือนแปรงปัดคลุมอยู่ของนางก็พลันลืมตาขึ้น ทำให้ข้าตกใจจนกระโดดถอยหลังในทันที

“เธอคิดจะทำอะไร?” ในดวงตาที่สวยของเฮปเบิร์น ทำไมถึงมีแววดุ? มีแววดุก็ไม่สวยแล้วนะ!

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร...” ข้าผิวปาก มองขึ้นไปบนฟ้า

จากนั้น ใบหน้าข้าก็ถูกนางหยิก

“เจ็บ เจ็บ เบาๆ หน่อย แก้มข้าจะถูกเธอบีบจนหนาแล้ว” ข้าจนใจจริงๆ ช่างยั่วยุนางไม่ได้เลย!

“คิดจะฉวยโอกาสตอนที่ฉันทำสมาธิลอบโจมตีฉันใช่ไหม หึ! ดูซิว่าฉันจะจัดการเธอยังไง”

“เฮปเบิร์น เธอฟังฉันพูดก่อน ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ” ข้ารีบเปลี่ยนความสนใจของนาง

“เรื่องอะไร?” เฮปเบิร์นมองข้าอย่างสงสัย

ข้าพูดกับนางอย่างจริงจังว่า “พวกเราปิดด่านฝึกตนมาสามเดือนแล้ว ออกไปเดินเล่นกันหน่อยเป็นอย่างไร? ฉันพาเธอไปเดินเล่นรอบๆ เรายังสามารถไปดูที่ประมูลได้ กินของอร่อยๆ เธออยากจะทำอะไร ฉันก็จะไปเป็นเพื่อนเธอ”

เฮปเบิร์นดูเหมือนจะประหลาดใจและดีใจอยู่บ้าง พยักหน้าซ้ำๆ แล้วกล่าวว่า “ได้สิ! ได้สิ!”

เราสองคนออกจากหอคอยเวทมนตร์ สถานีแรกคือกลับบ้านไปดูหน่อย ครั้งที่แล้วกลับมาจากหอคอยเทวะรีบร้อน ไม่ได้ทันได้แวะกลับบ้านเลย ครั้งนี้สิ้นสุดการปิดด่านฝึกตนชั่วคราว ก็ต้องไปดูหน่อย

โดยทั่วไปแล้ว ออร์แซ กริฟฟินจะไม่อยู่บ้าน เขามัวแต่ยุ่งเรื่องขบวนสินค้าทั้งวัน แต่ออเดรย์ต้องอยู่บ้านแน่นอน เฮ้อ ต้องถูกน้ำลายของนางชำระล้างอีกแล้ว ช่างช่วยไม่ได้จริงๆ!

สวนบ้านข้าใหญ่มาก พื้นที่ถึงหกหมู่ มีอาคารสามชั้นสิบกว่าห้อง นอกจากครอบครัวเราแล้ว ยังมีคนรับใช้อยู่ด้วยกัน

เดินเข้าประตูบ้าน ทุกอย่างในบ้านเหมือนเดิม คนรับใช้เห็นข้าก็ยิ้มแล้วทำความเคารพข้า

“ออเดรย์ ข้ากลับมาแล้ว!” ข้าตะโกนไปทางห้องหลัก

ทุกครั้งในเวลานี้ ออเดรย์จะวิ่งออกมาจากข้างในเหมือนบิน การโจมตีสามครั้งของนางข้าจำได้ขึ้นใจแล้ว

อย่างแรกคือพูดอย่างประหลาดใจว่า “อ๊ะ! ออสตินน้อยของข้าโตขึ้นอีกแล้ว” จากนั้นก็กอดข้าแล้วก็ขบเคี้ยว ทำให้ข้าหน้าเต็มไปด้วยน้ำลาย สุดท้ายนางก็จะร้องไห้ พูดอะไรทำนองว่า “แม่คิดถึงเจ้าจัง”

ข้าก็จนใจ แต่จะทำอะไรได้?

มาเถอะ! ชินแล้ว

แต่ทว่า จนกระทั่งข้าเดินมาถึงประตูห้องหลัก ร่างที่คุ้นเคยนั้นก็ยังคงไม่วิ่งออกมา

“ออเดรย์!” ข้าอดที่จะเรียกอีกครั้งไม่ได้

“นายน้อย ท่านกลับมาแล้วหรือขอรับ” ในขณะนั้นเอง พ่อบ้านชราก็เดินออกมา

พ่อบ้านชราคนนี้ดูเหมือนจะอยู่บ้านข้ามาตั้งแต่รุ่นปู่ของข้าที่เป็นพ่อของออร์แซ กริฟฟินแล้ว ดังนั้น จึงคุ้นเคยกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เขาก็แก่จนตัวสั่นแล้ว

“คุณปู่พ่อบ้าน ออเดรย์ล่ะขอรับ?” ข้าถามอย่างสงสัย

พ่อบ้านชรากล่าวว่า “นายน้อย สองเดือนกว่าก่อน นายหญิงก็ออกไปแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”

“ออกไปสองเดือนกว่าแล้ว? ไปกับออร์แซหรือ?” ปฏิกิริยาแรกของข้าคือออเดรย์ไปกับออร์แซไปทำธุรกิจขบวนสินค้า

“ไม่ใช่ขอรับ นายท่านออกไปเร็วกว่านั้น และก็ยังไม่กลับมาเลย ครั้งนี้นายท่านออกไปนานจริงๆ”

“เอ๊ะ? แล้วออเดรย์ไปกับใคร?” ข้าถามอย่างประหลาดใจ

พ่อบ้านชรากล่าวว่า “วันนั้นมีแขกมา แล้วนายหญิงก็รีบร้อนตามคนไป โอ้ ใช่แล้ว ในห้องของนายหญิงมีจดหมายฉบับหนึ่ง เป็นของท่าน ข้าจะไปเอามาให้”

ข้าตามพ่อบ้านชราไปยังห้องของออเดรย์ ได้เห็นจดหมายฉบับนั้น

“ถึงออสติน กริฟฟิน!” เมื่อเห็นตัวอักษรบนซองจดหมาย ข้าก็มั่นใจได้ว่าจดหมายฉบับนี้ไม่ใช่ออเดรย์เขียน ตัวอักษรของออเดรย์ไม่ได้แข็งทื่อขนาดนี้ สวยกว่านี้มาก

ข้าหันไปมองเฮปเบิร์น เฮปเบิร์นก็มีสีหน้าสงสัย

ข้าฉีกซองจดหมาย แล้วหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากข้างใน

…

“ออสติน กริฟฟิน เมื่อเจ้าได้เห็นจดหมายฉบับนี้ มารดาของเจ้าออเดรย์ก็อยู่ในมือของพวกเราแล้ว เจ้าอาจจะไม่รู้ว่าทำไมพวกเราถึงพาตัวนางไป เหตุผลง่ายมาก เพราะความผิดที่เจ้าก่อขึ้นเอง ดังนั้น มารดาของเจ้าจึงถูกพวกเราพาตัวไป จำได้หรือไม่ว่าเจ้าฆ่าใครไปที่เมืองหลวงเจียหม่าน? ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ เจ้าจงนำจดหมายฉบับนี้ไปยังภูเขาอัสนีเงินทางใต้ของเมืองหลวงเจียหม่าน มิฉะนั้นแล้ว ก็ให้บิดามารดาของเจ้าชดใช้ด้วยชีวิตแทนเจ้า จำไว้ อย่าพยายามใช้พลังของหอคอยเวทมนตร์ หากนักเวทของเมืองตี้หรงเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย เช่นนั้นแล้ว เจ้าจะได้เห็นเพียงศพของบิดามารดาของเจ้าเท่านั้น”

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪