📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 4 หอคอยเวทมนตร์

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 4 หอคอยเวทมนตร์

หอคอยเวทมนตร์เป็นหอคอยสูงแหลม ดูแล้วค่อนข้างสง่างาม ในการรับรู้ของจิตสำนึกของข้า ที่นี่แตกต่างจากที่อื่นจริงๆ ดูเหมือนอากาศจะตื่นตัวกว่าเดิม ที่น่ารังเกียจคือพลังของข้าถูกเจ้าคนสารเลวผู้สร้างผนึกไว้ มิฉะนั้น ข้าคงจะสามารถรับรู้ได้ชัดเจนกว่านี้ ว่าแตกต่างกันตรงไหน

หากจะบอกว่าหลังจากมาถึงโลกใบนี้แล้ว มีเรื่องอะไรที่ทำให้ข้ารำคาญใจที่สุด การต่อแถวต้องติดอันดับต้นๆ อย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่าเด็กอายุหกขวบมากมายขนาดนี้มาจากไหน มองดูแถวที่ยาวเหยียดเป็นงูเลื้อย ข้าได้แต่จนปัญญาที่จะบ่น ช่างเถอะ พิงไหล่เฮปเบิร์นงีบสักหน่อยแล้วกัน ตัวนางค่อนข้างนุ่มและหอม ถือว่าให้นางเป็นที่นอนของท่านมหาเทพแห่งการทำลายล้างอย่างข้าก็แล้วกัน

ข้ากำลังหลับสบาย แต่กลับถูกปลุกให้ตื่น ข้ากำลังจะโกรธ แต่กลับพบว่าน้ำลายของข้ากำลังไหลย้อยออกมาจากมุมปาก รีบสูดกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นรอยเปียกเล็กๆ บนไหล่ของเฮปเบิร์น อืม มีแค่นิดเดียวเท่านั้น

ในที่สุดก็เข้าประตูหอคอยเวทมนตร์ได้ แต่ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ข้าก็ทำได้เพียงเดินไปเอง ผู้หญิงที่สวมชุดคลุมยาวคนหนึ่งกวักมือเรียกข้า

“ออสติน ไปเถอะลูก ต้องเป็นเด็กดีนะ” สีหน้าของออเดรย์ยิ่งประหม่ามากขึ้น

ข้าโบกมือให้พวกเขาทั้งสามคน แล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยความดูแคลนในใจ

“ออสติน สู้ๆ นะ ฉันจะรักษาสัญญา”

ข้าไม่ต้องหันกลับไปก็รู้ว่าประโยคนี้ใครเป็นคนพูด ใครจะให้เธอแต่งงานกับข้ากันเล่า หึ!

คนที่สวมชุดคลุมยาวคนนั้นน่าจะเป็นนักเวทหญิงสินะ นางพาข้าเดินเข้าไปข้างใน หลังจากเข้ามาที่นี่ ข้าก็รู้สึกได้ทันทีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่แตกต่างจากข้างนอกมากขึ้น อากาศดูเหมือนจะหนืดขึ้นเล็กน้อย พลังงานเข้มข้น ในใจข้าเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้น

หอคอยเวทมนตร์มองจากภายนอกแม้จะเป็นยอดแหลม แต่ข้างในกลับกว้างขวางมาก ดูแล้วขนาดภายในกับภายนอกให้ความรู้สึกไม่เท่ากัน เมื่อเข้ามาที่นี่ มีความรู้สึกเหมือนเข้ามาในอีกโลกหนึ่ง

ด้านหน้าปรากฏประตูแสงบานหนึ่ง นักเวทหญิงพาข้าเดินเข้าไป ในชั่วพริบตาที่ก้าวเข้าประตูแสง ข้าราวกับจะวูบไปชั่วขณะ ต่อมาก็มาถึงสถานที่ที่ค่อนข้างแปลกประหลาด

รอบด้านล้วนเป็นความมืดมิด มีเพียงใต้เท้าที่เป็นดาวหกแฉกสีทองกำลังส่องประกายอยู่ แสงสีทองเหล่านี้แปลกประหลาดมาก ให้ความรู้สึกคล้ายภาพลวงตาเล็กน้อย

“เดินไปนั่งตรงกลาง” นักเวทหญิงบอกข้า

ข้าทำตามที่นางบอก เดินไปนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงกลาง

แล้วนักเวทหญิงคนนั้นก็หายตัวไปอย่างนั้น

ข้าพยายามใช้จิตสำนึกของตนเองเพื่อรับรู้สิ่งรอบตัว นอกจากความแปลกประหลาดแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไร

ในขณะนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ต่อไป ข้าจะนำเจ้าเข้าสู่กระบวนการทำสมาธิระลึกรู้ เพื่อประเมินว่าเจ้าเหมาะสมที่จะเป็นนักเวทหรือไม่ หลับตาลงเสีย”

ข้าหลับตาทั้งสองข้างลง

เสียงทุ้มต่ำยังคงกล่าวต่อไป “ใช้จมูกของเจ้าหายใจเข้าออกช้าๆ ในระหว่างที่หายใจให้จดจ่ออยู่กับจิตสำนึก ไปรับรู้ถึงกระบวนการที่กระแสลมไหลผ่านโพรงจมูก ปาก และลำคอของเจ้า เพื่อให้จิตสำนึกของเจ้ารวมเป็นหนึ่ง”

ข้าค่อยๆ หายใจเข้าทางจมูกช้าๆ จิตสำนึกของข้าก็รวมเป็นหนึ่งภายใต้การควบคุมของข้าอย่างเป็นธรรมชาติ

“เมื่อหายใจเข้า ให้ภาวนาในใจว่าบริสุทธิ์ เมื่อหายใจออก ให้ภาวนาในใจว่าธาตุ ทำเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา”

ข้าทำตามที่เขาบอก หายใจเข้าช้าๆ แล้วก็หายใจออกช้าๆ การรวมจิตสำนึกเป็นหนึ่ง ทำให้ข้ามีความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจริงๆ

บริสุทธิ์, ธาตุ!

บริสุทธิ์, ธาตุ!

บริสุทธิ์, ธาตุ!

หลังจากทำเช่นนี้หลายครั้ง จิตสำนึกของข้าพลันมีความรู้สึกเหมือนขยายใหญ่ขึ้น ผนึกที่เคยรู้สึกว่าคลายออกเล็กน้อยก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะคลายออกมากขึ้นอีกในระหว่างการหายใจนี้ จิตสำนึกของข้าก็ราวกับจะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ที่สำคัญที่สุดคือ กลิ่นอายแห่งแก่นแท้ของข้าเองดูเหมือนจะหลอมรวมเข้ากับจิตสำนึกของข้า ข้ารู้สึกได้ว่า เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวข้ากำลังฟื้นคืน แม้จะมีเพียงเล็กน้อยจนแทบจะมองไม่เห็น แต่ในชั่วขณะนี้ ข้ากลับรู้สึกได้ว่า ตนเองเปลี่ยนไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าหลับตาอยู่ แต่ข้ากลับมองเห็น จิตสำนึกของข้าราวกับจะหลุดออกจากร่างกาย เหมือนกับตอนที่ข้ายังไม่มาถึงโลกใบนี้และกลายเป็นมนุษย์ ในการระลึกรู้ของจิตสำนึกของข้า ในอากาศมีจุดแสงละเอียดนับไม่ถ้วนอยู่ จุดแสงเหล่านี้มีทุกสีสัน และยังมีรูปร่างที่แตกต่างกันไป เมื่อจิตสำนึกรับรู้ได้ พลังแห่งแก่นแท้เพียงน้อยนิดที่หลอมรวมเข้ากับร่างกายของข้าก็ดูเหมือนจะสั่นสะท้านขึ้นมา และเมื่อพลังเพียงน้อยนิดนี้สั่นสะท้าน จุดแสงในจิตสำนึกของข้าที่ข้ารับรู้ได้นั้น มีสองสีที่พุ่งเข้ามาหาข้าอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนจะกำลังฉีดเข้าไปในจิตสำนึกของข้า และกำลังหลอมรวมเข้ากับร่างกายของข้าด้วย

“เอ๊ะ? สัมผัสธาตุคู่?” เสียงประหลาดใจดังขึ้น

ข้าย่อมได้ยินเสียงของเขา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่พอใจอย่างรุนแรง

ทำไมถึงมีแค่สองสี? ทำไมถึงมีแค่สอง? ในฐานะออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ควรจะเป็นจุดแสงทุกชนิดยอมจำนนต่อข้าหรอกหรือ? ทำไมในจำนวนนั้นยังมีจุดแสงสีขาวชนิดหนึ่งที่คอยผลักไสข้าอยู่บางๆ ด้วยเล่า? ไม่กลัวออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่จะทำลายพวกมันให้สิ้นซากหรืออย่างไร?

แต่ถึงกระนั้น ข้าก็ยังคงรู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง ร่างกายนี้ดูเหมือนจะกำลังวิวัฒนาการอย่างรวดเร็ว จุดแสงสีดำและสีแดงจำนวนมากหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายข้า ทำให้ร่างกายของข้าเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด ในที่สุดข้าก็มีความรู้สึกถึงพลังบ้างแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผนึกที่เปิดออกเล็กน้อยนั้น ส่วนของจิตสำนึกที่ถูกผนึกไว้ในแก่นแท้ของข้าที่รั่วไหลออกมานั้น ช่วยเหลือข้าได้อย่างมหาศาล

ทั่วทั้งร่างของข้าเริ่มร้อนขึ้น เมื่อจุดแสงสีดำและสีแดงหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายข้ามากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกของการมีพลังนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ข้าค่อยๆ ดื่มด่ำกับความรู้สึกนั้น เป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์มาก และยังทำให้ข้ารู้ว่าจุดแสงสีดำและสีแดงนั้นแท้จริงแล้วเป็นตัวแทนของอะไร

สีดำเป็นตัวแทนของธาตุมืด สีแดงเป็นตัวแทนของธาตุไฟ อย่างไรเสีย ผู้หญิง “แก่” อายุสิบแปดปีที่มักจะทิ้งน้ำลายไว้บนใบหน้าของข้าก็เคยสอนความรู้พื้นฐานบางอย่างให้ข้ามาบ้าง

ความมืดกับไฟ ก็พอทนได้

ท่ามกลางการรับรู้ถึงความมืดและไฟ โลกของข้าก็ค่อยๆ จมดิ่งสู่ความเงียบสงบ ร่างกายของข้าดูดซับธาตุมืดและธาตุไฟอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันข้าก็กำลังรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตนเอง ราวกับมีอะไรบางอย่างแตกออก แล้วหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของข้า อืม น่าจะเป็นพลังแห่งแก่นแท้ของข้ากำลังผสมผสานกับร่างกายมนุษย์นี้ นำพาแก่นแท้ของข้ามาสู่โลกใบนี้อย่างแท้จริง

ดูเหมือนจะผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียว แต่ก็ดูเหมือนจะผ่านไปเนิ่นนาน เมื่อข้าฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้ง โลกของข้าดูเหมือนจะสว่างขึ้น

นั่นคือการจุดประกายของจิตสำนึก การจุดประกายเช่นนี้ทำให้ข้ารับรู้ถึงลักษณะของจุดแสงเหล่านั้นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ข้าเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า จุดแสงเหล่านี้เป็นตัวแทนของธาตุต่างๆ จุดแสงสีดำและสีแดงจำนวนมากล้อมรอบร่างกายข้าอยู่ ส่วนจุดแสงสีอื่นๆ ยังคงอยู่ในสภาพเดิม

ข้าตื่นแล้ว

ข้าลืมตาทั้งสองข้างขึ้น ทันใดนั้นก็ตกใจไปเล็กน้อย ข้ายังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่กลับพบว่ารอบตัวข้ามีคนกลุ่มหนึ่งยืนล้อมอยู่

พวกเขาอายุมากแล้ว หลายคนผมและหนวดเคราขาวโพลน ต่างก็กำลังมองข้าด้วยสายตาที่แปลกประหลาดหรือตกตะลึง

ข้าก้มมองดูตัวเองโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น ข้ารู้สึกว่าใบหน้าของตนเองแข็งทื่อไป ข้าเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของตนเอง

ข้าใช้มือทั้งสองข้างกอดร่างกายของตนเองโดยไม่รู้ตัว แล้วตะโกนเสียงดังว่า “เสื้อผ้าข้าล่ะ?”

“ก๊า ก๊า ก๊า ก๊า เจ้าหนู ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว” ชายชราที่สวมชุดคลุมเวทมนตร์สีดำ ร่างกายแห้งเหี่ยว ดวงตาเป็นประกายสีเขียวคนหนึ่งหัวเราะด้วยเสียงที่น่าฟังยิ่งกว่าเสียงอีกา พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ข้า แล้วหยิกแก้มข้า

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪