📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 31 ความรู้สึกผิด

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 31 ความรู้สึกผิด

นอกจากข้อความแล้ว ยังมีแผนที่อย่างง่ายๆ แผ่นหนึ่ง บนนั้นวาดตำแหน่งที่แน่นอนของภูเขาอัสนีเงิน และสถานที่ที่ให้ข้าไป

ลงท้ายว่า “ไม่ประสงค์ออกนาม”

เมื่อได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ข้ารู้สึกเหมือนหนังศีรษะจะระเบิดออกมา

ออเดรย์ถึงกลับถูกจับตัวไป และออร์แซ กริฟฟินก็ถูกจับไปด้วย เหตุผลกลับกลายเป็นว่าเพราะข้าฆ่าคนในร้านอาหารที่เมืองหลวงเจียหม่าน แม้จะบอกได้ว่าเป็นการฆ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ข้าก็ฆ่าคนจริงๆ เพียงแต่ไม่คิดว่า จะทำให้ออร์แซ กริฟฟินและออเดรย์ต้องเดือดร้อนไปด้วย

เฮปเบิร์นที่อยู่ข้างๆ ข้าก็อ่านจดหมายจบแล้ว ปฏิกิริยาแรกของนางคือจับแขนข้าไว้: “ออสติน อย่าใจร้อน เรากลับไปก่อนเถอะ บอกเรื่องนี้กับท่านเจ้าหอและอาจารย์ทั้งสองท่าน ขอให้พวกเขาตัดสินใจ”

“ไม่ได้! ในจดหมายบอกว่าถ้าอาจารย์พวกเขารู้ ฝ่ายตรงข้ามจะฆ่าออร์แซกับออเดรย์” ในใจข้าไม่ใช่แค่โกรธ แต่ยังหวั่นใจอีกด้วย

ตอนนี้ข้าถึงได้เข้าใจ ไม่นึกเลยว่าตนเองจะใส่ใจผู้หญิงที่มักจะทิ้งน้ำลายไว้บนใบหน้าข้าคนนั้นมากขนาดนี้ ใช่แล้ว ตอนนี้ข้าหวั่นใจจริงๆ"

“ออสติน เธอฟังฉันนะ ตอนนี้เธอต้องใจเย็นๆ” เฮปเบิร์นจับแขนข้าแน่นแล้วพูด

“ออร์แซกับออเดรย์ถูกจับตัวไป เธอจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร? ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยพวกเขาเดี๋ยวนี้” บางทีอาจเป็นเพราะความตื่นตระหนก ไฟโกรธในใจข้าก็ลุกโชน

“ออสติน ฝ่ายตรงข้ามในเมื่อสามารถเรียกชื่อเธอได้อย่างถูกต้อง เช่นนั้นแล้ว ก็ต้องรู้แน่นอนว่าเธอคือใคร น่าจะเป็นตอนที่เห็นเธอลงมือในวันพระราชพิธีหลวงแล้วจำเธอได้ แล้วถึงได้สืบสาวราวเรื่องจนเจอออร์แซกับออเดรย์ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรจะเข้าร่วมการแข่งขัน เช่นนั้นแล้วเธอก็จะไม่ถูกเปิดเผยตัวตน ไม่ถูกฝ่ายตรงข้ามจำได้”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” ข้าพูดอย่างฉุนเฉียว ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีสติอยู่บ้าง ข้าคงจะสะบัดมือนางทิ้งไปแล้ว

“ออสติน ฝ่ายตรงข้ามถ้าเห็นเธอเอาชนะตี้หลัวเทียนของกุสตาคนนั้นแล้วยังกล้าจับตัวพ่อแม่เธอไป เช่นนั้นก็ต้องมีที่พึ่งพิงอย่างแน่นอน ต้องเตรียมกับดักรอให้เธอไปติดแล้วแน่ๆ เธอจะไปแบบนี้ไม่ได้! ยังไงก็ต้องปรึกษากับท่านเจ้าหอและอาจารย์ก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป ฝ่ายตรงข้ามในเมื่อต้องการจะแก้แค้นเธอ เช่นนั้นแล้วตอนนี้ออร์แซกับออเดรย์ก็น่าจะยังปลอดภัยอยู่” เฮปเบิร์นพยายามเกลี้ยกล่อมข้าอย่างสุดกำลัง

“เฮปเบิร์น ข้ารอไม่ไหวแล้ว ผ่านไปสองเดือนกว่าแล้ว ต่อให้พวกเขาไม่ฆ่าออร์แซกับออเดรย์ แต่ในเวลาที่ยาวนานขนาดนี้ พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหนเธอเคยคิดไหม? เป้าหมายของฝ่ายตรงข้ามคือข้า เป็นเพราะข้า ออร์แซกับออเดรย์ถึงต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ข้ารออีกต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าจะไปก่อนหนึ่งก้าว เธอไปบอกเรื่องนี้กับอาจารย์พวกเขาก็แล้วกัน ข้าต้องไปเดี๋ยวนี้ ข้ารอไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว!”

พูดจบ ข้าก็สะบัดแขน สะบัดมือนางออก แล้วกำลังจะพุ่งออกไป

“ออสติน ฉันไปด้วย!” เฮปเบิร์นเรียกข้าไว้

นางรีบเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เขียนข้อความสองสามบรรทัดบนกระดาษ แล้วยื่นให้พ่อบ้านชราที่กำลังตะลึงอยู่ข้างๆ: “คุณปู่คะ รบกวนท่านนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งที่หอคอยเวทมนตร์เมืองตี้หรง มอบให้ท่านอาจารย์ซีตี๋หรือท่านอาจารย์จู้หรง ถ้ามีคนขัดขวาง ท่านก็บอกไปว่าเป็นพ่อบ้านของออสติน ข้ากับเขาจะไปก่อนหนึ่งก้าว”

พูดจบ นางก็มอบจดหมายให้พ่อบ้านชรา แล้วก็รีบเดินมาข้างๆ ข้า จับมือข้า: “พวกเราไปกันเถอะ ฉันจะไปกับเธอ”

น้ำเสียงของนางหนักแน่นมาก เมื่อมือข้าถูกนางจับไว้ หัวใจที่สับสนของข้าถึงได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ไม่สนใจที่จะซ่อนพลังอีกแล้ว ด้านหลังข้า ปีกสีดำขนาดใหญ่คู่หนึ่งก็กางออก กระพืออย่างแรง ก็พานางเฮปเบิร์นบินออกจากหน้าต่างไป กำหนดทิศทางไปยังเมืองหลวงเจียหม่าน เร่งความเร็วอย่างสุดกำลัง

นับตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้ ข้ายังไม่เคยร้อนใจเช่นวันนี้มาก่อน ข้าถึงกับไม่กล้าที่จะคิด ไม่กล้าที่จะคิดว่าในช่วงสองเดือนกว่าที่ผ่านมา ออร์แซกับออเดรย์ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง

น่าจะเป็นฝีมือของญาติของชายหนุ่มที่ตายด้วยมือข้าคนนั้น ข้าทำผิด แต่กลับทำให้ออร์แซกับออเดรย์ต้องทนทุกข์ทรมาน ในตอนนี้ ความรู้สึกผิดในใจข้าเกินกว่าจะพรรณนาได้

ข้ากอดเฮปเบิร์นไว้ในอ้อมแขน เพราะเพียงเท่านี้ข้าถึงจะสามารถเพิ่มความเร็วได้อย่างสุดกำลัง ออกจากเมืองตี้หรง ข้าก็เปลี่ยนธาตุมืดก่อนหน้านี้เป็นธาตุลม ด้วยการช่วยเหลือของธาตุลม พวกเราก็บินไปในอากาศราวกับสายลมกรด

เฮปเบิร์นไม่ได้ขัดขืนการกอดของข้า เพียงแค่กอดเอวข้าแน่นๆ เอาแก้มแนบกับอกข้า และโชคดีที่มีนางอยู่เคียงข้าง ข้าถึงได้ไม่ถึงกับสติแตกเพราะความตื่นตระหนก

นับตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้ ข้าก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมาตลอด ออร์แซกับออเดรย์ให้บ้านที่อบอุ่นแก่ข้า ในขณะเดียวกันก็ให้สภาพความเป็นอยู่ที่สะดวกสบาย และยังมีเฮปเบิร์นอยู่เคียงข้างข้าเติบโตไปด้วยกัน ชายชราอ้วน ชายชราผอมแห้ง ประกอบกับชายชราในชุดคลุมสีขาว พวกเขาได้นำทางข้าให้รู้จักโลกใบนี้

จะกล่าวได้ว่า หลังจากมาถึงโลกใบนี้แล้ว คนที่ข้าคุ้นเคยที่สุดก็คือพวกเขา

แต่ข้าไม่เคยคาดคิดเลยว่า เพียงแค่ออกจากเมืองตี้หรงครั้งเดียวกลับเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ สิ่งที่เฮปเบิร์นพูดก่อนหน้านี้ข้าก็คิดแล้วเหมือนกัน ถูกต้อง ฝ่ายตรงข้ามรู้ดีว่าข้าคือออสติน กริฟฟินที่สังหารตี้หลัวเทียน ยังกล้าจับตัวพ่อแม่ข้าไป น่าจะมีที่พึ่งพิงอย่างแน่นอน

แต่ทว่า ข้าที่สังหารตี้หลัวเทียน ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของข้า พวกเขาเห็นเพียงส่วนหนึ่งของพลังข้าเท่านั้น ตอนนี้ข้าแม้จะยังไม่ได้ทะลวงผ่านขั้นสุดท้าย แต่ข้าก็มีหกธาตุ เทียบเท่ากับจอมเวทศักดิ์สิทธิ์หกคนที่ต่างธาตุ ต่อให้เผชิญหน้ากับเทพมนตรา ข้าก็ใช่ว่าจะไม่มีพลังสู้

ในตอนนี้ข้าได้ใช้ความเร็วในการบินที่เร็วที่สุดของตนเองแล้ว ด้วยความทรงจำที่กลับมาก่อนหน้านี้ ทิศทางของข้าย่อมไม่ผิดพลาด

จากที่บินตั้งแต่เช้าจนค่ำ แล้วก็ถึงเช้าอีกครั้ง ข้าก็เริ่มเห็นยอดแหลมของหอคอยเทวะไกลๆ แล้ว

แต่ทว่า ครั้งนี้จุดหมายปลายทางของข้าไม่ใช่เมืองหลวงเจียหม่าน แต่เป็นภูเขาอัสนีเงินที่อยู่ใกล้กับเมืองหลวงเจียหม่าน

ข้าชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ดูดซับธาตุเวทมนตร์ในอากาศ พร้อมกับหยิบแผนที่แผ่นนั้นออกมา ตรวจสอบทิศทางของภูเขาอัสนีเงิน และสถานที่ที่ฝ่ายตรงข้ามให้ข้าไปโดยละเอียด

ผ่านทิวทัศน์โดยรอบและเมืองหลวงเจียหม่านเพื่อกำหนดทิศทางให้ชัดเจน ข้าก็เร่งความเร็วอีกครั้ง พานางเฮปเบิร์นบินไปยังทิศทางของภูเขาอัสนีเงิน

สำหรับที่นี่ข้าไม่คุ้นเคย แต่เมื่อข้าเข้าสู่ขอบเขตของภูเขาอัสนีเงิน ข้ากลับรู้สึกได้ว่าในเทือกเขาแห่งนี้ดูเหมือนจะมีคลื่นพลังงานพิเศษบางอย่างอยู่ ท้องฟ้ามืดครึ้มอยู่เสมอ ในอากาศมีแสงไฟฟ้าส่องประกายเป็นครั้งคราว

ธาตุสายฟ้าที่นี่เข้มข้นเป็นพิเศษ นี่เป็นธาตุที่ข้าไม่มี อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ยังไม่มี

ข้าชะลอความเร็วลงอีกครั้ง ปรับสภาพของตนเอง ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามเป็นศัตรู เช่นนั้นแล้ว เกรงว่าจะต้องต่อสู้ ข้าต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเพื่อรับมือกับคู่ต่อสู้

“เฮปเบิร์น ไม่สู้เธอก็อย่าไปกับฉันเลยดีกว่า ฉันกลัวว่าจะมีอันตราย” ข้าพูดกับเฮปเบิร์น

“ไม่ได้ ฉันเป็นนักเวทฝึกหัดของเธอ เธอไปไหนฉันก็ต้องไปที่นั่น ฉันจะต้องไปกับเธอแน่นอน อย่าลืมสิว่าเรามีพันธสัญญากันนะ ในความสัมพันธ์ตามพันธสัญญา ถ้าเธอเกิดอันตราย ในฐานะผู้รับใช้ของเธอ ฉันก็จะได้รับอันตรายเช่นกัน ถ้าเธอตาย ฉันก็อยู่คนเดียวไม่ได้”

นี่คือพันธสัญญาที่ไม่เท่าเทียมกันของผู้รับใช้ หากนักเวทหลักตาย นักเวทฝึกหัดก็ต้องตายด้วย นี่คือค่าตอบแทนของการได้รับพรสวรรค์ร่วมกัน ในทางกลับกัน หากนักเวทฝึกหัดเกิดเรื่องขึ้น ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อนักเวทหลัก

ข้าส่ายหน้าอย่างจนใจเล็กน้อย ทิ้งนางไว้ข้างนอกคนเดียว ข้าก็ไม่วางใจจริงๆ

“ก็ได้” ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง ข้ากลับสงบลง ไม่ว่าใคร หากทำร้ายออร์แซกับออเดรย์จริงๆ ข้าจะทำให้พวกเขาต้องชดใช้อย่างเจ็บปวดที่สุด

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪