📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 34 นักเวทเนโครแมนเซอร์

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 34 นักเวทเนโครแมนเซอร์

อารมณ์ของเทพสายฟ้าอีกวาอินเริ่มตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ธาตุสายฟ้ารอบกายเขาก็ยิ่งบ้าคลั่งขึ้น

“ลูกชายเจ้าตายไปแล้ว ตอนนี้ถามว่าทำไมก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เจ้าปล่อยพ่อแม่ข้าไป ข้าจะยอมจำนน ข้าฆ่าลูกชายเจ้า เจ้าก็ฆ่าข้าชดใช้ก็พอแล้ว”

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ข้าจะไม่ให้เจ้าตายง่ายๆ ข้าจะให้เจ้าได้รับความสิ้นหวัง ความเจ็บปวดของข้าเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า” อารมณ์ของอีกวาอินดูเหมือนจะสงบลงแล้ว แต่ในแววตากลับยังคงเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

“แล้วเจ้าต้องการจะทำอย่างไร?” ข้ามองเขาอย่างเย็นชา

“ข้าจะทรมานเจ้า ให้เจ้าได้เห็นพ่อแม่ของเจ้าตายต่อหน้าต่อตาเจ้า และผู้หญิงคนนั้นด้วย ต้องตาย ต้องตายให้หมด!” เสียงของอีกวาอินราวกับจะดังมาจากนรก

ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสถึงธาตุสายฟ้าที่เข้มข้นในอากาศ ในชั่วขณะนี้ ข้าเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าจะอย่างไร ฝ่ายตรงข้ามก็จะไม่ปล่อยพวกเราไป และเป็นไปไม่ได้ที่จะแลกเปลี่ยนออร์แซกับออเดรย์กับข้า ในสายตาของอีกวาอินแล้ว ข้าราวกับจะเป็นเนื้อบนเขียง ให้เขาเชือดเฉือนได้ตามใจชอบ อย่างไรเสีย เขาคือเทพมนตรา ที่นี่คือถิ่นของเขา

รออีกต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าถึงกับเห็นว่าร่างกายของออร์แซกับออเดรย์กำลังหยดเลือด ชีวิตของพวกเขากำลังจะสิ้นสุดลงได้ทุกเมื่อ

ข้าเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก้าวออกไปหนึ่งก้าว ร่างกายข้าก็อยู่กลางอากาศแล้ว ปีกขนาดใหญ่คู่หนึ่งกางออกด้านหลังข้า นั่นไม่ใช่ปีกที่ก่อตัวขึ้นจากธาตุ แต่เป็นปีกที่งอกออกมาจากร่างข้า ปีกสีม่วงขนาดใหญ่ มีลวดลายสีทองจางๆ นั่นคือปีกของคิเมร่า

ปีกกระพืออย่างแรง วินาทีต่อมา ข้าก็พุ่งไปทางออเดรย์กับออร์แซราวกับดาวตกแล้ว

“ไม่มีประโยชน์ ที่นี่ ทุกสิ่งที่เจ้าทำล้วนไร้ประโยชน์” อีกวาอินยื่นมือขวาออกมา คทาเวทมนตร์ที่สร้างขึ้นจากคริสตัลสีฟ้าม่วงทั้งแท่งก็ตกลงมาในมือเขา แสงสายฟ้าเจิดจ้าเบ่งบาน เขาดูเหมือนจะไม่อยากจะฆ่าข้าในทันที ยังคงใช้กำแพงสายฟ้าขวางอยู่ตรงหน้าข้า แสงไฟฟ้าถึงกับรุนแรงกว่าเมื่อก่อน

แต่ในขณะนั้นเอง บนร่างข้าก็สว่างขึ้นพร้อมกันหกสี แสงหกสีนี้มีร่างกายข้าเป็นศูนย์กลาง กลายเป็นวงแหวนแสงหกสีขยายออกไปด้านนอกอย่างกะทันหัน ที่ที่แสงหกสีผ่านไป แสงสายฟ้าสีฟ้าม่วงก็พลันมอดดับไป แสงสายฟ้าขนาดใหญ่สลายไปในอากาศ ไม่มีกำแพงอะไรมาขวางข้าได้อีกแล้ว

วินาทีต่อมา ข้าก็พุ่งผ่านกำแพงสายฟ้าไปแล้ว ถึงหน้าออเดรย์กับออร์แซไม่ไกล

“เป็นไปไม่ได้ หยุดเขา!” เสียงตะโกนอย่างตกตะลึงของอีกวาอินดังขึ้น และทหารที่คุ้มกันอยู่ข้างๆ ออร์แซกับออเดรย์ก็ได้พุ่งเข้ามาหาข้าแล้ว

“ความมืด พันธนาการ!” เสียงเย็นชาของข้าดังก้องในอากาศ วงแหวนแสงสีดำสนิทราวกับหมึกวงแล้ววงเล่าลอยขึ้นมาจากใต้เท้าของนักรบเหล่านั้น พันธนาการพวกเขาไว้กับที่ในทันที แม้ว่าจะคงอยู่ได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับข้าแล้วก็เพียงพอแล้ว

ลูกบอลแสงสีฟ้าสองลูกลอยลงมา ครอบคลุมร่างออร์แซกับออเดรย์ตามลำดับ ปกคลุมพวกเขาไว้ข้างใน ดึงดูดพวกเขามาอยู่ข้างๆ ข้าอย่างรวดเร็ว นั่นคือการพิทักษ์แห่งวารี จะปกป้องร่างกายของพวกเขา และยังบำรุงร่างกายของพวกเขาอีกด้วย เวทมนตร์สายน้ำเองก็มีความสามารถในการรักษาอยู่บ้าง

ในชั่วพริบตาก่อนที่จะลงมือ ข้าก็ได้เตรียมพร้อมแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไร เจ้าจะมีพลังเวทมนตร์สายน้ำได้อย่างไร?” อีกวาอินไม่ได้โจมตีข้า เพียงแต่มองข้าอย่างตกตะลึง

เขาน่าจะรู้มาจากอาจารย์พวกนั้นแล้วว่าข้ามีเวทมนตร์สายธาตุไฟและธาตุมืด แต่กลับไม่รู้ว่าข้ามีพลังเวทมนตร์สายน้ำด้วย

ข้ากระพือปีก พาร่างออเดรย์กับออร์แซบินกลับไปอย่างรวดเร็ว บินไปยังทิศทางของเฮปเบิร์น

ช่วยออร์แซกับออเดรย์ได้แล้ว ในใจข้าก็โล่งอกไปมาก เทพมนตราที่อ่อนแอที่สุดงั้นหรือ? เทพมนตราแล้วจะทำไม? ข้าก็ใช่ว่าจะกลัวเขา

ความสามารถในการทำลายล้างสายฟ้านั้น ข้าเรียกว่าการสลายธาตุ เป็นความสามารถที่แข็งแกร่งชนิดหนึ่งที่ข้าอาศัยการทำงานร่วมกันของหลายธาตุสร้างขึ้นมา ความสามารถที่แข็งแกร่งของการสลายธาตุหกธาตุ ต่อให้เป็นสายฟ้าของสุดยอดฝีมือระดับเก้า ก็ยังคงต้องถูกข้าทำลาย

อีกวาอินอย่างไรเสียก็ยังไม่รู้พลังที่แท้จริงของข้า ข้าไหนเลยจะเป็นนักเวทระดับแปดธรรมดา?

“ข้ายังดูถูกเจ้าไปหน่อย” อีกวาอินมองข้าอย่างเย็นชา “แต่ทว่า ทุกสิ่งที่เจ้าทำก็ยังคงไร้ประโยชน์ เจ้าคิดว่าแบบนี้พวกเจ้าจะหนีไปได้งั้นหรือ?”

ข้าก็มองเขาอย่างเย็นชาเช่นกัน: “ข้าไม่เคยคิดจะหนี เจ้าทำร้ายพ่อแม่ข้าถึงเพียงนี้ คิดหรือว่าแค่หนีไปก็จะแก้ปัญหาได้?”

ร่างกายของออร์แซกับออเดรย์อ่อนแออย่างยิ่ง ข้าใช้น้ำธาตุได้เพียงแค่ปิดปากแผลของพวกเขาชั่วคราวเท่านั้น แต่ทว่าแขนขาที่ขาดไปของพวกเขา ไม่สามารถฟื้นฟูได้

ออร์แซเสียขาทั้งสองข้าง ออเดรย์เสียแขนข้างหนึ่ง ในช่วงเวลาสองเดือนกว่า พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน ข้าจะยอมปล่อยไปแบบนี้ได้อย่างไร?

ต่อให้เขาเป็นเทพมนตรา วันนี้ข้าก็จะสู้กับเขาสักตั้ง

ดวงตาข้าสว่างขึ้น พลังสายเลือดในร่างกายระเบิดออกมา ข้าไม่เตรียมจะปิดบังอะไรอีกแล้ว ข้าจะให้อีกวาอินกับคนของเขาตายอยู่ที่นี่ให้หมด

ด้านหลังข้า เงาแสงสีม่วงค่อยๆ ปรากฏขึ้น นั่นคือภาพฉายของร่างที่แท้จริงของข้า คิเมร่าหกหัวขนาดใหญ่นั้นแผ่กลิ่นอายสายเลือดของข้าเอง และยังดูดซับกลืนกินธาตุสายฟ้าในอากาศอย่างรวดเร็ว

ใช่แล้ว ตอนนี้ข้ายังไม่มีธาตุสายฟ้า แต่แล้วจะทำไม? ธาตุสายฟ้ามาจากไหน? คือการกลายพันธุ์ของธาตุน้ำ ธาตุไฟ สามารถกลายพันธุ์ได้ก็สามารถแยกสลายได้ ต่อหน้าข้า ทุกธาตุล้วนทำได้เพียงลอยขึ้นลง ธาตุสายฟ้า ข้าก็ยังคงดูดซับได้

ถึงกับ ในระหว่างที่ดูดซับธาตุสายฟ้า ข้าถึงกับรู้สึกได้ว่าสายเลือดของตนเองกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง พลังสายเลือดในร่างกายยิ่งเชี่ยวกรากขึ้น ข้าพอจะรู้สึกได้ว่าหัวต่อไปที่ข้าจะงอกขึ้นมา เกรงว่าจะมีธาตุสายฟ้า

อีกวาอินถือคทาสายฟ้า สายตามองข้าอย่างเย็นชา เขาหรี่ตา: “หกชนิด เจ้าถึงกับควบคุมเวทมนตร์ได้ถึงหกธาตุเชียวรึ! ไม่คิดเลยจริงๆ ไม่คิดเลย! เมืองตี้หรงถึงกับบ่มเพาะอัจฉริยะเช่นเจ้าขึ้นมาได้ ข้าสงสัยมากว่าเจ้าอายุเพียงสิบขวบ ทำไมถึงสามารถควบคุมพลังที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้? ดูท่า ไม่ใช่แค่ข้าจะแก้แค้นเจ้า แต่ยังต้องจับเจ้า ควบคุมเจ้าอีกด้วย บางที จากการวิจัยบนตัวเจ้า ก็จะทำให้ข้ากลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นได้ การสลายธาตุ ดูดซับสายฟ้า เจ้าช่างเหนือความคาดหมายของข้าจริงๆ แต่ทว่า นี่ก็ไม่มีความหมายอะไรเลย ยูหมิง ลงมือ

พร้อมกับสามคำสุดท้ายของเขา ข้างๆ เขาก็พลันมีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน คนคนนั้นเหมือนกับจะโผล่ออกมาจากเงา บนร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและพลัง นั่นไม่ใช่ธาตุมืด ข้ามั่นใจได้อย่างสมบูรณ์ เพราะข้าเองก็มีธาตุมืด กลิ่นอายบนร่างของเจ้าคนนี้น่ากลัวกว่าพลังธาตุมืดเสียอีก

“หึ่ง—หึ่ง—หึ่ง—” เสียงหึ่งๆ แปลกๆ ดังขึ้นจากมือนักเวทที่สวมชุดคลุมสีเทาคนนั้น นั่นคือของวิเศษชิ้นหนึ่ง ดูเหมือนค้อน ทรงกลม ในการสั่นของเขา ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา

ในวินาทีต่อมา ข้าพลันรู้สึกไม่ดี จากนั้น เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นข้างหลังข้า

ข้าพลันหันกลับไปมอง ทันใดนั้น ข้ารู้สึกเพียงว่าเลือดในร่างกายข้าในชั่วขณะนี้ราวกับจะแข็งตัวไปแล้ว

ออร์แซกับออเดรย์ก่อนหน้านี้ได้มาอยู่ข้างๆ เฮปเบิร์นภายใต้การคุ้มครองของการพิทักษ์แห่งวารีของข้าแล้ว เฮปเบิร์นคอยดูแลพวกเขา

และในขณะนี้ ออเดรย์ได้นั่งขึ้นมาแล้ว ในมือนางไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีกระดูกแหลมอยู่ชิ้นหนึ่ง ได้แทงเข้าไปในอกของเฮปเบิร์นอย่างลึกแล้ว

“ไม่—” ข้าร้องอย่างเจ็บปวด แล้วก็พุ่งเข้าไป

แต่ในตอนนั้นเอง ออร์แซที่เสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว ก็พลันใช้มือทั้งสองข้างตบพื้น ร่างกายที่พิการก็กระโดดขึ้นมา ขวางอยู่ตรงหน้าข้า

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪