📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 35 คิเมร่าหกหัว

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 35 คิเมร่าหกหัว

ข้าเห็นว่าดวงตาทั้งสองข้างของออร์แซกลายเป็นสีเขียวอมหม่น ร่างกายของเขาขยายตัวอย่างรวดเร็ว

“ปัง—” วินาทีต่อมา ร่างกายที่ขาดวิ่นของออร์แซก็ระเบิดออกอย่างสนั่นหวั่นไหว

แรงกระแทกที่รุนแรงผลักข้ากลับมาอย่างจัง

ระเบิดศพ! ข้ารู้สึกได้ว่า ในชั่วพริบตาก่อนที่ร่างกายของออร์แซจะระเบิด เขาได้ตายไปแล้ว ในดวงตาของเขาถึงกับไม่มีความสิ้นหวัง

“ออสติน” เฮปเบิร์นร้องอย่างเจ็บปวด และในตอนนี้ไม่ใช่แค่กระดูกแหลมที่แทงเข้าไปในอกของนาง ฝ่ามือของออเดรย์ถึงกับแทงเข้าไปในอกของนางแล้ว

“ไม่ ไม่—” หัวใจข้าสั่นสะท้าน วิญญาณข้าสั่นสะเทือน ข้าไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้นได้

ข้าพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง คว้าแขนของออเดรย์ไว้

ในตอนนี้ ออเดรย์เงยหน้าขึ้นมองข้า ดวงตาทั้งสองข้างของนางไม่มีอารมณ์ของมนุษย์อีกต่อไปแล้ว มีแต่แสงสีเขียวส่องประกาย และกลิ่นอายแห่งชีวิตของนางในชั่วขณะนี้ก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

“ออเดรย์ ออเดรย์ อย่า!” ข้าตะโกนเสียงดัง แต่ทว่านางที่หมดสติไปแล้ว กลับบีบมือที่แทงเข้าไปในอกของเฮปเบิร์นแน่นขึ้น

“แก๊ก!” ข้ายังคงหักแขนของออเดรย์ เพราะข้ารู้สึกได้ว่านางกำลังจะบีบหัวใจของเฮปเบิร์นแล้ว

ออเดรย์ที่ไม่มีชีวิตแล้วไม่รู้สึกเจ็บ แขนที่หักของนางก็พันเข้ากับคอข้าอย่างแรง กอดข้าไว้ แล้วอ้าปาก กัดเข้าที่คอข้า

ในตอนนี้ แม้ว่าข้าจะอยู่ในร่างมนุษย์ แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายข้าคือคิเมร่าหกหัว นางกัดเข้าที่คอข้า แม้แต่รอยฟันก็ไม่สามารถทิ้งไว้ได้ นางกลับกัดอย่างแรง กัดแล้วกัดอีก

ในชั่วขณะนี้ ทั่วทั้งร่างข้าสั่นสะท้าน ออร์แซระเบิดศพไปแล้ว กลิ่นอายแห่งชีวิตบนร่างของออเดรย์ก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ในตอนนี้ นางคือผีดิบ ใช่แล้ว เจ้าคนที่สวมชุดคลุมสีเทานั่น เห็นได้ชัดว่าเป็นนักเวทเนโครแมนเซอร์! เป็นเขา เป็นเขาที่ปลูกเวทมนตร์เนโครแมนเซอร์ไว้ในร่างของออร์แซกับออเดรย์ ทำให้หลังจากที่ข้าช่วยพวกเขากลับมาแล้ว ก็พรากชีวิตสุดท้ายของพวกเขาไปอีก

ข้าไม่มีพ่อกับแม่แล้ว

ออเดรย์กัดข้าอย่างแรงทีละครั้ง แต่ในหัวข้ากลับนึกถึงแต่จูบของนาง

“อ๊า—” ข้าเงยหน้าขึ้นฟ้าคำรามด้วยความโกรธและโศกเศร้า พันธนาการแห่งความมืดพันธนาการร่างผีดิบของออเดรย์ไว้กับที่ ข้าประคองเฮปเบิร์นที่ล้มลงกับพื้น ใบหน้าซีดขาวไปแล้ว

ฝ่ามือของออเดรย์ถูกข้าดึงออกมา น้ำแห่งการรักษาหลั่งไหลเข้าสู่ทรวงอกของเฮปเบิร์นอย่างบ้าคลั่ง รักษาบาดแผลสาหัสที่หน้าอกของนาง

หากเมื่อครู่ข้าไม่ได้ตัดสินใจหักแขนของออเดรย์อย่างเด็ดขาด หัวใจของเฮปเบิร์นคงจะถูกบีบแหลกไปแล้ว

เฮปเบิร์นมองข้า แม้ว่าดวงตาของนางจะดูเลื่อนลอย แต่ก็ยังคงมองข้า นางอ้าปาก พูดลำบาก แต่แววตาของนางกลับอ่อนโยนเหลือเกิน เจือด้วยความเศร้า ส่วนใหญ่แล้วกลับเป็นความเป็นห่วงอย่างเข้มข้น

“อ๊าว—” ข้าเงยหน้าขึ้นฟ้าคำรามด้วยความโกรธ ทำให้อาการบาดเจ็บของเฮปเบิร์นมั่นคงแล้ว ข้าก็หันกลับไปอย่างกะทันหัน

อีกวาอินจ้องข้าอย่างไม่กระพริบตา ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันที่โหดร้าย

“รู้สึกหรือยัง? ความเจ็บปวดที่สูญเสียคนรัก? นี่คือสิ่งที่ข้าจะมอบให้เจ้า ต่อไป ก็ถึงตาเจ้าแล้ว ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นซอมบี้ ให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไป ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด”

“อ๊าว—” ข้าเงยหน้าขึ้นฟ้าคำรามยาว ข้าอดกลั้นความโกรธและความเจ็บปวดในใจไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว สายเลือดในร่างกายก็บ้าคลั่งขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เจตจำนงแห่งการทำลายล้างในใจก็พวยพุ่งออกมาอย่างเชี่ยวกราก

ข้าเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายทั้งร่างขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว หัวใหญ่ทีละหัวโผล่ออกมา เกล็ดสีม่วงปรากฏขึ้นใต้ผิวหนัง ในพริบตา ข้าก็กลายเป็นร่างคิเมร่าหกหัวที่ลำตัวยาวหลายสิบเมตรแล้ว

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงบนร่างข้า ไม่ว่าจะเป็นอีกวาอินหรือนักเวทเนโครแมนเซอร์คนนั้น และทหารที่อยู่ไกลออกไป ต่างก็ตกตะลึงอย่างมาก

“นี่ นี่อะไร?” อีกวาอินมองข้าอย่างตกตะลึง

คำตอบของเขา คือการโจมตีของข้า

หกหัวของข้าพร้อมกันระเบิดแสงที่รุนแรงออกมา ในตอนนี้ ในใจข้ามีเพียงความเจ็บปวดและความแค้น ข้าไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่

ลมหายใจหกสายพ่นออกมาจากปากหกหัวของข้าพร้อมกัน ธาตุสายฟ้าในอากาศถูกร่างกายข้านี้ดูดซับอย่างบ้าคลั่ง นี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของข้า พลังที่เป็นของข้า

“ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม—” เสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขา

แม้ว่าตอนนี้ข้าจะยังคงอยู่แค่ระดับแปด แต่เมื่อข้าใช้สุดกำลัง พลังที่ข้าแสดงออกมากลับเทียบเท่ากับการระเบิดพลังอย่างสุดกำลังของนักเวทระดับแปดชั้นยอดหกคน

เปลวไฟร้อนแรง ความมืดมิด และยังมีพิษที่น่าสะพรึงกลัว คลื่นที่บ้าคลั่ง และการสั่นสะเทือนของแผ่นดินกับลมที่บ้าคลั่ง กลายเป็นธาตุทั้งหก พัดกระหน่ำไปยังศัตรูทั้งหมดในหุบเขาอย่างบ้าคลั่ง

ต่อให้เป็นอีกวาอินที่เป็นเทพมนตรา ในชั่วขณะนี้ก็ทำได้เพียงต้านทานอย่างยากลำบาก สายฟ้าจำนวนมากภายใต้การควบคุมของเขากลายเป็นกำแพงทีละชั้นขวางอยู่ตรงหน้า

ใต้ร่างของนักเวทเนโครแมนเซอร์คนนั้น หัวที่ก่อตัวขึ้นจากกระดูกขนาดใหญ่ก็ยกขึ้น รองรับร่างกายของเขา ลมหายใจที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความตายพ่นออกมาจากหัวกะโหลกขนาดใหญ่นั้น พลังงานที่น่าสะพรึงกลัวอาละวาดในอากาศ กลิ่นอายที่แข็งแกร่งเบ่งบานในอากาศ ฝืนต้านทานการโจมตีของข้า

และหัวกะโหลกขนาดใหญ่นั้นพาร่างของนักเวทเนโครแมนเซอร์ค่อยๆ ยืนขึ้นมันถึงกลับเป็นมังกรกระดูกที่ลำตัวยาวสามสิบกว่าเมตร

คลื่นพลังเวทมนตร์ของนักเวทเนโครแมนเซอร์อยู่ที่ประมาณระดับแปดจุดสูงสุด แต่บวกกับมังกรกระดูกตัวนี้แล้ว ก็ไม่ด้อยไปกว่าสุดยอดฝีมือระดับเก้าธรรมดาแล้ว

เพื่อที่จะจัดการกับข้า อีกวาอินกล่าวได้ว่าวางแผนมาอย่างดี หากข้าจำไม่ผิด นักเวทเนโครแมนเซอร์คือศัตรูของทั้งทวีป แต่เขาถึงกลับมีลูกน้องเช่นนี้

นักรบเหล่านั้นก็พุ่งเข้ามาหาข้า ต่างก็ใช้กระบวนท่าของตนเอง ขัดขวางการโจมตีเวทมนตร์ของข้า

นักรบระดับแปดยังพอจะต้านทานเวทมนตร์ข้าได้บ้าง แต่พวกระดับเจ็ด ภายใต้การกระแทกของลมหายใจข้า ก็ล้มลงกับพื้นแล้ว ถูกเวทมนตร์ข้ากลืนกินไป

“อ๊าว—” หกหัวของข้าพร้อมกันส่งเสียงคำรามที่โหยหวนออกมา ในตอนนี้ ความคิดข้าสับสนไปหมดแล้ว ในหัวข้า มีแต่ภาพที่น่าเศร้าของออร์แซกับออเดรย์

ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม ธาตุทั้งสามเรียงตัวกันในอากาศอย่างบ้าคลั่ง ชั่วพริบตา บนท้องฟ้าก็มีลูกบอลแสงขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งลูก ในลูกบอลแสงนั้นบรรจุไปด้วยธาตุน้ำและธาตุไฟที่ถูกธาตุลมบีบอัดอย่างยิ่งยวด และยังถูกธาตุลมกั้นไว้ระหว่างกันอีกด้วย

คาถาต้องห้ามสามธาตุ—ระเบิดขั้วตรงข้ามอัคคีวารี!

คาถาต้องห้าม นั่นคือโลกของเทพมนตรา แต่ทว่า ข้าก็สามารถร่ายคาถาต้องห้ามได้เช่นกัน แม้ว่าค่าตอบแทนจะสูงมาก แต่ด้วยหลายธาตุ ข้าก็ยังคงร่ายออกมาได้ ในตอนนี้ ข้าเพียงแค่อยากจะทำลายเจ้าคนสารเลวเหล่านี้ให้หมดสิ้น ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

ในชั่วขณะที่ลูกบอลแสงขนาดใหญ่ตกลงบนพื้น ข้าก็ได้กระพือปีก กลับมาอยู่ข้างๆ เฮปเบิร์นกับออเดรย์แล้ว ใช้ร่างกายข้าบังพวกนางไว้

“ตูม ตูม ตูม—” ทั้งหุบเขาพลันกลายเป็นโลกสีแดงกับสีน้ำเงิน ธาตุลมพัดพาพลังระเบิด พัดกระหน่ำทุกสิ่งทุกอย่างในหุบเขาอย่างบ้าคลั่ง

การใช้คาถาต้องห้ามเช่นนี้สำหรับข้าแล้วค่อนข้างจะฝืน เพราะข้าไม่สามารถควบคุมพลังของคาถาต้องห้ามได้อย่างสมบูรณ์ แต่ข้าก็ยังคงใช้ ข้าต้องการจะทำลายทุกสิ่ง ทำลายศัตรูทั้งหมด

พลังระเบิดเมื่อตกลงบนร่างข้าก็ย่อมจะเกิดแรงกระแทกที่รุนแรงเช่นกัน แต่ทว่านั่นอย่างไรเสียก็เป็นพลังที่เดิมทีเป็นของข้า พลังส่วนใหญ่จะถูกเกล็ดบนร่างข้าดูดซับไป ส่วนทุกสิ่งทุกอย่างในหุบเขานั้น กลับถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วในคาถาต้องห้ามที่น่าสะพรึงกลัวของข้า

ข้าก้มหัวลง หกหัวซ่อนอยู่ใต้ปีก

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪