📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 37 แม่

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 37 แม่

อีกวาอินยิ้มเจื่อนๆ: “ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เขาดูเหมือนจะไม่ใช่มนุษย์ และยังแข็งแกร่งมาก ระดับแปด และสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้หกธาตุ ข้าดูแล้ว เขาน่าจะเป็นคนที่สุ่ยอวี้จิ่วพวกนั้นบ่มเพาะขึ้นมาเพื่อจัดการกับพวกเราโดยเฉพาะ โชคดีที่เจ้าลงมือก่อน”

ถังหลิงขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “พาตัวกลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องที่นี่ ก็บอกไปว่าพบนักเวทเนโครแมนเซอร์ เจ้าเกือบจะได้รับบาดเจ็บ เลยใช้คาถาต้องห้าม ข้าจะมาจัดการที่เหลือเอง”

“ขอรับ” อีกวาอินรีบพูดอย่างนอบน้อม

ถังหลิงกล่าวว่า “ทางฝั่งนักเวทเนโครแมนเซอร์ แผนการยืดอายุเป็นอย่างไรบ้าง? ยังคงต้องกลายเป็นลิชเท่านั้นหรือ?”

อีกวาอินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ใช่ขอรับ! นอกจากนี้แล้ว การทดลองอื่นๆ ในปัจจุบันยังไม่ประสบความสำเร็จพอ”

“พาเจ้าเด็กนั่นกลับไป ข้าจะสำรวจสายเลือดของเขาด้วยตนเอง สายเลือดที่แปลกประหลาดมาก คล้ายกับสายเลือดของมังกร แต่กลับดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่า บางที โอกาสในการมีชีวิตยืนยาวอาจจะอยู่บนตัวเขา จากบนตัวเขา ข้าสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่มหาศาลมาก”

“ได้ขอรับ”

ถังหลิงจากไปแล้ว แต่อีกวาอินกลับมีสีหน้ามืดครึ้มลงมาจากฟ้า มาอยู่ตรงหน้าข้ากับเฮปเบิร์น

พันธนาการแห่งมิติยังคงอยู่ ในตอนนี้ข้าแม้แต่นิ้วเดียวก็ขยับไม่ได้ คาถาต้องห้ามสายมิติที่แข็งแกร่งนั้น แม้แต่เทพมนตราอย่างชายชราในชุดคลุมสีขาวก็ไม่สามารถต้านทานได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข้าที่ยังไม่ใช่เทพมนตรา

ข้าเกลียดเหลือเกิน เกลียดที่ตนเองอ่อนแอถึงเพียงนี้ หากข้าสามารถทำลายผนึกทั้งหมดที่ผู้สร้างทิ้งไว้ได้ จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?

ในตอนนี้หัวใจข้าก็ชาไปบ้างแล้ว หลังจากมาถึงโลกใบนี้แล้ว คนที่ข้าสนิทที่สุดคือออร์แซ ออเดรย์ เฮปเบิร์น และชายชราทั้งสามคนนั้น ตอนนี้นอกจากเฮปเบิร์นที่บาดเจ็บสาหัสใกล้ตายแล้ว คนอื่นๆ ก็ตายไปหมดแล้ว ตายไปหมดแล้ว

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า เป็นความผิดของข้าที่ทำให้พวกเขาตาย ฉากต่างๆ ในอดีตฉายซ้ำไปมาในหัวข้า แล้วก็แตกสลายไปในหัวข้า ทุกครั้งที่ภาพแตกสลาย หัวใจข้าก็ราวกับจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

“รู้สึกสิ้นหวังหรือยัง? ไม่มีใครช่วยพวกเจ้าได้ ไม่มีใคร เจ้าฆ่าลูกชายข้า ตอนนี้ ญาติพี่น้องของเจ้าทุกคนก็ตายต่อหน้าเจ้าทีละคน ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้หรอก ฆ่าเจ้าไป ก็จะถูกเกินไปสำหรับเจ้า ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปในความเจ็บปวดนี้ ให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานทั้งหมด ในการทรมานนี้ จงหวาดกลัวและโศกเศร้าตลอดไป”

อีกวาอินพูดเรื่องเหล่านี้กับข้าพลางยิ้ม รอยยิ้มของเขาเหี้ยมโหดและน่าเกลียดเหลือเกิน เหมือนกับโลกทั้งใบในสายตาข้าในตอนนี้

สายฟ้าทีละสายรวมตัวกันอยู่ในฝ่ามือเขา กลายเป็นดาบสายฟ้าที่แหลมคมทีละเล่มฟันผ่านร่างข้า ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระแทกเข้าสู่สมองข้า แต่ตอนนี้ข้าแม้แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็ขยับไม่ได้

ข้ารู้สึกได้ว่าเขาทำลายเอ็นมือเอ็นเท้าข้าแล้ว ข้าสูญเสียความสามารถในการควบคุมมือเท้าไปแล้ว

นิ้วของอีกวาอินชี้มาที่หน้าผากข้า พลังจิตที่แข็งแกร่งสายหนึ่งพุ่งเข้าสู่สมองข้า ผนึกพลังจิตของข้าไว้

เขาบีบคางข้า แล้วลิ้นข้าก็หายไป

ตอนที่เขาทำทั้งหมดนี้ บนใบหน้าเขายังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ รอยยิ้มที่เย็นชานั้น ข้าจะไม่มีวันลืม

“ในแววตาของเจ้า ข้าเห็นความแค้น แต่ไม่มีความกลัว นี่ไม่ได้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าอยากเห็น” เขายิ้มพูดกับข้า

จากนั้น เขาก็หันกลับไป เขา เขาเดินไปยังเฮปเบิร์น

ในชั่วขณะนี้ หัวใจข้าพลันถูกบีบแน่น จิตสำนึกข้าตะโกนก้องอย่างบ้าคลั่ง แต่ข้าก็เปล่งเสียงออกมาไม่ได้ และไม่มีทางที่จะหยุดเขาได้เลยแม้แต่น้อย

“ใช่แล้ว ก็แววตาแบบนี้แหละ กลัวไหม? สิ้นหวังไหม? ฮ่าๆๆๆ!” อีกวาอินหันกลับมามองข้า รอยยิ้มของเขาพลันดูเหี้ยมโหดขึ้น

เขาคว้าเฮปเบิร์นที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วก็บีบปากนาง...

น้ำตาไหลลงมาตามหางตาของเฮปเบิร์น ดวงตาโตที่สวยงามของนางยังคงมองข้าอยู่เสมอ ในแววตาของนาง ข้าไม่เห็นความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง เห็นเพียงความอ่อนโยน นางดูเหมือนจะอยากจะใช้สายตาที่อ่อนโยนเช่นนี้抚平ความเจ็บปวดในใจข้า แต่ยิ่งนางมองข้าแบบนี้ ในใจข้าก็ยิ่งพังทลาย

นางคือญาติคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ของข้า!

อีกวาอินยิ้มกว้างมองข้า: “รักษาสายตาแบบนี้ไว้ มิฉะนั้นแล้ว บางทีข้าอาจจะตัดอะไรบางอย่างออกจากร่างนางอีก เจ้าวางใจได้ ตอนนี้ข้าจะไม่ฆ่านางหรอก ฆ่านางไป เจ้าก็จะสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์ ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยว กลายเป็นซากศพเดินได้ก็ไม่สนุกแล้ว ดังนั้น ข้าจะให้นางมีชีวิตอยู่ ให้ในใจเจ้ายังคงมีความหวังอยู่บ้าง แต่ข้าจะคอยให้เจ้าได้เห็นข้าทรมานนางตลอดไป...”

เมื่อพูดถึงสองคำสุดท้าย แววตาของอีกวาอินก็พลันเย็นชาลง เขาสะบัดมืออย่างแรง พลังของธาตุสายฟ้าม้วนร่างข้า และยังม้วนร่างเฮปเบิร์นกับออเดรย์ที่กลายเป็นผีดิบ ทะยานขึ้นสู่ฟ้า

เลือดของข้า เลือดของเฮปเบิร์น สาดกระเซ็นในอากาศ สลายไปในธาตุสายฟ้า ข้ารู้สึกได้ว่าตนเองกำลังอ่อนแอลงทีละน้อย

ฆ่าเขา ข้าต้องฆ่าเขา ข้าต้องฆ่าพวกมัน ทำลายความสกปรกทั้งหมดนี้

ในใจข้าบ้าคลั่งอย่างบ้าคลั่ง ความแค้นกระแทกเข้าสู่จิตใจข้าอย่างบ้าคลั่ง ข้ารู้สึกได้ว่าในขณะที่อารมณ์ข้าบ้าคลั่ง ผนึกสุดท้ายที่ผู้สร้างผนึกไว้บนร่างข้ากำลังค่อยๆ คลายตัวลง

ทะลวงออกไป ข้าต้องทะลวงผนึกนี้ออกไป มีเพียงทะลวงผนึกนี้ออกไป ข้าถึงจะสามารถช่วยเฮปเบิร์นออกมาได้ ถึงจะสามารถแก้แค้นได้

อีกวาอินพาพวกเรามาถึงโลกใต้ดินที่มืดมิด ที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นสกปรกและเน่าเปื่อย ที่นี่ ข้าได้เห็นนักเวทเนโครแมนเซอร์อีกครั้ง บนร่างของนักเวทเนโครแมนเซอร์เหล่านี้ล้วนแผ่กลิ่นเหม็นออกมา

เขาขังข้ากับเฮปเบิร์นไว้ในกรงขังที่อยู่ติดกัน จนถึงตอนนี้ ผนึกมิติบนร่างข้าถึงได้คลายออก

เพื่อไม่ให้ข้ากับเฮปเบิร์นตาย อีกวาอินยังได้รักษาบาดแผลบนร่างพวกเราอีกด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาทำไปเพื่อที่จะทรมานพวกเราได้ดียิ่งขึ้น

ออเดรย์ถูกเขาทิ้งไว้ในกรงขังของข้า บนร่างของออเดรย์ เขาไม่ได้ลงข้อจำกัดใดๆ

ออเดรย์ที่กลายเป็นผีดิบแล้วก็กระโดดเข้าใส่ข้า ใช้ฟันของนางกัดร่างกายข้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความทรงจำในชาติก่อนหรือไม่ นางจึงคอยกัดแก้มข้าอยู่เสมอ

พลังของนางไม่มาก กัดไม่เข้าผิวหนังข้า แต่ในชั่วขณะนี้ ข้าหวังจริงๆ ว่าจะถูกนางกัดตาย

ในใจข้า ไม่มีทั้งความเสียใจและความเจ็บปวดแล้ว เพราะข้ารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีความหมายอะไรเลย ออร์แซที่ตายไปแล้วและออเดรย์ที่กลายเป็นผีดิบก็ไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว

ข้านอนอยู่บนพื้นเย็นๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ออเดรย์ก็อยู่ข้างๆ ข้า กัดแก้มข้าทีละคำ

ในคุกที่อยู่ไม่ไกล เฮปเบิร์นนอนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว

ข้าไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า ไม่กี่วันก่อนทุกอย่างยังคงสวยงาม ไม่กี่วันต่อมากลับกลายเป็นสภาพเช่นนี้

ข้าตายไม่ได้ ข้ายังต้องช่วยเฮปเบิร์น ข้าต้องพานางออกจากที่นี่ ข้าต้องแก้แค้น ข้าต้องฆ่าพวกมัน ฆ่าเจ้าพวกเดรัจฉานนั่น

ผู้สร้าง เจ้าคนสารเลว ทำไมเจ้าถึงสร้างมนุษย์ที่ต่ำช้าเช่นนี้ขึ้นมา ทำไม? บางที ข้าไม่ควรจะมาที่นี่เลยตั้งแต่แรก ถ้าไม่ใช่เพราะมาถึงโลกใบนี้ จะต้องมาเจอกับทั้งหมดนี้ได้อย่างไร?

ตอนนี้ข้าก็อยากจะหมดสติไปเหมือนกัน อย่างน้อยหมดสติไปก็จะได้ไม่ต้องคิดอะไรอีก ไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้อีก

แต่ข้าทำไม่ได้ เพราะออเดรย์อยู่ข้างๆ ข้า ทุกครั้งที่ข้าใกล้จะหมดสติ นางก็จะทำให้ข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้ข้าขยับตัวไม่ได้ แม้แต่จะพลิกตัวก็ยังลำบาก ข้าก็ไม่อยากจะผลักนางออกไป แม้ว่านางจะกลายเป็นผีดิบไปแล้ว แต่ตอนนี้นาง อย่างน้อยก็ยังคงเป็นรูปลักษณ์เดิม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ การเคลื่อนไหวของออเดรย์ก็หยุดลง การหยุดของนางกลับทำให้ข้ามีสติขึ้นมาบ้าง ข้าหันไปมองนางโดยไม่รู้ตัว

ออเดรย์ก็นั่งอยู่ข้างๆ ข้าอย่างเหม่อลอย มองข้าอย่างเหม่อลอย ที่มุมปากของนาง ดูเหมือนจะยังมีน้ำตาของข้าติดอยู่บ้าง

ในดวงตาที่ไร้ชีวิตของนางยังคงไม่มีคลื่นอารมณ์ใดๆ แต่นางก็นั่งอยู่ข้างๆ ข้าเช่นนั้น บนใบหน้าของนางเริ่มมีรอยศพแล้ว เมื่อเทียบกับนางที่เคยสวยงาม ตอนนี้นางผอมลงมาก ช่วงเวลาสองเดือนกว่าก่อนหน้านี้ นางย่อมต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

มองดูนางที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ ข้า ข้าก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกไม่ได้ ข้าอ้าปาก อยากจะเรียกนาง

เมื่อก่อนตอนอยู่บ้าน ความสัมพันธ์ของครอบครัวเราสามคนเท่าเทียมกันมาก ข้าไม่ค่อยจะเรียกพวกเขาว่าพ่อแม่ ส่วนใหญ่จะเรียกชื่อพวกเขาโดยตรง พวกเขาก็เรียกข้าว่าออสตินน้อย แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากจะเรียกชื่อนาง ไม่อยากเลยสักนิด ข้าเพียงแค่อยากจะเรียกนางว่าแม่

ข้าอ้าปาก แต่กลับทำได้เพียงส่งเสียง “อูๆ” ออกมา น้ำตาข้าไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ดูเหมือนจะได้ยินเสียงข้า นางก็หันมามองข้า แล้วก็ก้มหน้าลง มาอยู่ตรงหน้าข้า

น้ำตาข้าไหลออกมามากขึ้น ข้าไม่ได้พยายามจะหลบ กัดสิ นางกัดข้าให้เจ็บหน่อย ในใจข้ากลับจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง

แม่ แม่! ข้าเรียกในใจ หลังจากมาถึงโลกใบนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเจ็บปวดขนาดนี้ ข้ากลับเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

ออเดรย์โน้มตัวเข้ามา ข้าสามารถได้กลิ่นของผีดิบจากบนร่างนาง

นางไม่ได้กัดข้า นางไม่มีแขนแล้ว เพียงแค่งอตัวมาอยู่ข้างๆ ข้า ใช้ริมฝีปากที่ซีดขาวของนางจูบหางตาข้า จูบน้ำตาข้า

ในชั่วพริบตานี้ ข้าพังทลายลงในทันที ต่อให้กลายเป็นผีดิบ นางก็ยังคงเป็นออเดรย์ของข้า ยังคงเป็นแม่ของข้า

แม่ แม่...

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪