📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 44 เฮปเบิร์นของข้าไม่มีอีกแล้ว

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 44 เฮปเบิร์นของข้าไม่มีอีกแล้ว

เฮปเบิร์น: “ออสตินน้อย วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดของเธอเลยนะ อาจารย์ก็จะไปเป็นเพื่อนเธอด้วย ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะ”

ข้า: “ข้าจะต้องเป็นนักเวทให้ได้!”

เฮปเบิร์นหยิกแก้มข้าแล้วกล่าวว่า: “ออสตินน้อยช่างมีความมุ่งมั่นจริงๆ สมแล้วที่เป็นนักเรียนของฉัน”

“เฮปเบิร์น ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าหยิกแก้มข้า” ข้าพูดอย่างโกรธเคือง

…

“ถ้าหยิกข้าอีก ข้าจะหยิกเจ้าคืนบ้างนะ!” ข้าอดที่จะโกรธไม่ได้

“เธอหน้าแดงทำไม? คิกๆ” เฮปเบิร์นพูดพลางหัวเราะคิกคัก

“เฮ้อ น่าเสียดายที่พอเธอเข้าหอคอยเวทมนตร์ไปแล้ว ฉันคงจะได้เจอเธอน้อยลง และก็สอนเธอไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ ให้เรามาเรียนบทเรียนสุดท้ายกันเถอะ”

…

“ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ”

…

“ไอ้หนูออสตินของฉัน ลาก่อน”

…

ไม่มีแล้ว คนที่เต็มไปด้วยคำโกหกไม่มีแล้ว คนที่ชอบแกล้งข้าทุกวันไม่มีแล้ว

ข้าไม่ได้ร้องไห้ เพราะในตอนนี้ หัวใจข้าชาไปหมดแล้ว ไม่มีทั้งน้ำตานองหน้า ไม่มีทั้งน้ำตาไหลพราก

เฮปเบิร์น เฮปเบิร์น

ออร์แซ ออเดรย์ เฮปเบิร์น ชายชราอ้วน ชายชราผอมแห้ง ชายชราในชุดคลุมสีขาว

ทุกคนตายไปหมดแล้ว

พวกเขาทุกคนจากข้าไปตลอดกาล

บางที ในโลกของมนุษย์นี้ คงจะถูกกำหนดไว้แล้วว่าคนดีทุกคนจะต้องตาย มีเพียงคนชั่วเหล่านั้น ผู้ที่มีความเลือดเย็นและโหดร้าย ผู้ที่ต่ำช้าเหล่านั้น ถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างดี

ทำไม? ทำไมข้าต้องมาถึงโลกใบนี้ ทำไมต้องให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้? ข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่

“ไม่มีประโยชน์” เสียงเย็นชาปลุกข้าให้ตื่น

ข้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง

ถังหลิงไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ได้มาอยู่ตรงหน้าข้าแล้ว นางมองข้าอย่างสงบ แล้วกล่าวว่า “เจ้าควรจะรู้สึกได้ว่าสิ่งที่นางทำกับเจ้าเมื่อครู่นี้ไม่มีประโยชน์ ข้ายอมรับว่าของวิเศษชิ้นนั้นแข็งแกร่งมาก สามารถให้ผู้รับใช้ในสภาพที่ยอมเสียสละตนเอง บังคับเปลี่ยนพลังของตนเองเป็นสิบเท่าให้แก่เจ้า หลอมรวมเข้ากับร่างกายเจ้าได้ ของวิเศษเช่นนี้ แม้แต่ข้าก็ไม่เคยได้รับ หากพลังของนางแข็งแกร่งกว่านี้อีกหน่อย และร่างกายเจ้าก็สามารถทนได้ บางที อาจจะผลักดันให้เจ้าไปถึงระดับเทพมนตราได้โดยตรง น่าเสียดายที่นางเพิ่งจะอยู่แค่ระดับหกเท่านั้น ห่างไกลจากการทำเช่นนั้นได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหยุดไปชั่วครู่ แล้วกล่าวต่อว่า “แม้ว่าการเสียสละของนางจะไม่มีความหมายอะไร แต่ข้าก็อิจฉาเจ้าอยู่บ้าง อย่างน้อย เจ้าก็มีผู้รับใช้ที่ยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเจ้าเช่นนี้ ตอนนี้ นางตายไปแล้ว เจ้าเตรียมจะทำตามที่นางบอก ไม่ยอมจำนนต่อข้า ไปตายพร้อมกับนาง หรือจะเป็นบ่าวของข้า ตามข้าไป ยังจุดสูงสุดของโลกใบนี้? เห็นแก่จิตวิญญาณแห่งการเสียสละและอุทิศตนของนาง ข้าจะให้โอกาสเจ้าเลือกอีกครั้ง ข้าสามารถให้เจ้าจากโลกใบนี้ไปอย่างไม่มีความเจ็บปวด แล้วค่อยผ่าศพเจ้าเพื่อทำการวิจัย

“ออสติน กริฟฟิน นี่คือชื่อของเจ้าสินะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าในชั่วพริบตาเมื่อครู่นี้ ข้ามีความรู้สึกบางอย่าง ชีวิตที่ยาวนานย่อมสำคัญ แต่ดูเหมือนว่าข้าก็ต้องบ่มเพาะคนที่ไว้ใจได้จริงๆ บ้าง นี่คือที่พึ่งทางใจอย่างหนึ่ง เมื่อก่อน ข้าไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เป็นนางที่ทำให้ข้าประทับใจ นางมีคุณสมบัติที่จะให้ข้ารู้ชื่อของนาง บอกข้ามาสิว่านางชื่ออะไร?”

ข้าส่ายหน้าเบาๆ: “ไม่ต้องแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อของนาง”

ถังหลิงยักคิ้ว มองข้า: “ยังไง? เจ้าตัดสินใจแล้วหรือ? ไปพร้อมกับนางหรือ? แต่ข้าต้องเตือนเจ้าว่าการตายแบบนี้นาง วิญญาณไม่เหลือ ถึงกับไม่มีชาติหน้าด้วยซ้ำ”

ข้าส่ายหน้าอีกครั้ง: “ข้าไม่ได้เปลี่ยนใจ ข้ายินดีจะทำพันธสัญญากับท่าน แต่ทว่า ขอให้ข้าได้แก้แค้นก่อนได้หรือไม่”

พูดจบ ข้าก็เงยหน้ามองอีกวาอินที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ได้” ถังหลิงกล่าวอย่างไม่ลังเล

“ขอบคุณ” ข้าพยักหน้าให้นาง แล้วก็เดินไปตรงหน้าอีกวาอินทั้งๆ ที่ตัวเปล่าเล่าเปลือย

อีกวาอินมองข้า ดวงตาเจือด้วยความร้อนรน ดูเหมือนจะอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับข้า

“ให้เขาพูดเถอะ” ข้าพูดกับถังหลิง

ถังหลิงโบกมือ อีกวาอินก็พลันมีความสามารถในการพูดแล้ว

“ข้าผิดไปแล้ว ออสติน กริฟฟิน ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว เป็นความแค้นที่ทำให้ข้าหน้ามืดตามัว ข้าไม่รู้ว่าท่านไม่ใช่ศัตรูที่ฆ่าลูกข้า ศัตรูของข้าควรจะเป็นนางต่างหาก พลังของท่านยกระดับแล้ว ข้ารู้สึกได้ว่าตอนนี้ท่านน่าจะมีพลังระดับเทพมนตราแล้ว ท่านคลายผนึกของข้า พวกเรามาสู้กับนางด้วยกัน ท่านคือผู้ที่แข็งแกร่งที่มีหกธาตุ ไม่ใช่เทพมนตราทั่วไป หากเราร่วมมือกัน บางทีอาจจะฆ่านางได้ นี่คือโอกาสเดียวของเรา นางจะให้ท่านทำพันธสัญญาโลหิต พันธสัญญาเจ้านายบ่าว หากท่านทำพันธสัญญาเช่นนี้แล้ว ท่านจะต้องถูกนางกดขี่ตลอดไป ถึงกับนางเพียงแค่คิดก็สามารถฆ่าท่านได้ ผู้รับใช้ของท่านคนนั้นทำถูกแล้ว นางรู้ถึงอันตรายของการทำเช่นนี้ ดังนั้นถึงได้ไม่ลังเลที่จะเสียสละตนเอง ให้ท่านมีโอกาสต่อต้าน มาเถอะ ให้พวกเรามาร่วมมือกันต่อต้านนาง มีเพียงเช่นนี้เท่านั้นถึงจะมีชีวิตรอด!”

“เจ้าไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึงนาง” ข้ากล่าวอย่างเฉยเมย “อีกวาอิน บนตัวเจ้า ข้าเห็นความเลวร้ายของมนุษย์ แต่ในใจข้าไม่มีความแค้น เจ้าฆ่าคนที่ข้ารักที่สุด บนตัวข้าเจ้าเห็นความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง เพราะเจ้า ข้าตัดขาดความผูกพันทั้งหมดกับโลกใบนี้แล้ว เจ้าคิดว่าข้าจะร่วมมือกับเจ้างั้นหรือ?”

ต่อให้สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ตอนนี้ข้ากับเขาร่วมมือกันอาจจะฆ่าถังหลิงได้ ข้าก็จะไม่ทำเช่นนั้น เพราะสำหรับข้าแล้ว จะมีความหมายอะไร? หัวใจข้าตายไปแล้ว และในหัวใจที่ตายไปของข้า ความคิดใหม่ชนิดหนึ่งกำลังค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

มนุษย์ที่ถูกผู้สร้างสร้างขึ้นมาเช่นนี้ ไม่ควรจะมีจุดจบที่ดี พวกเขาควรจะถูกทำลาย มีเพียงทำลายมนุษย์ทั้งหมด ถึงจะสามารถขจัดความเลวร้ายทั้งหมดได้

ข้าดึงมือข้างหนึ่งของอีกวาอินขึ้นมา: “เจ้าร้องให้ดังหน่อยนะ มิฉะนั้น ข้าจะช้าลง” พูดจบ ข้าก็หักกระดูกนิ้วหนึ่งของเขา

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้อีกวาอินตัวสั่น แต่เขาก็ไม่ได้ร้องโหยหวน

“ถังหลิง ให้ข้าตายอย่างสบายเถอะ อย่างไรก็ตาม พวกเราก็เป็นสามีภรรยากันมานาน หรือว่าแม้แต่ความผูกพันเพียงน้อยนิดก็ไม่มีเลยหรือ? ท่านอยากจะฆ่าข้า ก็ให้ข้าตายอย่างสบายเถอะ อย่าให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ทรมานข้าอีกเลย”

“กรอบ” ข้อที่สองของนิ้วแรกของอีกวาอินก็ถูกข้าหัก

“อ๊า—” ครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดที่จะร้องโหยหวนออกมาไม่ได้

ถังหลิงเหมือนจะไม่ได้ยิน นั่งลงที่เดิม รอบกายมีแสงสีเงินล้อมรอบ ไม่รู้ว่าได้กั้นเสียงไว้หรือไม่ และนี่สำหรับข้าแล้วก็ไม่สำคัญ

นี่คือครั้งแรกที่ข้ามาถึงโลกใบนี้ แล้วทำอะไรอย่างจริงจังเป็นพิเศษ

เวทมนตร์สายน้ำตกลงมาบนร่างของอีกวาอินอย่างต่อเนื่อง ช่วยเขารักษา ช่วยให้เขามีสติ ให้เขารับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายทุกวินาทีอย่างชัดเจน

อีกวาอินในฐานะเทพมนตรา ไม่แข็งแกร่งพอจริงๆ ไม่เลยสักนิด เขาอยากจะหมดสติไป แต่กลับถูกข้าปลุกให้ตื่นขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า เวทมนตร์สายน้ำในตอนนี้นับว่าใช้การได้ดีทีเดียว ข้าถึงกับยังสามารถใช้วิธีควบแน่นน้ำเป็นน้ำแข็งเพื่อให้เขาตื่นขึ้นมาได้ง่ายขึ้น

บางครั้ง เวทมนตร์สายธาตุไฟก็มีประโยชน์

กลิ่นไหม้เหม็นไหม? เมื่อเทียบกับกลิ่นศพแล้วจะเป็นอย่างไร?

อีกสองชั่วโมงเต็มต่อมา ถังหลิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็ลุกขึ้น: “พอหรือยัง?”

“พอแล้ว” ข้าก็ลุกขึ้นมา

อีกวาอินนอนอยู่บนพื้น เขาขยับตัวไม่ได้ แต่ข้ามั่นใจว่าเขายังไม่ตาย และยังมีสติอยู่ สองชั่วโมงนี้ ข้ามีความสุขไหม? ไม่เลย เขาคือความสิ้นหวัง แต่ไม่รู้ว่าเมื่อเทียบกับแววตาของข้าในตอนนั้นแล้ว ใครจะสิ้นหวังกว่ากัน มองดูสภาพของเขา หัวใจข้าสงบมาก หรือจะบอกว่าเป็นความเงียบงัน

ในชั่วขณะที่เฮปเบิร์นหายไป หัวใจข้าก็ตายไปแล้ว

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪