📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 50 โปรดให้ข้ากลับคืนสู่เทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (จบ)

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 50 โปรดให้ข้ากลับคืนสู่เทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (จบ)

สายลมภูเขาพัดหวีดหวิว ชุดเกราะที่เกิดจากบัลลังก์ผนึกเทพแห่งนิรันดร์และการสร้างสรรค์บนร่างของหลงฮ่าวเฉินได้เลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เขายืนนิ่งอยู่ที่นั่น ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขา มีใบหน้าเหมือนกับเขาทุกประการ แต่กลับมีดวงตาสีม่วงคู่หนึ่ง กำลังมองเขาอย่างสงบ

“นี่คือเรื่องราวของข้า เรื่องราวของเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์ คิเมร่าเก้าหัว ออสติน กริฟฟิน”

หลงฮ่าวเฉินกำหมัดแน่น เขารู้สึกว่าลำคอของตนเองตีบตันไปหมด พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ออสติน กริฟฟินเผยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า: “พลังแห่งการทำลายล้างของข้ามีมาแต่กำเนิด แต่เจตจำนงแห่งการทำลายล้างของข้าไม่ได้มีมาแต่กำเนิด เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงต้องเล่าเรื่องเหล่านี้ให้เจ้าฟัง?”

หลงฮ่าวเฉินไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ออสติน กริฟฟินยิ้มเล็กน้อย: “เป็นเพราะเจ้า หากไม่มีเจ้า บางทีข้าอาจจะตายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว ถูกเหล่าวิญญาณมรณะในโลกที่ข้าทำลายไล่ล่าสังหารอย่างต่อเนื่อง ข้าตายอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งตายครั้งที่เก้าอย่างสิ้นเชิง มอดดับไปอย่างสมบูรณ์ แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร?

“ข้าตายไปแล้ว จักรวาลไม่มีพลังแห่งการทำลายล้างอีกต่อไป ไม่มีใครขัดขวาง จักรวาลจะวิวัฒนาการอย่างไม่มีระเบียบ และจะเร่งความเร็วในการวิวัฒนาการ จนกระทั่งดับสูญ กลับคืนสู่จุดเริ่มต้น ข้าไม่รู้ว่าเวลานี้จะนานแค่ไหน แต่หากไม่มีข้าแล้ว จะต้องเร็วมากอย่างแน่นอน

“ตอนที่ข้าตายครั้งแรก ข้าก็เข้าใจหลักการนี้แล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงตาย? เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าเจ้าพวกโง่เขลาบนทวีปปฐมกาลจะสามารถฆ่าข้าได้? นั่นก็เป็นเพียงฝันกลางวันของพวกเขาเท่านั้น

ข้า ออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ มีหรือที่จะเป็นคนที่พวกเขาจะฆ่าได้? หากข้าไม่ให้โอกาสพวกเขา พวกเขาจะสามารถใช้เสาเทพมารเจ็ดสิบสองต้นสร้างกรงขังเช่นนั้น แล้วล่อข้าเข้าไปในนั้นได้หรือ? ทั้งหมดนั้น ข้าจงใจทำ เพราะข้าคิดปัญหาข้อหนึ่งออกแล้ว”

หลงฮ่าวเฉินเงยหน้ามองเขา

ออสติน กริฟฟินกล่าวว่า: “ข้าเข้าใจแล้ว พลังของผู้สร้างแข็งแกร่งกว่าข้ามาก แม้ว่าเขาจะได้หลอมรวมจิตสำนึกเข้ากับจักรวาลไปอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่ก็ไม่เคยหยุดสร้างสรรค์ ต่อให้ข้าทำลายมิติทีละมิติ ก็ยังตามความเร็วในการสร้างสรรค์ของเขาไม่ทัน และนี่ก็ไม่เท่ากับว่ายังคงช่วยเขาปกป้องจักรวาลอยู่หรือ? ดังนั้น ข้าไม่ต้องการแบบนั้น

“ข้าได้สัมผัสพลังของตนเองอย่างละเอียดแล้ว จริงๆ แล้วพลังแห่งการทำลายล้างของข้า ก็คือส่วนหนึ่งของกฎจักรวาล สูญเสียกฎส่วนนี้ของข้าไป จักรวาลก็จะเหลือเพียงการเติบโต จะไม่ถูกยับยั้งอีกต่อไป ดังนั้น ขอเพียงแค่ข้าฆ่าตัวเอง ทำให้ตนเองตายไปอย่างสิ้นเชิง จักรวาลก็จะไม่สามารถดับสูญไปอย่างสมบูรณ์ได้หรือ? ทุกสิ่งที่ผู้สร้างสร้างขึ้นก็จะพังทลายลงไปพร้อมกัน นี่ไม่ดีหรอกหรือ?

“ดังนั้น เจ้าคิดว่าเสาเทพมารเจ็ดสิบสองต้นนั่นมาจากไหน? คือข้าที่แอบบอกเหล่ากึ่งเทพเหล่านั้นว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะฆ่าข้า และข้ายังร่วมมือกับพวกเขาทำทั้งหมดนี้ให้สำเร็จอีกด้วย

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าถังหลิงตายอย่างไร? ข้าพาเธอไปข้างกายเสมอ จนกระทั่งกรงขังที่ประกอบขึ้นจากเสาเทพมารเสร็จสิ้นแล้ว ข้าก็พาเธอเข้าไปด้วยกัน ตอนที่ข้าทำลายกรงขัง ก็ได้ทำลายร่างกายของเธอไปด้วย ทำให้ผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนแรกที่ทำพันธสัญญาโลหิตกับข้าคนนี้ไปตายพร้อมกับข้า

“ก็คือข้า ที่บอกเจ้าพวกที่ข้าทำลายไปว่าข้าจะมีโอกาสเกิดใหม่เก้าครั้ง จะต้องฆ่าร่างเกิดใหม่ทั้งหมดของข้าถึงจะสามารถฆ่าข้าได้อย่างแท้จริง ดังนั้น ตอนที่ตายครั้งแรก ข้ายังคงแอบเชียร์พวกเขาอยู่ ให้พวกเขาพยายามไล่ล่าข้า เช่นนี้แล้ว จักรวาลก็จะต้องถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง”

ฟังคำพูดของเขา หลงฮ่าวเฉินก็ค่อยๆ ตกตะลึงอย่างยิ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าออสติน กริฟฟินคือตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ เขาเพื่อที่จะทำลายทั้งจักรวาล ถึงกับไม่ลังเลที่จะทำลายตนเองอย่างสิ้นเชิง

และในตอนนี้ออสติน กริฟฟินก็เงียบไป ดวงตาสีม่วงของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง

“หลงฮ่าวเฉิน รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงต้องเล่าเรื่องมากมายขนาดนี้ให้เจ้าฟัง? ทำไมต้องบอกทั้งหมดนี้ให้เจ้ารู้? ทำไมเดิมทีข้าก็เตรียมจะตายอย่างสิ้นเชิง เพื่อที่จะนำพาทั้งจักรวาลไปสู่การทำลายล้างด้วยกัน แต่ตอนนี้กลับกำลังขอร้องเจ้า ให้เจ้าปล่อยข้าไป หาวิธีช่วยให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ทำลายล้างอีกต่อไป?”

หลงฮ่าวเฉินส่ายหน้าอย่างเงียบๆ เขาไม่รู้จริงๆ

“เพราะเจ้า” ออสติน กริฟฟินถอนหายใจเบาๆ “แผนการของข้าเดิมทีก็สมบูรณ์แบบ แต่กลับถูกเจ้าทำให้ยุ่งเหยิงไปหมด”

“ตามแผนการเดิมของข้า ในโลกที่ข้าทำลายไปนั้น เหล่าวิญญาณมรณะเหล่านั้นย่อมต้องเกลียดข้าเข้ากระดูก ถึงกับตอนที่ทำลายโลก ข้ายังจงใจทิ้งความทรงจำที่ข้าทำลายไว้บางส่วน และยังทิ้งวิญญาณมรณะที่รู้วิธีขัดขวางการเกิดใหม่ของข้าไว้ด้วย เหมือนกับอัศวินผีดิบคนนั้น และยังมีลิชคนนั้น ก็คือออกัสตินกับอีน่าในเรื่องราวของข้า พวกเขาจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อฆ่าข้าให้สิ้นซาก ไม่ให้ข้าฟื้นคืนชีพได้ แต่ในขณะที่ข้าถูกฆ่าไปแล้วหลายครั้ง ชีวิตครั้งที่เจ็ดก็กำลังจะจบลงในวัยเยาว์ ก็ถูกเจ้าอัญเชิญไปยังโลกที่เจ้าอยู่ หรือก็คือโลกที่เสาเทพมารตั้งอยู่หลังจากที่ข้าทะลวงผ่านมิติไปแล้ว ตอนนั้นข้า จริงๆ แล้วก็ไม่มีจิตสำนึกของตนเอง ทุกครั้งที่ตาย ก็จะทำให้จิตสำนึกข้าจมดิ่งสู่การหลับใหล เหลือเพียงสัญชาตญาณและสติปัญญาเทียบเท่ากับมนุษย์ปกติ และเจ้าเพื่อที่จะให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไป ก็ไม่ลังเลที่จะใช้เลือดของตนเองเปลี่ยนเลือดให้ข้า ใช้แสงสว่างชำระล้างความมืด ทำให้หัวที่เดิมทีควรจะเป็นธาตุมืดของข้ากลายเป็นธาตุแสงสว่าง

“ยังจำได้ไหม? ตอนที่หัวที่เจ็ดแปดของข้าโตออกมาแล้ว ในช่วงเวลาหนึ่ง ข้าไม่ได้แสดงทุกสิ่งทุกอย่างของตนเองออกมา จริงๆ แล้วตอนนั้นข้าก็ตื่นแล้ว ที่ไม่ได้เริ่มทำลายล้างโดยตรง ก็เพราะข้ากำลังย่อยสลายประสบการณ์ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมาแล้ว ปฏิกิริยาแรกคือเหลือเชื่อ ข้าจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร? เจ้าพวกนั้นถึงกับจะปล่อยข้าไปงั้นหรือ? ปล่อยให้ข้ากลับมาเป็นเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์ คิเมร่าเก้าหัวอีกครั้ง? แต่จากบนร่างฮ่าวเยว่ ข้าค่อยๆ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นเจ้ากับสหายของเจ้า ที่คอยปกป้องข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงได้ทำให้ข้าในที่สุดก็วิวัฒนาการสำเร็จ งอกหัวที่เก้าออกมาอีกครั้ง มีพลังทั้งหมดอีกครั้ง

“หลังจากที่ได้รู้ทุกสิ่งที่เจ้าทำให้ข้าแล้ว ข้าก็คิดอยู่นานมากว่าตกลงแล้วควรจะทำอย่างไร ทำลายโลกของเจ้างั้นหรือ? คือเจ้าที่ทำให้ในใจข้ากลับมามีความอบอุ่นอีกครั้ง แผนการเดิมของข้าล้มเหลว แต่เจตจำนงแห่งการทำลายล้างของข้าจะไม่เปลี่ยนแปลง เจตจำนงแห่งการทำลายล้างในใจข้าได้หยั่งรากลึกในชาติแรกของข้าแล้ว เมื่อข้าตื่นขึ้นมา ความปรารถนาที่จะทำลายล้างและความพินาศก็ครอบงำทุกสิ่งทุกอย่าง

“ฮ่าวเยว่คอยต่อสู้กับข้าอยู่เสมอ แต่ในตอนนั้น สิ่งเดียวที่ข้าทำได้ คือไม่ฆ่าเจ้า ข้าย่อมจะต้องไปทำลายทุกสิ่งทุกอย่างอย่างแน่นอน แต่ทว่า บนตัวเจ้า ข้าได้เห็นความดีงามของมนุษย์ ได้เห็นความรู้สึกที่จริงใจของเจ้ากับสหายเหล่านั้นของเจ้า ฮ่าวเยว่คือส่วนหนึ่งของข้า จริงๆ แล้วข้าสามารถควบคุมมันได้อย่างแข็งขัน อย่างไรเสีย จิตสำนึกเดิมของข้าคือแข็งแกร่งที่สุด แต่ในท้ายที่สุด ข้าก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น และก็ไม่อยากจะทำเช่นนั้น

“ข้าอยากจะให้โอกาสเจ้ากับโลกของเจ้า และก็ให้โอกาสตนเองด้วย ในท้ายที่สุด ข้าก็ปล่อยให้ฮ่าวเยว่กัดข้าตาย จมดิ่งสู่การหลับใหลอีกครั้ง ข้าก็อยากจะดูว่าข้าจะตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่ หากข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าจะทำลายข้าให้สิ้นซาก บีบคั้นภัยคุกคามนี้ของข้าให้ตายในวัยเด็ก หรือว่าจะปกป้องข้าอีกชาติหนึ่ง

“นี่คือการพนันที่ข้าลงไว้กับเจ้า หากข้าไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีกแล้ว เช่นนั้นแล้ว แผนการเดิมของข้าก็จะสำเร็จ จักรวาลสูญเสียกฎแห่งการทำลายล้างของข้าไป ก็จะเร่งความเร็วในการดับสูญ หากข้าตื่นขึ้นมา ก็เหมือนกับตอนนี้ ข้าถูกเจ้าปกป้องมาสองชาติ หัวใจข้าก็อุ่นขึ้นมาอีกหน่อย ดังนั้นตอนนี้ถึงจะสามารถยับยั้งความปรารถนาที่จะทำลายล้างในใจข้าและพูดมากมายขนาดนี้กับเจ้าได้

“หลงฮ่าวเฉิน ขอบคุณนะ เจ้าใช้เวลาห้าร้อยปี ปกป้องข้าอีกชาติหนึ่งเต็มๆ เจ้าพยายามทุกวิถีทางเพื่อปกป้องข้า ไม่เคยทำใจลงมือกับข้าได้เลย ข้ารู้ว่าความรู้สึกของเจ้าทั้งหมดมีต่อฮ่าวเยว่ แต่ทว่า ข้าก็คือส่วนหนึ่งของฮ่าวเยว่ ผู้สร้างมอบบัลลังก์ผนึกเทพแห่งนิรันดร์และการสร้างสรรค์ที่เจือด้วยพลังของเขาให้แก่เจ้า ช่างเป็นการเลือกที่ฉลาดมากจริงๆ ดังนั้น การพนันครั้งนี้ เจ้าชนะแล้ว”

ออสติน กริฟฟินใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้มจางๆ: “เพื่อเจ้า ข้าสามารถไม่แสวงหาความตายได้อีกต่อไป ข้ายังมีชีวิตสุดท้ายอยู่ และยังเป็นโอกาสสุดท้ายอีกด้วย หากเจ้าอยากจะให้ฮ่าวเยว่มีชีวิตอยู่ต่อไปจริงๆ เช่นนั้นแล้ว ก็ไม่สามารถลงมือจากบนร่างฮ่าวเยว่ได้ ต้องหาวิธีจากบนร่างข้าถึงจะถูก เจ้าต้องช่วยชีวิตไม่ใช่ฮ่าวเยว่ เขาไม่ต้องการให้เจ้าช่วยชีวิต เขาเองก็ดีพออยู่แล้ว เจ้าต้องช่วยชีวิตคือข้า เจ้าต้องปลอบประโลมเจตจำนงแห่งการทำลายล้างในใจข้า ให้ข้าจากเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์กลับมาเป็นเทพผู้พิทักษ์สวรรค์อีกครั้ง มีเพียงเช่นนี้เท่านั้น ข้าถึงจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างปกติ และปกป้องทั้งจักรวาล”

หลงฮ่าวเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ มองออสติน กริฟฟินตรงหน้า ในดวงตาของเขาปรากฏความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง

แม้ว่าตอนที่เล่าเรื่องราวของตนเอง ออสติน กริฟฟินจะสงบมาก แต่หลงฮ่าวเฉินจากคำพูดของเขา ก็รู้สึกได้ถึงความเงียบงันนั้น ความเศร้าโศกที่ยิ่งใหญ่กว่าความตายคือหัวใจที่ตายไปแล้วตั้งแต่ชาติแรก ตอนที่หัวใจเขาได้ตายไปพร้อมกับคนที่เขารักแล้ว เจตจำนงแห่งการทำลายล้างในใจถึงได้ก่อตัวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ในที่สุดก็ทำให้ตนเองจากเทพผู้พิทักษ์สวรรค์กลายเป็นเทพแห่งทัณฑ์สวรรค์

“ข้าควรจะทำอย่างไร?” หลงฮ่าวเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ออสติน กริฟฟินมองเขา ยิ้มเล็กน้อย: “ถ้าข้าบอกเจ้าว่าจริงๆ แล้วข้าก็ไม่รู้ จะทำอย่างไร?”

หลงฮ่าวเฉินชะงักไป: “ท่านก็ไม่รู้หรือ?”

ออสติน กริฟฟินส่ายหน้า กล่าวอย่างจริงจังว่า: “ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าทำได้เพียงเล่าเรื่องราวของข้าให้เจ้ารู้ บอกทั้งหมดให้เจ้ารู้อย่างไม่มีปิดบัง ข้าพอจะรู้สึกได้ว่าความรักที่เจ้ามีต่อข้า ทำให้สติของข้ากลับคืนมาได้บ้าง ดังนั้น ข้าถึงจะสามารถพูดคุยกับเจ้าแบบนี้ได้ ชาติสุดท้ายของข้า ก็มอบให้เจ้าแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะทำสำเร็จหรือไม่ แต่ข้ายินดีจะร่วมมือกับเจ้าลองดู”

แววตาของหลงฮ่าวเฉินกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง ในดวงตาที่ใสกระจ่างส่องประกายแสงที่แน่วแน่: “ออสติน ข้าจะต้องไม่ลังเลที่จะช่วยท่าน ทำให้ท่านกลับมาเป็นเทพผู้พิทักษ์สวรรค์อีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร ก็ไม่ลังเล”

ออสติน กริฟฟินยิ้มเล็กน้อย: “ดี! ข้าเชื่อเจ้า หวังว่าครั้งต่อไปที่ข้าตื่นขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ เจตจำนงแห่งการทำลายล้างในใจข้ามอดดับไป ที่เหลืออยู่มีเพียงกฎแห่งการทำลายล้างที่ข้าควบคุมได้ ข้าต้องไปแล้ว หากยังคงอยู่ต่อไป สติของข้าจะถูกการทำลายล้างกลืนกิน ตอนนั้น ก็จะหยุดยั้งไม่ได้จริงๆ แล้ว ขอโทษนะฮ่าวเยว่ ต้องให้เจ้ากลับมาเกิดใหม่พร้อมกับข้าอีกครั้ง จริงๆ แล้ว หากสามารถทำให้เจตจำนงของข้าไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยจริงๆ เพียงแค่รักษาสภาพของฮ่าวเยว่ไว้ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ใช่หรือ?”

น้ำตาในดวงตาของหลงฮ่าวเฉินไหลทะลักออกมา เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างแรง กอดออสติน กริฟฟินอย่างเต็มที่

ออสติน กริฟฟินชะงักไปเล็กน้อย สัมผัสถึงความอบอุ่นบนร่างของหลงฮ่าวเฉิน เขายิ้ม กางแขนออก กอดเขาเบาๆ: “ขอบคุณนะ พี่ใหญ่ ฮ่าวเยว่เรียกเจ้าแบบนี้สินะ ขอบคุณ”

แสงสีม่วงส่องประกายบนร่างของออสติน กริฟฟิน แต่แสงสีม่วงทั้งหมดกลับยุบตัวเข้าข้างใน ร่างกายมหึมาของฮ่าวเยว่ก็พลันดูเลือนรางไป มันหมอบลงกับพื้น เงยหน้ามองออสติน กริฟฟิน ในดวงตาไม่มีความระแวดระวังอีกต่อไป แต่กลับหลับตาลงอย่างสงบ

แววตาของออสติน กริฟฟินเริ่มเลื่อนลอยขึ้น เขาราวกับจะเห็นตนเองในอดีตอีกครั้ง ตนเองในชาติแรก

ตอนที่เพิ่งจะเริ่มทำลายทั้งทวีปปฐมกาล เขาเคยอาศัยพลังเทพของตนเองทำเรื่องหนึ่ง

…

เฮปเบิร์นที่เหลือแขนเพียงข้างเดียว กอดออสติน กริฟฟินที่แขนขาทั้งสี่ข้างขยับไม่ได้ ริมฝีปากแดงขยับไปมา ใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้มจางๆ ก้มหน้าลง นางกำลังบอกเล่า

“ออสติน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าไม่เสียใจ ต่อให้ไม่มีชาติหน้า”

…

นั่นคือนางที่พูดก่อนที่จะใช้ศิลาแห่งรักที่มอดไหม้ และออสติน กริฟฟินคือตอนที่ย้อนเวลากลับไปเห็น และก็ในชั่วขณะนั้น เจตจำนงที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้หยั่งรากลงในใจเขา งอกงามเติบโตขึ้น

“เฮปเบิร์นของข้าไม่มีชาติหน้าแล้ว เช่นนั้นแล้ว ข้าจะยังคงอยู่ต่อไปมีความหมายอะไร?”

บทส่งท้าย

บนแผ่นดินที่มืดมิด เต็มไปด้วยความเงียบงันที่ไม่สิ้นสุด

ในถ้ำที่มืดสนิท ลิชหกตนที่สวมชุดคลุมสีดำ ในดวงตาส่องประกายแสงสีแดงเข้มกำลังล้อมรอบแท่นบูชาขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง สวดภาวนาอย่างต่อเนื่อง

“พิธีบูชายัญหมื่นปี วิญญาณมรณะฟื้นคืน เทพแห่งความตายผู้ยิ่งใหญ่ บ่าวของท่านต้องการการนำทางจากท่าน ให้แสงแห่งความตายส่องสว่าง ให้ท้องฟ้าไม่มีแสงแดดอีกต่อไป ให้แผ่นดินไม่มีสีเขียวอีกต่อไป ให้ความตายแผ่ไปทั่วแผ่นดิน ให้ชีวิตร่วงโรยตลอดไป ฟื้นคืนชีพเถิด จ้าววิญญาณมรณะผู้ยิ่งใหญ่”

แสงสีเทาอมเถ้าถ่านเบ่งบานบนแท่นบูชา ลิชทุกคนในพริบตาก็กลายเป็นสีเทาอมเถ้าถ่าน บนแท่นบูชาขนาดใหญ่นั้น ดาวหกแฉกสีเทาอมเถ้าถ่านชั้นแล้วชั้นเล่าค่อยๆ ลอยขึ้นมา จุดแสงสีเทาใสราวคริสตัลทีละจุดค่อยๆ รวมตัวกันในนั้น ร่างที่บอบบางสายหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา

นั่นคือโครงกระดูก โครงกระดูกสีเทา ในเบ้าตาของนางมีเปลวไฟสีขาวอมหม่นเต้นระริก นาง ไม่มีแขน

(จบเรื่องบริบูรณ์)

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪