📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 6 แปลงร่าง

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 6 แปลงร่าง

ชายชราผอมแห้งในชุดคลุมสีดำชื่อซีตี๋ ชายชราอ้วนในชุดคลุมสีแดงชื่อจู้หรง พวกเขาทั้งสองคนกลายเป็นอาจารย์ของข้า

ข้าถูกส่งตัวออกมา บอกว่าให้ข้ากลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวสามวัน จากนั้นก็จะต้องรับการสอนในหอคอยเวทมนตร์ ไม่สามารถกลับบ้านได้ตามอำเภอใจ

ข้าเกลียดชายชราสูงใหญ่ในชุดคลุมสีขาวคนนั้นที่สุด เพราะก่อนที่ข้าจะออกมา เขาได้ร่ายเวทมนตร์ใส่ข้า ซึ่งน่าจะมีผลกระทบต่อความทรงจำของข้า ต้องการจะลบความทรงจำที่ข้ารู้ว่าตนเองเป็นร่างเทพออกไปสินะ เพียงแค่ให้ข้ารู้สึกว่าตนเองเป็นอัจฉริยะก็พอแล้ว

ช่างไร้เดียงสาสิ้นดี ความทรงจำของออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่เป็นสิ่งที่เขาสามารถสั่นคลอนได้งั้นหรือ?

เฮ้อ...

เมื่อกลับถึงบ้าน ข้าก็ถูกน้ำลายท่วมหน้า และยังถูกหนวดทิ่มอีก

หลังจากที่รู้ว่าข้าเป็นอัจฉริยะในการเรียนเวทมนตร์ ข้ารู้สึกว่าพวกเขาทุกคนบ้าไปแล้ว

ยังคงเป็นเฮปเบิร์นที่สังเกตเห็นว่าข้าตัวสูงขึ้นเป็นคนแรก สายตาของนางนั่นมันอะไรกัน เป็นเพราะข้าตัวสูงขึ้นแล้วหล่อขึ้นงั้นหรือ? พวกเขาบอกว่า ตอนนี้ข้าดูเหมือนเด็กอายุแปดเก้าขวบแล้ว

หากไม่ใช่เพราะข้าบอกออเดรย์ว่าข้าหิว นางคงจะกอดข้าแล้วหอมไม่หยุด ขณะที่หอมข้าก็ยังจะบ่นว่าเพราะตัวสูงขึ้นแล้วแก้มข้าไม่ยุ้ยเหมือนเมื่อก่อนอีก นี่มันตรรกะอะไรกัน? ผู้หญิงคนนี้!

จากการบอกเล่าของพวกเขา และทันทีที่ข้าออกมาจากหอคอยเวทมนตร์ ผู้หญิงสองคนก็ร้องไห้ ข้าถึงได้รู้ว่า การปลุกพลังก่อนหน้านี้ของข้าถึงกับใช้เวลาถึงสามวันสามคืน เวลาของมิตินี้ ช่างไม่ทนทานเอาเสียเลย!

จนกระทั่งพลบค่ำ ข้าถึงได้มีเวลาสงบลงเสียที ล้างหน้าให้สะอาด มองดูตัวเองในกระจกที่โตขึ้นไม่น้อย ในใจข้าถึงได้มีความสุขขึ้นมาบ้าง ไม่เลว การวิวัฒนาการเริ่มต้นแล้ว ผู้สร้าง เจ้าคอยดูเถอะ คอยดูข้าทำลายผนึกทั้งหมดทีละนิดๆ เถอะ หึๆ!

หากต้องการวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง ทำลายผนึก ก็ต้องทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้น ปลุกแก่นแท้แห่งจิตสำนึกของข้าให้มากขึ้น การทำสมาธินั้น ดูเหมือนจะดีไม่น้อย

ดังนั้น ข้าจึงนั่งบนเตียง แล้วลองทำสมาธิอีกครั้ง

นอกหอคอยเวทมนตร์ ธาตุต่างๆ ในอากาศเบาบางกว่าอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่เริ่มทำสมาธิ ข้าก็รู้สึกได้ว่าความคืบหน้าช้ากว่าเมื่อก่อนมาก และไม่สามารถดื่มด่ำได้เหมือนเมื่อก่อน

ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าพวกคนแก่นั่นต้องให้ข้าไปฝึกฝนในหอคอยเวทมนตร์ ก็มีเหตุผลอยู่บ้าง ก็ยอมตกลงไปอย่างเสียไม่ได้แล้วกัน

ข้าใช้จิตสำนึกควบคุมธาตุมืดและธาตุไฟในร่างกายอย่างเป็นอิสระ และในขณะนั้นเอง ร่างกายของข้าก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น ข้ารู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองกำลังคัน มีหลายสิ่งหลายอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงไป

ข้าเป็นอะไรไป?

ข้าเองก็ไม่รู้

ข้าลืมตาขึ้น รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ แล้วส่องกระจกดู

ข้าตกใจที่พบว่า บนผิวของข้าค่อยๆ มีชั้นสีม่วงเพิ่มขึ้นมา จากนั้นสีม่วงเหล่านั้นก็เริ่มกลายเป็นจุดสีม่วงทีละจุด ดูแล้วน่ากลัวอยู่บ้าง

ข้าไม่ได้กรีดร้อง อย่างไรเสีย ข้าคือออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ แต่ข้ารู้สึกได้ว่านี่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย นั่นคือสิ่งที่มาจากการวิวัฒนาการของร่างกายข้าเอง ดูเหมือนจะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่มาจากการปลุกพลังแห่งแก่นแท้ของข้าเพียงน้อยนิดนั้น ก่อนหน้านี้ไม่ได้ปรากฏขึ้นในหอคอยเวทมนตร์ กลับมาแล้วถึงได้ปรากฏขึ้น

จุดสีม่วงทีละจุดค่อยๆ สว่างขึ้น และยังขยายใหญ่ขึ้นด้วย ข้าใช้มือสัมผัสดู พบว่าเป็นของแข็งๆ จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆ งอกกลายเป็นเกล็ดทีละชิ้น

ความคันเริ่มเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด ทั่วทั้งร่างเจ็บปวดอย่างรุนแรง ข้าล้มลงกับพื้นทันที แต่ข้าไม่ได้ร้องออกมา ไม่สามารถให้ออร์แซ กริฟฟินและออเดรย์ได้ยินได้

ทันใดนั้น ร่างกายของข้าก็เริ่มชักกระตุก เจ็บปวดเกินไป เจ็บปวดเข้ากระดูก แต่ที่ทำให้ข้าใจชื้นขึ้นมาคือ ข้ารู้สึกได้ว่านี่ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของการวิวัฒนาการ กระดูกของข้าเริ่มส่งเสียงดังถี่ๆ เสียง “เปรี๊ยะๆ” นั่นไม่เท่าไหร่ แต่เสียงที่ตามมาคือความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาเป็นระลอก และจิตสำนึกของข้ากลับยังคงแจ่มชัดอย่างยิ่ง

ข้ายังรู้สึกได้ว่าธาตุไฟและธาตุมืดในอากาศกำลังหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายข้าอย่างบ้าคลั่ง พวกมันหลั่งไหลเข้าไปในกระดูกทุกชิ้น กล้ามเนื้อทุกส่วนของข้า ดูเหมือนจะกำลังซึมซาบเข้าไปในร่างกายข้าอย่างเงียบๆ

ข้าที่ล้มอยู่บนพื้น ร่างกายกำลังบิดเบี้ยว เจ็บปวดเกินไป เจ็บปวดเกินไปจริงๆ เจ้าคนสารเลว ต้องเป็นเพราะผนึกของเจ้าคนสารเลวผู้สร้างนั่นแน่ๆ ถึงทำให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ หากไม่มีผนึก ข้าคงไม่เป็นแบบนี้แน่ ผู้สร้าง ข้าเกลียดเจ้า!

จนกระทั่งท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆ สว่างขึ้น ความเจ็บปวดบนร่างข้าจึงค่อยๆ หายไป ข้าที่จิตสำนึกยังคงแจ่มชัด ในขณะนี้กลับรู้สึกเพียงว่าหมดแรงแล้ว

และเมื่อข้าเผลอไปเห็นตัวเองในกระจก ข้าตกใจจริงๆ ข้ากลัว ความกลัวเข้าครอบงำสมองข้าในทันที

นั่นอะไร?

นั่นอะไร?

ในร่างข้ามีเสียงที่เหมือนกันสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

และที่ปรากฏในกระจกคือ กิ้งก่าตัวหนึ่ง ลำตัวยาวประมาณหนึ่งเมตรครึ่ง ใหญ่กว่าความสูงเดิมของข้าเล็กน้อย แต่กลับมีสองหัว ทั่วทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีม่วงเข้ม

รูปร่างของทั้งสองหัวเหมือนกัน แต่สีของดวงตากลับแตกต่างกัน หัวหนึ่งดวงตาสีแดง อีกหัวหนึ่งดวงตาสีดำ

ข้าขยับหัวตัวเองโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นหัวทั้งสองในกระจกขยับตาม

ข้าขยับอีก พวกมันก็ขยับอีก

ข้า ข้า... ข้ากลายเป็นกิ้งก้างั้นหรือ?

แก่นแท้ในจิตสำนึกดูเหมือนจะกำลังบอกข้าว่า นี่แหละคือรูปลักษณ์ที่แท้จริงของข้า รูปลักษณ์ที่แท้จริงของออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่

แต่เป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากสุนทรียภาพของมนุษย์หรือเปล่า? ตัวข้าแบบนี้ช่างน่าเกลียดจริงๆ!

ข้าไม่อยากเป็นแบบนี้ ข้าไม่อยากเป็นกิ้งก่า น่าเกลียดเกินไป น่าเกลียดจนยากจะพรรณนาจริงๆ

ในขณะที่ข้ากำลังคิดเช่นนั้น ร่างกายของข้าก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาดขึ้น วงแหวนแสงสีม่วงล้อมรอบ เกล็ดบนร่างค่อยๆ หลุดออก หางแยกออก หัวทั้งสองรวมเข้าหากันตรงกลาง ร่างของข้าในกระจกดูเหมือนจะเลือนรางไป ชั่วครู่เดียว ก็กลับกลายเป็นรูปลักษณ์มนุษย์เหมือนเดิม

ข้าหยิกแก้มตัวเอง ยังคงเป็นรูปลักษณ์มนุษย์ที่ดูสบายตากว่า! ใช่ สบายตากว่ามาก

ข้าหอบหายใจอย่างหนักหน่วง เพื่อสงบความกลัวในใจ ดีจริงๆ ข้ายังคงเป็นรูปลักษณ์มนุษย์อยู่

นั่งอยู่บนพื้น มองดูแสงอรุณรุ่งนอกหน้าต่าง ข้าค่อยๆ สงบลง

หลังจากสงบลงแล้ว สิ่งแรกที่ข้าครุ่นคิดคือ รูปลักษณ์เมื่อครู่นี้มาจากไหน ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้น?

จิตสำนึกแห่งแก่นแท้คอยบอกข้าอยู่เสมอว่า ข้าในรูปลักษณ์นั้นคือออสติน กริฟฟินที่แท้จริง แต่ทำไมออสติน กริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่ถึงได้น่าเกลียดขนาดนั้น? ทำไม? ไม่สง่างามเลยสักนิด!

“กลายเป็นกิ้งก่า!” ข้าสั่งตัวเอง

ไม่มีปฏิกิริยา ร่างกายข้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมรับชื่อกิ้งก่า ไม่ใช่กิ้งก่างั้นหรือ? เช่นนั้นก็ดี ข้าถอนหายใจโล่งอกอีกครั้ง

อีกครั้ง แปลงร่าง!

ครั้งนี้มีปฏิกิริยาแล้ว จุดแสงสีม่วงทีละจุดปรากฏขึ้นบนผิวข้าอีกครั้ง และครั้งนี้ ไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไป ทุกอย่างก็ราบรื่นขึ้น ร่างกายของข้าเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

ครั้งนี้ข้ามีสติสัมปชัญญะอย่างยิ่ง ข้าใช้จิตสำนึกทั้งหมดรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของร่างกายตนเองอย่างแจ่มชัด

ใช่แล้ว ข้ากำลังแปลงร่าง จากร่างกายมนุษย์ กลายเป็นอีกรูปลักษณ์หนึ่ง ไม่ใช่กิ้งก่า ข้าได้ยินเสียงสะท้อนจากร่างกายของตนเองอย่างแผ่วเบา เสียงสะท้อนนี้เปล่งเสียงพิเศษออกมา

“คิเมร่า คิเมร่า คิเมร่า...”

นี่คือชื่อของร่างกายข้างั้นหรือ? คิเมร่า คิเมร่าที่มีสองหัว มังกร? ข้าจำได้เลือนรางว่าผู้สร้างเคยบอกว่า มังกรคือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาสร้างขึ้น ตอนแรกอยากจะให้ชื่อว่าคิเมร่า ต่อมาถึงได้เปลี่ยนเป็นมังกร

หรือว่า มังกรที่เขาสร้างขึ้น จริงๆ แล้วคือสร้างตามต้นแบบของข้างั้นหรือ? แต่ทำไมข้าถึงมองว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนกิ้งก่าก็ไม่รู้

แต่จริงๆ แล้ว ข้าน่าจะเป็นคิเมร่าสองหัว?

เมื่อข้าแปลงร่างแล้ว ข้าก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง อย่างแรกคือด้านพละกำลังของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นหัว หาง หรือกรงเล็บ ล้วนมีพลังมากกว่าร่างกายมนุษย์ก่อนหน้านี้มาก และยังรวมถึงการรับรู้ธาตุมืดและธาตุไฟอีกด้วย หัวทั้งสองนั้น ดูเหมือนจะสามารถรับรู้ธาตุทั้งสองชนิดได้ตามลำดับ การรับรู้และควบคุมธาตุง่ายขึ้นและราบรื่นขึ้น กล่าวคือ หากอยู่ในสภาพคิเมร่าสองหัว ข้าจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ไม่ ไม่ใช่ ข้าไม่ได้น่าเกลียด และก็ไม่ได้อ่อนแอ แต่เป็นเพราะข้าถูกผู้สร้างผนึกไว้! ตอนนี้เพียงแค่ปลุกพลังขึ้นมาได้นิดหน่อย ข้าก็กลายเป็นสภาพปัจจุบันแล้ว เช่นนั้นแล้ว เมื่อข้าปลุกพลังขึ้นมาได้มากขึ้น วิวัฒนาการต่อไปอย่างต่อเนื่องล่ะ? เช่นนั้นแล้ว คงจะมีการเปลี่ยนแปลงอีก

เมื่อร่างกายวิวัฒนาการ จิตสำนึกของข้าก็ดูเหมือนจะแจ่มชัดขึ้นด้วย

แต่ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์นี้จะแข็งแกร่งกว่า แต่ตอนนี้ ก็ให้มันไปลงนรกเสียเถอะ เมื่อไหร่ที่มันดูสง่างามขึ้นมา ค่อยแปลงร่างอีกครั้งก็ยังไม่สาย!

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪