📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) : บทที่ 7 บทเรียนสุดท้าย

📚 ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

บทที่ 7 บทเรียนสุดท้าย

เฮปเบิร์น นั่งอยู่ตรงหน้าข้า มองดูข้า

นางหยิกแก้มข้าอีกแล้ว

“ถ้าหยิกข้าอีก ข้าจะหยิกเจ้าคืนบ้างนะ!” ข้าอดที่จะพูดอย่างโกรธเคืองไม่ได้

“เธอหน้าแดงทำไม? เธออยากแต่งงานกับฉันจริงๆ เหรอ? คิกๆ ฉันเคยสัญญาไว้กับเธอนะ” เฮปเบิร์นพูดพลางยิ้ม “แต่ว่า ตอนนี้เธอโตขึ้นนิดหน่อยแล้ว ทำให้ฉันไม่กล้าล้อเล่นแบบนี้กับเธออีกแล้ว”

ล้อเล่น? ข้าชะงักไปเล็กน้อย ที่แท้นางแค่ล้อข้าเล่น ใช่สิ! เดิมทีก็ควรจะเป็นเรื่องล้อเล่นอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

“เฮ้อ น่าเสียดายที่พอเธอเข้าหอคอยเวทมนตร์ไปแล้ว ฉันคงจะได้เจอเธอน้อยลง และก็สอนเธอไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ ให้เรามาเรียนบทเรียนสุดท้ายกันเถอะ”

“ออสตินน้อย โลกแห่งเวทมนตร์นั้นมหัศจรรย์มาก ตอนนี้ในเมื่อเธอปลุกพลังสำเร็จแล้ว ฉันก็จะเริ่มเล่าบางอย่างให้เธอฟังได้แล้ว ให้เธอได้เข้าใจเกี่ยวกับเวทมนตร์โดยรวม”

ข้าจะฟังเฉยๆ ไม่พูดอะไร

เฮปเบิร์นกล่าวต่อว่า “เวทมนตร์แบ่งออกเป็นหลายธาตุ เช่น ธาตุพื้นฐานที่สุดได้แก่ น้ำ ไฟ ดิน ลม แสงสว่าง ความมืด นี่คือหกธาตุพื้นฐาน ยังมีธาตุพิเศษอย่างมิติ เวลา และธาตุผสมอย่างน้ำแข็ง สายฟ้า เป็นต้น นักเวทส่วนใหญ่จะมีความสามารถในการสัมผัสธาตุได้เพียงชนิดเดียวเท่านั้น และฝึกฝนอยู่ในโลกของเวทมนตร์ชนิดเดียวนั้น แต่ก็มีนักเวทส่วนน้อยที่สามารถมีได้สองชนิด หรือแม้กระทั่งสองชนิดขึ้นไป นักเวทเช่นนี้หากสามารถไปถึงระดับที่สูงขึ้นก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เพราะพวกเขามีความเป็นไปได้ที่จะใช้เวทมนตร์ผสม อืม พูดไปไกลแล้ว เรื่องนี้ยังห่างไกลจากเธอมาก”

“ฉันจะเล่าเกี่ยวกับระดับของนักเวทให้เธอฟังอีก นักเวทแบ่งออกเป็นเก้าระดับหลักๆ จากต่ำไปสูง ได้แก่ นักเวทฝึกหัด, เตรียมนักเวท, นักเวท, ปรมาจารย์เวท, จอมเวท, มหาจอมเวท, ปรมาจารย์จอมเวท, จอมเวทศักดิ์สิทธิ์, เทพมนตรา เช่น ฉันก็เป็นเตรียมนักเวทคนหนึ่ง ฉันคาดว่าถ้าฝึกฝนอีกสักสองสามปี ก็อาจจะได้เป็นนักเวทแล้ว เพียงแค่ไปถึงระดับสาม กลายเป็นนักเวทแล้ว นั่นถึงจะเรียกว่าก้าวเข้าสู่โลกแห่งเวทมนตร์อย่างแท้จริง เธอยังเล็กขนาดนี้ ได้ยินว่าเธอปลุกพลังได้ดีด้วย เธอต้องพยายามนะ ว่ากันว่าศิษย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดมีความเป็นไปได้ที่จะไปถึงระดับนักเวทได้ตอนอายุสิบสองปี และเทพมนตราเกือบทุกคนที่สามารถไปถึงจุดสูงสุดได้นั้น เกือบทั้งหมดล้วนกลายเป็นนักเวทระดับสามก่อนอายุสิบสองปีทั้งนั้น เฮ้อ ดูท่าชาตินี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้เป็นเทพมนตราแล้วล่ะ แต่ก็มีตัวอย่างของคนที่ประสบความสำเร็จช้าอยู่บ้าง ฉันจะพยายาม”

ข้าอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้ “จะวัดได้อย่างไรว่าอยู่ระดับไหน?”

เฮปเบิร์นกล่าวชมเชยว่า “คำถามนี้ดีมาก การวัดระดับของทุกอาชีพล้วนใช้พลังวิญญาณภายในเป็นเกณฑ์ พลังวิญญาณแบ่งออกเป็นพลังวิญญาณภายในและพลังวิญญาณภายนอก สำหรับพวกเรานักเวทแล้ว พลังวิญญาณภายนอกไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราถนัด สิ่งที่เรียกว่าพลังวิญญาณภายนอกส่วนใหญ่จะหมายถึงความแข็งแกร่งของร่างกาย ส่วนพลังวิญญาณภายในคือความแรงของธาตุที่เราสามารถชี้นำได้ หากสามารถไปถึงสิบจุดพลังวิญญาณภายในได้ ก็จะสามารถถูกเรียกว่านักเวทฝึกหัดได้ หากไปถึงหนึ่งร้อยจุด นั่นก็คือเตรียมนักเวท สองร้อยจุดขึ้นไปก็คือนักเวทแล้ว ตอนนี้พลังวิญญาณภายในของฉันอยู่ที่ประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบจุด ดังนั้น จึงอยู่ไม่ไกลจากนักเวทแล้วนะ สองร้อยถึงห้าร้อยจุดล้วนจัดอยู่ในขอบเขตของนักเวท เมื่อทะลวงผ่านห้าร้อยจุดพลังวิญญาณภายในได้ นั่นก็คือปรมาจารย์เวทแล้ว ตอนนี้เธอเพียงแค่ต้องรู้ระดับเหล่านี้ก่อนก็เพียงพอแล้ว ทุกๆ ระดับเมื่อจะก้าวข้ามขึ้นไป ยังมีคอขวดอยู่ด้วย”

“การทดสอบพลังวิญญาณใช้ลูกแก้วคริสตัลหรือ? แล้วพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดคืออะไร?” ข้าถาม

“ใช่แล้ว เธอทดสอบรึยัง? ได้เท่าไหร่? พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดของฉันตอนนั้นคือยี่สิบห้า ต่ำไปหน่อย ก็เลยเลื่อนระดับช้า” เฮปเบิร์นกล่าวอย่างจนใจ เห็นได้ชัดว่าพรสวรรค์ทางเวทมนตร์ของนางไม่สมกับหน้าตาของนางเลย

“ข้าไม่รู้ว่าเท่าไหร่ สูงสุดเท่าไหร่?” ข้าถาม

เฮปเบิร์นกล่าวว่า “พลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดหากสามารถไปถึงห้าสิบได้ นั่นก็คืออัจฉริยะแล้ว พวกเขาบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะ เธอน่าจะไปถึงค่านี้ได้เลยนะ ถ้าสูงกว่านั้นก็สุดยอดเกินไปแล้ว ว่ากันว่าที่สุดยอดที่สุดคืออัจฉริยะระดับสุดยอดที่สามารถมีพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดได้ถึงแปดสิบขึ้นไป นั่นน่ะหายากยิ่งกว่าขนหงส์และเขากิเลนเสียอีก”

“แปดสิบคือขีดจำกัดแล้วหรือ? เกินขีดจำกัดแล้วลูกแก้วคริสตัลจะระเบิดไหม?”

เฮปเบิร์นกล่าวอย่างงงๆ ว่า “เธอกำลังพูดอะไร? อะไรคือลูกแก้วคริสตัลระเบิด? แปดสิบก็ไม่ใช่ขีดจำกัด ขีดจำกัดฉันได้ยินมาว่าเหมือนจะเป็นหนึ่งร้อยนะ แต่ว่านั่นเป็นแค่ตำนาน”

หากขีดจำกัดการทดสอบของลูกแก้วคริสตัลคือหนึ่งร้อย ข้าเกินหนึ่งร้อยไปแล้ว ทำลูกแก้วคริสตัลแตกไปสองลูก เกินหนึ่งร้อยคือร่างเทพ? จากการบอกเล่าของเฮปเบิร์น ข้าได้ข้อสรุปบางอย่าง

“ทำไมเธอไม่เข้าเรียนในหอคอยเวทมนตร์ล่ะ?” ข้าเปลี่ยนเรื่อง

ใบหน้าของเฮปเบิร์นแดงขึ้น ดูเหมือนจะน่ามองขึ้นเล็กน้อย “พลังวิญญาณภายในของฉันต่ำเกินไป มีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าหอคอยเวทมนตร์ ต่อให้จ่ายเงินเอง มาตรฐานขั้นต่ำก็ต้องมีพลังวิญญาณภายในแต่กำเนิดสี่สิบขึ้นไป ยิ่งไปกว่านั้น ราคาที่จ่ายเอง...” เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็แลบลิ้นออกมา

“ถ้าสามารถเข้าเรียนในหอคอยเวทมนตร์ได้ เธอจะยอมไหม?” ข้าถามนาง

“แน่นอนสิ! ไม่ยอมก็บ้าแล้ว” นางเหลือบมองข้าแวบหนึ่ง

นางยังเล่าเรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์ให้ข้าฟังอีกมากมาย บอกเลยว่าบางเรื่องก็มีประโยชน์ ทำให้ข้าเข้าใจโลกใบนี้ได้ง่ายขึ้น

“เธอมีธาตุเวทมนตร์อะไร?” นางถามข้า ก่อนหน้านี้นางคงลืมถามไป

“แล้วเธอล่ะ?” ข้าถามกลับ

“ฉันเป็นธาตุไฟ พวกเรานักเวทสายไฟน่ะมีพลังระเบิดที่แข็งแกร่งที่สุดนะ”

เมื่อได้ฟังคำพูดของนาง ข้าก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า หากข้ารู้ก่อนหน้านี้ว่านางเป็นสายไฟ จะเลือกชายชราอ้วนในชุดคลุมสีแดงคนนั้นโดยตรงเลยหรือไม่?

“แล้วเธอล่ะ?” นางถามข้า

“ข้าก็สายไฟ” ข้ายิ้มแฉ่งให้นาง แล้วกล่าวว่า “เฮปเบิร์น ข้าอยากจะคุยกับเธอเรื่องจริงจังเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร?”

ข้ามองนางอย่างจริงจัง แล้วกล่าวว่า “เรื่องการไม่รักษาสัญญา เธอเป็นเพราะข้ายังเด็กอยู่ ก็เลยหลอกข้างั้นหรือ?”

เฮปเบิร์นยิ้ม นางยิ้มสวยจริงๆ จากนั้นนางก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา หยิกแก้มทั้งสองข้างของข้า แล้วยังบิดไปบิดมาอีก ช่างน่าโมโหที่ทำให้ใบหน้าของข้าบิดเบี้ยว

“ก็หลอกเธอแล้ว จะทำไมล่ะ”

“ข้าจะแก้แค้นเธอแน่ เธอคอยดูเถอะ อีกไม่นาน!” ข้าพูดอย่างดุร้าย แล้วก็ไปหยิกแก้มนางบ้าง แต่ที่น่าเศร้าคือ แขนข้าสั้น เอื้อมไม่ถึง ทำได้เพียงโบกไปมาในอากาศอย่างสับสน

ป.ล. :

นิยายภาคแยกของผู้แต่งถังเจียซานเส่า วางขายรูปแบบหนังสือจำนวน 1เล่ม(จบ)

↩ ตอนก่อนหน้า หน้าแรก/สารบัญ ตอนต่อไป ↪