📃นิยาย ผนึกเทพบัลลังก์ราชัน1.5(Side Story) ตอนที่7 : คาบเรียนสุดท้าย

#นิยายผนึกเทพ1.5

ผนึกเทพบัลลังก์ราชันย์ ภาค1.5 : ตำนานเทพผู้พิทักษ์สวรรค์ (Side Story)

ตอนที่7 : คาบเรียนสุดท้าย __________________________________ เฮปเบิร์นนั่งอยู่ตรงหน้า เธอมองมาที่ข้า และเป็นอีกครั้งที่ถูกเธอหยิกแก้ม “ถ้าหยิกฉันอีก ฉันก็จะหยิกคุณด้วย!” ข้าอดไม่ได้ที่จะพูดออกไปด้วยความโมโห “ทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วย? หรืออยากแต่งงานกับฉันจริงๆ เหรอ? ฮิฮิ โอ้ ฉันสัญญากับเธอไปแล้วนี่ เฮปเบิร์นพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว ฉันไม่กล้าที่จะล้อเล่นกับเธอแบบนี้อีกแล้ว” กำลังล้อเล่น? ข้าเงียบไปพักใหญ่ ปรากฎว่าเธอแค่ล้อเล่นเท่านั้น ใช่แล้ว มันควรจะเป็นแบบนั้น ยัยผู้หญิงงี่เง่า “เฮ้อ น่าเสียดาย หลังจากนี้เมื่อเธอเข้าไปในหอคอยมนตราแล้ว ฉันคงจะพบเธอบ่อยๆ ไม่ได้แล้วล่ะ อีกทั้งยังไม่สามารถสอนอะไรเธอได้อีกแล้ว วันนี้จะเป็นคาบเรียนสุดท้าย ออสตินน้อย โลกแห่งเวทมนตร์นั้นมหัศจรรย์มาก ตอนนี้เธอปลุกพลังเรียบร้อยแล้ว ฉันจะบอกเรื่องบางอย่าง เพื่อให้เธอมีความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับเวทมนตร์" ข้าแค่ฟังเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร เฮปเบิร์นกล่าวต่อ : "เวทมนตร์แบ่งออกเป็นหลายคุณลักษณะ แต่มีรากฐาน คือ น้ำ ไฟ ดิน ลม แสง และความมืด นี่คือคุณสมบัติพื้นฐาน 6ประการ นอกจากนี้ก็ยังมี มิติ เวลา น้ำแข็ง สายฟ้า เป็นต้น นักเวทส่วนใหญ่สามารถมีความสัมพันธ์กับองค์ประกอบธาตุได้เพียงหนึ่งอย่างเท่านั้น และเชี่ยวชาญเวทมนตร์ประเภทเดียว แต่ก็มีนักเวทส่วนน้อยที่มีความสามารถสองคุณลักษณะหรือมากกว่านั้น หากนักเวทเหล่านี้สามารถพัฒนาจนเข้าถึงระดับที่สูงขึ้นไป พวกเขาจะทรงพลังมาก เพราะมีความเป็นไปได้ที่พวกเขา จะร่ายเวทมนตร์แบบผสานองค์ประกอบ อืม แต่มันยังอีกไกล ยังเร็วไปที่จะมาคิดเรื่องนั้น “เดี๋ยวฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับระดับของนักเวทอีกครั้ง นักเวทนั้นส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นเก้าระดับ จากต่ำไปสูง ได้แก่ นักเวทฝึกหัด เตรียมนักเวท นักเวท ปรมาจารย์เวท จอมเวท มหาจอมเวท ปรมาจารย์จอมเวท จอมเวทศักดิ์สิทธิ์ เทพมนตรา ตอนนี้ฉันเป็นเตรียมนักเวท คิดว่าฝึกฝนอีกสองสามปี ก็น่าจะได้เป็นนักเวท หลังจากไปถึงระดับที่สาม และกลายเป็นนักเวทเท่านั้น จึงจะเรียกได้ว่าก้าวเข้าสู่โลกแห่งเวทมนตร์ได้อย่างแท้จริง เธออายุยังน้อย แต่พรสวรรค์โดยกำเนิดไม่เลวเลย ดังนั้นเธอต้องพยายามฝึกฝนให้หนัก ว่ากันว่านักเวทฝึกหัดที่มีพรสวรรค์มีโอกาสที่จะกลายเป็นนักเวทได้เมื่ออายุสิบสองปี และเทพมนตราเกือบทั้งหมด พวกเขาล้วนแต่กลายเป็นนักเวทระดับสามก่อนอายุสิบสองปี อนิจจา ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลย ที่ฉันจะกลายเป็นเทพมนตราในชีวิตนี้ อย่างไรก็ตาม ยังมีตัวอย่างของผู้ที่สำเร็จเพราะความพยายาม ฉันเองก็จะตั้งใจฝึกฝนต่อไป” ข้าอดไม่ได้ที่จะถามไปว่า "แล้วจะรู้ได้อย่างไร ว่าคุณอยู่ในระดับใดแล้ว" เฮปเบิร์นพูดอย่างเห็นด้วย: “นั่นเป็นคำถามที่ดี ระดับของอาชีพใดๆ ก็ตาม จะวัดได้จากค่าพลังวิญญาณ พลังวิญญาณยังแบ่งออกเป็นพลังวิญญาณภายในและพลังวิญญาณภายนอก สำหรับพวกเรานักเวท พลังวิญญาณภายนอกไม่มีนัยสำคัญมากนัก เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เราถนัด สิ่งที่เรียกว่าพลังวิญญาณภายนอกนั้น อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็หมายถึงความแข็งแกร่งของร่างกาย ส่วนพลังวิญญาณภายในคือความแข็งแกร่งขององค์ประกอบที่เราสามารถชี้นำเข้าสู่ตัวเองได้ เมื่อพลังวิญญาณภายในถึงสิบ ก็สามารถเรียกได้ว่าคนๆ นั้น เป็นนักเวทฝึกหัด และถ้าพลังวิญญาณถึงหนึ่งร้อย เขาก็คือเตรียมนักเวท พลังวิญญาณภายในของฉันตอนนี้อยู่ที่ประมาณ หนึ่งร้อยห้าสิบเอ็ด ดังนั้นฉันจึงไม่ห่างไกลจากระดับนักเวทมากนัก ซึ่งพลังวิญญาณภายใน สองร้อยถึงห้าร้อยจะเป็นระดับของนักเวท และเมื่อทะลุห้าร้อยก็จะกลายเป็นปรมาจารย์เวท ตอนนี้เธอแค่รู้ระดับเหล่านี้เพียงเล็กน้อยก็พอ และในการที่จะเลื่อนขั้นแต่ละระดับ ก็มักจะประสบกับปัญหาคอขวด" "ใช้ลูกบอลคริสตัลเพื่อตรวจวัดพลังทางจิตวิญญาณใช่ไหม? แล้วพลังวิญญาณโดยกำเนิดคืออะไร" ข้าถาม “ถูกต้องแล้ว เธอได้ทดสอบมันหรือไม่ แล้วได้เท่าไหร่ พลังวิญญาณโดยกำเนิดของฉันในตอนนั้นคือยี่สิบห้า ซึ่งมันค่อนข้างต่ำ ดังนั้นการพัฒนาของฉันจึงช้า” เฮปเบิร์นพูดอย่างหมดหนทาง เห็นได้ชัดว่าพรสวรรค์ทางเวทมนตร์ของเธอ ตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ของเธอ “ฉันไม่รู้ว่าของฉันเท่าไหร่ แล้วสูงสุดมันคือเท่าไหร่” ข้าถามเธอ เฮปเบิร์นกล่าวว่า: “หากพลังวิญญาณโดยกำเนิดของคนๆ หนึ่ง สามารถไปถึงระดับห้าสิบ คนนั้นก็ถือว่าเป็นอัจฉริยะ พวกเขาบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะ ดังนั้นพลังวิญญาณโดยกำเนิดของเธอก็ไม่น่าจะต่ำกว่านี้ ส่วนที่ว่าค่าสูงสุดมันคือเท่าไหร่นั้น กล่าวกันว่าผู้ที่ทรงพลังที่สุดคืออัจฉริยะระดับสูงที่มีพลังวิญญาณโดยกำเนิดถึงแปดสิบ ซึ่งหาได้ยากมาก” “แปดสิบคือขีดจำกัดสูงสุดเหรอ? ถ้าเกินขีดจำกัด ลูกบอลคริสตัลจะระเบิดไหม?” เฮปเบิร์นพูดด้วยความงุนงง: "เธอกำลังพูดถึงอะไร? ลูกบอลคริสตัลระเบิดแบบไหน? แปดสิบไม่ใช่ขีดจำกัดสูงสุด เท่าที่ได้ยินมาขีดจำกัดสูงสุดดูเหมือนจะเป็นหนึ่งร้อย อย่างไรก็ตามมันเป็นแค่ตำนาน" หากขีดจำกัดสูงสุดของการทดสอบจากลูกบอลคริสตัลคือหนึ่งร้อย แล้วฉันระเบิดลูกคริสตัลไปสองลูก ดังนั้นพลังวิญญาณโดยกำเนิดของฉันก็ควรเกินหนึ่งร้อย ร่างเทวะ คือค่าพลังวิญญาณเกินหนึ่งร้อยใช่หรือไม่? จากคำบอกเล่าของ เฮปเบิร์น ข้าก็ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้ “ทำไมคุณไม่เข้าไปเรียนที่หอคอยมนตราล่ะ?” ข้าเปลี่ยนเรื่อง เฮปเบิร์นหน้าแดง ตอนนี้เหมือนเธอจะดูมีเสน่ห์ขึ้นเล็กน้อย: "พลังวิญญาณภายในของฉันต่ำเกินไป มีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเข้าสู่หอคอยมนตรา แม้จะออกค่าใช้จ่ายเอง แต่มาตรฐานขั้นต่ำคือต้องมีพลังวิญญาณโดยกำเนิดถึงสี่สิบ ยิ่งไปกว่านั้น ค่าใช้จ่ายก็ไม่น้อยเลยหากต้องจ่ายด้วยตัวเอง ” ถึงตอนนี้ เธอก็แลบลิ้นออกมา “ถ้าคุณมีโอกาสเข้าไปศึกษาในหอคอยมนตราได้ล่ะ คุณอยากจะไปไหม?” ข้าถามเธอ "แน่นอนว่าต้องไป! มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ไม่ต้องการ” เธอกลอกตา มองมาที่ข้า เธอเดินไปเรื่อยๆ พลางบอกบางอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์ให้ข้าฟัง ซึ่งบางอย่างนั้นก็มีประโยชน์ มันทำให้ข้าเข้าใจโลกนี้ได้มากขึ้น “เธอมีคุณลักษณะอะไร?” เฮปเบิร์นถาม ซึ่งดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เธอจะลืมถาม “แล้วคุณล่ะ” ข้าถามกลับ “ฉันมีคุณลักษณะธาตุไฟ นักเวทย์ธาตุไฟอย่างเรามีแรงปะทุพลังได้รุนแรงที่สุด” เฮปเบิร์นกล่าว หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด ข้าก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากรู้แต่แรก ว่าเธอเป็นนักเวทไฟ ข้าจะเลือกชายชราร่างอ้วนในชุดคลุมสีแดงโดยตรงหรือไม่? “แล้วเธอล่ะ” “ฉันก็เป็นคุณลักษณะธาตุไฟเหมือนกัน” ข้ายิ้มให้เธอและพูดว่า “เฮปเบิร์น ฉันต้องการคุยเรื่องจริงจังกับคุณ” "มันคือเรื่องอะไร?" ข้ามองเธออย่างจริงจังและกล่าวว่า :" คุณไม่ถือว่าคำพูดของคุณจริงจัง เป็นเพราะฉันยังเด็ก ดังนั้นคุณเพียงแค่โกหกฉันเหรอ?” เฮปเบิร์นยิ้ม รอยยิ้มของเธองดงามมากจริงๆ แล้วเธอก็ยกมือของเธอขึ้นจับแก้มทั้งสองข้างของข้า บิดไปบิดมาจนเสียรูป “ฉันโกหกเธอ มีอะไรหรือเปล่า” “ฉันจะเอาคืนแน่ รอก่อนเถอะ!” ข้าพูดอย่างชั่วร้าย และกำลังจะหยิกหน้าเธอคืน แต่น่าเศร้าที่มือของข้าสั้นเกินกว่าจะเอื้อมถึง ได้แต่คว้าจับไปในอากาศ ก่อนหน้า | สารบัญ | ตอนถัดไป